อายุทางธรณีวิทยา

อายุทางธรณี แบ่งออกเป็น 2 แบบ คือ...

1) อายุเทียบสำพันธ์ หรือ อายุเปรียบเทียบ

เป็นอายุหินในเชิงเปลียบเทียบการหาอายุหินโดยวิธีนี้ จะบอกได้เพียงช่วงอายุโดยประมาณของหิน หรือ บอกได้ว่าหินชุดใดมีอายุมากหรือน้อยกว่ากันเท่านั้น

2) อายุเปรียบเทียบหาโดยอาศัยข้อมูลจาก

-ซากดึกดำบรรพ์ที่ทราบอายุ

-ลักษณะการลำดับของหินชนิดต่างๆ

-ลักษณะโครงสร้างทางธรณีวืทยาของหิน

แล้วนำมาเปรียบเทียบกับ ช่วงเวลาธรณีวิทยส ที่เรียกว่า ธรณีกาล

ก็จะสามารถบอกอายุของหินที่เราศึกษาได้ ว่า เป็นหินยุคไหน หรือ ช่วงอายุของหินเป็นเท่าใด

อายุสัมบูรณ์

เป็นอายุของหินหรือซากดึกดำบรพ์ ที่สามารถบอกเป็นจำนวนปีที่ค่อนข้างแน่นอน การหาอายุสัมบูรณ์ใช้วิธีคำนวณจากครึ่งชีวิตของธาตุกัมมันตรังสีที่มีอยู่ในหิน หรือซากดึกดำบรรพ์ที่ต้องการศึกษา ธาตุกัมมันตรังสีที่นิยมนำมาหาอายุสัมบูรณ์ได้แก่ ธาตุคาร์บอน-14 ธาตุโพแทสเซียม-40 ธาตุเรเดียม-226 และธาตุยูเรเนียม-238 เป็นต้น การหาอายุสัมบูรณ์มักใช้กับหินที่มีอายุมากเป็นแสนเป็นล้านปี เช่น หินแกรนิตบริเวณฝั่งตะวันตกของเกาะภูเก็ต ซึ่งเคยเป็นหินต้นกำเนิดแร่ดีบุก มีอายุสัมบูรณ์ประมาณ 100 ล้านปี ส่วนตะกอนและซากดึกดำบรรพ์ที่มีอายุน้อยกว่า 50,000 ปี มักจะใช้วิธีกัมมันตภาพรังสีคาร์บอน-14 เช่น ซากหอยนางรมที่วัดเจ ดีย์หอย อำเภอลาดหลุมแก้ว จังหวัดปทุมธานี มีอายุประมาณ 5,500 ปี

ธาตุส่วนใหญ่เสถียร ไม่เปลี่ยนแปลงภายใต้สภาวะปกติ แต่บางธาตุเกิดขึ้นในรูปที่ไม่เสถียร เมื่อเวลาผ่านไป ธาตุเหล่านี้จะสลายตัวโดยการปล่อยอนุภาคต่างๆและพลังงานออกมาในกระบวนการที่เรียกว่า การสลายตัวของธาตุกัมมันตรังสี (radioactive decay) ธาตุที่ไม่เสถียรเรียกว่า กัมมันตรังสี ในระหว่างการสลายตัวของธาตุกัมมันตรังสี อะตอมของธาตุชนิดหนึ่งแตกตัวออกและเกิดเป็นอะตอมของธาตุชนิดอื่น ธาตุกัมมันตรังสีเกิดขึ้นตามธรรมชาติในหินอัคนี นักวิทยาศาสตร์ใช้อัตราการสลายตัวของธาตุในการคำนวณหาอายุของหิน