บทใคร่ครวญ

ภายใต้สถานการณ์การแพร่ระบาดของไวรัสโควิท-๑๙ ที่รุนแรงดังพายุ หลาย ๆ คนอาจหวาดผวาเมื่อได้อ่านข่าวตามสื่อต่าง ๆ หลายคนอาจกำลังโกรธแค้นผู้ที่มีพฤติกรรมอันไร้ความรับผิดชอบต่อสังคม หลายคนอาจกำลังวิตกกังวล อาจเกิดภาวะสินค้าขาดตลาด ไม่ว่าจะเป็นบะหมี่สำเร็จรูป กระดาษชำระ หรือกระทั่งน้ำดื่ม

ชีวิตของผู้คนทั่วโลกได้รับผลกระทบจากโรคระบาดครั้งนี้ เรากำลังมีชีวิตอยู่ภายใต้ความกลัวว่าเชื้อโรคดังกล่าวจะส่งผลกระทบต่อทั้งสุขภาพและเศรษฐกิจอย่างไรบ้าง โดยตัวเลขของผู้ตกงานกำลังเพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัวจำนวนผู้ป่วย

แล้วเราจะทำอย่างไรถึงจะสามารถหลีกหนีจากความวิตกกังวลต่าง ๆ เหล่านี้ได้ ไม่ว่าจะความเป็นห่วงญาติพี่น้องที่อาจกำลังอยู่ในประเทศกลุ่มเสี่ยงหรือแม้กระทั่งตัวเราเองว่าจะทำอย่างไรหากต้องโดนกักบริเวณ

ดังคำพูดที่ตัวละคร ฟอร์เรสท์ กัมพ์ ได้กล่าวไว้ในภาพยนต์ว่า “ชีวิตก็เหมือนกล่องช็อกโกแลต คุณไม่รู้หรอกว่าจะได้กินอะไร” เพราะแท้จริงแล้วชีวิตเราก็เหมือนภาพตัดต่อของเหตุการณ์และปัจจัยที่เราควบคุมไม่ได้ เรามีความจำกัดในสิ่งที่ตนเองสามารถทำได้ และการปล่อยให้ความคิดวนเวียนอยู่กับสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้นั้นมีแต่จะส่งผลเสียต่อตนเองและคนรอบข้าง

ฉะนั้นในสิ้นสัปดาห์นี้ แม้จะยาก แต่ก็อยากหนุนใจให้ทุกคนได้มีโอกาสใคร่ครวญถึง “ความกลัว” ต่าง ๆ ที่เรามี โดยเราอาจจะเริ่มจากการเขียนความกลัวต่าง ๆ ลงบนแผ่นกระดาษ (ความกลัวหนึ่งอย่างต่อแผ่น) หลังจากนั้นให้ลองเขียนวิธีการรับมือปัญหานั้น ๆ ลงตามไป เมื่อเขียนเสร็จแล้วให้ทิ้งแผ่นกระดาษของความกลัวที่เราไม่สามารถหาแก้ไขได้ และติดแผ่นกระดาษของความกลัวที่เรามีวิธีการรับมือไว้บนที่ซึ่งมองเห็นได้ง่าย และให้พยายามฝึกปฏิบัติแนวทางการรับมือกับความกลัวเหล่านั้นตลอดสัปดาห์ใหม่ที่จะถึงนี้

พระเจ้าทรงเป็นที่ลี้ภัยและเป็นกำลังของ ข้าพระองค์ทั้งหลาย

เป็นความช่วยเหลือที่พร้อมอยู่ในยามยากลำบาก

ฉะนั้นเราจะไม่กลัว แม้ว่าแผ่นดินโลกจะเปลี่ยนแปลงไป

แม้ว่าภูเขาทั้งหลายจะโคลงเคลงลงสู่สะดือทะเล

แม้ว่าน้ำทะเลคึกคะนอง และฟองฟู

แม้ว่าภูเขาสั่นสะเทือนเพราะทะเลอลวนนั้น

สดุดี ๔๖ ข้อ ๑-๓

ได้ยินหลาย ๆ คน กล่าวว่าเดือนมกราคมที่เพิ่งผ่านพ้นไปช่างรู้สึกยาวนานเหลือเกิน อาจเป็นเพราะไม่มีวันหยุดเลยนับตั้งแต่เปิดปีใหม่ แต่ข่าวดีวันหยุดแรกของปีนี้กำลังจะมาถึงแล้วในวันจันทร์หน้านี้ โดยวันจันทร์หน้าคือวันมาฆบูชา เป็นวันที่พี่น้องชาวพุทธในประเทศกัมพูชา ลาว ไทยและศรีลังกา เข้าวัดทำบุญให้ทานนั่งสมาธิและฟังธรรม เพื่อเป็นการระลึกถึงเหตุการ์วันที่พระจันทร์เต็มดวงที่สาวกของพระพุทธเจ้า จำนวน ๑,๒๕๐ รูป มาประชุมพร้อมกันที่เวฬุวันวิหารในกรุงราชคฤห์ โดยมิได้นัดหมาย โดยพระภิกษุสงฆ์เหล่านี้ล้วนเป็น "เอหิภิกขุอุปสัมปทา" คือเป็นผู้ที่ได้รับการอุปสมบทโดยตรงจากพระพุทธเจ้าทั้งสิ้น และล้วนแต่เป็นผุ้ได้บรรลุพระอรหันต์แล้วทุก ๆองค์ โดยพระพุทธเจ้าทรงแสดงโอวาทปาติโมกข์ หรือคำสอนอันเป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา คือ ไม่ทำชั่ว ทำแต่ความดี ทำจิตใจให้ผ่องใส อันเป็นหลักคำสอนที่เป็นพื้นฐานและตรงไปตรงมา

เราทุกคนเมื่อเติบโตและรอบรู้ขึ้น ก็จะมีความเข้าใจโลกมากขึ้น สามารถคาดเดาเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นร่วมทั้งเตรียมต้วป้องกันสิ่งที่เป็นภัยได้ แต่เมื่ออายุมากขึ้น ฉลาดขึ้นก็จะรู้ว่ามีปัจจัยมากมายจำนวนนับไม่ได้ที่ส่งผลต่อชีวิต และความตระหนักนี้เองมักจะทำให้เรากังวลและเครียด

บางครั้งวิตกจนรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจมน้ำวน และหากรู้สึกเช่นนั้นทางออกที่ดีที่สุดอาจเป็นการหยุดนิ่งและกลับมาตั้งคำถามกับตนเองว่า เรากำลังมีสติหรือไม่ สิ่งที่เรากำลังทำส่งผลดีต่อตนเองและคนรอบข้างหรือไม่ แล้วอาจค้นพบว่าหากเราแสวงหาให้น้อยลง เราอาจกลับค้นพบมากขึ้น

มันเป็นเรื่องง่ายที่เราจะตกลงสู่ความถือตัวและการทำลายตนเองหากเราลืมที่จะย้อนกลับมามองตัวตนที่แท้จริงของเรา ว่าเราเป็นใครอะไรที่ทำให้เรามีความสุขอย่างแท้จริง ฉะนั้นในสุดสัปดาห์นี้ ขอให้เราได้ใช้เวลาในการพักผ่อนและทบทวนว่าแท้จริงแล้วการใช้ชีวิตอย่างไรที่ทำให้ทั้งตัวเราเองและคนรอบข้างมีความสุข และเรากำลังดำเนินชีวิตอย่างนั้นอยู่หรือไม่

