Panahon ng Hapon

Ang Panahon ng Hapon sa Pilipinas (1942–1945) ay tumutukoy sa tatlong taon ng pamumuno ng mga Hapones sa bansa noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig. Matapos sumuko ang mga pwersang Amerikano-Filipino sa Bataan at Corregidor, itinatag ng mga Hapones ang isang papet na pamahalaan sa ilalim ni Jose P. Laurel.

Sa panahong ito, matindi ang kahirapan at pang-aabuso sa mga Pilipino—naranasan ang kakulangan sa pagkain, sapilitang paggawa, at brutalidad ng mga sundalong Hapones. Lumaganap din ang kilusan ng mga gerilya na lumaban para sa kalayaan. Ang kulturang Pilipino ay naimpluwensiyahan ng mga Hapones, partikular sa wika, edukasyon, at sining, subalit malawak ang di-pagsang-ayon ng mga Pilipino sa pananakop.

Natapos ang pananakop ng Hapon nang magbalik ang mga pwersang Amerikano sa pamumuno ni Heneral Douglas MacArthur noong 1945, na nagresulta sa pagsuko ng mga Hapones at sa kalayaan ng Pilipinas.