podium

Poëzie

Laat vallen, laat gaan, je bent nog niet ten einde,

in deze hand ligt bijna een wereld, zoveel wil je dragen, zot.

Laat niet meer passen, de vormen, ze passen je niet.

Stroom over in wat je worden wil, het zal geen keurig mens meer zijn,

Als je nu eens als water was, het zachte dat het harde omhelst tot het geen pijn meer doet.

Laat gaan, laat vallen, je hebt genoeg gedaan. Stap uit, stap over.

Op tijd draaien, keren, tegen alles in, zorg dat het goed met je blijft gaan.

Het mag je raken maar dan moet je verder, het zijn signalen te over.

Laat gaan. Je zult ergens komen waar je nog niet was geweest.

En daar is het aanvankelijk beter. Tot je ook daar weer gaat.

Maar je blijft niet. Je vergaat niet. Je gaat.

Ilja Van Peel

Licht

dit onstuimig licht is niet te vatten in een naam of in een raster

het bestaat zolang ik besta

en vergezelt mij als mijn schaduw wat anders wil deze schittering

dan de eenzaamheid doorbreken

het koestert zijn ongeremdheid

het vraagt mijn aandacht, impuls, beweging

dan zwelt het aan en verdwijnt het weer of botst met die trage, doffe wereld

het speelt, weerkaatst, klaart verwarring op,

het tovert glimlach en verbazing, spot

het is stormlicht en het zoekt naar aarding waar pure geestdrift welkom is

dit licht is ook lucht, het kleurt en verhit

het spettert in bundels van leven, wild gerangschikt

wit van woede, wit van onschuld

een prachtig kind op weg naar wat

het is niet te stoppen

alleen maar te omarmen

Ilja Van Peel

Toen lag de tijd verkrampt

een punt, een holle streep, een judas van minuten

daarboven een stoet wolkenzolders

en een eeuw gleed in bochten langszij

Ilja Van Peel