พระยาเจ้าเมืองมีมเหสีชื่อ พระนางนารา มี่นางป้อมนางเป็งเป็นบริวาร

นางเป็งนั้นได้สร้างบ้านเรือนอยู่ทางทิศตะวันตกของวัดเวียง เรียกว่า หนองสาง

และนางป้อมก็ได้สร้างบ้านเรือนอยู่ที่ หนองผ้าอ้อม ซึ่งอยู่ถัดออกไปอีก

ต่อมาแม่น้ำวังได้เซาะฝั่งเข้ามาใกล้ตัวเมือง(วัดเวียงในปัจจุบัน)

อยู่ในเขตอันตราย

ผู้คนได้อพยพไปอยู่หนองสางหรือหนองผ้าอ้อม

หรือเมืองของนางป้อมนางเป็ง ... เรียกเวียงป้อม เวียงเป็ง

นางทั้งสองได้มาตั้งจิตอธิษฐานต่อองค์พระธาตุเจ้า

อันศักดิ์สิทธิ์เพื่อขอให้แม่น้ำวังเปลี่ยนทิศไปทางทิศ ตะวันออก

เมื่ออธิษฐานเสร็จไม่นานแม่น้ำวังก็เปลี่ยนทิศไปทางทิศตะวันออก

ทำให้บริเวณกลางเมืองหรือวัดเวียงปลอดภัย

ผู้คนจึงอพยพมาบูรณะบ้านเมืองเช่นเดิม

เมื่อพม่าได้ยกทัพมาตีหัวเมืองฝ่ายเหนือได้

พม่าได้มาบูรณะวัดเวียง

โดยเกณฑ์พวกญวนมาเป็นช่างสร้างวิหารให้ใหญ่กว่าเดิมรวมทั้งอุโบสถ

และซุ้มประตู

สมัยสมเด็จพระนเรศวรมหาราชได้ยกทัพมาตีพม่าถอยกลับไป

วัดเวียง จึงเป็นวัดร้างอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อบ้านเมืองก็เกิดศึกสงครามระหว่างไทยกับพม่า

ได้กลายเป็นที่รกร้างว่างเปล่าไป

ต้นไม้ขึ้นปกคลุมจนมองไม่ออกว่า มีพระธาตุอยู่

จนครูบาอาทิตย์ได้ธุดงค์มาปักกลดอยู่ที่เมืองร้าง ( วัดเวียง )

ได้นำญาติ บ้านเดียวกับท่านคือ บ้านปงยางคก อำเภอห้างฉัตร จังหวัดลำปาง

มาตั้งบ้านเรือนใกล้ๆวัด ช่วยกันบูรณะดูเป็นวัดขึ้น เมื่อ พ.ศ. 2192

วัดเวียง จึง มีลักษณะคล้ายวัด

พระธาตุลำปางหลวง วัดปงยางคก และวัดไหล่หิน

และเมื่อครูบาอินทร์จันทร์ ศิษย์ของท่าน

ออกไปหายาสมุนไพรตามรากไม้ในบริเวณป่าบริเวณม่อนเขา

ไปขุดหลุมพบแผ่นหนึ่งจารึกเป็นภาษาขอม

ครูบาอาทิตย์ (พระสังฆทิตย์) อ่านดูจึงรู้ว่ามีพระธาตุสามแห่งดัง

จึงช่วยกันบูรณะซ่อมแซมจนรุ่งเรืองอีกครั้งหนึ่ง

เมืองนี้มีชื่อว่า " เมืองสังฆะเติ๋น" ... เติ๋น แปลว่า เตือน

แผลงเป็น เถิน

บริเวณวัดเวียงก็คือใจกลางเมืองเถิน

ในสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

ได้โปรดบูรณะซ่อมแซม วัดวาอารามทั่วประเทศ

ที่ วัดเพาะหนองสาง บ้านเก่าของนางป้อมและนางเป็ง

ปูหลวงแสนคำ เจ้าอาวาส

ได้มาบูรณะซ่อมแซมและย้ายมาประจำอยู่ที่วัดเวียง