Simon Vrijmoedt is een nog onbekend schrijver. Hij behoort gezien zijn leeftijd tot de meer rijpere jongeren maar heeft somtijds nog de geest van een jonge hond.
Met het stijgen der jaren is hij tot veler verbazing en niet in het minst van zichzelf gegrepen door de muze van de proza en poëzie.
Dat hij zich ook in uiterlijk en in levensstijl tot een kunstenmaker heeft ontwikkeld moet de bezoeker maar voor lief nemen want volgens de bijbel is toch alles ijdelheid en van je ouders moet je het maar hebben.
Zijn werken hebben door deze "laat maar lopen" kijk op het leven niet veel achtergrond. Zij blijven beperkt tot het speels met een soms scherpe knipoog in woorden vatten van dagelijkse waarnemingen.
Zijn enige doel van de schrifturen en rijmelarijen is het delen met de lezer van de (h)erkenning. In voorkomende gevallen doet hij dit ook op de planken in het licht van de schijnwerpers. Het leven is immers een schouwtoneel en waarom zou je dat niet letterlijk nemen, zo zegt hij.
Zijn zielroerselen maken duidelijk dat niets menselijks hem vreemd is en dat hij niet slechter is dan u en ik. Met gevoel voor zelfkennis heeft deze fijnbesnaarde poëet dit treffend verwoord in het bovenstaande dichtsels.
Zijn werk is nog niet ruim verspreid maar de bedoeling is dat deze pagina dat manco opheft. Als voorproefje hieronder vast wat tutti frutti aan pennenvruchten.
Voor degenen die vermoeden dat de schrijver toch niet alles op een rijtje heeft staan is het Niet zo gek!? om op deze link te klikken.
© Simon Vrijmoedt