สุดท้ายนี้พี่น้องทั้งหลาย ขอจงใคร่ครวญดูสิ่งเหล่านี้คือ สิ่งที่เป็นจริง สิ่งที่น่านับถือ สิ่งที่ยุติธรรม สิ่งที่บริสุทธิ์ สิ่งที่น่ารัก สิ่งที่ควรแก่การสรรเสริญ รวมทั้งถ้ามีสิ่งใดที่ยอดเยี่ยม สิ่งใดที่น่ายกย่อง- ฟีลิปปี 4:8

"เด็กไทยยุคใหม่ รู้รักสามัคคี รู้หน้าที่พลเมืองไทย"

คณะกรรมการศาสนกิจโรงเรียนฯ ขออวยพรปีใหม่และต้อนรับทุกท่านกลับสู่โรงเรียนอันเป็นที่รักของเรา โดยหวังว่าทุกท่านนอกจากจะได้มีโอกาสพักผ่อนในช่วงวันหยุดกับครอบครัวและเพื่อนฝูงแล้ว ยังมีโอกาสหามุมสงบเพื่อใช้เวลาใคร่ครวญถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นปีที่ผ่านไปและอะไรมากมายที่กำลังจะมาในปี 2020 นี้

โดยสิ่งแรกที่กำลังจะเกิดขึ้นในปีนี้ก็คือ “วันเด็กแห่งชาติไทย” ซึ่งตรงกับวันเสาร์ที่ 2 ของเดือนมกราคมของทุกปีนั้นเอง สำหรับงานวันเด็กแห่งชาติในไทยมีการจัดขึ้นเป็นครั้งแรกเมื่อวันจันทร์แรกของเดือน ต.ค. พ.ศ. 2498 ตามคำเชิญชวนของ นายวี.เอ็ม. กุลกานี ผู้แทนองค์การสหพันธ์เพื่อสวัสดิภาพเด็กระหว่างประเทศแห่งสหประชาชาติ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อให้ประชาชนเห็นความสำคัญและความต้องการของเด็ก และเพื่อกระตุ้นให้เด็กตระหนักถึงบทบาทอันสำคัญของตนในประเทศ โดยปลูกฝังให้เด็กมีส่วนร่วมในสังคม เตรียมพร้อมให้ตนเองเป็นกำลังของชาติ

ซึ่งกิจกรรม “วันเด็กแห่งชาติ” ได้รับความนิยมแพร่หลายไปทั่วโลก แทบทุกประเทศในโลกต่างร่วมเฉลิมฉลองวันดังกล่าว เพียงแต่กำหนดวันที่แตกต่างออกไป เช่น ในประเทศจีนกำหนดเป็นวันที่ 1 มิถุนายน, ญี่ปุ่น คือวันที่ 5 พฤษภาคม, สหรัฐอเมริกาจัดใน อาทิตย์ที่ 2 ของเดือนมิถุนายน ส่วนเพื่อนบ้านของเราอย่างเมียนมาร์กำหนดไว้เก๋ไก๋เป็นวันที่ 13 กุมภาพันธ์ของทุกปี

สำหรับวันเด็กแห่งชาติไทยแล้ว นอกจากการพาเด็ก ๆ ไปทำกิจกรรมสนุก ๆ มากมายแล้ว คนไทยส่วนใหญ่ยังให้ความสนใจกับ “คำขวัญวันเด็ก” จากนายกรัฐมนตรี โดยคำขวัญประจำปี ค.ศ. 2020 นี้คือ "เด็กไทยยุคใหม่ รู้รักสามัคคี รู้หน้าที่พลเมืองไทย"

ซึ่งในยุคสมัยปัจจุบัน “ความสามัคคี” มักจะมาในรูปแบบ “การตอบสนอง” ต่อ “อุปสรรคหรือความท้าทาย” การ “สามัคคี” กลายเป็นเพียงพฤติกรรมเพื่อความอยู่รอด แทนที่จะเป็นธรรมชาติหลักหรือลักษณะนิสัยพื้นฐานของเรา ยิ่งไปกว่านั้นเรายังคุ้นเคยกับการแสวงหาความสามัคคีจากผู้คนหรือหลักการที่เรารู้จัก มากกว่าการพยายามแสวงหาความคล้ายคลึงกับผู้คนที่ดูแตกต่างออกไป

ฉะนั้น คงจะเป็นการดีหากเราจะเริ่มต้นปีใหม่ โดยการพยายาม “สามัคคี” กับ “ผู้อื่น” โดยเราสามารถเริ่มต้นจากการเปิดใจรับฟังผู้ซึ่งแลดูว่ามีมุมมองหรือแนวคิดที่ต่างออกไป และหากเราเริ่มรู้สึกเบื่อ อึดอัดหรืออารมณ์เสียกับคู่สนทนาของเรา ขอหนุนใจให้พูดกับตนเองว่า “ฟัง ฟัง ฟัง เขากำลังพยายามอธิบายอะไรอยู่” อย่างน้อย 3 รอบ เพราะอย่างน้อยในท้ายที่สุด เราก็ได้เรียนรู้มุมมองใหม่ ๆ หรือ ไม่แน่ อาจจะพบกับความ “สามัคคี” กับบุคคลที่เราไม่เคยคาดคิดไว้เลยก็เป็นได้

ขอปิดท้ายบทภาวนานี้ด้วยคำอธิษฐานของ อาจารย์ เจ แมคเดนเนียล, อาจารย์ประจำวิชาศาสนา วิทยาลัยเฮนตริค รัฐอาคันซอ

สำหรับยุคสมัยนี้ หรือยุคสมัยใด

สิ่งที่หวังที่สุด ผ่านคำอธิษฐานสุดแผ่วเบา

คือ ให้เราเรียนรู้ที่จะ “รับฟัง”

ให้เรา “รับฟัง” ซึ่งกันและกัน ด้วยใจที่เปิดกว้างและเมตตา

เราให้ “รับฟัง” แมกไม้และสัตว์ป่า ด้วยความอัศจรรย์ใจและเคารพ

ให้เรา “รับฟัง” หัวใจของตนเอง ด้วยความรักและให้อภัย

ให้เรา “รับฟัง” พระเจ้า ด้วยความสงบและเกรงขาม

โดยผ่านทางการ “รับฟัง” นี้

ซึ่งงดงามและไร้พรมแดน

ขอให้เราพบปัญญาที่จะสามัคคี

ด้วยพระวิญญาณแห่งการรักษา ผู้มาจากเบื้องบน

ทรงนำเราไปสู่สันติ ชุมชนและการสร้างสรรค์

เราไม่ได้เรียกหาโลกที่ “สมบูรณ์”

เพียงแสวงหาโลกที่ “ดีกว่า”

ผ่านการ “รับฟัง” ที่แท้จริง

สำหรับหลาย ๆ คน ช่วงเดือนสุดท้ายของปี คือช่วงเวลาที่เหนื่อยที่สุด ไหนจะต้องรีบทำงานให้เสร็จ ไหนจะต้องแผนการพักผ่อนช่วงวันหยุด เป็นที่น่าเสียดายว่าผู้คนมากมายต้องตกอยู่สภาวะเครียดหรือเดียวดายในช่วงเทศกาลนี้ ทั้งที่จริง ๆ หัวใจสำคัญของคริสต์มาสคือ "ชุมชน"

