Ze waren met zo’n 150. Rond de Ligotoren steeg de temperatuur ver boven het herfsttijdniveau en de sfeer zat er derhalve goed in. Ook dit jaar haalden de voorlezers alles uit de kast om de verhalen op te fleuren, want het oog wil ook wat en de teksten vroegen erom. De toehoorders zagen hun lesgevers in de meest verschillende hoedanigheden: van mooi uitgedoste Italiaanse deerne tot de affreuze Gruffalo en nog meer ertussenin. Er was ook tijd en ruimte voor een passende muzikale omlijsting: gitaren werden bovengehaald en er werden liederen gezongen. Zelfs een harp mocht niet ontbreken en mocht mee het altaar van de Sint-Jozefkerk op. We waren opgetogen dat we net als de vorige jaren konden gebruikmaken van knusse locaties die het geheel nog meer cachet gaven. Er werd afgesloten met een kop dampende smaakvolle pompoensoep in de vertrouwde cafetaria. Zo kon iedereen blijgemutst en met een hart vol warme woorden huiswaarts keren. 

Een week later, op dinsdag 28 november, stond de voorleeswandeling ook in Eeklo op het programma. Het was koud maar regenvrij en de wandeling doorheen de met fluo-hesjes verlichte straten rond de Ligo-vestiging was verrassend. Middenin een woonwijk werd een overdekte bushalte omgetoverd in een feeërieke locatie waar de appelflappentekst van Urbanus meteen een andere dimensie kreeg. In de directe omgeving werd de speelplek van een schooltje een fijne herdenkingsplek. Van daaruit leidde een shortcut via het donkere bos ons naar een gepaste plek waar het mysterieuze kasteelheerverhaal verteld werd. De laatste stop was de Blakstraatachtertuin, waar ‘De egel, dat ben ik’ van Toon Tellegen ons meteen ook met een levensvraagstuk terug de cafetaria in duwde. De heerlijke geur van soep kwam ons tegemoet en het gezonde opwarmertje bleek ook dit jaar een voltreffer.