Historia

Stenografia towarzyszy ludzkości od wynalezienia pisma. Od początków życia intelektualnego jednym z podstawowych problemów było tempo utrwalania i odczytu informacji - pierwotne alfabety obrazkowe, czy też uzależnione od kiepskiego nośnika, jak skandynawska futharka runiczna rzeźbiona w drewnie, nie pozwalały na natychmiastowy zapis, lecz wymagały dużych nakładów pracy i namysłu. Nośnik, czyli odpowiednio przygotowane deseczki, gliniane tabliczki, czy, w Średniowieczu, specjalnie wyprawiona skóra - był drogi, zatem nie nadawał się do przechowywania danych podręcznych. Podobnie rzeczy się miały z glinianymi skorupami, na których wydrapywano postanowienia rady miejskiej w Atenach i głazami narzutowymi, na których upamiętniano różne istotne wydarzenia na stepach Azji Środkowej. Wynalazek papirusu, papieru, poti (preparowane liście palmy), innymi słowy, wdrożenie celulozy do procesu pisania dało pierwszą ostrogę rozwojowi piśmiennictwa, które natychmiast znalazło zastosowanie w wielu dziedzinach życia i gospodarki, których wyliczać tutaj nie ma potrzeby.

Jednocześnie, należy sądzić, że spontanicznie, z potrzeby, ruszyły prace nad udoskonaleniem systemów zapisu.

W historii stenografii wyróżniamy trzy okresy:

1. Antyk od 350 r.p.n.e. do 1100 r.n.e. - powstanie, rozwój i upadek starogreckiej i rzymskiej tachygrafii.

2. Okres przejściowy od 1100 do 1602 - zanik znajomości tachygrafii w średniowieczu i próby przedstawienia nowych systemów.

3. Czasy nowe od 1602 do dziś - od wystąpienia Johna Willisa autora metody stenograficznej - rozwój wielu systemów stenograficznych powstałych na podłożu geometrycznym i graficznym.