หากเราลองทบทวนดูว่ามีใครบ้างที่ได้รับการบอกกล่าวถึงข่าวการมาบังเกิดของพระเยซูคริสต์ เราจะพบว่ามีคนจำนวนไม่น้อยเลยที่ได้รับการบอกกล่าวถึงข่าวประเสริฐ โดยทุกคนเหล่านั้นล้วนมีความแตกต่างกันออกไป ไม่ว่าจะเรื่องช่วงวัย สถานภาพทางสังคม ปัจจัยทางเศรษฐกิจ หรือกระทั่งความสัมพันธ์กับพระเจ้า แต่พระเจ้าทรงมีวิธีการสื่อสารกับคนทุกกลุ่มในรูปแบบที่พวกเขาเข้าใจ ไม่ว่าจะเป็นการเข้าฝันของทูตสวรรค์กับโยเซฟ ผู้อาจจะเป็นตัวแทนของสามัญชนทั่วไป การมาแถลงแบบซึ่งหน้าอย่างที่กาเบรียลปรากฏตัวต่อมารีย์ ผู้เปรียบเสมือนผู้ด้อยโอกาสในสังคม หรือมาเป็นรูปแบบการสรรเสริญเป็นหมู่คณะอย่างเหล่าทูตสวรรค์กับคนเลี้ยงแกะ ซึ่งคือชนชั้นแรงงานที่อยู่ชายขอบของสังคม หรือจะเป็นดาวนำทางที่ส่องสว่างจากระยะไกลให้เหล่าปัญญาจารย์ ผู้เป็นสัญลักษณ์ของชนชั้นปัญญาชน หรือจะมาในรูปแบบการเล่าสู่กันฟังอย่างที่เหล่าปัญญาจารย์ชี้แจงกับกษัตริย์เฮโรด ผู้อาจเป็นตัวแทนของคนบาปหรืออำนาจตามวิถีของโลกมนุษย์ หรือกระทั่งผ่านทางการทรงนำของพระวิญญาณบริสุทธิ์อย่าง สิเมโอน และอันนา ซึ่งทั้งสองเป็นผู้ที่อุทิศชีวิตในการติดตามพระเจ้า

พระเจ้าไม่ได้จำกัดข่าวประเสริฐ ให้แก่คนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง หรือกำหนดรูปแบบการประกาศไว้เพียงลักษณะใดลักษณะหนึ่ง แต่พระองค์ทรงสื่อสารกับคนทุกประเภทในสังคม ตั้งแต่คนชายขอบถึงระดับหัวกะทิ พระองค์ทรงให้โอกาสที่เท่าเทียมกันไม่ว่าจะเป็นคนที่ติดสนิทกับพระองค์หรือคนที่ลุ่มหลงอยู่ในกระแสของโลก

พระเจ้าไม่ทรงละทิ้งผู้ใด และคริสตจักรหรือชุมชนของพระองค์ก็ควรจะเป็นของคนทุกคนในชุมชนเช่นกัน ในสัปดาห์ที่ผ่านไป มีใครหรือกลุ่มคนใดบ้างที่เราอาจเผลอหลงลืมหรือไม่ใส่ใจบ้างหรือไม่

ด้วยความศรัทธานี้ เราจะสามารถสกัดพลอยแห่งความหวังจากภูเขาแห่งความสิ้นหวัง

ด้วยความศรัทธานี้ เราจะสามารถเปลี่ยนแปลงเสียงความโหวกเหวกของชุมชนให้เป็นบทเพลงไพเราะของพี่น้อง

ส่วนหนึ่งของ คำปราศรัย “ข้าพเจ้ามีความฝัน” โดย ศาสนาจารย์ มาร์ติน ลูเธอร์ คิง

รูปภาพธรรมดาของผู้ชายคนหนึ่งกำลังทำอาหารแบบบ้าน ๆ

เรารู้ว่าคำอธิบายภาพด้านบนนั้นไม่ถูกต้องทั้งหมด เพราะว่าชายผู้ที่นั่งอยู่ในรูปคือ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว หรือ ในหลวงรัชกาลที่ 5 ผู้ที่เราระลึกถึงในวันปิยมหาราช (วันที่ 23 ตุลาคม ของทุกปี) พระองค์เป็นมหากษัตริย์ที่รักและเคารพยิ่งของปวงชนชาวไทย ทรงเป็นผู้นำพาประเทศเข้าสู่ความเป็นสากล และรอดพ้นการสูญเสียเอกราช

จากรูปภาพด้านบนนั้นเกี่ยวข้องกับอาหาร จึงขอถามทุกคนว่า ในช่วงวันหยุดที่ผ่านมา มีอาหารมื้อใดบ้างที่รู้สึกประทับใจ เป็นอาหารจานเลิศที่ไปรับประทานในร้านอาหารชื่อดังหรือเมนูสุดเลิศที่เหล่าพ่อบ้านแม่ครัวลงมือทำเพื่อเป็นมื้อพิเศษสำหรับครอบครัว อย่างไรก็แล้วแต่เรามักจะเผลอตัวทานเพลินจนเกินพอดี กว่าจะรู้ตัวก็พุงกางลุกยากเสียแล้ว แต่เคยนึกสงสัยหรือไม่ว่า ทำไมอาหารในโอกาสพิเศษอย่างช่วงวันหยุดจึงมีรสชาติอร่อยกว่ามื้อแสนธรรมดาประจำวัน ทำไมข้าวร้านป้าหน้าซอยกับสลัดที่โรงอาหารจึงไม่อร่อยอย่างนั้นบ้าง

อาจเป็นเพราะคนเรามันจะเอาความรู้สึกไปผูกไว้กับ “โอกาสพิเศษ” จนลืมที่จะชื่นชม “ของประทาน” ที่เราได้รับตลอดในชีวิตประจำวัน โดยเรามักจะต้องรอให้สิ่งเหล่านั้นหายไปก่อนจึงจะรู้ค่า ยกตัวอย่าง เมื่อหลายปีก่อนผมป่วยเป็น “โรคเบลพาซี่” หรือโรคปลายประสาทอักเสบ ทำให้หน้าครึ่งซีกขวาเบี้ยวลง ไม่สามารถหลับตาให้สนิทได้ ทำให้ไม่สามารถอ่านหนังสือเป็นระยะเวลานาน ๆ และแสบตาอย่างมากทุกครั้งที่สระผม เพราะน้ำยาจะไหลเข้าตาตลอด อีกทั้งปากก็เบี้ยวทำให้ทุกครั้งที่ดื่มน้ำ น้ำไหลออกจากปาก ทานอะไรก็รู้สึกเผ็ดร้อนไปหมด จะไปเดินเที่ยวห้างหรือที่ชุมนุมชนก็ไม่ไหว เพราะหูไวต่อเสียงกว่าปกติ ทุกอย่างจึงเหมือนเสียงดังไปหมด ต้องทานยา ฝั่งเข็ม กว่าร่างกายจะเริ่มฟื้นตัวได้ก็เป็นระยะเวลาเกือบ 6 เดือน ผมยังจำวันที่ทานก๋วยเตี๋ยวแล้วน้ำไม่หกออกจากปากได้ แม้อาจฟังเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับผมในตอนนั้นมันเป็นความสุขที่เกินบรรยายได้

จากภาพด้านบน หากมองผิวเผินแล้ว ทุกอย่างดูธรรมดา แต่หากมองอย่างเข้าใจแล้ว ทุกอย่างในภาพล้วนมีความพิเศษ บางทีเคล็ดลับของความสุขแท้อาจจะเป็นความสามารถที่จะ “การชื่นชมยินดี” ในสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราได้รับมาในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็น หน้าที่การงาน รายได้ เพื่อนร่วมงาน เพื่อนสนิท คู่ครอง ครอบครัว หรือความสามารถที่จะผิวปาก ร้องเพลง ปรุงอาหาร ทำงาน อ่านหนังสือ ชิมอาหาร หัวเราะ หรือการที่สามารถลุกขึ้นจากเตียงนอนในทุก ๆ เช้า และที่สำคัญที่สุดที่ทุกคนมักจะลืม คือ การการชื่นชม “ตนเอง” เพราะชีวิตของเราก็เป็นของประทานจากพระเจ้า

