Ti, a túa presenza, peza de madeira,

acabou con toda a miña paciencia.

Ti que me quitaches tantas horas de sono

e que por ti derramei tantos choros;

ti que vías o meu enfado

e tanto che daba facerme dano;

ti que tantos xustos me fixeches pasar

que eu non sabía por onde empezar.

Eu, que no fondo quérote e non me espantas,

sei que agora vou botarche en falta.

Porque es ti

quen dentro dos teus altos muros

recolles penas e alegrías.

Cousas novas que aprendín,

e outras que deixei atrás.

Acabas collendo cariño.

Porque sempre serás a única

capaz de iluminar estancias

ao mesmo tempo que me nubras a mente.

Cada vez que che miro, fascínome;

cada vez que che traballo, ámote máis;

porque terte construído puido ser un suplicio,

pero foi moi divertido.

Coa túa forma hexagonal,

as matemáticas traballas,

e coa túa pintura, plástica

e cos teus cálculos, física.

Terte creado salvou a miña alma de creador

e a miña avaliación.

Ti que me fixeches chorar,

fixéchesme montar e desmontar,

porque para ti nada era suficiente.

E eu que o pasei moi mal,

cheguei á conclusión de que

non vale a pena loitar.

Eu non quería dicir isto,

pero a pesar de todo o traballo

que me deches, para min es

a máis fermosa e non quero desfacerche xa.

Doces amargas penas,

froito da túa asinatura,

que saíu froito delas

unha doce estrutura.

Con paredes vermellas

e escasos muros,

fixen pouco a pouco

unha casa de bonecas.

Grazas a esta

aprobei a materia.

Grazas maqueta

por me causar histeria.

Colorido edificio

que moito traballo levou,

con esas escasas e coloridas paredes

de pedras do país.

Mobles modernos,

case futuristas;

con esa forma rectagular

perfectamente simétrica

e perfectamente orientada

cara ao solpor.

En momentos tristes

entretíñame facéndote,

pintándote como un artista

enxeñando como Bautista.

Oh maqueta, que tanto tempo nos quitaches,

que tantos malos ratos nos fixeches pasar.

E contigo tivemos que tratar,

tristes nos tiveches e medo nos meteches.

Ai maquetiña!

Que tantos problemas me deches.

Funciona o meu motorciño,

acende esas luces,

que arranque o molinillo,

que se non arranca,

Ana ponse moi brava.

Canto traballo me deches

maqueta miña!

Que se por min fora

colgábache dunha viña.