In het fictieve Tromaville werkt het watje Melvin als conciërge in een fitnesscentrum. Wanneer Melvin door een sadistisch kwartet pestkoppen uit het raam gejaagd wordt, belandt hij in een vat vol chemicaliën. Het nucleair afval baart een nieuw soort superheld die toxiciteit een goede naam geeft: de monsterlijk misvormde Toxic Avenger! Met een dweil als visitekaartje en bovenmenselijke kracht veegt de voormalige slapjanus de vloer aan met zowel zijn bullebakken als lokale gangsters en corrupte politici.

Zoals Mickey het Huis van de Muis groot maakte, lag Toxie aan de grond van het ‘trash cinema’ imperium van Troma Entertainment met medeoprichter Lloyd Kaufman als keizer van zelfbewuste lowbudgetpulp. Rond de jaren 90 leek het nog volstrekt normaal dat extreem geweld en ranzige horrorkomedie niet alleen een filmfranchise spuide (drie vervolgen en een liefdevolle remake), maar ook een tekenfilmreeks - Toxic Crusaders! - en een speelgoedlijn. Laat je mee bedwelmen door Troma’s giftige aroma met deze kluchtig controversiële cultklassieker van de laagste plank. Op beeldschoon brak VHS!

Voor de eerste Cult Night van het jaar zet Kuru gretig de tanden in een van de eighties’ ultieme creaties: ‘The Lost Boys’, vernoemd naar de volgelingen van Peter Pan die nooit opgroeien. Het verhaal volgt de jonge broers Michael en Sam die met hun gescheiden moeder verhuizen naar het fictieve kustplaatsje Santa Carla onder de Californische zon. Wanneer die is ondergegaan, komt Michael (Jason Patric) via zijn nieuwe hartendief Star (Jami Gertz) in contact met de bleke, blonde David (Kiefer Sutherland) en diens beruchte motorbende. “Vampiers!”, wordt zijn broertje Sam gewaarschuwd door een duo zelfverklaarde vampierenjagers in de lokale stripboekwinkel, gewapend met comic books als handleidingen. Kan Michael weerstaan aan de verleiding om zich aan te sluiten bij de ondersteboven-hangjongeren? “Sleep all day. Party all night. Never grow old. Never die. It’s fun to be a vampire.”

Bloed zuigen en feromonen zweten, lang voor het gefonkel van Team Edward versus Team Jacob zette de horror teensploitation van ‘The Lost Boys’ de toon voor een aanlokkelijke verjonging onder eeuwenoud gefladder in de cinema. Als popfenomeen transformeerde het onder meer The Two Coreys (Feldman en Haim) tot tieneridolen. Wie beter dan Joel Schumacher, de flamboyante genre-excentriekeling die later Batman rubberen tepels zou geven, om onze geliefde schepsels van de nacht zonder veel sérieux weer sexy te maken. Schumacher had ongegeneerd lak aan subtiliteit en dompelde traditionele gothic romantiek in een bad van glamoureuze MTV-esthetiek, in hetzelfde jaar dat zijn cameraman Michael Chapman ook de iconische muziekvideo voor Michael Jacksons ‘Bad’ inblikte. Laat je haar groeien tot een nektapijt en besproei jezelf met geparfumeerd wijwater. ‘The Lost Boys’ is cult canon voor zij die zweren bij knoflook en houten staken.

𝗟𝗘 𝗧𝗘𝗠𝗣𝗘𝗦𝗧𝗔𝗜𝗥𝗘 (1947)

Uit bezorgdheid om haar verloofde op open zee bezoekt een jonge vrouw een oude kluizenaar die volgens de Bretonse legende de macht heeft om stormweer te bedaren. Het digitaal gerestaureerde Le Tempestaire vormt een meesterlijk huwelijk tussen mysticisme en maritiem realisme, opgenomen met de vissers en vuurtorenwachters van Belle-Île-en-Mer. In de woorden van een crewlid: “Een gedicht van de zee verteld door de wind.”

𝗧𝗛𝗘 𝗟𝗜𝗚𝗛𝗧𝗛𝗢𝗨𝗦𝗘 (2019)

Eind 19e eeuw komen twee vuurtorenwachters door een wilde storm vast te zitten op een afgelegen buitenpost. Geleidelijk aan glijden ze af naar de waanzin. Of zitten zeemonsters er toch voor iets tussen? Wie geen graten ziet in te worden opgesloten met een dronken, masturberende Robert Pattinson en een schuimbekkende, scheten latende Willem Dafoe: de echte horror was dat deze weergaloze cinematografische trip van Robert ‘The Witch’ Eggers geen bioscooprelease in België bekwam.

