Dziś rano rozchorowała się Marta, ale pech... Cóż, życie jest życiowe, to nie ostatnia wyprawa geograficzna na północ. W efekcie jest nas dziesięcioro: Ola Grzejszczak, Magda Janasik, Julia Lech, Zuzanna Matuszkiewicz-Górska, Julia Staręga, Lidia Zastawa, Helena Zielińska, Andrzej Placek, Jan Sienkiewicz i prowokator wyjazdu, czyli ja.

Pewną niespodzianką, którą będzie się miło wspominać po czasie, będzie "zastępczy" prom. Właściwy się zepsuł, więc płyniemy dosłownie "gruzawikiem". Tiry, kierowcy tirów i my. Normalnie jest dużo foteli, ale na tym towarowym promie jest tylko kilkanaście.

Klimat takiego promu jest z "innej bajki" - wiadomo, prom płynie 18 godzin. Co robią kierowcy jak wsiądą na prom?

Przez trzy godziny spożywają na wyścigi i słuchają rosyjskojęzycznego discopolo... Do rana dochodzą do siebie. Piszę te słowa o 22:49 i już wszyscy dosłownie chóralnie chrapią i nie tylko chrapią ;-)

Przy recepcji znajduje się niezbędny element wyposażenia promu w takich sytuacjach - alkomat...

Przed startem...

Zakupy na wyjazd to zawsze wesoła sprawa... Kupiliśmy niezły zapas żywności, ciekawe czy to wszystko zjemy. Ten wyjazd ma też aspekt praktyczny. Uczestnicy uczą się szacować koszty wyjazdu, szukać optymalnych rozwiązań i planować posiłki. Z założenia nie musi się wszystko udać. Skoro mamy się nauczyć, trzeba się też czasami pomylić... Jedzenie wysłaliśmy w paczce do Abisko. Wyszły dwa kartony po 29 kg... Nie pozostaje nic innego jak powiedzieć smacznego pasztetom, zupkom, makaronom, kuskusowi i ryżowi... :-)

Od stacji do naszego hotelu szło się w miarę szybko, jednak jak to w przypadku bagaży bywa - ciężko. Plecaki i walizki nie przeszkodziły nam jednak w podziwianiu uroków Sztokholmu. Nim się obejrzeliśmy, Birka Hostel znalazł się przed nami. Ulokowaliśmy się w pokojach i zeszliśmy do kuchni, by zjeść obiad. A na obiad mieliśmy… tak, pierogi! Przyjechały z nami z Polski, zawekowane i starannie zapakowane. Cztery rodzaje pierogów - od tych z mięsem, poprzez ruskie, z serem na słodko i po te z kapustą i grzybami czekały na skonsumowanie. Zjedliśmy je wspólnie w ciepłym pomieszczeniu. Pyszności.

Dziś spokojny dzień. No prawie… Rano troszkę się nam przeciągnęło śniadanie, ponieważ migrowaliśmy między pokojami i żegnaliśmy się z “weteranami”, którzy wyruszyli już do Abisko.

Ola i Julia zaplanowały fajny i rozsądny program zwiedzania. Zamek Królewski, Muzeum Nobla i Kościół św. Mikołaja. W planach było jeszcze lodowisko, ale od 16 zaczęło lać i wiać…

Nie pozostało nic innego jak wrócić do hostelu i wypić morze herbaty. Jak wróciliśmy do pokoju, to okazało się, że chłopaki “weterani” zostawili torbę: szczotki do włosów, ładowarka, zakupy, bielizna… No nieźle. Pomyślałem, że albo dowieziemy im zgubę do Abisko, albo zostawimy w recepcji. Po konsultacji z równoległą ekipą, ustaliliśmy, że rzeczy pozostawimy w recepcji.

Dziś dzień w “terenie”. Mieliśmy odwiedzić liceum w Sztokholmie, ale z uwagi na jakieś “ważniejsze” spotkania obeszliśmy się smakiem. Cóż, odwiedzimy jakieś szwedzkie liceum innym razem.

Nasz plan “B” był naprawdę dobry: Muzeum Vasa, Muzeum Nordyckie, a po obiedzie pojeździliśmy na łyżwach.

Wieczorami ciągle gramy. Mistrzem gier jest Janek, który chyba ma ich cały plecak. Ciekawe, czy zmieściła się ciepła kurtka… ;-)

Zjedliśmy szybkie śniadanko i ruszyliśmy w poszukiwaniu najpiękniejszego metra w Sztokholmie.

