Styl

Historia, opis stylu

Od tysiącleci, historię Wietnamu cechuje nierozerwalny związek ze sztukami walki. Nazwę Vo-Quyen można przetłumaczyć jako sztukę walki opierającą się na odpowiedniej formie. Dokładna data powstania sztuki Vo-Quyen jest trudna do ustalenia, gdyż brak jest źródeł pisanych dokumentujących ten fakt. Cała wiedza o historii tego stylu przekazywana była ustnie w klanie rodzinnym. Około 200- 300 lat temu nastąpiło otwarcie szkoły dla uczniów nie należących do klanu, i ten okres rozwoju stylu jest stosunkowo dobrze znany. Ze względu na bliskość Chin, sztuki walki Wietnamu czerpały ze skarbnicy chińskiego kung fu techniki i koncepcje walki, transformując je do własnych potrzeb i warunków. Pierwotny Vo-Quyen oparty był na mocnych niskich pozycjach oraz klarownych bitych z całego ciała ciężkich technikach, przypominał zachowany do dzisiaj styl VO DYN TAU. Około 250 lat temu nastąpiła modyfikacja, która nadała stylowi więcej miękkości, lekkości oraz spowodowała zakamuflowanie technik w formach. Dzisiejszy Vo-Quyen jest stylem zawierającym w formach ogromną różnorodność technik i koncepcji walki.

Formy tego stylu można podzielić na:

1. formy bez broni

"bokserskie" ( zbliżone do technik karate, np. forma komandosa),
wzorowane na ruchach zwierząt (tygrysa, żurawia, małpy, niedźwiedzia, węża itd.),
wzorowane na procesach zachodzących w przyrodzie (np. forma płynących chmur, forma wody),
symboliczne (np. forma tańczącej kobiety, forma pijanego człowieka),

2. formy z bronią.

Techniki walki skonstruowane są tak, że preferują dystans średni i długi. W wyniku tego, dużą wagę przywiązuje się do umiejętności poruszania się, sposobów dochodzenia do przeciwnika oraz stosowania ciosów i kopnięć, techniki dźwigni i rzutów są technikami drugiego planu. W stylu tym wyróżnia się 20 podstawowych broni, nazywanych CO KHI VO. Najpopularniejsze z nich to:

GUOM (miecz),
RIU (topór),
KIEM (szabla),
DAO (noże),
BONG (długi kij),
PHAP BUT (krótki kij),
DAY NGUA (sznury).

Ćwiczący Vo-Quyen powinien w efekcie nauczyć się:

umiejętności przyjmowania różnorodnych pozycji walki,
szybkiego, bezpiecznego i stabilnego sposobu poruszania się,
technik oddechowych,
technik zadawania ciosów i kopnięć,
umiejętności wykonywania dźwigni i rzutów,
strategii walki,
form walki,
wolnej walki,
koncentracji,
pełnej kontroli psychofizycznej,
etyki stylu.

Inaczej niż w innych systemach walki, adepci naszej sztuki walki uczeni są fragmentów kilku form równocześnie, a nauczenie się całej formy zajmować może wiele lat. System uczenia przypomina szkołę, gdzie uczeń w danej klasie równolegle poznaje wiele przedmiotów, a w następnych klasach rozszerza swoją wiedzę z tych dziedzin. Ogromną rolę w Vo-Quyen odgrywa zasada naturalności ruchu. Efektem stosowania tej zasady jest mniejszy nacisk na unifikację wykonania techniki, a większy na swobodę ruchową i znajomość prowadzenia siły w technice. Zasada ta szczególnie widoczna jest w formach "zwierzęcych", gdzie "wczucie się w zwierzę" jest ważniejsze od zachowania beznamiętnej wierności wykonywanych ruchów. Tak szeroka gama technik i koncepcji daje możliwość wyboru, praktycznie każdemu, specjalizacji w ramach naszej sztuki, niezależnie od predyspozycji psychoruchowych wieku czy płci.