EKzemploJ

Staris Azog, kun dorso ĉe la muro, vestite nur per malsekaj cervledoj, atendante ke la bestio tranĉegos ŝian torson ĝis kiam ŝi kuŝos sendefende kaj sangante sur la malseka planko de la kaverno. Ŝi scivolis ĉu ĝi mortigos ŝin unue, aŭ ĉu ŝiaj mem­broj estos detranĉataj de ŝia korpo dum la bestio manĝegos ŝin.

Anstataŭe, ĝi etendis manon por ekkapti ŝian malsekan peltan veston dum ĝi adheris al unu ŝultro. Azog sentis la kison de akraj ungegoj kontraŭ sia haŭto dum la pelto glitis de ŝia ŝul­tro kaj eksponis unu nudan, leviĝadantan mamon. La raptoro paŭzis, scivola, flaradante ŝin dum ŝi premis sin malesperante kontraŭ la muron.

Reptila lango, rigida kaj varma, elpafis sin por leki ŝian molan, nudan haŭton tiel subite eksponitan. Azog enspiregis ĉe la tuŝo, poste gradope relaksis sin dum ŝia korpo ek­varmis ĉe la ebriiga sento de la bestia felo kontraŭ la sia.

Ŝi ne estis certa ĉu ŝia subita ekscito estas pro ŝia antaŭa frustrita klimakso en la mal­varmeta rivereto, aŭ ĉu ŝi nur deziregas senton lastan kaj plaĉan antaŭ esti dis­mem­bri­gata parto post parto de la granda, skvama bestio. Pro unu kaŭzo aŭ alia, Azog ĝuis la raspon de ĝia lango, varma kaj malglata, sur sia sentema haŭto.

Salĉjo stariĝis kaj studis Kaj-Signon, poste Koran. Almenaŭ li havis la prudenton ne rigardadi Kaj-Signon tiel kiel li ŝin rigardadis kiam li volis timidigi ŝin. “Antaŭ ol vi foriros, mi volas ekzameni kelkajn raportojn pri aliaj ... vidoj, ni diru,” diris Salĉjo, gestante al la dosierujoj sur la tablo. “Tiuj ne estas amigdalinaj, kaj ni agas supozante, ke plej multaj el ili ne estas legitimitaj, sed mi ŝatus ricevi vian spertan opinion.”

Li malfermis kelkajn dosierujojn, kiuj enhavis, kio similis kriminalajn dosierojn far konspiraj teoruloj ... Kelkaj artistaj interpretoj ŝajnis familiara al Kora; la dosiero etikedita estiel Fluganta Holandano, alinome “Grizuloj,” enhavis artistan interpreton de la stereotipa, homoida eksterterulo de Roswell kun okuloj grandaj kaj nigraj. La dosiero Nautilus, alinome “Reptilieculoj,” enhavis interpreton de duonlacerto, duonhomo. Al Kora, ili ĉiuj ŝajnis absurdaj, partikulare la Reptilieculoj. Ŝi ne povis kredi, ke ili konsideris la Reptilieculojn sufiĉe serioze por havi dosieron pri ili.

“Ni konfirmis tri surteriĝojn de ETI,” daŭrigis Salĉjo. “Fremda, en 1971, kaj ĉijare, Kaj-Signo en aŭgusto kaj Obeluso en septembro. Ĉiuj specioj de ETI kodnomitaj ‘Pequod.’”

Li levis la dosieron pri Kaj-Signo. “La kodnomoj far ROSA, kutime vortoj en Esperanto — D-ro Ghasabian diris al mi, ke la via estas” — li klinis la kapon, hezitante pri la vorto — “‘Scio’?”

“Ni probable devus nomi lin nur ‘Kaj-Signo,’” diris Kora.

“Ĉu ĝi ne plaĉas al li?”

“Al li ĝi ne gravas. Li diras, ke la nomoj estas ‘arbitraj.’ Sed ‘Kaj-Signo’ estas kiel ĉiuj jam konas lin. Kaj tiu nova estas kelke stulta.”

“Ĉu pli stulta ol ‘Kaj-Signo’?” Salĉjo levis la brovojn. “Ĉu gravas al li tio?”

