شعرهای ممنوع

گدازه ـ پرتابه‌های آتشفشانی خشم‌اند

یك بار آنچنان دندان افشردم

از خشم

بر دندان

كه جرقه جهید از دندانه‌های حروف

یكبار آنچنان مشت فرود آوردم بر دیوار

كه حوصله تنبد،

در ردیف آجر بر آجر،

تا تكرار.

نه، ای مرگ!

داس استخوانی بیمارت

در سرودهای ناسروده‌ی من؛

در لحظه‌ی عشق كاری نیست.

نه، ای خاك!

رؤیاهای آبی در رگان شعر مرا

مدفون نیاری كرد.

با خنجی خلیده بر گودنای دو كتف تكواژها،

خشمگنانه‌ترین چكامه‌ی من

نگاه خون گرفته‌یی است،

كه مرگ را

به هیچ نمی‌خرد.

حاشا! حاشا! اگر از عبور هیمنه‌ی خونی شمشیر

از دهلیز رگانم هراسیده باشم.

حاشا! حاشا!...

آنجا كه مرگ

خود پلی است به جاودانگی.

***

...

شعرهای ممنوع از حصار ممنوع بی‌تردید می‌گذرند.

ع. طارق