In het fictieve Tromaville werkt het watje Melvin als conciërge in een fitnesscentrum. Wanneer Melvin door een sadistisch kwartet pestkoppen uit het raam gejaagd wordt, belandt hij in een vat vol chemicaliën. Het nucleair afval baart een nieuw soort superheld die toxiciteit een goede naam geeft: de monsterlijk misvormde Toxic Avenger! Met een dweil als visitekaartje en bovenmenselijke kracht veegt de voormalige slapjanus de vloer aan met zowel zijn bullebakken als lokale gangsters en corrupte politici.

Zoals Mickey het Huis van de Muis groot maakte, lag Toxie aan de grond van het ‘trash cinema’ imperium van Troma Entertainment met medeoprichter Lloyd Kaufman als keizer van zelfbewuste lowbudgetpulp. Rond de jaren 90 leek het nog volstrekt normaal dat extreem geweld en ranzige horrorkomedie niet alleen een filmfranchise spuide (drie vervolgen en een liefdevolle remake), maar ook een tekenfilmreeks - Toxic Crusaders! - en een speelgoedlijn. Laat je mee bedwelmen door Troma’s giftige aroma met deze kluchtig controversiële cultklassieker van de laagste plank. Op beeldschoon brak VHS!

Met ‘Anaconda’ (1997) stellen we in onze 2de Kuru Cult Night van 2024 een creature feature voor, een horror subgenre dat z’n hoogtepunt kende met ‘Jaws’ (1975) en in de jaren ’90 een opmerkelijke revival beleefde met o.a. ‘Deep Blue Sea’ (1999), ‘Lake Placid’ (1999) en ‘The Relic’ (1998). Deze keer echter geen overgrote haai, krokodil of cryptid te bespeuren. Een gigantische wurgslang, type anaconda, is hier natuurlijk het prijsbeest!

Zowel personages als het plot worden in ‘Anaconda’ versmacht. Een Amerikaanse opnamecrew trekt met een rivierboot langs de Amazone, op zoek naar een verborgen inheems volk — en dan komt hun boot vast te zitten… De hoofdrollen van deze nietsvermoedende westerlingen op ‘exotische’ plekken gingen naar bekenden uit de music biz die zich toen aan de movie biz waagden: Ice Cube (van hiphopgroep N.W.A.) en popdiva Jennifer Lopez. Maar ook o.m. Owen Wilson en Danny Trejo —toen net van de set van ‘From Dusk Till Dawn’ (1996) — zweten zich te pletter op het scherm. En eigenlijk is het bedenkelijke Paraguayaanse accent van Jon Voight de echte ster van de film.

De uiteenlopende karakters van de bemanning zorgen voor wrijvingen op de boot, het A-beest van deze B-film voorziet de spanning naast de boot. De hisssterische predator komt met afwisselend praktische en digitale effecten uit het water of een boom tevoorschijn. Gaandeweg blijkt dat de anaconda niet het enige listige wezen is… Misschien is die nare slang nog de ergste niet?

‘Anaconda’ werd grotendeels opgenomen in het Braziliaanse Amazoneregenwoud, mét de Peruaanse regisseur Luis Llosa aan het roer — neef van Mario Vargas Llosa, Nobelprijswinnaar in literatuur. De prijzen die Luis in zijn carrière zou halen waren echter enkel Razzies. Zijn exploitation films werden door recensenten steeds afgemaakt. Desondanks was ‘Anaconda’ een kassucces en volgens ons een cultparel van de bovenste plank.

In samenwerking met het Brusselse Offscreen Film Festival en het Gentse horror- en cultcollectief Kuru.

Ook deze editie pakt het Japan-Square Filmfestival graag uit met 𝗲𝗲𝗻 𝗲𝗰𝗵𝘁𝗲 𝗸𝗹𝗮𝘀𝘀𝗶𝗲𝗸𝗲𝗿 𝘂𝗶𝘁 𝗱𝗲 𝗝𝗮𝗽𝗮𝗻𝘀𝗲 𝗳𝗶𝗹𝗺𝗴𝗲𝘀𝗰𝗵𝗶𝗲𝗱𝗲𝗻𝗶𝘀: de betoverende film ‘𝗞𝘂𝗿𝗼𝗻𝗲𝗸𝗼‘, uit 1968, van de getalenteerde regisseur Kaneto Shindō. Deze meesterlijke mix van 𝗵𝗶𝘀𝘁𝗼𝗿𝗶𝘀𝗰𝗵 𝗱𝗿𝗮𝗺𝗮 𝗲𝗻 𝗵𝗼𝗿𝗿𝗼𝗿 neemt je mee naar een mysterieuze wereld vol intriges en bovennatuurlijke verschijningen.

