Docenten in het Volwassenenonderwijs moeten net zoals collega's uit andere onderwijsgeledingen doelen nastreven als: de cursisten / leerlingen contacteren, zorgen dat ze hun 'leerstof' onderhouden en opfrissen, hen helpen met het verder zetten van hun leerweg enzovoort.

Daarom begon ik begin deze week met een grote bel - en sms - ronde met de mensen uit mijn klas.

Ik slaakte een eerste zucht van opluchting (mooi hè, hebt u ooit al eens zoiets geslaakt als een zucht?) toen ik hoorde dat al mijn cursisten, en de hen omringende dierbaren, gezond waren. Dat was voor mij al het belangrijkste nieuws, mijn dag kon niet meer stuk.

Grappig vond ik ook dat , toen ik iemand aan de telefoon heel schuchter 'Hallo?' hoorde vragen, ik tegelijk ook het gejoel van een bende kinderen op de achtergrond kon waarnemen. Met onmiddellijk daarna een vloek en terechtwijzing van ma of pa in Pashto, Arabisch, Twi , Somali, en andere thuistalen. Het klonk vrij vertaald zoiets als:" Bekken dicht, ik praat met mijn leraar van Leerpunt!"

Opmerkelijk ook hoe snel er werd opgenomen, zo blij dat ze waren om nog eens iemand te horen uit hun vorig leven: iemand van voor de Coronacrisis.

Beroepshalve gaf ik hen de links door naar educatieve websites en leeromgevingen als DigLin+, Nedbox en Quizlet, en nodigde hen uit om deel te nemen aan mijn nieuwe Dirk Leerpunt Gent FB pagina. Positieve en enthousiaste reacties:"Ja, oefenen goed Dirk", "Ja, ik ken Facebook" en "Dankuwel, mijn lerares (ja, echt!) geen probleem!" klonken als hemelse muziek in mijn oren. "Yes," juichte ik, "dit wordt een heerlijk interactieve FB pagina vol foto's, berichtjes, liedjes en filmpjes voor en door mijn cursisten!" Look westward, the land is bright, fluisterde de Churchill in mij, we zullen zien.

De volgende dag gebeurde er ...niets. Ik keek reikhalzend uit naar meldingen of vriendschapsverzoeken van mijn cursisten, maar nee, niets van dat alles. Jawel, veel leuke reacties van euh, jullie dus, maar toch een gevoel van ontgoocheling. Shit, niemand van mijn cursisten zat ook maar een halve vierkante millimeter op Facebook!

Oké, dan maar iets anders proberen: nog maar eens bellen, postduiven, rooksignalen. Of WhatsApp? Waarom niet? Een aantal van mijn alfa collega's gingen daar ook mee experimenteren, dus ... En ik had de telefoonnummers van mijn klas al opgeslagen bij mijn contacten op de smartphone dus was het een fluitje van een cent om die toe te voegen aan mijn lijst 'deelnemers aan de WhatsApp - groep Dirk Klas Leerpunt', met als achtergrond ons dierbaar Manchestergebouw. Bemoedigend ook dat ik bij tien van de veertien namen van cursisten de melding "Hey there! I am using WhatsApp!" zag staan. Dan maar beginnen met een foto van onze Complmentendag uit onze Leerpunt Voel Je Goed Week in februari. Wat lijkt die week zo onwezenlijk ver!

En nog wat familiefoto's van mij met Mieke, Nina en Bert en een welkomstwoordje, en rinngg, daar is direct al een eerste reactie van Evelyn, één van mijn meest spreekangstige Ghanese cursisten. Zij vraagt enthousiast om een video chat. Wow, goed zo Evelyn! En meteen daarna zie ik op mijn scherm de immer pientere en leergierige Bibi Lina uit Afghanistan een kordaat 'Dag, ik ben Lina.' typen. Joy!

Dan...een waterval van smileys en emoji's vanwege Lina, en nog een cursiste, Thanaa uit Syrië. En bedankjes en reacties bij mijn foto's: 'Hoed dankjewel, mooi familie Dirk!'

Een reactie van Nadifo. Nadifo? Een oudere gezeliige dame uit Somalië met de correct geformuleerde vraag: "Ook alles goed met jou, Dirk?" Ik sta paf. Nadifo die meestal vrij hulpeloos naar het computerscherm zit te staren in lokaal 1.02 , als we klankletterkoppelingen gaan oefenen met de alfaklas.

Dan plots een immens triestige foto gepost door Thanaa: een vertwijfeld huilende verpleger op een Corona - afdeling van een ziekenhuis. 'Wie en waar is dat?' vergeet ik haar te vragen. Ze stuurt er nog een bericht in Arabisch achterna, waarin ik alleen "TV5" kan ontcijferen. Ik reageer emotioneel, en hop daar is weer een andere cursist Ziaulhaq (ook al uit Afghanistan) die bijspringt.

Ik beloof de deelnemende cursisten dat we ook de nog niet Whatsappende mensen zullen uitnodigen, en ik geef nog eens de links door van de educatieve sites en leeromgevingen. Weer een vrolijk gekletter van over het schermpje dansende emoji's als reactie.

En dan plots contact met nog een aspirant - Whatsapper Ruqia (ook al een Somalische dame van leeftijd): 'Hallo gurup, hier is Ruqia'. Ik geloof mijn eigen ogen niet, dekselse Ruqia! Zo zichzelf aanmelden en inloggen bij Whatsapp, wat zullen we nog meemaken?

Zo gaat dat de hele dag door, tot 's avonds laat nog, tot zo'n uur of tien. Als toemaatje sturen Bibi Lina en Nadifo mij nog screenshots van hun experimenten met DigLin+, een online alfabetiseringsprogramma. Ze tonen mij hun resultaten bij oefeningen begrijpend lezen ("Is Nederland een stad of een land?"), visuele synthese ("b l oe m") en woorden typen bij plaatjes ("Dit is ...paard!") Ik overlaad hen gemeend met felicitaties, goed dat jullie oefenen, prima en proficiat!

Oef, interactie en Nederlands en ICT leren via WhatsApp, dat kan dus allemaal? En misschien ook liedjes zingen samen? En filmpjes delen? Met daarbij commentaar? Zalig!

Wat had ik bij het begin al gezegd, dat ik trots was op mijn cursisten? APETROTS!