meotoiwa

Futami Okitama Jinja i Meotoiwa, czyli „zaślubione skały”

Na półwyspie Shima w prefekturze Mie, jedną stację dalej od miasta Ise, gdzie znajduje się para najsłynniejszych shintoistycznych świątyni Japonii Naiku i Geku, w których oddaje się cześć słonecznej bogini Amaterasu, od której wywodzi swe początki rodzina cesarska oraz towarzyszącej jej bogini żywności, znajdują się czyste wody Futamigaura, na brzegu których znalazł dla siebie miejsce kompleks świątynny Futami-Okitama Jinja i gdzie znajduje się słynna para „:zaślubionych skał” Meotoiwa. Według popularnego poglądu skały te reprezentują pierwszą mityczną parę założycielską Japonii, która zstąpiła z nieba na ziemię, o imionach Izanami i Izanagi. Jednakże według oficjalnej wersji shintoistycznej skały te są traktowane jako stworzona przez naturę torii prowadzące do świętego miejsca ukrytego i czczonego w sanktuarium głównej świątyni, znanego pod nazwą „boski kamień Okitama” lub „urodzinowy kamień Saruta-biko, w którym zgodnie z shintoistycznymi wierzeniami Saruta-biko do dziś przebywa. Futami Okitama Jinja, główna świątynia kompleksu, jest zadedykowana bogowi Saruta-biko, który towarzyszył wnukowi Amaterasu, Ninigi, w jego zstępowaniu z nieba na ziemię, wskazując mu drogę i który jest czczony do dziś jako bóg wskazujący kierunek, otwierający drogi, oczyszczający ciała i dusze. Jest on często reprezentowany przez maskę o długim nosie i zmierzwionych włosach. W tej samej świątyni mieszka również bóstwo Ukano Mitamano Okami. Na terenie kompleksu świątynnego Futami-Okitama Jinja znajduje się szereg posążków żab, które zgodnie z mitem towarzyszyły Saruta-biko i pomagały mu we wskazywaniu drogi zstępującemu na ziemię Ninigi. Japońskie słowo żaba znaczy również „wskrzesić”, „natchnąć nowym życiem”, „wrócić bezpiecznie z drogi”.

Meotoiwa, czyli „zaślubione skały” zyskała swą sławę również dzięki temu, że wschodzące słońce utożsamiane ze słoneczną boginią Amaterasu pojawia się dokładnie między dwiema „zaślubionymi skałami” połączonymi sznurem shimenawą. Wschód słońca był w Japonii zawsze szczególnie czczony. Jak czytamy w jednej z najstarszych kronik Japonii Kojiki, słońce znikło z nieba, gdy słoneczna bogini Amaterasu uciekła do jaskini przed swym zanieczyszczającym niebo i wywołującym chaos bratem Susa-no-wo, lecz pojawiło się ponownie, gdy bogom udało się wywabić ją z jaskini dzięki tańcowi Ame-no-Uzume, który wywołał gromki śmiech wszystkich bogów i zaciekawił słoneczną boginię na tyle, że wyjrzała z jaskini i została złapana podstępnie w lustro. Dla upamiętnienia tego wydarzenia naprzeciwko „zaślubionych skał” zbudowano niewielką jaskinię-świątynię zwaną Amano Iwaya na wzór oryginalnej jaskini, w której bogini się schowała. Przed wejściem do jaskini-światyni znajduje się posążek Ame-no-Uzume wykonującej swój słynny taniec. Odwiedzający świątynie oddają cześć ukrytemu w świątyni kami klaszcząc w dłonie i kłaniając się, co nieodparcie przywodzi na myśl oklaskujących taniec Ame-no Uzume rozbawionych bogów.

Na tyłach świątynnego kompleksu znajduje się jeszcze jeden budynek świątynny i czerwony most nad niewielką rzekę Izusu. Nad brzegami tej rzeki znajduje się ogród, w którym hodowane są rośliny składane w darze kami. Znajduje się tam również miejsce zwane Mishiohama, gdzie używając słonej wody morskiej przygotowuje się zgodnie z wielowiekową tradycją rytualnie czystą sól oferowaną Amaterasu w jej głównej świątyni Naiku w Ise.