D’un bord à l’autre bord j’ai passé la rivière,

Suivant à pied le pont qui la franchit d’un jet

Et mêle dans les eaux son ombre et son reflet

Au fil bleui par le savon des lavandières.

J’ai marché dans le gué qui chante à sa manière.

Étoiles et cailloux sous mes pas le jonchaient.

J’allais vers le gazon, j’allais vers la forêt

Où le vent frissonnait dans sa robe légère.

J’ai nagé. J’ai passé, mieux vêtu par cette eau

Que par ma propre chair et par ma propre peau.

C’était hier. Déjà l’aube et le ciel s’épousent.

Et voici que mes yeux et mon corps sont pesants,

Il fait clair et j’ai soif et je cherche à présent

La fontaine qui chante au cœur d’une pelouse.

Recueil : "Contrée"

Source : http://www.unjourunpoeme.fr/poeme/la-riviere-2

Audio : https://youtu.be/edGrN8u22ig

Dans un petit bateau

Une petite dame

Un petit matelot

Tient les petites rames

Ils s’en vont voyager

Sur un ruisseau tranquille

Sous un ciel passager

Et dormir dans une île

C’est aujourd’hui Dimanche

Il fait bon s’amuser

Se tenir par la hanche

Échanger des baisers

C’est ça la belle vie

Dimanche au bord de l’eau

Heureux ceux qui envient

Le petit matelot.

Ι

Ο έρωτας

Το αρχιπέλαγος

Κι η πρώρα των αφρών του

Κι οι γλάροι των ονείρων του

Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει

Ένα τραγούδι

Ο έρωτας

Το τραγούδι του

Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του

Κι η ηχώ της νοσταλγίας του

Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει

Ένα καράβι

Ο έρωτας

Το καράβι του

Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του

Κι ο φλόκος της ελπίδας του

Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ενα νησί λικνίζει

Τον ερχομό.

ΙΙ

Παιχνίδια τα νερά

Στα σκιερά περάσματα

Λένε με τα φιλιά τους την αυγή

Που αρχίζει

Ορίζοντας —

Και τ' αγριοπερίστερα ήχο

Δονούνε στη σπηλιά τους

Ξύπνημα γαλανό μες στην πηγή

Της μέρας

Ήλιος —

Δίνει ο μαΐστρος το πανί

Στη θάλασσα

Τα χάδια των μαλλιών

Στην ξεγνοιασιά του ονείρου του

Δροσιά —

Κύμα στο φως

Ξαναγεννάει τα μάτια

Όπου η Ζωή αρμενίζει προς

Τ' αγνάντεμα

Ζωή —

Από τη συλλογή Προσανατολισμοί (1940)

[πηγή: Οδυσσέας Ελύτης, Ποίηση, Ίκαρος, Αθήνα 2002, σ. 11-12]

Στη Θεανώ Σουνά Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό, που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν. Στρείδι ωκεάνειο αρραβωνιάζεται το φως. Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός, που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι. Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί, οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι, όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη. Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό. Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα, άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό, ποτίζει τους αμρτωλούς που σ' αγαπήσαν. Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός, δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη. Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη. Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά. Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι. Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά, μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει. Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι. Άγια λαβίδα και ιερή από λαμινάρια. Μπροστά στην Πύλη δύο δαιμόνοι σπαθοφόροι και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια. * Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα. Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα. Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα. Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα. Πάντα οι κυκλώνες έχουν γυναικείο όνομα. Εύα από την Κίο. Η μάγισσα έχει τρεις κόρες στο Αμανάτι και η τέταρτη είν' ένα αγόρι μ' ένα μάτι. Ψάρια που πετάν μέσα στην άπνοια, όστρακα, λυσίκομες κοπέλες, φίδια της στεριάς και δέντρα σάπια, άρμπουρα, τιμόνια και προπέλες. Νά 'χαμε το λίχνο του Αλαδίνου ή το γέρο νάνο απ' την Καντώνα. Στείλαμε το σήμα του κινδύνου πάνω σε άσπρη πέτρα με σφεντόνα. Δαίμονας γεννά τη νηνεμία. Ξόρκισε, Allodetta, τ΄ όνομά του. Λούφαξεν ο δέκτης του ασυρμάτου, και φυλλομετρά τον καζαμία. Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του. Γεια χαρά, στεριά, κι αντίο, μαστέλο. Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου, έχει και στην κόλαση μπορντέλο.