Embedded Files
Ο προπάππους μου Γεώργιος Θ. Κακουλίδης εκτελέστηκε το 1921 στην Αμάσεια.
Παρακάτω είναι μία παλαιότερη φωτογραφία κάποιων μελών της οικογένειας του προπάππου μου στον Πόντο, της οικογένειας Κακουλίδη.
Πρώτος, στην αριστερή πλευρά της φωτογραφίας, ο προπάππους μου Γεώργιος Θ. Κακουλίδης, ενώ στη δεξια πλευρά η σύζυγός του (προγιαγιά μου) Κυριακή. Δίπλα και αριστερά της πρέπει να είναι ο παππούς μου Χαρίλαος (ή Χάρης), παιδάκι ακόμα. Λογικά η άλλη μικρή κοπελίτσα της φωτογραφίας είναι η αδελφή του Δέσποινα, ενώ πιθανόν στη μέση καθισμένος να είναι ο Θεόδωρος (πατέρας του προπάππου μου Γεωργίου).
Δεν γνωρίζω πότε ακριβώς τραβήχτηκε η φωτογραφία αυτή. Σίγουρα είναι αρκετά χρόνια πριν την εκτέλεση του προπάππου μου. Επίσης δεν ξέρω την τοποθεσία όπου τραβήχτηκε η φωτογραφία.
[Σημείωση: Όταν ήμουν παιδί, ο παππούς μου Χαρίλαος Κακουλίδης (ο πιτσιρίκος δεξιά), με τον οποίο μεγάλωσα ως μια ηλικία, μου ανέφερε καμιά φορά την Τραπεζούντα, την Κερασούντα, την Σαμσούντα. Θυμάμαι αχνά κάποια λόγια του για την εκεί κατάσταση πριν και μετά την επίθεση από το Τούρκικό καθεστώς. Για όμορφες μέρες πριν, με ακμή, πολιτισμό, και την καλή σχέση μεταξύ των λαών που έρχεται όταν το μεταξύ τους εμπόριο ανθεί. Και για τα κύματα της θάλασσας στον Πόντο που ήταν μεγάλα και στα οποία παίζανε με σανίδες (!). Για την απότομη αλλαγή του "κλίματος", την φυγάδευσή του (πιστεύω πρέπει να ήταν ακόμα στην εφηβία τότε) προς τα παράλια στην άλλη πλευρά του Πόντου (Ρουμανία νομίζω) όταν εκτελέστηκε ο πατέρας του. Για την μετέπειτα αναζήτηση της σκορπισμένης πλέον οικογενείας. Δεν θυμάμαι καλά πως τα έβγαλε πέρα (νομίζω ανέφερε πως η εκεί -στον Πόντο- εκπαίδευση και οι ξένες γλώσσες που τους μάθεναν έπαιξαν μεγάλο ρόλο), και μετά τελικά εκαταστάθηκε, πρόκοψε, παντρέυτηκε την αγαπημένη του -και δική μου αγαπημένη γιαγιά- Ελενίτσα (*) -η οποία νομίζω κάποτε εκμυστηρεύτηκε στην αδελφή μου πως αρχικά δεν ήταν και τόσο σίγουρη πως τον ήθελε- και έκανε οικογένεια στην Ελλάδα, στην Πάτρα. Ο παππούς μου είχε πει πολλά αλλά ήμουν παιδάκι και δεν έδωσα πολλή σημασία και ίσως τα θυμάμαι λάθος. Πάντως θυμάμαι να μου απαγγέλει γελώντας "Ανάθεμά τον που θα πει τ' αδέλφια δεν πονιούνται...", και άλλα τέτοια που τα θεωρούσα αστεία και λίγο γραφικά. Και να μου λέει να μην ξεχνάω την ποντιακή μου καταγωγή και να είμαι περήφανος για αυτήν.