“Ne. Ĝi gravas al mi.”

Salĉjo altigis la ŝultrojn. “Mi pensus, ke ili jam abandonis la nomojn en Esperanto ĉiuokaze. Ke ili donis nomojn kiel ‘Danĉjo’ aŭ ‘Briano.’ Mi supozas, ke ĝi ne gravas. Ekster la informoj pri kiu ni havas pruvon, ni havas litere milojn da atestoj de homoj asertantaj, ke ili aŭ vidis ŝipojn de ETI aŭ estas mem viktimoj de kidnapado. Plej multaj el tiuj ni povas pruvi esti mistifikoj. Ekzemple, ni havas neniajn informojn indikantajn, ke la Reĝino de Anglio estas persono reptilia kiu bezonas konsumi homan sangon por konservi sian homan formon.”

“Li diras, ke li ne komprenas kial homa sango estas unika aŭ preferebla formo de nutraĵo, sed ke ni ne devus ekskluzivi la eblon.” Kora rigardis Kaj-Signon por certigi, ke ŝi ne mistradukis, duonatendante lin promulgi korekton.

La ridetaĉo de Salĉjo malaperis. “Diru al mi, ke li ne parolas pri Reptilieculoj, mi petas.”

La fingroj de Kaj-Signo vagis al dosiero. “Ne Reptilieculoj,” diris Kora.

Kvankam mi estis certe desapontita pro sciiĝi estiel infano, ke Kristonasko kiel oni nun konas ĝin estas pli multe la inventaĵo de Macy’s ol la natura evoluo de tradicio kristana aŭ eĉ kristanigita, mi estis ĵetita en psikologian spiralplonĝon kiam mi pli lastatempe malkovris, ke la Nacia Tago de la Intermamo, ŝajne sinkiginta siajn radikojn en antikvan praktikon, fakte estas nur taktiko de merkatiko inventita de Wonderbra kaj Cosmopolitan en 2002.

Tamen, kiam oni havas iun Kate Upton faranta la diservon de la Nacia Tago de la Intermamo, la absoluta manko de aŭtentikeco de la celebro ne vere ŝajnas gravi.

Nu, la 16an de la kalendoj de marto, Lu­do­vi­ko kaj Karlo kunvenis en la urbo antaŭe nomata Argentaria, mas nun komune nomiĝas Strasburgo, kaj faris la ĵurojn sube notatajn, Lu­do­vi­ko romanike, Karlo germane. Sed antaŭ ol ĵuri, ili alparolis la ĉirkaŭan plebon, unu germane, alia romanike. Lu­do­vi­ko, pro ke li pli aĝis, tiel komencis la unuan antaŭ­parolon:

Vi scias kiomajn fojojn Lotario, post la morto de nia patro, strebis detrui nin, postkurante min kaj ĉi tiun mian fraton ĝis ekstermo. Sed pro tio, ke nek frateco nek kristanismo nek iu ajn natura inklino krom justo povis estigi pacon inter ni, ni fine estis devigitaj alporti la aferon al la juĝo de ĉiopova Dio, por ke, kiu ajn estos lia volo, ni devos esti kontentaj.

La rezulto estis, kiel vi scias, ke per la mizerikordo de Dio ni emerĝis la venkintoj, kaj ke li, venkite, retretis al sia popolo kie li estis forta. Deposte, vere, pro frata amo kaj ankaŭ kompato al la kristanaro, ni decidis ne postkuri kaj detrui ilin, sed ĝis nun, kiel antaŭe, almenaŭ petis de li cedi sin al justo.

Sed post tio, li ne estis kontenta per la juĝo de Dio, kaj denove ne ĉesas postkuri per siaj armeoj min kaj ĉi tiun mian fraton, kaj plue li detruas nian popolon incendie, prirabe, kaj murde. Pro tio ni nun, devigate de neceso, kunvenas, kaj, pro ke ni kredas ke vi dubas nian stabilan fidon kaj firman fratecon, ni faros ĉi tiun ĵuron inter ni antaŭ vi.

Ne por iu ajn nejusta ambicio ni agas, sed nur por tio, ke se Dio al ni donos trankvilon per via helpo, ni estu pli certaj pri komuna avantaĝo.

