sprung

Berlijn, woensdag 27 april 2016

… en de engel sprong. Wanneer houdt de engel op engel te zijn?

Bij de afzet van de sprong? Misschien. Bij de landing dat kan ook….

Of als hij zijn eigen bloed likt en de kleuren van de muurschildering kent.

Of kent hij de kleuren pas als hij die een naam kan geven?

Ik sta hier in de Waldemarstrasse. Op de landingsplek staat nu een penthouse te koop.

De engel – bij uitstek de reiziger door de tijd – wist dit allang.

Ook is het geen nieuws voor hem dat in deze straat een paar maanden geleden

een terrorist is opgepakt.

En iedereen over vluchtelingen praat. In voor en tegen.

Ik zoek de snackbar waar hij zijn eerste koffie dronk

en zijn handen warmde aan een kartonnen beker.

Pas daar werd hij mens, denk ik.

Een mens begint de nieuwe dag met koffie.

Berlijn, donderdag 28 april 2016

... en de engel sprong. Omdat hij een geheugen had, dat gaf hem het verlangen.

Zijn doel was op een plek.

Een herinnering zit altijd vast aan een plaats, als je die vindt komt de herinnering tot leven.

Ik volg de man die engel was, probeer het.

Via de Schillerstrasse naar de Engeldamm, omdat dit me logisch lijkt.

Daar is de Oranienstrasse…

Ik loop in kleine cirkels, als een verdwaalde op een filmset.

Ik ben weer terug.

Nu ben ik goed, dat weet ik zeker.

Waldemarstrasse nummer 10, hier viel de engel.

Dat penthouse staat niet voor niets te koop.

Ik bel aan.

Balkondeuren gaan open, ik kijk omhoog, een vrouw buigt over de rand van het balkon.

Wat ik kom doen, roept ze, en wie ik ben.

Eens was ik kind, schreeuw ik. Ik hou mijn handen als een toeter bij mijn mond.