ชื่อ เวหา

เพศ หญิง

ความสามารถ เวทมนตร์ดำ, ความเร็ว

เวหาเกิดที่หมู่บ้านชายป่าทางเหนือ เธอสวยตั้งแต่เด็ก ผิวขาวอมชมพู ผมยาวดำสนิทและมี ปานรูปขนนกอยู่หลังไหล่สองข้าง ตอนเด็ก เธอชอบปีนต้นไม้สูง ๆ แล้วกางแขนเหมือนนก ฝันเพียงอยากบินได้จริง และชอบฟ้อนรำท่าที่เลียนแบบนกจนชาวบ้านเรียกว่าเจ้าเวหานกน้อย เด็กสาวที่อยากบิน เด็กสาวที่อยากอิสระ เด็กสาวที่เกลียดโลกแคบ ๆ ของหมู่บ้าน

แม่ของเวหาเป็นหมอผีหัวหน้าหมู่บ้านมาก่อน แต่วันหนึ่งทำพิธีขับไล่สิ่งไม่ควรไล่ สิ่งนั้นทำให้เธอโดนสาป คำสาปนั้นส่งต่อสู่ลูก คือ เมื่อโตขึ้นจะกลายเป็นกระหัง แต่แม่ไม่เคยบอกเวหา เพราะอยากให้ลูกมีชีวิตปกติที่สุด แม่รู้ว่าถ้าวันหนึ่งหมู่บ้านรู้ความจริง ลูกเธอจะถูกฆ่าทิ้งทันที เวหาจึงโตมาเหมือนนกที่ถูกฝึกบินขังไว้ใต้กรง

ตอนอายุ 15–16 เวหาเริ่มมีอาการประหลาด กลางคืนเหมือนมีบางอย่างดึงให้ลุกขึ้นไปนอกบ้าน ได้ยินเสียงลมและเสียงกระพือปีกราวกับมันเรียกหา รู้สึกตัวเบาเหมือนจะบินได้ แขนเริ่มแข็งแรงผิดมนุษย์ เวหากำลังถูกคำสาปดึงเข้าใกล้การเป็นกระหัง

แม่จึงเริ่มกักเวหาไว้ ปิดหน้าต่างทุกบาน ใส่เครื่องราง ผูกเชือกมนต์ไว้ที่ข้อมือเวหาเพื่อกันไม่ให้ลูกบินหายไปกลางคืน เวหารู้สึกเหมือนถูกขัง สิ่งที่เธออยากที่สุดคือเสรีภาพ ความอึดอัดนี้สะสมเรื่อย ๆ จนเวหาเริ่มเกลียดหมู่บ้านนี้ เกลียดสายตาคน เกลียดชีวิตที่เธอไม่ได้เลือก

คืนหนึ่ง เสียงลมหอนดังขึ้นทั่วหมู่บ้าน เชือกมนต์ขาด เวหาลุกจากเตียง เดินออกไปกลางลานบ้าน ดวงตาเธอกลายเป็นสีแดง วงกลมสีดำเริ่มขึ้นด้านหลังแขน เหมือนกระด้งฝัดข้าวติดกับแขน แขนของเธอเบาจนยกขึ้นเอง ข้อศอกคลาย เส้นเลือดดำวิ่งทั่วแขน แนวแขนแผ่เหมือนคานปีก

แม่เธอวิ่งมารั้งลูก กอดลูกแน่นทั้งน้ำตา แต่เวหาไม่รู้สึกตัวแล้ว คำสาปผีกระหังตื่นขึ้นในตัวเธอ เธอบินขึ้น ทั้งหมู่บ้านมองขึ้นไป เห็นนางฟ้าดำผู้ถูกสาปบินบนฟ้า และความกลัวของชาวบ้าน คือจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมทั้งหมด

คนในหมู่บ้านรื้อความเชื่อเก่า ว่ากระหังเป็นผีอันตราย กินเนื้อ ทำลายหลังคา ดูดเลือดสัตว์ และชั่วร้ายในยามกลางคืน คืนต่อมา ชาวบ้านเฝ้า ทาง ตั้งกับดัก ใช้หมอผีมานำพิธีไล่ตัวตนของกระหัง

แม่ของเวหาพยายามบอกว่า “ลูกฉันไม่ใช่ผี เธอไม่เคยทำร้ายใคร” แต่ความกลัวทำให้ทุกคนสูญสิ้นสติ ผู้หญิงที่เคยได้รับดอกไม้จากชายในหมู่บ้าน กลายเป็นผีที่ต้องกำจัด หมู่บ้านช่วยกันล่า ยิงหน้าไม้ ขว้างหิน สาดน้ำมนต์ ตีระฆังให้กระหังตกลงมา

เวหาบาดเจ็บหนัก เลือดเต็มหลัง เธอตกใกล้ลานบ้านตัวเอง แม่วิ่งเข้ามากอด แต่หมอผีหมู่บ้านฟันแม่ทิ้งด้วยมีดพิธีแทน เพราะแม่ปกป้องผี เวหาเห็นแม่ตายต่อหน้า ขณะที่ตัวเธอเองถูกมัด เผา ไล่สาป ถูกตะโกนใส่ว่า “มึงไม่ใช่คน!”

เธอพยายามร้อง แต่คำเดียวที่เธอออกเสียงตอนก่อนตายคือ “อยาก บินกลับ บ้าน” เวหาตายด้วยน้ำตา ไม่ใช่เพราะความชั่ว แต่เพราะโดนคำสาปและความกลัวฆ่า

หลังตาย เวหาคืนชีพใหม่โดยเป็นกระหังอย่างสมบูรณ์แบบ เวหากลายเป็นกระหังที่โคตรแข็งแกร่ง บินเร็วมาก การโจมตีเป็นเส้นยาวราวกับลม ความโกรธที่มีต่อหมู่บ้าน กลายเป็นแรงขับเคลื่อนให้เธอ ไม่อยากลงพื้นอีกเลย เวหาบิน บิน บิน เหมือนจะบินหนีโลกทั้งใบ

ระหว่างเวหาบินอยู่ในโซนภาคใต้ เศษพลังมืดของกรเข้ามาเติม ความโดดเดี่ยว ความเกลียด  ความแค้น มันปะทุจนเธอฆ่าทุกชีวิตที่เธอเจอในยามค่ำคืน

แต่เธอไม่ได้ชั่วร้ายโดยใจ เธอแค่กลัวถูกล่าอีก กลัวถูกเผาอีก กลัวคนและความเจ็บปวด