Po prawie półgodzinnym jeżdżeniu od stacji do stacji, w poszukiwaniu tego jedynego, udało się nam! Dotarliśmy do czerwono-zielonej stacji, która przypominała nam arbuza - od razu zrobiło się nam cieplej.

Następnie powędrowaliśmy do Królewskiej Akademii Muzycznej, która zachwyciła nas niezwykle nowoczesnym i przestronnym wystrojem.

Właścicielką kawiarni okazała się wybitna śpiewaczka operowa, która poczęstowała nas kawą i opowiedziała pokrótce o swojej muzycznej karierze. W międzyczasie Ola, Hela i Andrzej zagrali nam piękne “symfonie” na pianinie takie jak na “Protectors of the Earth”, “Jingle bells” czy “Perfect”

Eda Sheeran’a. Pełni siły oraz kofeiny ruszyliśmy na szybki obiadek i powędrowaliśmy na Dworzec Centralny w Sztokholmie.

W pewnym momencie nasza droga się urwała i musieliśmy przebiegać przez "drogę szybkiego ruchu", adrenalinka wskoczyła i byliśmy gotowi do odjazdu.

Przewidywany czas jazdy pociągu do Abisko to 17 godzin, siedzimy i czekamy na zaspy śnieżne.

Stuk puk stuk puk trrrrr stop.

Pociąg się zatrzymał na naszej stacji - Abisko. Oto ono.

Biało, biało, biało.

Jest po prostu biało, krystalicznie czysto. Śnieg się iskrzy, mieni jak małe diamenciki.

W oddali, prócz zimozielonych roślin, można dostrzec pojedyncze, wolnostojące czerwone domki. Ich zmrożone ściany, ośnieżone dachy i zwisające z nich sople są czymś niesamowitym, pięknym - przecież nieczęsto widzi się czerwone, okryte śniegiem domki.

Dzika przyroda, pośrodku pozornego niczego tory, po których jechał nasz pociąg. Klimacik, skandynawski klimacik, to mi się podoba.

Takiej zimy dawno w Polsce nie było, dawno.

Tutaj, w Abisko, czas się zatrzymał, zamroził tak, jak wszystko to, co jest ukryte pod śniegiem.

Dzień był aktywny. Rano wycieczka do "miasta".

Czyli mały 10km rekonesans po okolicy. Trzeba wiedzieć gdzie będziemy w nocy wędrować. W pierwszej kolejności poszliśmy nad jezioro, później zamarzniętą taflą udaliśmy się na wschód, a tam jak wiadomo jest cywilizacja... Stacja benzynowa z jednym dystrybutorem i sklep. Przy okazji obeszliśmy całą osadę, która zbudowana jest w tradycyjnym skandynawskim stylu. Trochę jak wizyta w skansenie:-)

Idziemy nad jezioro, choć prognozy zorzowe nie były obiecujące. Rozstawiamy statyw, na nim aparat. Czekamy. Patrzymy w niebo - jest plus - nie ma chmur. Nudę zagryzamy czekoladą, wygłupiamy się próbując zrobić ze swoich ciał napis "Abisko" żeby się rozgrzać.

I nagle przychodzi długo wyczekiwany moment - na niebo powoli wstępuje zielona wstążka, ledwo dostrzegalna okiem na żywo, lepiej widoczna w podglądzie aparatu. Chwilę później zielona wstążka się rozszerza, rozpływa, jest jasna. Słuchać przeciągłe i pełne szczęścia grupowe "woooooah". Tak, to zorza.

Powoli wchodzimy w rytm wyjazdowy, a właściwie wypadamy z ustalonego porządku…

Śnieg skrzypi, świat lśni, a ciemność zapada niespodziewanie szybko… Na jeziorze widać cały wszechświat. Godzina może 22, a może jest po północy… Ciągle czekamy, a szyja trochę drętwieje od spoglądania w górę. Na północy coś się dzieje. Trudno powiedzieć, jak łaskawe będą dla nas światła północy. Czy jak zimno robi się dokuczliwe, to już mamy iść do schroniska? Czy może coś stracimy…

Poobiednia drzemka to podstawa. Czas na trawienie i złapanie sił. Wczesny wieczór to symboliczne wyjście do sauny. Tu zawsze kogoś spotkamy. Z jednym Szwedem to już jesteśmy prawie kumplami. Mieszka 5km od schroniska, nie ma w zimie wody. Do sauny przychodzi się zagrzać i umyć. Jest potomkiem Lapończyków. W trakcie jednej sesji parowej śpiewał yoyki - tradycyjne pieśni lapońskie. Lał przy tym na kamienie niemiłosiernie dużo wody. O mało się nie ugotowaliśmy…

Chcieliśmy pokopać w śniegu w głębi Parku Narodowego Abisko. Po drodze spotkaliśmy sporą rodzinkę łosi. Pierwszy napotkany nic sobie z nas nie robił, a nawet mieliśmy wrażenie, że ma nas dość głęboko… w śniegu. Spokojnie zajadał porosty nie patrząc nam w oczy.