‘Kuroneko’, ook bekend als ‘𝗔 𝗕𝗹𝗮𝗰𝗸 𝗖𝗮𝘁 𝗶𝗻 𝗮 𝗕𝗮𝗺𝗯𝗼𝗼 𝗚𝗿𝗼𝘃𝗲‘, speelt zich af in het oude Japan. Het verhaal draait om een spookachtige ontmoeting tussen een groep wraakzuchtige geesten en dappere samoerai. Terwijl ze elkaar confronteren in een betoverend bamboebos, ontvouwen zich duistere geheimen en onverwachte verbanden.

De film is 𝗲𝗲𝗻 𝗺𝗲𝗲𝘀𝘁𝗲𝗿𝘄𝗲𝗿𝗸 𝘃𝗮𝗻 𝗿𝗲𝗴𝗶𝘀𝘀𝗲𝘂𝗿 𝗞𝗮𝗻𝗲𝘁𝗼 𝗦𝗵𝗶𝗻𝗱𝗼̄, die met zijn unieke visie en verfijnde cinematografie een sfeer van spanning en mysterie creëert. ‘Kuroneko’ is een visueel verbluffend meesterwerk dat je zal betoveren.

De film combineert prachtige beelden, 𝗺𝗲𝗲𝘀𝗹𝗲𝗽𝗲𝗻𝗱𝗲 𝗺𝘂𝘇𝗶𝗲𝗸 𝗲𝗻 𝘂𝗶𝘁𝘀𝘁𝗲𝗸𝗲𝗻𝗱 𝗮𝗰𝘁𝗲𝗲𝗿𝘄𝗲𝗿𝗸 om een ervaring te creëren die je nog lang zal bijblijven.

Uit de donkere zolder van de filmgeschiedenis haalt Kuru voor de tiende Cult Night het onschatbaar invloedrijke ‘Blood and Black Lace’. Regisseur Mario Bava’s vroege mijlpaal uit het giallo-genre is sindsdien vaak geïmiteerd, maar zelden geëvenaard. Pionier, trendsetter, de Italiaanse Hitchcock, Maestro van het Macabere…, Bava verdient elk van zijn vele eretitels. Na de zwart-witklassiekers ‘Black Sunday’ (door Kuru vertoond in 2016) en ‘The Girl Who Knew Too Much’ wist hij begin de jaren ‘60 als geen ander voor - en na - hem het mysterie en de erotiek uit populaire pulpromannetjes te verweven met thriller-elementen tot het perfecte huwelijk tussen hoge en lage kunst. Giallo was geboren! Van de elegante setting (een modehuis) en de gemaskerde seriemoordenaar tot de visuele vindingrijkheid en het gefetisjeerde geweld (hier jegens de modellen), alles is al aanwezig in deze bloedrode blauwdruk.

Decennialang al siert ‘Blood and Black Lace’ menig lijst van beste én meest stijlvolle horror- en thrillerfilms aller tijden. Wiens oogballen niet gaan smelten bij de ervaring van Mario Bava’s expressieve kleurenpalet, boekt best een bezoekje aan de opticien - net als zij bij wie dat wel gebeurt, natuurlijk, waarvoor we geen verantwoordelijkheid nemen. Beroemde adepten als Dario Argento, Pedro Almodóvar en Martin Scorsese lieten zich lustig inspireren door, onder meer, de lugubere badscène. Visueel even verfijnd als het duurste kant en tegelijk verontrustend pervers van A tot Z, geldt Bava’s haute couture toetssteen ook als verknipte voorloper van het slasher-genre. Digitaal gerestaureerd in 4K, grijpt de fluwelen handschoen van de Italiaanse grootmeester uit de genrecinema als nooit tevoren naar de keel. Bava boven!

Met Don’t Look Now verfilmde cultregisseur Nicolas Roeg het gelijknamige kortverhaal van de Britse schrijfster Daphne du Maurier tot een beklemmend sleutelwerk over allesverterende rouw. Om een onmenselijk groot verlies te verwerken trekt het koppel John en Laura (Donald Sutherland en Julie Christie) naar Venetië, waar John meehelpt aan de restauratie van een kerk. In de labyrintische stad van de liefde maar ook de dood lijken zij niet te kunnen ontsnappen aan hun verdriet, achtervolgd door bijgeloof en een spookachtige seriemoordenaar.

