กลุ่มชาติพันธุ์สี่เผ่าไทในจังหวัดศรีสะเกษ : ส่วย (กูย) เขมร ลาว เยอ มีอัตลักษณ์ในการแต่งกายที่โดดเด่น มีภูมิปัญญาในการทอผ้าที่งดงามเป็นเอกลักษณ์ของชนเผ่า ชาวบ้านในสมัยโบราณนิยมเอามีดตัดผ้าเป็นชิ้นแล้ว เย็บผ้าให้ติดกันด้วยมือเพื่อต่อผ้าให้เป็นเสื้อ กางเกง หรือโสร่งสำหรับสวมใส่ โดยคิดค้นวิธีเย็บแบบต่างๆ เพื่อให้เกิดลวดลายสวยงาม เรียกว่า “การแส่วผ้า”
แส่ว เป็นคำภาษาลาวในภาคอีสานของประเทศไทย ในพจนานุกรมภาษาอีสานออนไลน์ของ ดร.ปรีชา พิณทอง ให้คำนิยามคำว่า แส่ว คือ เย็บ ปัก ถัก ร้อย
คำว่า แส่ว ชาวกูย/กวย บางท้องถิ่นที่มีวัฒนธรรมร่วมกับชาวลาวในพื้นที่จังหวัดศรีสะเกษจะออกเสียงว่า แซว ส่วนชาวกูย/กวยที่อาศัยอยู่และมีวัฒนธรรมร่วมกับชาวเขมร จะออกเสียงว่า โตด-เลียย
ส่วนภาษาเขมรโบราณอีสานใต้จะออกเสียงว่า จุล-กบัจ หรือ จุล-รม-เล็จ-กบัจ
การแส่วผ้า เป็นภูมิปัญญาการนำเส้นไหมหรือด้ายนำมาย้อมสีต่างๆ โดยสีที่เป็นเอกลักษณ์คือ สีแดง สีเหลือง และสีขาว นำมาควั่นเข้าด้วยกันให้เป็นเกลียว แล้วนำมาแส่วตะเข็บหรือชายเสื้อด้วยมือ เป็นลวดลายบนผืนผ้าลายต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการดำรงชีวิต ความเชื่อ และธรรมชาติรอบตัว ลายแส่วผ้าแรกเริ่ม เช่น ลายดอกพิกุล ลายโซ่ ลายหางตะกวด ลายตีนตะขาบ ลายขามดแดง ส่วนในปัจจุบันมีลายประยุกต์ เช่น ลายเชิงเทียน ลายดอกไม้ เป็นการต่อยอดภูมิปัญญาและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่สวยงาม