Sed se mi, Dio ne volu, malobservos la ĵuron, kiun mi estas faronta al mia frato, mi ellasos ĉiujn vin de mia suvereneco super vi kaj de la ĵuro, kiun vi faris al mi.

Tuj kiam Karlo finis oratori romanike la samajn vortojn, Ludoviko, pro ke li pli aĝis, estis la unua ĵuri sian fidelecon:

Pro amo a Deo ed pro la Kristanaro e nia komuna salvo, de ca dio adavane, quante Deo a me donas la sajeso e la povo, tante me sokursos ca mea frato Karolus, ed en helpo ed en singla kozo, quale on yure devas sokursar sua frato, segun quante lu facez same a me. E kun Lotharius me nultempe aceptos akordo qua per mea volo nocos ca mea frato Karolus.

Kiam Ludoviko finis, Karlo germane ĵuris per la samaj vortoj:

Pro amo ad Deo et pro Cristia et nostra comuna salvo, de ecuista dio adabante, cuante Deo ad mi donan la sapientitio et la poto, tante mi sucursun ecuista mea fratro, et en adjuto et en cascuna coso, cuale homi yure deban sucursan sua fratro, secuno cuante li faces metípsime ad mi. Et cum Lothario mi jamás acceptun on concordo cua per mea volitiono noçun ecuista mea fratro.

La ĵuro, kiun ĉiu popolo en sia propra lingvo faris estas, romanike, tiel havata:

Se Ludovikus tenos al juro qua lu facis a sua frato Karolus, e Karolus, mea sinioro, por lua parto, ne tenos a lo, e se me ne povos despersuadar lu, nek me nek irgu qua me povos despersuadar helpos lu irga-maniere kontre Ludovikus.

Kaj germane:

Se Cárolo tenun ad la juro cua li facin ad sua fratro Ludovico, et Ludovico, mea dómino, por luya parto, ne tenun ad lo, et se mi ne potun despersuaser li, nec mi nec álicu cunche cua mi potun despersuaser adjuntun li alicuale cunche contre Cárolo.

Elfarinte ĉi tion, Ludoviko direktis sin al Worms sekvante Rejnon tra Speyer, kaj Karlo sekvante Vogezojn tra Wissembourg.

“Ho Belaj Popolanoj! Ĉi tiu fortuno estas pli multa ol mi esperis,” diris Pippin. Sam estis senparola. “Mi ja dankas vin, Gildor Inglorion,” diris Frodo klinante sin. “Elen síla lúmenn’ omentielvo, stelo brilas en la horo de nia renkonto,” li aldonis en la alta lingvo de la Elfoj.

“Gardu vin, amikoj!” kriis Gildor ridante. “Parolu neniajn sekretojn! Jen erudiciulo pri la Antikva Lingvo. Bilbo estis bona majstro. Saluton, amiko de la Elfoj!” li diris, klinante sin al Frodo. “Venu jam kun viaj amikoj kaj aliĝu al nia kompanio!”....

Estis mi, tio estas Aleĉjo, kaj miaj tri drugoj, tio estas Peĉjo, Georĉjo kaj la Obtuza, kaj ni sidis en la Laktotrinkejo Korova rasudokumante por scii kiel pasigi la vesperon. La Laktotrinkejo Korova vendis lakton plus, lakton plus veleceton, sintemeskon aŭ drenkromon, kiu estis tio, kion trinkis ni. Ĉi tio akrigas onian spiriton kaj preparas onin por poko da la ultraviolento.

Tiam Siro Bedivero foriris, kaj iris al la glavo, kaj milde alprenis ĝin, kaj iris al la marbordo; kaj tie li ligis la zonon ĉirkau la manŝirmiloj, kaj poste li ĵetis la glavon kiel eble plej foren en la akvon; kaj brako kaj mano venis super la akvo kaj trafis ĝin, kaj kaptis ĝin, kaj tiam skuis kaj svingis ĝin trifoje, kaj tiam malaperis la mano kun la glavo en la akvon.

