Le Peyronnet

Juist wanneer u denkt Menton te verlaten om daarna over de Italiaanse grens te rijden,is er nog één weggetje dat u van de hoofdweg afvoert.Daar, net achter een spoorwegovergang, bevindt zich deze tuin, weggestopt in een jungle van groen. Ooit was het Humphrey Waterfield, die de tuin heeft voorzien van zijn huidige strakke en formele indeling. Dankzij het toevoegen van een lommerijke beplanting zijn deze lijnen echter al lang weer verzacht. Zeker ook doordat de huidige eigenaar, William Waterfield, een neef van Humphrey, zich hier heeft uitgeleefd bij het verzamelen van bijzondere bomen, heesters, salvia's en tropische bolgewassen. Zeker de laatste collectie heeft inmiddels een forse omvang. Net als zoveel tuinen aan de Côte 'd Azur kent ook Clos du Pyronnet een indeling met terrassen, op verschillende hoogte aangebracht. Ooit was dit ten behoeve van de kweek van citroenen en olijven, die al sinds jaar en dag op dergelijke terrassen worden aangeplant. Nog steeds zijn deze terrassen te onderscheiden, sterker nog , er is bij het indelen van de tuinen op een inventieve manier gebruik van gemaakt. Door het toevoegen van een uiterst weelderige beplanting zijn de formele lijnen echter naar de achtergrond gedwongen, alhoewel een geoefend oog zeker nog het basisplan zal kunnen herkennen. Was de aanplant van de oom al uitbundig, de huidige tuin kan dankzij collectioneur William zo mogelijk een nog grotere uitbundigheid aan beplanting. Opvallend zijn de vele bijzondere subtropische vruchtbomen, waaronder allerlei soorten die voor ons, afkomstig uit het kille Nederland, volkomen onbekend zijn. Ondanks de Engelse bewoning gedurende dan al meer dan drie generaties, ademt deze tuin ontegenzeggelijk de exotische sfeer uit, die u bij een tuin aan de Côt'd Azur Kunt verwachten.