จงชื่นบานอยู่เสมอ จงอธิษฐานอย่างสม่ำเสมอ จงขอบพระคุณในทุกกรณี เพราะนี่แหละเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า สำหรับพวกท่านในพระเยซูคริสต์

1 เธสะโลนิกา 16 - 18

อนันดา รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าที่กลางอกเมื่อคุณครูยื่นการบ้านที่ตรวจแล้วให้อ่าน ทำไมเขาถึงได้คะแนนแค่ บีบวก ทั้งที่เขาพยายามทุ่มเททำรายงานฉบับนี้อย่างเต็มกำลังแบบหามรุ่งหามค่ำ เพราะเขารู้สึกสนใจในวิชานี้และชอบคุณครูที่มักมอบมุมมองใหม่ ๆ กับเขาเสมอ แต่ทำไมเขาถึงได้รับการตอบแทนด้วยเกรดเพียงเท่านี้ เมื่อระฆังเลิกเรียนดังขึ้น อนันดาพยายามรีบลุกเพื่อที่ออกจากห้องให้ได้ไวที่สุด แต่คุณครูกลับรั้งตัวเขาไว้ แถมยังบอกว่า เข้าใจความรู้สึกของเขานะ แต่เขายังต้องปรับปรุงผลงานอยู่ เขาเก็บน้ำตาไม่อยู่จริง ๆ ในวินาทีที่เงยหน้าขึ้นมองคุณครู เขาไม่สามารถเอ่ยคำใด ๆ ได้เลย

การรับรู้ “คุณค่าของตน” ได้รับการกล่าวถึงมาสักพักแล้ว แต่การที่จะเข้าใจในสิ่งนั้นจริง ๆ เป็นเรื่องยากหากเรามองมาจากคนละมุม

ปลายเชือกสองฝั่ง

ที่โรงเรียนนานาชาติฯ ของเรา ครูใหญ่แอรอน มักจะเน้นย้ำถึงหลักการ “เรียนรู้ทางอารมณ์และสังคม” Social and Emotional Learning (SEL) โดยบทความนี้จะขอให้เราสำรวจในส่วนของ “การรับรู้ตนเอง” และ “การรับรู้สังคม” ซึ่งทั้งคู่มีอิทธิพลอย่างมากต่อกระบวนการประเมิน “คุณค่าของตนเอง”

ในกรณีของอนันดา เขารู้สึกว่าตนเอง “ไม่เป็นที่รัก” แม้ว่าเขาจะพยายามทำรายงานแทบตายและกล้าที่จะนำเสนอมุมมองใหม่ ๆ แต่คุณครูกลับปฎิเสธความทุ่มเทนั้น ในขณะที่คุณครูพยายามเข้ามาพูดด้วยในหัวของเขาเต็มไปด้วยภาพของ ท่าทางดูถูก เย้ยหยันของญาติที่เรียนชั้นเดียวกัน เธอได้เอไปทั้ง ๆ ที่ไม่ได้พยายามอะไรเลย แล้วเขาจะต้องทนพ่อพร่ำบ่นเรื่องความพยายามอีกไม่รู้กี่ชั่วโมง เขารู้สึกอับอายและนึกโกรธตัวเองที่น่าจะลอกไอเดียจากบทความที่เจอบนอินเตอร์เน็ตเมื่อวานให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ในมุมองของครูผู้สอน เธอชื่นชมในความทุ่มเทและความกล้านำเสนอไอเดียของอนันดามาก เพียงแต่มีความผิดพลาดทางไวยกรณ์เยอะไปหน่อย เธออยากให้กำลังใจลูกศิษย์โดยการบอกว่ายังมีช่องทางในการพัฒนาผลงานได้อีก เธอคิดว่าอนันดาควรจะภาคภูมิใจในผลงานและความทุ่มเทของตนเอง แต่การตอบสนองของเขาทำให้เธอประหลาดใจมาก

การรับรู้ตนเอง และ การรับรู้สังคมนั้น เหมือนปลายเชือกคนละด้านของ “คุณค่าของตนเอง” เราจะเห็นว่าตนมีค่าแค่ไหนนั้นขึ้นอยู่ว่าเราถือใกล้ปลายเชือกด้านไหนมากกว่ากัน

ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรกับตนเอง

การเห็นคุณค่าของตนนั้นขึ้นอยู่กับปัจจัยหลากหลายเช่น วัฒนธรรม การเลี้ยงดูตอนเด็ก หรือประสบการณ์ตอนโต โดยทั่วไปคนเอเชียมักมีแนวโน้มที่จะประเมินคุณค่าของตนผ่านความคิดเห็นของผู้คนรอบข้างในสังคม สำหรับคนจากประเทศตะวันตกมักจะให้ความสำคัญกับสิ่งที่ตนเองรู้สึก ความขัดแย้งมักจะเกิดขึ้น หากเราลืมที่จะเข้าใจว่าอีกฝ่ายหนึ่งประเมินคุณค่าของตนเองอย่างไร

ลองประเมินตนเอง

เป็นเรื่องสำคัญที่เราจะประเมินการรับรู้คุณค่าของตน เป็นระยะ ๆ ในสังคมปัจจุบันที่คนส่วนใหญ่ใช้เวลาบนโลกออนไลน์ เรามักประเมินคุณค่าของตนเองจาก ยอดไลค์ จำนวนผู้ติดตาม หรือคอมเมนต์จากผู้อื่น จนหลงลืม ค่านิยม หรือสิ่งที่สำคัญต่อชีวิตของเราจริง ๆ

ฉะนั้นสิ้นสัปดาห์นี้ ขอเชิญชวนให้ทุกท่านมีโอกาสใคร่ครวญว่า มีสิ่งใดบ้างที่มีสะท้อนถึงคุณค่าของตัวเราเองอย่างแท้จริง แล้วเรายังยึดมั่นสิ่งเหล่านั้นอยู่หรือไม่ และมีสิ่งใดบ้างที่เราคิดว่าไม่ควรจะลดความสำคัญหรือปล่อยไป

และเมื่อได้ลองพิจารณาตนเองแล้ว หนุนใจให้ลองใคร่ครวญว่า ในสัปดาห์ที่ผ่านมา มีใครที่ทำให้เรารู้สึกโกรธหรือไม่สบายใจหรือไม่แล้วเพราะอะไรเราจึงโกรธ เป็นเพราะการกระทำนั้นส่งผลกระทบต่อความรู้สึกมีค่าของตนเองหรือไม่ และในทางกลับกันเราได้ทำอะไรที่ไปทำร้ายความรู้สึกมีคุณค่าของคนอื่นหรือไม่

จงรักกันฉันพี่น้อง จงขวนขวายในการให้เกียรติกันและกัน

- โรม 12:10

อาจารย์เปาโลได้ย้ำเตือนให้เรารักและให้เกียรติซึ่งกันและกัน ซึ่งในการจะทำเช่นนั้นได้ เราต้องเข้าใจว่าตัวเราเองให้ “คุณค่า หรือเกียรติ” ตนเองอย่างไร แล้วจึงพยายาม “ขวนขวาย” ที่จะเข้าใจว่าผู้อื่นรับรู้เกียรติของตนเช่นไร

