Granada
Granada
vrijdag 14 juni 2013
Deze laatste dag zaten we nog niet eens, of de koffie werd al op ons tafeltje gezet.
Het was echt ongelooflijk, maar als ik mijn laatste slok nam stond hij weer naast me met een verse kop koffie.
Toen we de ontbijtzaal verlieten, zijn we nog even naar hem toegelopen.
Om hem te bedanken en de hand te schudden, waarbij het eurobiljet van mijn hand in de zijne overging.
Zo’n koffiegeheugen had ik echt nog nooit meegemaakt.
De rit naar Granada zou volgens mijn planning dwars door de Sierra Nevada gaan.
Echter, wat volgens Google Maps wel kon, bleek volgens de TomTom niet mogelijk te zijn.
Natuurlijk gaf deze als eerste de snelste route aan, maar ook na het herhaaldelijk opvragen van een alternatief kwam er geen weg door het gebergte tevoorschijn.
Als we er niet doorheen konden, dan er maar vlak langs en ik gaf het plaatsje Laujar de Andarax in, dat praktisch tegen de bergen lag.
Eerst een klein stukje A-7, daarna de A-348 en ruim een uur later kwamen we bij onze tijdelijke bestemming.
Natuurlijk kon ik gewoon doorrijden om de voet van het gebergte te blijven volgen, maar we wilden even de benen strekken en ik nam de afslag.
Toen ik daar weer het adres van ons hotel in de TomTom ophaalde, alle hotels had ik thuis al als favoriet opgeslagen, wilde hij ons een stuk terug laten rijden.
Maar nu kwam, tot mijn grote vreugde, wel de A-337 als alternatief tevoorschijn, de oorspronkelijk geplande weg dwars door Parque Nacional de Sierra Nevada.
Het was een voorrecht om deze fabuleuze route te mogen rijden, hoewel het af en toe best hard werken was.Op verschillende plekken was de weg eigenlijk te smal voor tweerichtingsverkeer en vooral in de haarscherpe bochten was dat heel goed uitkijken.Naar goed Amerikaans gebruik werd het dus veel claxonneren vlak voor zulke bochten.De omgeving en de vergezichten waren schitterend, we hebben volop zitten genieten.
Veel deed me hier aan Amerika denken; het landschap, de rotspartijen, de kronkelwegen zonder vangrail en het ‘bergje op en bergje af-systeem’.
Logisch eigenlijk, dat er in deze streek zoveel westerns waren gefilmd.
Het Villa Sur Hotel in Huétor Vega, een voorstadje van Granada, was een heerlijkheid.De grote villa met een prachtige tuin, een zwembad en een handvol kamers was gezellig, romantisch en heel knus.Met een goed Engels sprekende gastheer/eigenaar, die alle moeite deed om het naar je zin te maken en die, zoals later bleek, ook de ober bij het ontbijt, de tuinman en de klusjesman was. Om ongeveer 19.00 uur gingen we op zoek naar een restaurantje en we vonden er genoeg, maar ze waren allemaal gesloten.We konden ons niet indenken, dat op een vrijdagavond daar geen enkele eetgelegenheid geopend was.Na een uurtje langs allerlei ‘dichte deuren’ gekomen te zijn, gingen we enigszins moedeloos terug naar ons hotel.Daar vertelde de receptionist, ook de eigenaar dus, dat de restaurants op z’n vroegst pas om 21.00 uur open gingen.
We zijn toen maar op een bankje in de prachtige hoteltuin gaan zitten, de temperatuur was zeer aangenaam, zoals ook het gezelschap. (We waren daar met z’n tweetjes…)Om ongeveer 21.15 uur zaten we als eersten in een net geopend restaurant en een uur later begon het pas wat drukker te worden.Zelfs om 23.00 uur kwamen er nog gezinnen binnen met kleine kinderen.Nou snapte ik natuurlijk best, dat het allemaal met de warmte te maken had, maar toch bleef ik het een onwerkelijke en maffe bedoening vinden.Voor mijn gevoel hoorden die kinderen allang op bed te liggen… Gereden: 214 km
zaterdag 15 juni 2013
Er was hier geen uitgebreid ontbijtbuffet met scrambled eggs, maar wel verse broodjes, wat kaas, vleeswaren en vers fruit.
Dat was even afkicken, zo karig simpel, hoewel het voor de broodnodige afwisseling en mijn nu al fors aangekomen vakantiegewicht toch wel goed was.
Ook hier kwam meneer Villa Sur de koffie persoonlijk aan je tafeltje brengen en hij had genoeg tijd voor een praatje. (Er waren niet zoveel andere gasten bij het ontbijt.)
Volgens hem konden we heel goed zelf naar het Alhambra rijden, het was niet ver daar vandaan en er waren grote parkeerplaatsen.