Roeg liet zich inspireren door de psychologische thrillers van Alfred Hitchcock, die de films Rebecca en The Birds zelf baseerde op verhalen van Du Maurier. Veelbesproken omwille van de gewaagde montage en een (toendertijd) even gewaagde vrijscène, zou Don’t Look Now op zijn beurt uitgroeien tot dé inspiratiebron voor hedendaagse huivertragedies zoals Antichrist, Hereditary en We Need to Talk about Kevin. Hele generaties filmmakers en hun publiek hebben zich al gewikkeld in het occultisme en symbolisme van deze klassieker, als gehuld in de iconische rode regenjas. Die zal ongetwijfeld ook nagloeien op jullie netvlies.

In een voorwijk van Melbourne worden nietsvermoedende inwoners de proefkonijnen voor een experimenteel voedingssupplement. Twee detectives openen een onderzoek naar de verdachte dood van een betrokken chemicus. Ontworpen door het farmabedrijf én kuuroord Vimuville, in een heimelijke poging de ultieme gezonde mens te creëren, veroorzaken de gratis pillen de meest groteske bijwerkingen. De eerste fase is hallucinogeen, de tweede fase is klierachtig en de derde fase is… ARGH, GOD!

Beschouw Body Melt als de Australische uitwas van zogenoemde ‘melt movies’ waarin het body horror-subgenre vertakte tijdens de wildgroei aan VHS-extremiteiten. Wat de veelal beruchte cultfilms aan budget ontbraken, maakten ze wansmakelijk goed met een plastische inventiviteit die getuigde van zowel een afkeer als fascinatie voor de viscose kwaliteit van het menselijke lichaam. In het wegkwijnende hart ervan tref je de donkerkomische satire van genreklassiekers Street Trash (1987) en Society (1989). Voor wie smelt bij het vroege werk van Peter Jackson.

Voorafgaand aan de vertoning kan u bovendien week worden met een foley art workshop waar je leert je eigen smeltsoundtrack te componeren. 

Max Renn, de slijmerige exploitant van een klein televisiestation, jaagt naar een grensverleggend nieuw programma om de honger van zijn steeds gevoellozer publiek te stillen. Hij stuit op een piratenuitzending van een hypergewelddadig experiment: Videodrome. Zijn zoektocht naar de oorsprong daarvan betekent een hallucinatorische afdaling in een sinistere wereld vol machts- en seksspelletjes, sadomasochisme en samenzweringen. De vervorming van zijn geest gaat gepaard met verontrustende lichamelijke transformaties…

Na het succes van ‘Scanners’ (1981) bedankte de geniale Canadese filmmaker David Cronenberg voor de regie van ‘Return of the Jedi’(!) om zich te storten op een persoonlijk project voorheen getiteld ‘Network of Blood’. Als een kwaadaardige tumor groeide daaruit de controversiële cultklassieker ‘Videodrome’ (1983), een provocatie van de tv-consumptiecultuur in de jaren tachtig en tegelijk een visionair werk dat zijn tijd ver vooruit was. Cronenberg vermengt als geen ander sciencefiction en bodyhorror, een visceraal subgenre waarvan hij mee aan de wieg stond. Zijn techno-surreële wereld wordt mee tot leven gebracht door de vleselijke special effects van Rick Baker, de hybride van orkest- en synthmuziek van de hand van zijn vaste componist Howard Shore en onbevreesde vertolkingen door James Woods en Debbie Harry (van de band Blondie). Lang leve deze ongecensureerde, gerestaureerde versie! Long live the new flesh!

Ondertussen een vaste traditie: horrorcollectief Kuru duikt onder de vleugels van Cinea in het Classics Restored Festival. Zij brengen grootse films terug op het grote scherm, waar ze thuishoren. Ontdek de rijkdom van de filmgeschiedenis aan de hand van de beste recente digitale restauraties, vertoond zoals het hoort.

Dit jaar: Private Property (1960) Leslie Stevens, USA, 79’, OV: ENG

Twee zwervers met slechte bedoelingen spoelen aan ergens in Los Angeles. Als schurftige honden volgen ze een knappe blondine naar haar villa in de zonovergoten heuvels. Duke, de meest geslepene van het stel, belooft zijn onbeholpen partner Boots te verlossen van zijn maagdelijkheid door de vrouw voor hem klaar te stomen. De zengende hitte is zwanger van onheil.