(*) Κάποια στιγμή πρέπει να βρω υλικό και για την ιστορία της δικής της οικογένειας, που περιλαμβάνει αν δεν κάνω λάθος μετανάστευση του προ-προ-πάππου(;) στην Αμερική, την επιστροφή δύο φορές του πατέρα της από τις ΗΠΑ για να χρεοκοπήσει κάθε φορά στην Ελλάδα, την καταστροφή και ισοπέδωση του πατρικού της σπιτιού μαζί με τον υπόλοιπο οικισμό στα Μιχαλέικα Αχαίας από τους Γερμανούς κατά την κατοχή -ήταν εγκατεστημένοι Άγγλοι εκεί-, για τις φωτιές που οδηγούσαν αεροπλάνα σε ρίψεις υλικού και την ανατίναξη των σπιτιών που έγινε ύστερα από προδοσία με τα κρυμμένα αγγλικά εκρηκτικά (!), τότε ακριβώς που η τοπική ιστορία (ή μυθοπλασία) λέει πως εξαφανίστηκαν και οι κρυμμένες αγγλικές χρυσές λίρες που όμως για άλλους παραμένουν κάπου ή έχουν ανακαλυφθεί από τον έναν ή τον άλλο (παλιά την περιοχή την βρίσκαμε κάθε τόσο λεηλατημένη και σκαμμένη (μη πω οργωμένη) από κυνηγούς θησαυρών που αλώνιζαν το μέρος) κ.α.]
Εδώ έχω μια φωτογραφία της Κυριακής Κακουλίδη (προγιαγιάς μου - το γένος Παπαντωνίου), τραβηγμένη την ίδια περίοδο με την προηγούμενη
Το κείμενο παρακάτω είναι η επιστολή του Γεώργιου Θ. Κακουλίδη προς την σύζυγό του Κυριακή. Γράφτηκε λίγο πριν την εκτέλεση του.
Το γράμμα γράφει:
Πολυαγαπημένη μου σύζηγο Κυριακή
εις Κερασούντα
Πλησιάζει το τέλος μας, ο θάνατος περιίπταται των κεφαλών μας. Χθες ενενήκοντα πέντε Αμισηνοί και Παφραίοι κατεδικάσθησαν εις θάνατον δι' αγχόνης, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήσαν το άνθος των άνω πόλεων, επιστήμονες, έμποροι, τραπεζίται, τυχόντες πάσης ηλικίας - ώστε και εις ημάς το ίδιον θα συμβή.
Μήπως είμεθα ένοχοι; Το μόνο που εκάμαμεν ήτο ότι εβοηθούμεν τα ορφανά και τους πτωχούς πρόσφυγας και εφροντίζαμεν όπως επανέλθουν εις τας εστίας των.
Όταν λάβης αυτήν την επιστολήν μου, γλυκειά μου Κυριακή και γλυκύτατά μου τέκνα, δεν θα υπάρχω πλέον, δεν θα επανίδω πλέον την γλυκείαν σου μορφήν και των τέκνων μας.
Αγαπητή μου, εις τον βίον μου υπέφερα, υπέφερες και συ - την στιγμήν, καθ' ην θα αναπαυόμεθα, φευ! αποχωριζόμεθα.
Χαίρετε, αγαπητή μου, και υγιαίνετε, φρόντισε δια την υγείαν σου, δια να μπορείς ν' αναθρέψης, όπως πρέπει, τα τέκνα μας, να γίνουν καλοί πολίται. Όπως σου έλεγα, εάν ενθυμείσαι, εάν αποθάνω, θα γίνης εσύ άνδρας, να μπορής να φέρης το βάρος το οποίον σου αφήνω.
Φίλησε την θυγατέραν μου Δέσποινα, τους υιούς μου Χάρην, Θεοδωράκην, Βάσον, Παναγιώτην, Κωστάκην και Λευτεράκην.
Ο δυστυχής εγώ δεν θα σας επανίδω εις τον κόσμον τον επίγειον, αλλά εκ του ουρανίου κόσμου, όπου θα ευρίσκωμαι, θα σας επιβλέπω ευτυχής.
Φιλώ τους αδελφούς μου Νικόλαον, Ηλίαν, τας αδελφάς μου Ευανθίαν και Κυριακήν, τους γαμβρούς μου Γιάγκον και Σωκράτην.
Επίσης τους αδελφούς σου Νικολάκην, Παναγήν και Αντώνην και πάντας τους συγγενείς και φίλους
Σας φιλώ με άπειρα φιλήματα. Υγιαίνετε!
Γεώργιος Κακουλίδης
Παρακάτω είναι γράμμα προς τον γυιό του (και παππού μου) Χαρίλαο:
Ελπίζω να το "αποκωδικοποιήσω" σύντομα γιατί το αντίγραφο που έχω δεν είναι και πολύ ευανάγνωστο.
Στοιχεία της κατάστασης στην Αμάσεια υπάρχουν σε άλλα sites, π.χ
http://imverias.blogspot.gr/2012/05/19.html
http://malkidis.blogspot.gr/2009/09/1921.html
ή βρίσκει κανείς μέσω σχετικής αναζήτησης στο google.
Page updated
Google Sites
Report abuse