Dat ik op het internet gelezen had dat die vaak overvol waren, ontzenuwde hij: het was nu nog geen hoogseizoen. Het was inderdaad een rit van nog geen 10 minuten en er waren meer dan genoeg vrije parkeervakken.Ondanks dat ik al toegangskaartjes had besteld en ook vouchers had, moesten we toch nog een hele tijd in de rij bij de kassa staan.Voor de ingang stond een soort portier, zwaarder bewapend dan een politieagent bij ons, die aangaf wanneer je verder mocht lopen naar het loket,.Aan de ene kant een beetje angstaanjagend, maar aan de andere kant gaf dat best een veilig gevoel.
Trouwens, in 3 weken Spanje heb ik meer agenten en beveiliging gezien, dan in 3 jaar hier in Nederland.
Het Alhambra was een zeer bijzondere ervaring en ik was echt blij, dat ik onze toegangsbewijzen 4 maanden eerder al besteld had.
Het complex staat op de UNESCO Werelderfgoedlijst en dat betekent, dat de toegang aan strikte regels onderhevig is.
Voor de Palacio Nazaríes hebben ze een tijdslot van 300 personen per half uur en als je de kaarten bestelt, moet je al de tijd aangeven wanneer je het wilt bezoeken.
En zorg maar dat je daar dan bent, want een half uur eerder of later kom je er echt niet in.
Die paleizen waren eigenlijk een verzameling gebouwen en we vielen van de ene in de andere verbazing.Het ene was nog mooier en indrukwekkender dan het andere.Verder had je daar nog de Medina Citadel, het Alcazaba Fort en het Generalife met tuinen,stuk voor stuk een heerlijkheid om doorheen te lopen.Ondanks de temperatuur van zo’n 36 graden en een volop brandende zon, hebben we daar ruim 5 uur rondgewandeld.En toen waren we er ook echt klaar mee.Het centrum van de stad, met zijn mooie kathedraal, hebben we niet meer bezocht.De hitte werd ons echt te veel, we waren gesloopt… Terug in Villa Sur ging Tonnie natuurlijk naar het zwembad en ik onder de douche, om daarna wat aantekeningen voor dit verslag te maken.
Vervolgens hebben we nog een uurtje liggen slapen en zijn na 21.00 uur op restaurantjacht gegaan.
Die jacht was uiterst succesvol, we belandden ergens op plastic stoeltjes en hoorden alleen maar Spaans om ons heen praten.
Het eten, de wijn en de ambiance waren hier helemaal perfect.
Gereden: 12 km
zondag 16 juni 2013
Volgens onze planning zouden we vandaag een rondrit gaan maken, die voor een groot deel het rijden over kronkelige bergweggetjes van de Sierra Nevada betekende.
Normaal gesproken veranderden we de planning regelmatig, maar dat zat er vandaag echt niet in.
Een rit als deze, liet ik me absoluut niet afnemen.
De route stond niet helemaal vast, omdat Google Maps een beetje moeilijk deed over de door mij bedachte wegen en ze op de officiële landkaart geeneens ingetekend waren.
Wel zeker was het skidorpje Pradollano, dat op een hoogte van zo’n 2100 meter lag.
Het was daar heerlijk, het plaatsje was totaal uitgestorven op 3 andere toeristen en een handjevol wielrenners na, die in de bergen aan het trainen waren.De gondels van de skiliften hingen werkeloos in grote loodsen, de hotels waren leeg, de ontelbare restaurantjes gebarricadeerd en de skihersteller had zijn deur op slot gedaan.Toch lag er niet veel hoger op de berg nog een heel pak sneeuw, maar waarschijnlijk niet genoeg om te kunnen skiën.Er waren wel 20 cafeetjes waarvan er 19 gesloten waren, maar bij die ene geopende konden we gelukkig een kopje koffie drinken. (Die andere 3 toeristen en de wielrenners ook…) Van hieruit gingen we over heerlijk bochtige wegen en langs fantastische vergezichten weer verder.Het merendeel van deze slalomroute was wederom amper breed genoeg voor één auto en dat terwijl er echt tweerichtingsverkeer toegestaan was.Uiteindelijk kwamen we bij het plaatsje Güejar Sierra.
Helaas was de TomTom ons hier heel even ‘kwijt’ en sloegen we een verkeerde weg in.
Nou, dat hebben we geweten…
De TomTom bleef maar zeuren dat we om moesten keren, maar daar was echt geen mogelijk voor.
Deze weg was nog smaller dan de weggetjes die we daarvoor hadden gereden.Hier was passeren echt onmogelijk en bij een tegenligger moest de één of de ander achteruit rijden naar een iets breder deel van de weg.Eerlijk gezegd heb ik ervan genoten, maar mijn rug was wel kletsnat toen we weer in Güejar Sierra aankwamen.We hadden een soort extra kruip door, sluip door bergrondje gemaakt van een goed uur. Ze heeft het ter plaatse niet gezegd, maar af en toe vond Tonnie die enorme diepten zonder vangrail ertussen best wel angstig.Onderweg werden we nog ingesloten door een kudde geiten.Na een bocht waren ze daar plotseling en het enige wat ik kon doen was remmen en stil gaan staan.Helemaal fantastisch! Weer heelhuids aangekomen bij Villa Sur ging Tonnie direct naar het zwembad en ik, na een lange douche, het balkon op met een koud biertje om het één en ander te noteren.
Gereden: 119 km