Voor elke rode vlag die ongemakkelijk aan de oppervlakte opsteekt, graaft Private Property dieper in de verwrongen psyche en machismo van de roofzuchtige hoofdpersonages. Deze lang verloren gewaande lowbudgetproductie draagt nog sporen van film noir en geldt als een vroeg voorbeeld uit het ‘home invasion’-genre. Versterkt door ontvlambare vertolkingen van onder meer een jonge Warren Oates is de psychoseksuele spanning voelbaar te snijden.

In de eerste plaats wilden regisseur-scenarist Leslie Stevens en zijn producent de Franse nouvelle vague achterna. Met weinig geld maar veel ambitie overtuigden zij (latere) Oscarwinnaars Conrad Hall en Ted McCord om de film op tien dagen in te blikken. Destijds veroordeeld door het katholieke Legion of Decency en zelfs de Kennedy’s, weet het even geraffineerde als verontrustende resultaat los te breken uit het privédomein van de pulp.

Gerestaureerd in 4K door Cinelicious, gebruik makende van het oudste, nog bestaande 35mm-dupe-negatief dat onlangs werd ontdekt en bewaard door het UCLA Film & Television Archive.

Ergens in de toekomst is John Canyon (Dennis Hopper) de laatste der onafhankelijke transporteurs in de ruimte. Om een verdachte lading sekspoppen zo snel mogelijk af te leveren op planeet Aarde wordt hij op zijn vrachtschip vergezeld door een heethoofdig groentje en een serveerster die John heeft beloofd met hem te trouwen. De veteraan en zijn tweekoppige crew krijgen het aan de stok met de genadeloze piratenkapitein Macanudo en zijn persoonlijke leger bloeddorstige cyborgs.

In de regenboog aan ironische sciencefiction-actiefilms uit de jaren negentig (denk ‘Demolition Man’ of ‘Judge Dredd’) dreigde ‘Space Truckers’ te worden weggezogen in een zwart gat van vergetelheid. Eén jaar voor dergelijke excentriciteit ‘The Fifth Element’ tot kassucces zou lanceren, slaagde de iconoclastische genrefreak Stuart ‘Re-Animator’ Gordon erin zich uit te leven met een bijna vier keer zo klein budget. Je herkent naast Dennis Hopper de scherp getongde karakteractrice Debi Mazar en Stephen Dorff, toen Hollywood nog geloofde van hem een ster te kunnen maken. Maar, behalve de genetisch gemanipuleerde vierkante varkens, schittert in groteskheid vooral de later geridderde klassebak Charles Dance (Tywin Lannister in ‘Game of Thrones’) en diens gemotoriseerd geslachtsorgaan. Laat het aan Kuru om de gerestaureerde versie van dit intergalactisch B-filmvertier in al z’n trashy spektakel van het grote scherm te laten spatten.

Horror- en cultcollectief Kuru kaapt opnieuw de lekkerste cinema van Gent: welkom in Ciné Mangiare voor een heerlijke portie 'From Dusk Till Dawn' en overheerlijke Stovers à la madre.

'From Dusk Till Dawn' is de favoriete vampierenwestern (ja, het is een ding) van Kuru. Een gangster-broer-duo dat bestaat uit een geflipte Quentin Tarantino en een koelbloedige George Clooney die de Mexicaanse grens proberen over te steken door een religieus gezin (o.a. Harvey Keitel en Juliette Lewis) te kidnappen.

Eenmaal over de grens komen ze terecht in een Charlataniaans Oord van Verderf. Gooi daar nog een met slangen buikdansende Salma Hayek en een hoop vampieren bij en je kan je al meteen een beeld vormen van ‘The Titty Twister’ bar. Overgooi alles met een heerlijk Texas blues sausje met onder meer muziek van ZZ Top, Stevie Ray & Jimmie Vaughan, en je snapt waarom Ciné Mangiare voor een avondje Saloon Mangiare zal worden.

Nieuw-Zeeland, het land van de kiwi, de haka en ‘The Lord of the Rings’, maar Kuru’s favoriete exportproduct blijven doldwaze horrorkomedies als ‘Bad Taste’, ‘Braindead’ (vertoond in 2018), ‘Deathgasm’ en ‘What We Do in the Shadows’. Bij dat lijstje voegt zich ‘Black Sheep’, winnaar van de Zilveren Raaf op het BIFFF in 2007, waarin genetisch gemanipuleerde lammeren, ooien en rammen met een wolvenhonger zich een wei grazen door het vlees van talloze plattelandsbewoners. De enigen die de op hol geslagen kudde in de weg staan zijn een groepje brave zielen geherderd door een geitenwollensokken milieuactiviste en een boerenzoon met ovinofobie - in de volksmond: schapenfobie. In ‘Bad Taste’ kon Peter Jackson één zo’n beestje nog (per ongeluk) opblazen met een raketwerper, maar hoeveel kans maakt een mens op overleven in een land dat statistisch gezien tien schapen per inwoner telt?

