ศาลพระองค์เจ้าวิภาวดีรังสิต

ครั้งหนึ่งท่านหญิงเสด็จพระดำเนินยังหมู่บ้านกะเหรี่ยงในเขตอำเภอศรีสัชนาลัย ที่นับว่าอยู่ไกลและทุรกันดารมีอยู่ 2-3 หมู่บ้าน ต้องเดินทางกันด้วยรถแลนด์โรเวอร์ไปบนทางที่ยังเรียกว่าถนนไม่ได้ เพราะเต็มไปด้วยหลุมและบ่อขนาดต่างๆ ครั้งหนึ่งรถแล่นตกลงไปติดหล่มร้อนถึงชาวบ้านต้องเอาช้างไปช่วยฉุดรถขึ้นจากหล่ม หมู่บ้านแม่สานอันเป็นที่หมายสุดท้ายในการเสด็จในคราวนั้น จะไปโดยทางเฮลิคอปเตอร์ก็คงจะได้ แต่ด้วยเหตุผลใดผมไม่แน่ใจนัก ท่านหญิงวิภาฯ ได้ทรงตัดสินพระทัยเลือกได้ตามเสด็จเดินเขาเป็นระยะทางไกลถึงประมาณ 12 ก.ม. เป็นการเดินทางที่ระหกระเหินที่สุดครั้งหนึ่ง ราษฎรมีฐานะยากจน แม้แต่ข้าวก็ไม่มี ต้องขุดดินหาเผือกหามันกิน ข้าวพระราชทานที่ส่งเข้าไปก่อนหน้าที่ท่านหญิงจะเสด็จไปพร้อมคณะนั้น ปรากฏว่าชาวบ้านหุงกินกันหมดเกลี้ยงแล้ว พอเราไปถึงชาวบ้านก็เอามะพร้าวมาเลี้ยงต้อนรับ ความอดอยากของชาวบ้านแม่สานนั้นเห็นได้จากเมื่อเราเอามะพร้าวที่กินเหลือโยนทิ้งแล้วปรากฏว่าหมาชาวบ้าน 2-3 ตัว (ซึ่งอดโซเหมือนกัน) ได้โจนเข้าแย่งกินเนื้อมะพร้าวเป็นพัลวันเป็นครั้งเดียวในชีวิตที่เห็นหมากินมะพร้าวการเสด็จของท่านหญิงซึ่งเป็นผู้แทนพระองค์ นอกจากจะนำความอบอุ่นไปสู่ราษฎรชาวกะเหรี่ยงเหล่านั้นแล้ว ยังนำไปสู่ความร่วมมือกันเหลียวแลเจ้าหน้าที่ราชการฝ่ายต่างๆด้วย ก่อนจะเสด็จกลับจากหมู่บ้านแม่สาน ท่านหญิงทรงเกลี้ยกล่อมราษฎรผู้มีความรู้และเคยเป็นครูคนหนึ่งให้รับตำแหน่งเป็นครูสอนหนังสือให้เด็กๆ อยู่ที่บ้านแม่สาน โดยทรงสัญญาที่จะประทานเงินรายได้ประจำปี ห้าจำนวนหนึ่ง นอกเหนือจากเงินเดือนที่เขาจะได้รับทางราชการด้วย ”

ข้อมูลจาก : มูลนิธิวิภาวดีรังสิต