Giacomo Leopardi

Pafundesia

Gjithome e dashur me qe kjo koder e vetmuar

dhe ky gardh, qe prej pjeses se madhe

te horizontit shikimin perjashton.

Por duke ndenjur e admiruar, te pasosurat

hapesira andej atij, e mbinjerezoret

qetesira, e te thellesishmen heshtje

une ne mendime shtirem, ku per pak

zemra nuk frikesohet. E porsi eren,

degjoj psheretimen mes ketyre pemeve,

une ate qetesi te pafundme me kete ze

e krahasoj: e me vjen ne ndihme ameshimi

dhe stinet e vdekura, dhe e pranishmja,

e gjalla, dhe tingulli i saj. Keshtu mes ketyre

malleshtive mbytet mendimi im:

Dhe fundosja m’eshte e embel ne kete det.