Phuket

Vrijdag, 21 December, 2012. Royal Phuket Marina.

Ons sociale leven is in volle gang. Zus Francisca kwam op 9 december hier op het vliegveld aan en is inmiddels goed aan boord gewend, ondanks kneuzingen na een val op de fiets in het gladde, koude Nederland. We maakten tochtjes met Stamper van een paar dagen hier in de omgeving. Prachtige rotsformaties, grotten waar we met kajakken ingaan en die uitmonden in een binnenlagune die met hoog water volloopt. Nieuwsgierige aapjes op het strand, vissers die langskomen met 20 cm grote tijgergarnalen die nog leven. Verser kunnen we ze niet hebben. Overdag varen de bootjes met dagtoeristen op die plaatsen af en aan maar na een uur of vier keert de rust weer en hebben we het million dollar uitzicht voor onszelf. De toeristenstroom is goed georganiseerd en op elkaar afgestemd zodat niet alle bootjes op dezelfde tijd met de vele toeristen ergens aanlanden en het beperkte strandje meteen overvol is. Een enkel van de eilandjes (Koh Phi Phi),is bewoond en daar heerst dan ook een soort jaren 60 sfeer. Straatjes vol eettentjes, souvenirshops, cafeetjes waar met name jonge mensen aan de waterpijp lurken. Verder valt de grote hoeveelheid Russische gasten op.

Een verkenning van Phuket stad levert mooi sfeervolle plaatjes op, de grote Boeda die vanaf een heuvel over de A Chalong baai van het zuidelijke deel van het eiland uitkijkt is indrukwekkend en trekt ook veel Thaise toeristen. Tussendoor gaat het leven, ook met een gast aan boord, gewoon door, dingen voor reparatie wegbrengen of ophalen, bezoeken aan de tandarts, boodschappen doen, lunchen of avondeten met vrienden. Ons kerstfeest vieren met zo,n 20 man in een Italiaans restaurantje, we beginnen om drie uur, spelen ondertussen croquet en jeu de boules en zullen een hele tijd doen over een echt uitgebreid Italiaans eetfestijn.

Dit is James Bond eiland (1976, the man with the golden gun). Het valt tegen vergeleken met de eilanden eromheen.

Een bezoek aan het ziekenhuis om naar de gezwollen voet van Francisca te laten kijken, gaf een kijkje in de zorg hier, veel personeel, uitstekende service, luxe zetels in de lobby en goedkoop. Over de behandeling zelf was zuslief ook erg tevreden. Door de chaos in het verkeer raakten we met de auto een brommer, die viel maar gelukkig was de bestuurster niet gewond en ook met de brommer was niets mis. Tot overmaat van ramp wilde ik cadeautjes posten waardoor we weer een hoge stoeprand met parkeren raakten met een lekke band als gevolg. Rob had zijn dag blijkbaar niet.

Het gebeurde met inparkeren en we stonden bijna stil, maar we hebben hier al de nodige brommervalpartijen gezien en iedereen zit in dunne kleding zonder helm op die dingen. Dan is de aanraking van je vel met het asfalt niet echt fijn.

Maandag a.s. Begint Gig met de onttakeling van ons teakdek. We kunnen in het water blijven liggen maar er komt een hele tent over Stamper heen. Over een week of vier hopen we een compleet nieuw dek te hebben, een rib weer uit het lijf maar de boot gaat voor alles.

We hopen dat alle zieken in Nederland weer zijn opgeknapt en voor allen een heel fijn kerstfeest en goede wensen voor het komende jaar.

Maandag, 21 januari, 2013, Royal Phuket marina.

Een tijd lang niets geschreven, er valt ook niet zoveel te vertellen. Met Francisca maakten we nog een tocht met Stamper naar Pangnga bay, een baai vol steile zandrotsformaties en een van de redenen dat we in Vietnam een tocht in Halong bay oversloegen. Mooi, een van de James Bondfilms is er opgenomen en nu varen bootjes vol eendagstoeristen af en aan naar “James Bond Beach”.