Debuterend regisseur en scenarist Jonathan King herkauwt op creatieve, groteske en ludieke wijze enkele klassiekers uit het genre van Nieuw-Zeelandse bodem en daarbuiten. Spek naar de bek, geen lamskoteletjes, voor fans van zowel ‘Shaun of the Dead’ als ‘Shaun the Sheep’. Bloed en plezier spatten scheerlings van het scherm af. De door de wol geverfde speciale effecten zijn te danken aan het befaamde VFX-bedrijf Weta Workshop, dat hier ook het leven schenkt aan zogenaamde ‘weerschapen’ - ‘t is een ding. Horror voelt dan wel vaak als het zwarte schaap van de filmfamilie, ‘Black Sheep’ laat zich toch niet zo mak(kelijk) naar de slachtbank sturen. Onze excuses voor de vele woordgrappen, soms kunnen we het gewoon niet blàààten!

De sequel op de lowbudget cultklassieker ‘Mad Max’ is hét prototype van de postapocalyptische actiefilm. Eenzame gemotoriseerde ruiter Max Rockatansky – een zwijgzame Mel Gibson in z’n hoogdagen – zwerft in zijn eindeloze zoektocht naar brandstof rond in een anarchistische, futuristische samenleving waar enkel de wet van de sterkste én de snelste geldt. De menselijke beschaving lijkt voorgoed verdwenen. Wanneer Max een groep weerloze settlers te hulp schiet in hun strijd tegen bloeddorstige belagers die hun oliebron willen veroveren, barst de hel op spectaculaire wijze los. Regisseur George Miller duwt in The Road Warrior het gaspedaal nog wat dieper in: woestere autoachtervolgingen, grotere vlammenwerpers en gruwelijke grommende motoren zorgen voor dé sequel die de Mad Max-franchise verdiende: groter, sneller, slimmer en luider.

“I remember a time of chaos. Ruined dreams. This wasted land. But most of all, I remember the Road Warrior...”

Hoe leuk de Nieuw-Zeelandse acteur Sam Neill ook is als de norse Dr. Grant in de familievriendelijke ‘Jurassic Park’-films, des te verrassender zijn z’n geflipte bijdragen aan het horrorgenre. Naast ‘Possession’ en ‘Event Horizon’ (door Kuru vertoond in 2019) bewijst ‘In the Mouth of Madness’ hoe gestóórd goed hij is in het neerzetten van nuchtere personages die langzaamaan uitmonden in waanzin.

In deze krankzinnige hommage aan de vader van de kosmische horror, H.P. Lovecraft, speelt Neill de verzekeringsinspecteur John Trent, ingehuurd om de vermiste schrijver Sutter Cane op te speuren samen met het manuscript van zijn laatste boek. Het verhaal daarvan zou lezers letterlijk gek maken! Hoewel de sceptische Trent een publiciteitsstunt ruikt, leidt het spoor van de razend populaire auteur, gemodelleerd naar Stephen King, naar een plaats die op geen enkele kaart staat, recht uit de boeken van Cane… “Reality isn’t what it used to be”, klinkt het. Dolletjes!

Cane noch King zat achter het losgeslagen scenario van ‘In the Mouth of Madness’, dat ene Michael De Luca pende en produceerde tussenin ‘Freddy’s Dead: The Final Nightmare’ en ‘Judge Dredd’. Belangrijker is dat de film geldt als het derde luik in wat John Carpenter zijn Apocalypse-trilogie noemt, na ‘The Thing’ en ‘Prince of Darkness’. Ondanks een Carpenter in bloedvorm, werd deze bovennatuurlijke huivertrip destijds doorverwezen naar het verdomhoekje. Maar laat dat nu net de broedplaats zijn waaruit menig grootse cultfilm wordt geboren!

Al sinds begin de jaren ‘30, een gouden tijdperk voor horror, waarschuwen Hollywoodfilms op fantasierijke wijze het grote publiek voor ontspoorde wetenschap(pers). Denk bijvoorbeeld aan de originele Frankenstein. Even hard geldt de invloed van Island of Lost Souls, de eerste en nog steeds de beste verfilming van H.G. Wells’ sciencefictionroman The Island of Doctor Moreau.

