Ang unang malawakang ginagamit na paraan, ang Richter scale, ay binuo ni Charles F. Richter noong 1934. Gumamit ito ng formula batay sa amplitude ng pinakamalaking alon na naitala sa isang partikular na uri ng seismometer at ang distansya sa pagitan ng lindol at seismometer. Ang sukat na iyon ay tiyak sa mga lindol at crust sa California; iba pang mga kaliskis, batay sa wave amplitudes at kabuuang tagal ng lindol, ay binuo para magamit sa ibang mga sitwasyon at sila ay idinisenyo upang maging pare-pareho sa Richter's scale.

Ang moment magnitude scale ay batay sa kabuuang moment release ng isang lindol. Ang sandali ay isang produkto ng distansya na ginalaw ng isang fault at ang puwersa na kinakailangan upang ilipat ito. Ito ay nagmula sa pagmomodelo ng mga pag-record ng lindol sa maraming istasyon. Ang mga pagtatantya ng moment magnitude ay halos kapareho ng Richter magnitude para sa maliliit hanggang malalaking lindol. Ngunit ang moment magnitude scale lamang ang may kakayahang sukatin ang M8 (basahin ang "magnitude 8") at mas malalaking kaganapan nang mas maayos.

Ang isa pang paraan upang masukat ang lakas ng isang lindol ay ang paggamit ng mga obserbasyon ng mga taong nakaranas ng lindol, at ang dami ng pinsalang naganap, upang matantya ang intensity nito.

Ang sukat ng Mercalli ay idinisenyo upang gawin lamang iyon. Ang orihinal na sukat ay naimbento ni Giuseppe Mercalli noong 1902 at binago nina Harry Wood at Frank Neumann noong 1931 upang maging kung ano ang kilala ngayon bilang ang Modified Mercalli Intensity Scale. Upang makatulong na makilala ito mula sa magnitude scale, ang MMI scale ay gumagamit ng mga roman numeral.