Elżbieta Mycielska-Dowgiałło urodziła się 7 styczna 1932 roku w Dojazdowie koło Krakowa. Studia geograficzne ukończyła na Uniwersytecie Wrocławskim, ze specjalnością geomorfologia. W latach 1955-1961 była asystentką w Instytucie Geografii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, a następnie pracowała w Instytucie Geografii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1963 roku obroniła pracę doktorską z zakresu geomorfologii p.t. „Morfogeneza południowej części Wyżyny Sandomierskiej”, której promotorem był prof. Jerzy Kondracki. W 1977 r. uzyskała tytuł dr hab. na podstawie pracy „Rozwój rzeźby fluwialnej północnej części Wyżyny Sandomierskiej w świetle badań sedymentologicznych”. W 1987 r. została zatrudniona na stanowisku docenta a w roku 1992 otrzymała tytuł profesora zwyczajnego w zakresie nauk geograficznych. W latach 1975-1992 była związana z Instytutem Geografii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach. Od 2002 roku do 2021 była Rektorem Szkoły Wyższej Przymierza Rodzin w Warszawie.

Badania naukowe profesor Elżbiety Mycielskiej-Dowgiałło dotyczyły geomorfologii i sedymentologii, przede wszystkim teksturalnych i strukturalnych cech osadów w różnych środowiskach sedymentacyjnych zarówno współczesnych jak i plejstoceńskich. Cechy osadów stanowiły podstawę do rekonstrukcji paleogeograficznych - rzeźby terenu oraz dynamiki procesów i warunków klimatycznych. Badania procesów i osadów fluwialnych oraz eolicznych prowadziła w wielu miejscach w Polsce i na świecie m.in. w dolinie Wisły w okolicach Sandomierza i Płocka, w dolinie Padu we Włoszech, Algierii, Tunezji, Libii, Egipcie, Syrii. Prowadziła również badania osadów glacjalnych i wodnolodowcowych stref marginalnych w Polsce, osadów pustynnych w Afryce i Azji. Opublikowała ponad 150 artykułów naukowych i notatek, była redaktorką 8 książek. Swoje wyniki badań prezentowała na wielu konferencjach w Polsce i za granicą. Była inicjatorką warsztatów sedymentologicznych i współorganizatorką wielu warsztatów geomorfologicznych.

Prof. Elżbieta Mycielska-Dowgiałło znana jest jako bardzo oddany dydaktyk. Wypromowała wielu magistrów i 13 doktorów. Była 3–krotnie przewodniczącą Komisji Genezy i Litologii Osadów Czwartorzędowych przy Komitecie Badań Czwartorzędu, dwukrotnie wiceprezydentem Polskiego Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich. Wielokrotnie była nagradzana przez Rektora Uniwersytetu Warszawskiego. Za osiągnięcia i działalność naukową otrzymała medal Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.