In het verhaal wordt een eiland ergens in de Stille Oceaan bevolkt door de monsterlijke creaties van de diabolische dokter uit de titel, met sardonisch genoegen gespeeld door de onnavolgbare Charles Laughton. Een schipbreukeling stoot er op de onder de knoet gehouden mensachtigen, waaronder Dracula-ster Bela Lugosi, en is getuige van hun groeiende bewustwording en weerstand tegen ongelijkheid en onderdrukking.

Na het kassucces van Dr. Jekyll and Mr. Hyde (1931) stelde filmstudio Paramount alles in werking om de praktijken van de amorele Moreau zo gruwelijk mogelijk naar het witte doek te transformeren. Missie geslaagd, want tot drie keer toe raakte de film niet door de Britse censuur. B-filmregisseur Erle C. Kenton schuwt noch sadisme, noch taboes, en de gerenommeerde cinematograaf Karl Struss weet de beklemmende atmosfeer van de vleesgeworden nachtmerrie te vatten in expressionistisch zwart-wit.

Destijds choqueerde Island of Lost Souls door de enscenering van een vivisectie en 'rassenvermenging' - toen segregatie nog gold -, terwijl ideeën vanuit de eugenetica dan weer hoogst controversieel zouden worden na de Tweede Wereldoorlog. Bijna honderd jaar later blijft de beruchte filmklassieker spreken tot de meest donkere kant van de wetenschappelijke verbeeldingskracht.

In The Ossuary (1970, 10 minuten) leidt Jan Švankmajer, de peetvader van het Tsjechisch surrealisme, het publiek door en rond het ossuarium onder de Allerheiligenkerk van Sedlec in de stad Kutná Hora. Het ossuarium bevat de skeletten van meer dan 50.000 slachtoffers van de Zwarte Dood-epidemie. Hun beenderen en schedels bekleden de kleine maar indrukwekkende kapel. Oorspronkelijk bedoeld als een rechttoe rechtaan portret, rijpte de documentaire vanuit Švankmajers visie tot een memorabele ode aan het macabere.

--

La Résurrection des natures mortes is de originele titel van Living Still Life (2012, 15 minuten) en handelt dan ook over een mysterieuze vrouw die in een wereld van verval dode dieren weer tot leven brengt via stop-motionanimatie. Op een dag klopt een weduwnaar aan met een wel erg vreemd verzoek. Beschouw filmmaker Bertrand Mandico als een moderne druïde onder de Franse cinema’s enfants terribles. Dit kleinood van een film wortelt sterk in Mandico’s fantasmagorische konijnenpijp van een droomuniversum, verpersoonlijkt in zijn enigmatische fetisjactrice en cultcinema-icoon Elina Löwensohn.

--

Historia Naturae, Suita (1967, 9 minuten) illustreert verder de obsessieve aard van Jan Švankmajers wonderlijke geest. Hij combineert middeleeuwse afbeeldingen met zowel levende als dode diersoorten tot acht evolutionaire portretten uit verschillende biologische klassen. De muziek zorgt voor de rest. De duizelingwekkende animatie blaast leven in dit encyclopedisch panorama en heeft tegelijk oog voor de destructieve aard van het beestje, alsook die van de mens.

--

The Act of Seeing with One's Own Eyes (1971, 32 minuten) registreert zeer expliciet hoe forensische pathologen tewerkgaan in een stadsmortuarium. De titel verwijst naar de letterlijke betekenis van het begrip ‘autopsie’. Stan Brakhage, een van Amerika’s belangrijkste experimentele filmmakers, laat alles zien en ontziet niemand in zijn oncomfortabele ontleding van de menselijke conditie. De analoge opname zonder synchroon geluid beklemtoont enkel de rituele kwaliteit ervan. Criticus Jonathan Rosenbaum noemde het een van de meest directe confrontaties met de dood ooit vastgelegd op film.

“The godfather of the atomic bomb” Robert J. Oppenheimer is alomtegenwoordig, dankzij de blockbuster van Christopher Nolan. Documentaire The Day After Trinity (Jon Else, 1981, VS) geeft een non-fictie tegengewicht aan ‘het verhaal’ van Oppenheimer en de creatie van ‘de bom’, a.d.h.v archiefbeelden en interviews met hem en toenmalige collega’s.