Następne łosie to już rodzina z małymi - jak nas dojrzały, to zrobiły się niespokojne i nerwowe.

Paisaje, landscape, landszaft… W żadnym języku nie da się opisać krajobrazów Abisko NP.

Po długim spacerze jak zawsze czas na obiad. Tym razem nastąpiło niezłe zadymienie, a to za sprawą “pewnych” kłopotów z gotowaniem makaronu. A wydawałoby się, że nie da się przypalić… Nie ma rzeczy niemożliwych.

Wieczór jak zawsze potoczył sie nieprzewidywalnie. Przez przypadek wyjrzeliśmy na dwór trochę wcześniej a tu zorza! Nie było czasu ubrać się dobrze…

Wróciliśmy na trochę do schroniska. Dobrze zawsze jest wyjrzeć na zewnątrz. Na mrozie można kogoś spotkać… Dwóch zakutanych gości, ledwie widać im oczy, zapytało jak dojść do jeziora. My drogę znamy na pamięć i dochodzimy tam bez latarek. Zaproponowaliśmy im wspólną eskapadę o 22. Dwaj sympatyczni Meksykanie niezwykle się ucieszyli z możliwości nocnej wyprawy...

W międzyczasie robiliśmy naleśniki. Oj zadymiliśmy nieźle… W schronisku była niezła mgła… Dziewczynom z pomocą przyszły dwie Turczynki, które nie mówiły zbyt dobrze po angielsku… Na szczęście niektórzy z uczestników wyjazdy znają “esperanto” - uniwersalny język niezbędny w podróży - mieszanka rosyjskiego, angielskiego, niemieckiego, hiszpańskiego i oczywiście języka migowego. Najważniejsze to chcieć się skomunikować…

Dziewczyny z Turcji z nieukrywaną chęcią przystały na propozycję nocnej eskapady nad jezioro. Szkoda, że nie miały czapek...

W taki dziwny i zawikłany sposób powstała drużyna polsko-meksykańsko-turecka… :-)

Na jeziorze niestety pogoda nas nie rozpieszczała, niebo było zasłonięte chmurami. Zupełnie nam to nie przeszkadzało w miłym spędzeniu czasu. “Esperanto” podróżników działało bez problemów, skończyło się na wspólnych śpiewach i tańcach…

Pierwszy dzień naprawdę paskudnej pogody. Silny porywisty wiatr i duży opad śniegu nie zachęcała do wędrówek. Postanowiliśmy wybrać się do Narwiku z naszymi nowymi przyjaciółmi z Turcji. Dwie godziny jazdy przez targany wiatrem i śniegiem świat… Narwik również nie zachęcał do spacerów, więc udaliśmy się do Muzeum II Wojny Światowej, a właściwie historii walk wokół portu. Oczywiście w muzeum znaleźliśmy dużo akcentów związanych z żołnierzami z Polski.

Narty biegowe to fajna sprawa. A jeszcze w takich okolicznościach przyrody! Po prostu pęknie! Po krótkiej instrukcji obsługi nart, wiązań i techniki biegowej ruszyliśmy na wycieczkę. Słońce i przestrzeń… W szczególności wyprawa na środek jeziora była bardzo urocza…

:-)

Wieczorem znów pełne zachmurzenie :-(

Po takim dniu, aż chce się żyć. Silne opady śniegu i widoczność na około 200m. Na szczęście było ciepło i nie wiało, więc spokojnie mogliśmy pójść w teren na “zabawy ze szpadlem w śniegu”. Niestety z uwagi na zamknięte szlaki nie wdrapaliśmy się na najwyższą górkę, ale za to zrobiliśmy wycieczkę na uroczą wyspę na jeziorze. “Pion geograficzny” jak zawsze pysznie się bawił :-) Reszta chyba też :-)

Z ciekawostek - dowiedzieliśmy się, że Andrzej w poprzednim wcieleniu był reniferem - uwielbia porosty...

