Idea tekstu łatwego do czytania (easy-to-read, E2R, etr) dla osób z niepełnosprawnością intelektualną miała swój początek w Szwecji w latach 60. ubiegłego stulecia. W latach 90. idea ta rozprzestrzeniła się w wielu krajach Zachodu. Od kilku lat sposoby przekazywania informacji łatwym językiem (zarówno pisanym, jak i mówionym), zbiorczo określane terminem Easy Language, cieszą się zainteresowaniem zarówno praktyków, jak i naukowców z różnych dziedzin w wielu krajach europejskich.

Do podstawowych zasad łatwego tekstu należą używanie krótkich i powszechnie używanych słów, krótkie zdania oraz forma graficzna ułatwiająca przyswojenie informacji (ilustracje, rozkład tekstu). Zalecana jest konsekwencja w stosowaniu terminów, dopuszcza się uproszczenia treściowe w stosunku do tekstu standardowego. Szczegółowa realizacja tych zasad może być różna w zależności od języka, tematyki tekstu i grupy docelowej. Bardziej szczegółowe wytyczne pomagają zapewnić jak największą zrozumiałość tekstu.

W 2009 roku powstał europejski standard easy-to-read, przygotowany przez organizację Inclusion Europe. Staraniami Polskiego Stowarzyszenia na rzecz Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną standard wydano także w wersji polskiej. Zawarte w nim wytyczne są jednak niewystarczające. Jednym z powodów jest niewielka podbudowa empiryczna całego standardu. Inny to niedostateczne dostosowanie do specyfiki języka polskiego.

Zgodnie z Ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zapewnianiu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami obowiązkiem każdego podmiotu publicznego jest zapewnienie na swojej stronie internetowej informacji w tekście łatwym do czytania. Przedstawienie klarownych wytycznych osobom redagującym łatwe teksty informacyjne stało się zatem tym ważniejsze.