วันเข้าพรรษาในประเทศไทยนั้นเริ่มต้นตั้งแต่กลางเดือนกรกฎาคมไปถึงกลางเดือนตุลาคมของทุกปี มีเหตุผลมากมายที่พระสงฆ์ในพุทธศาสนาต้องประจำอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งตลอดระยะเวลา 3 เดือนของฤดูฝน เช่น เพื่อป้องกันตัวภิกษุจากภัยอันตรายที่อาจเกิดขึ้นหากพักแรมกลางป่า เช่น สัตว์มีพิษ แมลงกัดต่อย จนกระทั้ง น้ำป่าหรือดินถล่ม หรือในทางกลับกันก็เพื่อป้องกันต้นข้าวของชาวนาจากการโดนย่ำระหว่างการเดินธุดงค์ แต่เหตุผลสำคัญเบื้องหลังการเข้าพรรษา คือ การให้โอกาสเหล่าภิกษุได้พัก พบป่ะ และแลกเปลี่ยนความรู้ซึ่งกันและกัน อีกทั้งยังเป็นช่วงเวลาที่ชาวพุทธสามารถเข้าวัดสดับธรรมจากเหล่าภิกษุ

รัฐบาลไทยเอง ได้ส่งเสริมให้ประชาชน “งดเหล้า เข้าพรรษา” ตลอดช่วงระยะเวลาดังกล่าว การเข้าพรรษาในอีกนัยยะหนึ่งจึงถือเป็นช่วงเวลาแห่งการพักผ่อน ละเลิกจากอบายมุข ฟื้นฟูวินัยและสร้างเสริมพฤติกรรมเชิงบวก

อ่านมาถึงตรงนี้ เชื่อว่าหลาย ๆ คน คงอุทานในใจว่า “ฉันจะเอาเวลาไหนมาพักผ่อน เวลาหายใจยังแทบจะไม่มีเลย” เนื่องจากยังเป็นช่วงเริ่มต้นของภาคการเรียน เราอาจรู้สึกเหนื่อยล้าจากภาระงานที่ถาโถมเข้าใส่ หน้าที่ใหม่ เพื่อนร่วมงานใหม่ ห้องทำงานใหม่ สนามเด็กเล่นใหม่ รหัสผ่านประตูใหม่ ฯลฯ

ทุกท่านได้มีเวลาที่จะ “หยุดนิ่ง” บ้างหรือไม่ วินัยอย่างหนึ่งที่เรามักจะพร่องไปโดยไม่รู้ตัวคือ วินัยในการ “พักผ่อน” อาจเป็นเพราะค่านิยมในปัจจุบันที่มีการแข่งขันสูง ทำให้หลายคน “ลืม” วิธีการผ่อนคลายของตนเอง เรามักเร่งรีบในการทำงาน เข้าสังคม หรือร่วมกิจกรรมอื่น ๆ มากมาย จนไม่ได้ให้เวลากับร่างกายและจิตใจที่จะฟื้นฟูตัวเอง ทำให้ผู้คนมากมายตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าหรือหมดไฟ

“แล้วพระองค์ตรัสกับพวกเขาว่า “มาเถิด จงปลีกตัวออกมาหาที่สงบเพื่อหยุดพักสักหน่อยหนึ่ง” เพราะว่ามีคนไปมามากมายจนไม่มีเวลาแม้แต่จะรับประทานอาหาร” มาระโก บทที่ 6 ข้อ 31

พระเจ้าอยากให้เราจัดสรรเวลาสำหรับการพักผ่อน พระองค์ได้ตั้งให้หนึ่งวันในสัปดาห์เป็นวันสะบาโต เพื่อที่เราได้มีโอกาสพักร่างกายและใคร่ครวญถึงสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ดังที่พระองค์ทรงแสดงให้เราเห็นในพระคัมภีร์หลายตอน เช่น ในพระธรรมด้านบนที่พระองค์ทรงเรียกให้เหล่าสาวกหยุดทำงานแล้วมาพักทานข้าว

ดังนั้นจึงขอหนุนใจให้ทุกคนได้มีโอกาสพักผ่อนร่างกายและสงบจิตใจในช่วงสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้ และถ้าหากหลงลืมไปแล้วว่า ตนเองมีวิธีการพักผ่อนอย่างไร ก็ขอเชิญชวนให้เริ่มจากการนอนมองดูหยดน้ำฝนที่ไหลลงที่หน้าต่างหรือก้อนเฆขที่ล่องลอยผ่านไปบนท้องฟ้าสีคราม

คุณได้ตั้งเป้าหมายอะไรในปีการศึกษาที่ผ่านมานี้ คุณประสบความสำเร็จกับเป้าหมายที่คุณตั้งไว้มากน้อยแค่ไหน

อ่าน ฟิลิปปี 3:7-14

“7แต่ว่าสิ่งใดที่เคยเป็นคุณประโยชน์แก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าถือว่าสิ่งนั้นไร้ประโยชน์แล้ว เพื่อเห็นแก่พระคริสต์ 8ที่จริงข้าพเจ้าถือว่าสิ่งสารพัดไร้ประโยชน์ เพราะเห็นแก่ความประเสริฐแห่งความรู้ถึงพระเยซูคริสต์ องค์พระผู้เป็นเจ้าของข้าพเจ้า เพราะเหตุพระองค์ ข้าพเจ้าจึงได้ยอมสละสิ่งสารพัด และถือว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเหมือนหยากเยื่อเพื่อข้าพเจ้าจะได้พระคริสต์ 9และจะได้ปรากฏอยู่ในพระองค์ ไม่มีความชอบธรรมของข้าพเจ้าเอง ซึ่งได้มาโดยธรรมบัญญัติ แต่มีมาโดยความเชื่อในพระคริสต์ เป็นความชอบธรรมซึ่งมาจากพระเจ้าซึ่งขึ้นอยู่กับความเชื่อ 10ข้าพเจ้าต้องการจะรู้จักพระองค์ และได้รับประสบการณ์ในฤทธิ์เดช เนื่องในการที่พระองค์ทรงคืนพระชนม์นั้น และร่วมทุกข์กับพระองค์ คือยอมตั้งอารมณ์ตายเหมือนพระองค์ 11ถ้าเป็นไปได้ข้าพเจ้าก็จะได้เป็นขึ้นมาจากความตายด้วย

12มิใช่ว่าข้าพเจ้าได้แล้ว หรือสำเร็จแล้ว แต่ข้าพเจ้ากำลังบากบั่นมุ่งไป เพื่อข้าพเจ้าจะได้ฉวยเอาไว้เป็นของตน อย่างที่พระเยซูคริสต์ได้ทรงฉวยข้าพเจ้าไว้เป็นของพระองค์แล้ว 13ดูก่อนพี่น้องทั้งหลาย ข้าพเจ้าไม่ถือว่าข้าพเจ้าได้ฉวยไว้ได้แล้ว แต่ข้าพเจ้าทำอย่างหนึ่ง คือลืมสิ่งที่ผ่านพ้นมาแล้วเสีย และโน้มตัวออกไปหาสิ่งที่อยู่ข้างหน้า”

*****

มีคำกล่าวว่า “หากคุณตั้งเป้าหมายไปที่ความว่างเปล่า คุณก็สามารถบรรลุเป้าหมายนี้ทุกครั้ง” ความคิดนี้แสดงให้เห็นว่าเป้าหมายเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเรา เป้าหมายทำให้เราปรับปรุง เปลี่ยนแปลงตัวเราเอง และยังทำให้เรามุ่งมองไปที่สิ่งสำคัญจริงๆในชีวิตของเรา

ในช่วงเวลานี้ของปีการศึกษา เป็นช่วงที่เรามีการทบทวนเป้าหมายที่เราได้ตั้งไว้: ยินดีกับงานที่บรรลุวัตถุประสงค์เป็นที่เรียบร้อย เอาจริงเอาจังกับงานที่ยังไม่ได้รับการปรับปรุง และแก้ไขงานที่ไม่สามารถทำหรือเป็นไปได้ เป้าหมายที่ยังไม่ประสบความสำเร็จหรือเป้าที่ไม่สามารถทำให้สำเร็จได้สักทีนั้น เป็นโอกาสที่ดีที่จะทำให้เราเติบโต ถ้าเรามุ่งมองไปข้างหน้าว่าเราควรจะทำอย่างไรต่อไป หากคุณมองข้างหลังตลอดเวลาในขณะที่คุณกำลังวิ่งแข่งนั้นคุณก็ไม่สามารถมุ่งไปข้างหน้าอย่างมีประสิทธิภาพได้! เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เราจำเป็นที่จะต้องปล่อยวางอดีต: นี่หมายรวมถึงทั้งความสำเร็จและความล้มเหลว