Het project nieuw teakdek is in volle gang, elke dag hebben we vier “boys” van 8 tot 17.00 aan boord die hard werken. Eerst worden de honderden schroeven uit het oude dek gehaald en de latten verwijderd. Van die oude latten heeft Rob drie prachtige broodplanken gemaakt als souvenir. Een voor ons zelf, een voor Anita en Dick en een, speciaal op maat zodat hij precies past over het gasstel, voor Lili en Drew. Ze zien er professioneel uit, afgevlakt op de machine van mister Gig, de houtwerker. Mister Gig is de baas van de werkplaats en noemt zijn werklui zelf “boys”, zodat ik me niet heel erg bezwaard voel dat ook te doen. Als het oude hout verwijderd is, worden alle schroefgaten gevuld met epoxy en het dek met aceton afgenomen. Het nieuwe hout had wat tijd nodig om te arriveren, maar als dat er is begint het opbouwwerk. Passen, meten, schaven, plakken en wiggen zetten zodat de rechte latten zich naar de vorm van de boot voegen, lat voor lat. Het gebeurt allemaal met tamelijk eenvoudig gereedschap, een potlood, een meetlat, wat vodden, een oud stuk hard plastic of oud schuurpapier om de lijm uit te smeren, oude jerrycans en grote flessen met zand of water om de latten aan te drukken, stukjes afvalhout en blokjes die als wiggen dienen. De jongens rekenen er inmiddels op dat als we terugkomen van de boodschappen, we iets lekkers van de bakker meebrengen en om een uur of 5 is er een biertje voor ze. Met alleen een pauze van 12.00 tot 12.30 mogen ze wel iets verwend worden na een dag werken in de hitte, op hun hurken zittend op het dek. Ze hebben zelf ijs en water bij zich maar een fles cola gaat ook binnen no time naar binnen. Wat je ze ook aanbiedt, niets slaan ze af en ze bedanken ons met een brede glimlach en het bekend Thaise gebaar van groet of dank, de vingertoppen van beide handen bij elkaar worden naar de kin gebracht. Afgezien van “thank you you” en “tomorrow back” spreken ze geen Engels maar ze verstaan wel het een en ander. Mister Gig, een verrassend jong ventje zo te zien, komt regelmatig controleren en is een pietje precies. Als de voegen tussen de latten niet gelijk genoeg zijn, (later worden die met sikaflex opgevuld) moet het overnieuw. Het grootste gedeelte van het dek ligt en nu is het een kwestie van de finesses, rondingen rondom luiken en bakskisten en hoeken, het visgraatpatroon op de boeg. 6 a 7 weken werk, 6 dagen per week, met vier man, het zou in Nederland niet te betalen zijn. Een geschoolde lokale vakman verdient hier ongeveer 1600 baht (40 euro) per dag, ongeschoolde arbeid, schoonmaken bijvoorbeeld van het appartement van Anita en Dick betaalt 500 baht, (12.50, per dag dus niet per uur!) Maar ik herinner me nog Pedro nooit genoeg op Cuba die met zijn gezin van vrouw en drie kinderen het met 10 $ in de maand moest zien te rooien. De realiteit is dat we straks voor 7000 euro all in een nieuw teakdek hebben van Birmees teakhout, al of niet eco gerooid, dat weten we niet.

De feestdagen, vierden we met vrienden, heel gezellig, met een compleet orkest van zeilers, accordeons, viool, tinflute en gitaar met Kerst, de bijeenkomst was van 15.00 tot 23.00 uur in een leuk restaurantje, jeu de boules tussendoor, Oud en Nieuw in een restaurantje op een eiland met heerlijk verse vis en leuk gezelschap.

Deze dagen hebben een soort van vast ritme, in de ochtend lezen we de krant, bekijken post, doen de was of Rob doet wat knutselwerk. Rond de middag stappen we op de fiets voor de lunch in een lokaal stalletje bij de buren, daarna de boodschappen, iets voor op de bbq s'avonds met iets van sla, iets van de bakker voor de werklui, wat opruimen, wat lezen, tijd voor een glas wijn en opnieuw onder de slang op de kant of de douche, eten, koffie en een serie op de computer. Rond een uur of negen naar bed.

Tussendoor heeft Rob vier nieuwe kronen en een getrokken kies. De laatste kwam er een brokken en stukken uit, niet erg fijn maar nu zijn de afspraken bij de tandarts verleden tijd.

Het is 8 uur en de werklui staan klaar om te beginnen.