Brigito foriris de sia germana leciono, firme decidinta ne plu studi la lingvon. Unue pro ke en la lingvo de Goeto ŝi vidis por si ne­ni­an utilon (la lecionojn trudis al ŝi la patrino), due pro ke ŝi sen­tis sin profunde malakorda kun la germana. La lingvo agacis ŝin per sia manko de logiko. Hodiaŭ ĝi vere perturbis ŝin: la pre­po­zi­cio ohne (sen) alprenas la akuzativon, la pre­po­zi­cio mit (kun) al­pren­as la dativon. Kial? Certe la du prepozicioj signifas la pozi­ti­van kaj ne­gativan aspekton de la sama rilato, kaj do ili rilatu al la sa­ma kazo. Ŝi obĵetis al sia profesoro, juna germano, kiu em­ba­ras­iĝis kaj tuj sentis sin kulpa. Li estis simpatia, milda viro kiu su­fer­is pro aparteni al nacio iam regata de Hitlero. Preta vidi en sia na­cio ĉian malvirton, li tuj kredis, ke estas nenia akceptinda kaŭ­zo, kial la prepozicioj mit kaj ohne rilatu al du diferencaj kazoj.

“Ĝi ne estas logika, mi scias, sed ĝi establiĝis per jarcentoj de kutimo,” li diris, kvazaŭ pet­ante la junan francinon kompati lingvon malbenitan de la historio.

“Mi ĝojas, ke vi tion konfesas. Ĝi ne estas logika. Sed lingvo ja devas esti logika,” diris Brigito.

La juna germano akordis: “Bedaŭrinde, mankas al ni iu Kartezio. Tio estas nepardonebla breĉo en nia historio. La germana ne havas tradicion de racio kaj klaro, ĝi estas plena de metafizikaj nebuletoj kaj Vagnera muziko, kaj ni ĉiuj scias, kiu estis la plej granda admir­anto de Vagnero: Hitlero!”

Brigiton interesis nek Vagnero nek Hitlero kaj ŝi sekvis sian rezonon: “Lingvon nelogikan povas lerni infano, ĉar infano ne pensas. Sed ĝin neniam povas lerni adolto. Tial, por mi, la germana ne estas lingvo de universala komunikado.”

“Vi absolute pravas,” diris la germano, kaj li aldonis mallaŭte, “Almenaŭ vi vidas kiel ab­sur­da estis la germana strebo al monda dominado!”

Kontenta kun si mem, Brigito sidiĝis en sian aŭton kaj veturis al Faŝono por aĉeti botelon da vino....

Viĉjo rerigardis la paĝon, kaj rekomencis:

“‘En sia domo en R’ljeho, mortinta Ĥtulho atendas sonĝante. Jes, Granda Ĥtulho estas mortinta, tiom kiom li povas esti. Sed estas naŭza, nedirebla tristeco pri lia morto. Mi estis memorigita pri la gravuraĵo sur la tombo en tiu terura, ciklopa urbo…

“‘Tiu ne estas mortinta, kiu povas eterne kuŝi, kaj en strangaj eonoj povas eĉ morto morti.’”

Subite, ektondro skuis la ĉielon, kaj Viĉjo eksaltis, lasante fali la libron.

“Ho, bonege,” mi moketis, “vi ne perdis la paĝon pro ke vi timis malmulton da tondro, ĉu jes?” Malkaŝe, ankaŭ mi estis kelke maltrankviligita. Sed mi ne aŭdacis montri tion.

Viĉjo relevis la libron kaj puŝis ĝin sur mian sinon. “Bone, do vi ĝin legu,” Viĉjo duonkriis dum plua ruliĝo de tondro sonis super ni. “Mi ankoraŭ diras, ke ĝi estas malbenita.”

“Bone,” mi respondis. Mi renversis la libron kaj ĵetis al Viĉjo rigardon. Kia infano li kelkfoje estis!

Mi malfermis la libron kaj venis al paĝo kiu ŝajnis proksima al kie Viĉjo estis antaŭe.