สำหรับผู้ติดตามพระเยซูมีเป้าหมายเดียวที่สำคัญยิ่งกว่าเป้าหมายอื่นใดทั้งหมด สิ่งเดียวที่มีความสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด เพราะเป้าหมายนี้ไม่ได้มีผลเฉพาะชีวิตของเราบนโลกนี้เท่านั้น แต่มีผลต่อชีวิตนิรันดร์ของเรา อ.เปาโล เห็นว่าสิ่งนี้มีค่ามากจนสามารถนับสิ่งดีอื่นๆว่าเป็น “ขยะ” เลยทีเดียว เป้าหมายนี้คืออะไร? นั่นคือการรู้จักพระคริสต์ ไม่ได้หมายความว่าให้มีความรู้มากมายเกี่ยวกับพระองค์ แต่หมายถึงการรู้จักพระองค์ผ่านความเชื่อ - พระเยซูผู้ประทับบนสวรรค์ทรงเรียกเรา อ.เปาโล ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงความหมายของการสิ้นพระชนม์กับพระคริสต์ และการเป็นขึ้นจากความตายพร้อมกับพระองค์ รวมถึงการถูกครอบครองชีวิตด้วยความชอบธรรมของพระองค์

ไม่แน่ใจว่ามีใครในพวกเราที่มีความปรารถนาอันแรงกล้าเหมือน อ.เปาโลหรือไม่ หากอัครสาวกผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ยังไม่ได้บรรลุเป้าหมายนี้ เราจะสามารถทำได้หรือไม่? คำตอบคือไม่ เพราะเป้าหมายที่ตั้งไว้นี้ไม่สามารถทำได้เต็มที่ในชีวิต ณ ตอนนี้ ดังนั้นสิ่งที่สำคัญสำหรับเราคือการที่เราจะก้าวไปข้างหน้า และตระหนักรู้ว่าตราบจนนิรันดร์พระเยซูทรงฉวยเราทั้งหลายไว้ (ข้อ 12) พระองค์กำลังวิ่งไปกับเรา เสริมกำลังเรา เมื่อเราคิดว่าเราไม่สามารถจะก้าวไปอีกก้าวหนึ่งได้ พระองค์ก็ยังทรงสถิตกับเราและทรงกระทำทุกสิ่งเพื่อเรา ดังนั้นขอให้เราพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไปสู่เป้าหมายนี้กับพระองค์

“ขอให้เราละทิ้งทุกอย่างที่ถ่วงอยู่ และบาปที่เกาะแน่น ขอให้เรายังคงวิ่งแข่งด้วยความทรหดอดทน

ในการแข่งขันที่อยู่ข้างหน้าเรา โดยจับตามองที่พระเยซูผู้เบิกทางความเชื่อ

และผู้ทรงทำให้ความเชื่อนั้นสมบูรณ์” ฮีบรู 12:1-2

ตอบสนอง:

• ขอให้เราฟังเพลง: ชีวิตที่เริ่มใหม่

• เป้าหมายของคุณตอนนี้คืออะไร ขอใช้เวลานี้ในการอธิษฐานขอพระเจ้าเปิดเผย ไม่ว่าจะเป็นมุมมองหรือลำดับความสำคัญที่อาจจำเป็นต้องปรับเปลี่ยน

• คุณปรารถนาที่จะรู้จักพระเยซูมากขึ้นหรือไม่ ขอให้คุณอธิษฐานกับพระองค์สำหรับคำตอบนี้อย่างจริงใจ

อ่าน ฟิลิปปี 1:8-11

“8เพราะว่าพระเจ้าทรงเป็นพยานให้ข้าพเจ้าได้ว่า ข้าพเจ้าคิดถึงท่านทุกคนเพียงไรตามพระทัยสงสารของพระเยซูคริสต์ 9และข้าพเจ้าอธิษฐานว่าขอให้ความรักของท่านทวียิ่งๆ ขึ้นพร้อมกับความรู้และวิจารณญาณทุกด้าน 10เพื่อท่านทั้งหลายจะสังเกตเห็นได้ว่าสิ่งใดประเสริฐที่สุด เพื่อท่านจะได้เป็นคนบริสุทธิ์ เป็นคนไม่มีที่ติได้ในวันแห่งพระคริสต์ 11และเป็นคนที่เต็มบริบูรณ์ด้วยผลของความชอบธรรมซึ่งเกิดขึ้นโดยทางพระเยซูคริสต์ เพื่อถวายพระเกียรติและการยกย่องแด่พระเจ้า”

*****

นี่เป็นช่วงเวลาของปีที่อากาศร้อนบั่นทอนพลังงานของเรา เราเริ่มมองเห็นสิ้นปีการศึกษาของโรงเรียน ซึ่งอาจเป็นสิ่งที่ยากสำหรับนักเรียนและบุคลากรในการรักษาแรงจูงใจที่จำเป็นต้องมีในการสานต่องานต่างๆเพื่อให้งานนั้นๆประสบความสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีในช่วงสองสามสัปดาห์สุดท้ายนี้

แรงจูงใจอาจเป็นปัญหาในชีวิตคริสเตียนเช่นกัน เป้าหมายของเราจากข้อ 10-11 กล่าวว่า

“ .. เพื่อท่านจะได้เป็นคนบริสุทธิ์ เป็นคนไม่มีที่ติได้ในวันแห่งพระคริสต์ 11และเป็นคนที่เต็มบริบูรณ์ด้วยผลของความชอบธรรมซึ่งเกิดขึ้นโดยทางพระเยซูคริสต์ เพื่อถวายพระเกียรติและการยกย่องแด่พระเจ้า”

เราจะรักษาแรงบันดาลใจเพื่อไปถึงเป้าหมายสูงเช่นนี้ได้อย่างไร?

บางทีเราอาจเริ่มโปรแกรมปรับปรุงระดับจิตวิญญาณของตนเอง ซึ่งดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ดี แต่มันสามารถเปลี่ยนเป้าหมายอย่างรวดเร็วเป็น "เรื่องราวเกี่ยวกับตัวฉันเอง" และสิ่งที่ฉันกำลังทำอย่างสุดความสามารถเพื่อให้พระเจ้าพอพระทัย หากฉันเริ่มคิดเกี่ยวกับตัวฉันมากกว่าพระคุณและความเมตตาที่พระเยซูได้แสดงให้ฉันเห็นนั้น ฉันก็กำลังล้มเหลว

กุญแจสำคัญในการรักษาแรงบันดาลใจและพบกับความสุขที่แท้จริงในการเดินทางชีวิตของเรานั้นอยู่ในข้อที่ 9 - เพื่อเติบโตในความรักต่อพระเยซูและต่อกันและกัน ความรักนั้นต้องการที่จะขยายและลึกซึ้งยิ่งขึ้นเหมือนพืชที่แผ่ไปทั่วผิวดินในขณะที่รากของมันจมลึกลงไปในดิน เราจำเป็นต้องเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับพระเยซู เราจำเป็นต้องรู้จักพระองค์มากกว่านี้จนกว่าความรักของพระองค์จะเปลี่ยนแปลงจิตใจและความคิดของเราให้กลายเป็นคนที่รู้ว่าจะกระทำทุกสิ่งออกมาจากใจ โดยพระองค์และเพื่อพระองค์

