Rok szkolny 2015 / 2016

Z rzymskiego pamiętnika Oliwii Starzyk :) zeszłorocznej zwyciężczyni 2-tyg.kursu językowego w Rzymie jako nagrody głównej w Ogólnopolskim Konkursie Języka Włoskiego i Wiedzy o Włoszech Il Bel Paese we Wrocławiu 2016

21 VIII 2016

Po kilku miesiącach wyczekiwania, nadchodzi wreszcie ten dzień. Od rana trwajągorączkowe przygotowania do podróży. Wrzucam ostatnie rzeczy do walizek, które z trudem się domykają (kobiety wiedzą, co mam na myśli), kilkakrotnie sprawdzam niezbędne dokumenty, upewniam się, że o niczym nie zapomniałam, żegnam się z bliskimi i już jestem gotowa na podbój stolicy słonecznej Italii. Podróż przebiega sprawnie dopóki nie przychodzi mi skorzystać z rzymskiej komunikacji miejskiej (na autobus cierpliwie czekam ponad 40 minut). Późnym wieczorem docieram do ‘’Residenza Conti’’,gdzie wita mnie Andrea – przesympatyczny syn dyrektora rzymskiej szkoły językowej Scud’It, którego gestykulacja jesttak wymowna, że nie potrzebuję słów, by zrozumieć co ma mi do powiedzenia. Po kilkugodzinnej podróży padam z nóg. Zasypiam otoczona rzymskim gwarem i intensywnym zapachem specjałów włoskiej kuchni. Przez najbliższe dwa tygodnie czekają mnie długie dni wypełnione niecodziennymi atrakcjami.

22 VIII 2016

Pierwszy poranek w Wiecznym Mieście i znów walka o przetrwanie (a raczej o punktualność), jeśli chodzi o przemieszczanie się rzymskimi środkami transportu. O dziwo docieram do szkoły na czas, gdzie wita mnie sam dyrektor Roberto Tartaglione wesołym okrzykiem ‘’Vince la Polonia!’’(,,Zwycięża Polska!’’). Szybki test na znajomość struktur gramatycznych i już jesteśmy podzieleni na grupy. Nasza składa się z pięciu Polek, dwóch Rosjanek, dwóch Turczynek i Hiszpanki, z którą jest okazja przetestować również język hiszpański, nad którym od jakiegoś czasu uparcie pracuję. W kolejnym tygodniu dołączają dwie Argentynki, Francuz i Niemiec. Różne narodowości, które łączy jedno: pasja do języka i kultury włoskiej.

Zajęcia odbywają się od poniedziałku do piątku w godzinach 9:30-12:45 (oczywiście z przerwą na cappuccino w przyszkolnym barze). Naszą nauczycielką zostaje Marina – wielka miłośniczka sztuki pochodząca z Florencji, która chce nas wyrzucić z sali za każdym razem, gdy nie znamy nazwisk wielkich artystów wszystkich epok.Na zajęciach poruszane są przeróżne tematy: od tych absolutnie obowiązkowych związanych z włoskim stylem życia, jedzeniem, kinem, sztuką, modą i muzyką (o której osobiście musiałam przeprowadzić osobną lekcję) po trudne tematy społeczne takie jak aborcja, eutanazja, związki homoseksualne itp. Wszyscy aktywnie uczestniczymy w dyskusjach i chętnie wymieniamy się opiniami poznając siebie nawzajem i przekonania, jakie panują w naszych krajach. Następnie przychodzi czas na gramatykę, która objaśniana jest niezwykle dokładnie w oparciu o liczne przykłady z życia codziennego. Lekcje wzbogacane są o prace w grupach, śpiewanie włoskich piosenek i krótkie dygresje samego dyrektora znienacka wpadającego do sali, przy których nie sposób się nie uśmiechnąć.

Oprócz codziennych zajęć szkolnych kilka razy w tygodniu organizowane są bezpłatne wycieczki kulturowe, podczas których Marina skrupulatnie wyjaśnia genezę każdego godnego uwagi zabytku, spotkania przy lampce aromatycznego wina oraz pokazy filmowe w szkolnych salach niczym w kinie. Te nadprogramowe aktywności mają na celu oczywiście pogłębianie wiedzy w dziedzinie kultury i sztuki, ale również międzynarodową integrację i wspólną zabawę.

W wolnym czasie natomiast wnikliwie wgłębiam się w rzymskie życie. Naśladuję każdy element dotyczący tutejszej codzienności. Na śniadanie zajadam się kruchymi ciasteczkami (tzw. biscotti) i popijam pysznym spienionym cappuccino, którego staram się nie zamawiać po obiedzie, by nie przyprawić lokalnych Włochów o zawał serca. Pizzę jem rękami jak każdy otaczający mnie Rzymianin, a prawdziwą ucztę rozpoczynam późnym wieczorem. Poruszając się po mieście szybko nabieram wprawy. Przechodzę przez ulicę po rzymsku (‘’alla romana’’) nie zważając na pasy i światła uliczne, a widząc nadjeżdżający autobus daję znać kierowcy machnięciem ręki, by upewnić się, że ten na pewno się zatrzyma. Cierpliwie znoszę ruch uliczny i gorączkowy styl jazdy Włochów, którzy nagminnie sięgają po klakson samochodowy. Zaczepki tutejszych mężczyzn przyjmuję z uśmiechem i odsyłam do Polski w poszukiwaniu pięknych kobiet. Wieczorami natomiast nasłuchuję przez okno gawędzących przy wspólnym posiłku mieszkańców, stukanie talerzy i płacz niesfornych dzieci. Tło tych tętniących życiem dźwięków stanowią radio i telewizja włoska. Wszystko składa się na kolorowy obrazek rzymskiego życia, który kreuje się w mojej głowie na podstawie tego, co słyszę i widzę. Czuję się tutaj jak w domu i już wiem, że z niechęcią przyjdzie mi wracać do polskiej rzeczywistości.

3 IX 2016

Lżejsza o 3 kg, ale bogatsza o wspaniałe wspomnienia wracam do domu. Czuję się pewniejsza języka, który nabiera płynności i swobody w wypowiadaniu się. Cieszę się z możliwości zawarcia ciekawych znajomości i przetestowania w praktyce umiejętności komunikowania się w języku obcym. Jestem bliżej włoskiego życia, które osobiście poznałam, wypróbowałam i jeszcze bardziej ubóstwiam. Nabieram pewności siebie i wiary we własne umiejętności, co przekłada się na motywację do dalszego działania, jakiej nigdy wcześniej nie miałam. Już niebawem rozpoczynam studia (oczywiście ściśle związane z językiem i kulturą włoską) i w przyszłości zamierzam narobić jeszcze trochę hałasu.