“Bone, hm… ‘Mi sentis grandan forton subigantan mian menson, kvazaŭ mil fantomaj hororigaĵoj estus premantaj kontraŭ mia kranio. Mi falis, kaj la mondo mallumiĝis. Kaj poste, la voĉoj. Tiuj hororigaj voĉoj komencis paroli en mia kapo, kaj ili ne ĉesis ekde tiam. Eĉ nun, mi aŭdas ilin.

“‘Sgn’wahl! Sha’shogg! Throd! Cthulhu’ai!’”

La vento komencis leviĝi, blovante mian hararon en la vizaĝon de Viĉjo. Mi ekkonsciis ke la vortoj, kiujn mi ĵus legis, ne estis presita en la angla, tamen mi prononcis ilin senpene, malgraŭ ilia nesufiĉeco da vokaloj.

Mi plu legis, fariĝante fascinita de la halucino de la aŭtoro.

“‘Li vokas min! Mortinta Ĥtulho leviĝos denove!

“‘Uln Cthulhu! Wgah’n ya!’”

Kaj tiam mi ekkonsciis — mi estis parolanta la saman lingvon, kiun mi aŭdis en mia sonĝo. Kvankam tio ŝajnis neebla, mi estis certa pri ĝi. Ĉu ĉi tiu libro iel rilatis al mia sonĝo? Eble ĝi estis mistika malgraŭ ĉio. Preskaŭ ŝajnis, ke la samaj vortoj, kiujn mi parolis, rekte afekciis la ĉielon, kiu estis fariĝanta pli malluma, dum la vento fariĝis plu furioza.

“Hm, uloj, eble ni devus ĉesi,” diris Brinjo ekskuiĝe. “Ŝajnas, ke treege malbona ŝtormo venas.”

Sed mi apenaŭ aŭdis Brinjon, kaj mi ignoris la potencan venton; mi nur legis plue. Mi devis legi plue. Mi ne povis ĉesi. Mi sentis kvazaŭ mi ektrancus. La solsola aĵo kiu ekzistis laŭ mi tiumomente estis la libro, la Nekronomiko.

“‘La demonaj krioj neniam ĉesas!’” mi legis. “‘Li leviĝos de la profundaĵoj de la maro, kaj la Tero ne plu ekzistos!’”

Mi kelke konsciis birdojn ekflugantajn de ĉiuj flankoj de ni, kvazaŭ por eskapi la bonegan, frenezan manuskripton, de kiu mi legis. La efekto estis fortiga, kaj mia voĉo laŭtiĝis dum mi recitis pli multon de la stranga lingvo, kiu iel tiumomente ŝajnis tre komprenebla al mi.

“‘Ch’ftaghu shugg Cthulhu! Thr’throd!

Ch’ftaghu shugg Cthulhu! Thr’ngli!

Ch’ftaghu shugg Cthulhu! Thr’ghlfnaw!’”

Dum mi parolis la lastan vorton, la plej laŭta ektondro, kiun mi iam aŭdis, sonis rekte super ni. La sono traskuis nin, eĥate rekte al mia kerno. La ĉielo ekbrilis pro zigzagaj strioj de fulminado, kaj potenca puŝo de pluvo atakis min, kio perforte malfermis la libron. Brinjo kriegis, kaj Viĉjo murmuris ion en la hindia, kio perdiĝis sub la bruega vento.

“Andronjo, ni devas reiri al la teatro nun!” diris Brinjo maltrankvile dum la vento blovis branĉon de arbo malantaŭ ni.

De kie tia ŝtormo eĉ venis? La prognozo certe ne menciis ĝin. Ĝi ne iel rilatis al la libro…

Ĉu jes?

La Nekronomiko ja ŝajnis priskribi aferojn maltrankviligante similajn al kion mi vidis en mia sonĝo. Tiu aĵo Ĥtulho ŝajnis preskaŭ ekzakte kiel la enorma, verda monstro kalmareca, de kiu la bela junulo savis min. Sed kiel povus la lego de la libro rilati al la vetero? Escepte se Viĉjo estis ĝusta, kaj la libro estis malbenita? En tiu kazo, Brinjo ja ŝuldis al li kvin dolarojn.

La dua instigo de Brinjo krianta “ULOJ” eltiris min de mia pensoj. Viĉjo relevis la Nekronomikon, kaj ni hastis reen al la teatro.