Wieczór to topienie kilkunastu próbek śniegu, obliczanie gęstości śniegu i tworzenie map. Ciekawe rzeczy wyszły nam z obserwacji i wyników badań.

Ostatnia noc i zwieńczenie naszych nieprzespanych nocy!!! Istne szaleństwo! Część osób wyszła w kapciach, cześć zapomniała się ciepło ubrać, ale emocje grzały…

Ale krótki sen. Poszliśmy spać chyba około 3 nad ranem. O 8 pobudka, ponieważ do 10:00 musieliśmy zwolnić pokój. W pokoju panował geograficzny chaosik. Wiadomo, że funkcjonowanie o dziwnych porach i warunki schroniskowe nie sprzyjają utrzymywaniu się ładu… Było co sprzątać. O dziwo wyrobiliśmy się do 10.

Zostawiliśmy bagaże w schowku i udaliśmy się na ostatni spacer do “centrum” Abisko. Dla przypomnienia - Abisko liczy 85 stałych mieszkańców, ale porządny sklep jest i do tego naprawdę zaskakująco dobrze zaopatrzony!

Jazda pociągiem minęła zaskakująco szybko. Raczej nie wyglądamy na wyspanych…

W Birka Hostel czujemy się już prawie jak stali bywalcy. Znów jesteśmy w tym samym pokoju. Jest klimat, trzypoziomowe łóżka na relatywnie niewielkiej przestrzeni dają poczucie “przytulności”. Po zostawieniu rzeczy ruszyliśmy na spacer. Tym razem Julia zaproponowała spacerek do muzeum fotografii. Warto było. Wystawy czasowe robiły wrażenie, w szczególności czarno-biała fotografia reporterska i zdjęcia “Nordic life”.

Szkoda, że zabrakło nam sił na dłuższy spacer po wyspie Sodermalm - wyjątkowo uroczy zakątek Sztokholmu. Cóż, jeszcze pewnie nie raz tu wrócimy. Wszyscy czekaliśmy a kulminacyjny moment dzisiejszego dnia. Wizytę u kapelusznika… To magiczny sklep. Ma może 20 metrów kwadratowych, zawsze jest ten sam sprzedawca, Szwed tureckiego pochodzenia o nieokreślonym wieku. Może ma 50, a może 70 lat… Wybór kapeluszy jest ogromny… Skórzane, filcowe, materiałowe.... Realizowaliśmy różne zamówienia… Pokazaliśmy sprzedawcy zdjęcie zamawiającego w telefonie i od razu wybrał ten jeden…

Jakoś dopadło nas rozleniwienie… Wstaliśmy na śniadanie jak zawsze o 9.00, ale czas płynął swoim tempem. Mieliśmy jeszcze dziś pójść do jednego muzeum, ale zabrakło sił i czasu. Nie ma co się napinać… Małe zakupy pamiątek na drogę i będziemy ruszać na prom.

Tym razem mamy normalny prom, nie jakiś zastępczy. Foteli jest dużo i nie ma wschodniego discopolo… Nie obeszło się jednak bez akcentów muzycznych. Młodzież wybrała się na dyskotekę na promie. Było wesoło, jak to na promie...

Jakoś mamy szczęście do ludzi. Po prostu miłych i życzliwych. Dziś Pani z PKP dzwoniła do nas chyba trzy razy… Najpierw zapytać czy na pewno dziś jedziem. Jak się dowiedziała, że mamy sztorm, to bardzo się zmartwiła i zadzwoniła o 16, czy jednak może zdążyliśmy na pociąg, bo czeka na nas poczęstunek… Ciekawe… Oczywiście nie zdążyliśmy na pociąg z uwagi na ponad 3 godzinne opóźnienie promu.

Z ciekawostek w międzyczasie w autobusie kierowca powiedział parze Szwedów, który nie mieli złotówek, a chcieli kupić bilety, żeby się nie wygłupiali i nie martwili.

Na dworcu Gdańsk Główny kupiliśmy nowe bilety, miła pani w kasie w iście ekspresowym tempie wyjaśnił nam jak możemy starać się o zwrot części pieniędzy za poprzedni bilet. W pociągu kierownik napisał nam dwa oświadczenia, że jednak jedziemy i że mamy dwa bilety i możemy starać się o częściowy zwrot za poprzedni.