Στη μνήμη της Δήμητρας

«Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους.

Tριγυρίζουν εκεί. Mπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους, (…)

Πάντα εκεί.

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα

και πλάτεμα, σάμπως να πιάνει σιγανή βροχή καταμεσής καλοκαιριού

στα ερημικά χωράφια…

Δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά.

Μένουν στο σπίτι …»

Μα ούτε κι απ’ το σχολειό τους φεύγουν… Τριγυρίζουν χαρούμενα στους διαδρόμους στα διαλείμματα, πειράζουν τους συμμαθητές τους στο προαύλιο, αγωνιούν για το τεστ της επόμενης ώρας. Είναι πάντα εκεί.

Κι η Δήμητρα είναι εκεί, στο σχολείο της…  Για πάντα…

«Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει
σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο λίγο
το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,
χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της –
ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.

Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη
γιατί, για ό,τι γίνεται ‘κείνο που λείπει,
φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη. (…)

Δε μας γνωρίζει τίποτα. Μα εσύ επιμένεις αόρατη
να μας γνωρίσεις πάλι με τη ζωή – να συμμαχήσουμε. Αν είναι
το βλέμμα σου μέσα στο βλέμμα μας, δε θ’ αρνηθούμε
να δούμε, να μιλήσουμε, να κινηθούμε. Αυτός ο νέος
ίσως μια μέρα και να σ’ αγαπούσε. Ετούτα τα κορίτσια
ίσως και θα ΄ταν φιλενάδες σου. Σε τούτο το σχολείο
θα πήγαινες μεθαύριο.»

Γιάννης Ρίτσος, αποσπάσματα από το ποίημα «Σχήμα της απουσίας»