นี่ไม่ใช่วิธีแก้ไขที่เกิดขึ้นอย่างง่ายดายหรือรวดเร็ว จึงเป็นสาเหตุให้ อ.เปาโลอธิษฐานเผื่อชาวฟิลิปปี เราต้องการความช่วยเหลือจากพระเจ้าในการเรียนรู้และดำเนินชีวิตในความรักของพระเยซู แต่ถ้านี่คือความปรารถนาของพระเจ้าสำหรับเรา เราสามารถมั่นใจได้ว่าพระองค์จะทรงตอบคำอธิษฐานแน่นอน

“ข้าพเจ้าทูลขอให้ประทานความเข้มแข็งภายในจิตใจด้วยฤทธานุภาพที่มาทางพระวิญญาณของพระองค์

แก่พวกท่าน ตามพระสิริอันอุดมของพระองค์ ให้พระคริสต์ประทับในใจของท่านโดยทางความเชื่อ

ให้ท่านได้หยั่งรากและตั้งมั่นอยู่ในความรัก ข้าพเจ้าทูลขอให้ท่านสามารถเข้าใจร่วมกับธรรมิกชนทั้งหมด

ถึงความกว้าง ความยาว ความสูง และความลึก คือให้ซาบซึ้งในความรักของพระคริสต์ซึ่งเกินความรู้

เพื่อพวกท่านจะได้รับความบริบูรณ์ของพระเจ้าอย่างเต็มเปี่ยม” เอเฟซัส 3:16-19

ตอบสนอง:

• อะไรเป็นแรงกระตุ้นหรือแรงบันดาลใจให้คุณตั้งใจมีชีวิตที่บริสุทธิ์และไม่มีตำหนิ?

• ขอให้คุณใช้เวลาสักครู่หนึ่งพิจารณาถึงความรักของพระเยซูคริสต์ ว่าพระองค์ได้สำแดงความรักของพระองค์ต่อคุณอย่างไร?

• ขอให้คุณอธิษฐานตามอย่างที่อ.เปาโลอธิษฐานในพระธรรมเอเฟซัส 3 สำหรับตัวคุณเอง และคนอื่นๆที่คุณห่วงใย

ยินดีต้อนรับกลับสู่โรงเรียนอีกครั้งหนึ่ง

มัทธิว 28:1-10

“ภายหลังวันสะบาโต เวลาใกล้รุ่งเช้าวันอาทิตย์ มารีย์ชาวมักดาลากับมารีย์อีกคนหนึ่งนั้นมาดูอุโมงค์

2 ทันใดนั้นก็เกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรง เพราะมีทูตสวรรค์องค์หนึ่งขององค์พระผู้เป็นเจ้า ลงมาจากสวรรค์และกลิ้งก้อนหินออกจากปากอุโมงค์แล้วนั่งอยู่บนหินนั้น 3 รูปลักษณ์ของทูตนั้นเหมือนแสงฟ้าแลบ เสื้อขาวเหมือนหิมะ 4 พวกยามที่เฝ้าอยู่ก็กลัวทูตสวรรค์องค์นั้นจนตัวสั่นและเป็นเหมือนคนตาย

5 ทูตสวรรค์องค์นั้นกล่าวกับผู้หญิงเหล่านั้นว่า “อย่ากลัวเลย เรารู้แล้วว่าพวกท่านมาหาพระเยซูที่ถูกตรึงกางเขน 6 พระองค์ไม่ได้อยู่ที่นี่ เพราะทรงเป็นขึ้นมาแล้วตามที่พระองค์ตรัสไว้นั้น จงมาดูที่ซึ่งเขาวางพระองค์ไว้นั้น 7 แล้วจงรีบไปบอกสาวกทั้งหลายของพระองค์ว่า พระองค์ทรงเป็นขึ้นมาจากความตายแล้ว และพระองค์เสด็จไปยังแคว้นกาลิลีก่อนท่าน พวกท่านจะเห็นพระองค์ที่นั่น นี่แน่ะเราบอกพวกท่านแล้ว”

8 หญิงเหล่านั้นก็รีบไปจากอุโมงค์ ด้วยความกลัวและความยินดีเป็นอย่างยิ่ง และวิ่งไปบอกพวกสาวกของพระองค์ 9 นี่แน่ะ พระเยซูทรงพบพวกเขาและตรัสทักทาย หญิงเหล่านั้นก็มากอดพระบาทและกราบนมัสการพระองค์ 10 พระเยซูจึงตรัสกับพวกเขาว่า “อย่ากลัวเลย จงไปบอกพี่น้องของเราให้ไปยังกาลิลี จะได้พบเราที่นั่น”

****

ขอให้เราลองคิดภาพตาม เมื่อมารีย์ทั้งสองคนเดินไปหลุมฝังศพในเช้าวันนั้น เขาคงยังตกใจและสะเทือนใจกับการที่พระเยซูถูกประหารชีวิตอย่างไร้ความปราณี พวกเขากำลังพบเจอกับอะไรบ้าง ความเศร้าโศก? ความสับสน? ความโกรธ? และสิ้นหวัง? เมื่อพวกเขามาถึงหลุมฝังศพพร้อมกับเครื่องเทศที่พวกเขาได้เตรียมเพื่อจะเจิมศพของบุคคลอันเป็นที่รัก แต่โลกของพวกเขาก็ถูกเขย่าอีกครั้ง - สิ่งที่เกิดขึ้นคือ แผ่นดินไหว; ก้อนหินกลิ้งออก ทหารที่ตัวสั่นเทาอยู่บนพื้น และทูตสวรรค์ที่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแสงสว่างจ้า คุณเคยสังเกตไหมว่าคำแรกของทูตสวรรค์มักจะเป็นคำว่า “อย่ากลัวเลย!” และตามด้วยเหตุผลที่ดี!

พวกผู้หญิงรีบออกไปพร้อมกับความกลัวแต่ก็เต็มไปด้วยความสุขที่ได้รู้ว่าพระเยซูทรงฟื้นขึ้นมาจากความตาย และเมื่อพระเยซูมาพบพวกเขา ความสุขเช่นนี้! ช่างยิ่งใหญ่และน่าประหลาดใจ! พวกเขาต้องการความมั่นใจอีกครั้ง พระองค์ตรัสว่า “อย่ากลัวเลย!”

เป็นความจริงที่พระเยซูยังมีชีวิตอยู่ พระองค์ฟื้นคืนพระชนม์จากความตาย แต่ไม่เหมือนที่พระองค์ทรงทำให้ลาซารัสกลับมีชีวิต - ลาซารัสจะต้องตายอีก - แต่ "พระเจ้าทรงให้พระองค์เป็นขึ้นจากตายไม่ให้เน่าเปื่อยอีก" (กิจการ 13:34) พระองค์ทรงเป็น "ผลแรกของพวกที่ล่วงหลับไป” (1 โครินธ์ 15:20)

ความตายคือศัตรูที่พ่ายแพ้เพราะพระเยซูจ่ายค่าบาปทั้งหมดแล้ว และทุกคนที่วางใจในพระองค์สามารถมีชีวิตนิรันดร์ในพระองค์

หากเราจริงใจกับสิ่งที่เราต้องตอบ พวกเราหลายคนอาจไม่กลัวความตาย แต่กลัวกระบวนการที่นำเราสู่ความตายนั้น สิ่งที่ช่วยเราให้สบายใจคือการรู้ว่าพระเยซูเสด็จไปที่นั่นเพื่อเราและต่อหน้าเรา ตอนนี้ความตายไม่ใช่ปลายทางสุดท้ายของเรา แต่เป็นประตูสู่ชีวิตนิรันดร์ - ซึ่งจะเป็นอิสระจากความเศร้าโศก ความบาปและความเจ็บปวด และนำเราสู่การอยู่ต่อหน้าผู้ที่รักเราอย่างที่สุด

เทศกาลอีสเตอร์คุ้มค่าต่อการเฉลิมฉลองจริงๆ!

ตอบสนอง

• ทำไมการเป็นขึ้นจากความตายของพระเยซูหรือไม่นั้น เป็นสิ่งที่สำคัญ?

• การฟื้นจากความตายนี้ ควรมีอิทธิพลต่อการใช้ชีวิตของคุณตอนนี้อย่างไร?

ฟังเพลง “ชีวิตคือความหวัง” โดย เอกพันธ์ วรรณสุทธิ์ (เพียวKPN): https://www.youtube.com/watch?v=dFfZ7difM1I

มัทธิว 26:36-42 การอธิษฐานในสวนเกทเสมนี

แล้วพระเยซูทรงพาสาวกทั้งหลายมายังที่แห่งหนึ่งที่เรียกว่าเกทเสมนี แล้วตรัสกับสาวกของพระองค์ว่า “จงนั่งอยู่ที่นี่ขณะเมื่อเราไปอธิษฐานที่โน่น” ³⁷พระองค์ก็ทรงพาเปโตรกับบุตรทั้งสองของเศเบดีไปด้วย พระองค์ทรงเริ่มโศกเศร้าและทรงทุกข์ใจอย่างยิ่ง ³⁸จึงตรัสกับพวกเขาว่า “ใจของเราเป็นทุกข์แทบจะตาย จงอยู่ที่นี่และเฝ้าระวังกับเรา” ³⁹แล้วทรงดำเนินไปอีกหน่อยหนึ่ง ก็ซบพระพักตร์ลงถึงดินอธิษฐานว่า “โอพระบิดาของข้าพระองค์ ถ้าเป็นได้ขอให้ถ้วยนี้เลื่อนพ้นไปจากข้าพระองค์เถิด แต่อย่างไรก็ดี อย่าให้เป็นไปตามใจปรารถนาของข้าพระองค์ แต่ให้เป็นไปตามพระทัยของพระองค์” ⁴⁰แล้วพระองค์เสด็จกลับมาหาพวกสาวก ทอดพระเนตรเห็นเขาทั้งหลายนอนหลับอยู่ พระองค์ตรัสกับเปโตรว่า “เป็นอย่างไรนะ พวกท่านจะเฝ้าระวังอยู่กับเราสักชั่วโมงไม่ได้หรือ? ⁴¹ท่านทั้งหลายจงเฝ้าระวังและอธิษฐานเพื่อจะไม่ถูกทดลอง จิตวิญญาณพร้อมแล้วก็จริง แต่กายยังอ่อนกำลัง” ⁴²พระองค์จึงเสด็จไปทรงอธิษฐานอีกเป็นครั้งที่สอง “ข้าแต่พระบิดาของข้าพระองค์ ถ้าถ้วยนี้เลื่อนพ้นไปจากข้าพระองค์ไม่ได้ และข้าพระองค์จำต้องดื่มแล้ว ก็ให้เป็นไปตามพระทัยของพระองค์”

*****

“ จิตใจใดที่สามารถทุกข์ใจจนถึงที่สุด เป็นจิตใจที่ดี” แฮเรียต บีเชอร์ สโตว์

หากเราได้ไตร่ตรองถึงการสังหารหมู่ที่เกิดขึ้นในนิวซีแลนด์เมื่อสัปดาห์ก่อน จะทำให้เราเข้าใจถึงความรู้สึกเสียใจที่สามารถเกิดขึ้นได้ในจิตใจของเรา - เหตุการณ์ที่อยู่เหนือการควบคุมของเราหรือผู้คนที่เราจะไม่ได้พบเจออีกต่อไป ความโศกเศร้าลักษณะนี้สามารถเป็นสิ่งที่พระเจ้าอนุญาตให้เกิดขึ้นได้หรือไม่เพื่อเราจะเห็นผลดีในภายหลัง?

พระเยซูรู้จักความโศกเศร้าอย่างดี พระองค์สูญเสียสมาชิกในครอบครัวคือยอห์นบัพติศมาซึ่งถูกสั่งประหารชีวิตโดยเฮโรดให้ตัดศรีษะ รวมทั้งความโศกเศร้าของการได้เห็นผู้คนที่เปลี่ยนใจไม่ติดตามพระองค์อย่างนักปกครองหนุ่มผู้ร่ำรวย แต่คงไม่มีอะไรเทียบได้กับความโศกเศร้าที่พระเยซูทรงพบในข้อที่เราได้อ่านด้วยกันวันนี้ ซึ่งนำพระเยซูไปสู่ “เป้าหมายแห่งความตาย” นี่คือความเศร้าโศกของถ้วยแห่งความทุกข์ ซึ่งรวมถึงการทรยศและการถูกทอดทิ้งจากสาวกหรือเพื่อนของพระองค์ ข้อกล่าวหาที่ผิด การทุบตีที่โหดร้าย และความทรมานจนถึงความตายบนไม้กางเขน อย่างไรก็ตามความทุกข์โศกของพระองค์มีมากกว่าสิ่งเหล่านี้

สำหรับพระเยซูความโศกเศร้าที่สุดของกางเขนคือการแยกจากพระบิดา - พระเจ้าผู้บริสุทธิ์และไม่สามารถมองดูบาปได้ - เพราะพระเยซูผู้ซึ่งปราศจากบาปถูกทำให้แปดเปื้อนและมีมลทินด้วยความสกปรกและความผิดบาปของเรา ขอให้เราไม่มีวันคิดว่านี่เป็นเรื่องง่ายที่พระเยซูสิ้นพระชนม์แทนเรา

คงไม่มีใครยอมทำสิ่งที่พระเยซูทรงกระทำ แต่ถึงกระนั้นพระเยซูก็ได้ผ่านการขอร้องที่พระองค์เองจะขอไม่รับถ้วยนี้ จนกระทั่งพระองค์เต็มใจที่จะดื่ม เพราะด้วยการสิ้นพระชนม์และไถ่โทษบาปแทนเราเป็นวิธีเดียวเท่านั้น

พระเยซูเข้าใจความโศกเศร้าทุกข์ใจมากกว่าใคร พระองค์เกิดมาด้วยความเศร้าโศกที่เราจะไม่ต้องแบกรับเพื่อที่เราจะไม่ต้องพบเจอกับสิ่งเหล่านั้นและเพื่อที่เราจะสามารถมีความหวังแม้ในวันที่มืดมนที่สุด

“ภายหลังความทุกข์ลำบากแห่งวิญญาณจิตของท่าน

ท่านจะเห็นความสว่างของชีวิตและพึงพอใจ

โดยความรู้ของท่านผู้ชอบธรรมคือผู้รับใช้ของเรา

จะกระทำให้คนเป็นอันมากนับได้ว่าเป็นคนชอบธรรม

และท่านจะแบกบรรดาความบาปผิดของเขาทั้งหลาย” อิสยาห์ 53:11

ตอบสนอง

• ให้เราขอบคุณพระเยซูสำหรับการตัดสินใจของพระองค์ในการสิ้นพระชนม์เพื่อรับโทษบาปแทนเราและประทานความหวังให้กับเรา

• พระเจ้าใช้ความทุกข์โศกเพื่อสิ่งดีในชีวิตของเราอย่างไร มีสิ่งใดที่คุณสามารถทำได้เพื่อช่วยคนอื่นที่กำลังประสบกับความโศกเศร้าในตอนนี้?