Voor het Manhattan project werden ’s werelds beste natuurkundigen, chemici en mathematici samengebracht op een site in de desolate woestijn van Los Alamos (New Mexico, VS). De charismatische Oppenheimer coördineerde hen doorheen politieke druk en wetenschappelijke ontdekking. Wat een prestigeproject was dat leidde tot nieuwe fysische inzichten, had evenwel grootschalige vernieling en dood als doel én gevolg. De atoombommen die in augustus 1945 op Hiroshima en Nagasaki vielen, maakten bij inslag naar schatting 200.000 slachtoffers —en in de nasleep nog meer, door o.m. stralingsziekte.

The Day After Trinity toont dat betrokken wetenschappers evenmin onberoerd bleven. Hun optimisme sloeg om in pessimisme: wat jarenlang hun ‘gecontroleerd experiment’ was aan hun Los Alamos Laboratory, had ongekend destructieve effecten aan de andere kant van de wereld. Ze hadden de mensheid een wapen gegeven waarmee het zichzelf kon vernietigen, stelde Oppenheimer, die zich opwierp tegen de verdere ontwikkeling en inzet van nucleaire wapens.

Wat dreef Oppenheimer en zijn collega’s om aan een massavernietigingswapen te werken? Was de ontwikkeling van de atoombom ‘onvermijdelijk’? Waarom kwam er na de eerste detonatietest —codenaam Trinity— geen (voldoende) verzet? Was men bevangen door de kracht van hun ‘schepping’? The Day After Trinity belicht een van donkerste bladzijden uit de geschiedenis, met veel ethische kwesties die ons kennelijk tot op vandaag bezighouden.

Na doe-het-zelf-excessen van ‘Bad Taste’, ‘Meet the Feebles’ en ‘Braindead’ (door Kuru vertoond in 2018) leek de Nieuw-Zeelandse regisseur Peter Jackson de serieuze toer op te gaan met ‘Heavenly Creatures’. Gelukkig keerde hij vervolgens nog even terug naar zijn cartooneske roots met ‘The Frighteners’, door een filmcriticus omschreven als een mix tussen ‘Ghostbusters’ en ‘Twin Peaks’.

In het verhaal maken we kennis met Frank Bannister die sinds een tragisch auto-ongeluk geesten kan zien. Frank heeft een handeltje opgezet met drie zo’n schimmen om geld te slaan uit zijn gave. Geestig allemaal, totdat een bovennatuurlijke seriemoordenaar in de trant van Pietje de Dood zijn ronde begint te doen onder de levenden en de onschuldige spokenjager hoofdverdachte nummer één wordt…

Oorspronkelijk ontwikkeld als een spin-off van de tv-serie ‘Tales from the Crypt’ voor regisseur Robert Zemeckis, maakte het script van Peter Jackson en zijn partner Fran Walsh zo’n indruk op Zemeckis dat hij de regie toevertrouwde aan Jackson zelf en de weg wees naar de ster van zijn ‘Back to the Future’-films, Michael J. Fox. Het zou Fox zijn laatste grote filmrol worden voor de ziekte van Parkinson hem van het doek dwong. Naast de bigger-than-life-bijrol van Jeffrey ‘Re-Animator’ Combs als geschifte FBI-agent en de inventiviteit van het special effects-bedrijf Weta Digital in hun vroege jaren, meet de muziek van Danny Elfman zich met de manische toon van deze inktzwarte horrorkomedie. Het resultaat draaide dan wel uit op een financiële flop, voor Jacksons fans - waaronder Kuru - is ‘The Frighteners’ een geliefkoosde cultklassieker in de catalogus van de ondertussen geridderde BAFTA-, Golden Globe- en Oscar-winnaar. No rest for the wicked. We vertonen bovendien de Director’s Cut die recent gerestaureerd werd in 4K!

𝗧𝗥𝗔𝗜𝗡 𝗧𝗢 𝗕𝗨𝗦𝗔𝗡 (Sang-ho Yeon, 2016)

Welkom aan boord van deze nachttrein met drie horrorfilms op de sporen! Houd uw ticket bij de hand! Eerste halte: net toen het zombie genre zonder stoom kwam zitten, verraste Yeon Sang-ho eenieder met zijn Train to Busan. Een strak geregisseerde film vol actie met Gong Yoo en Ma Dong-seok, gekend voor wie de Koreaanse cinema de laatste jaren een kans heeft gegeven.

𝗖𝗥𝗘𝗘𝗣 (Christopher Smith, 2004)

Blijven zitten? Tweede halte van de Nightmare Express: met Creep spelen we een beetje vals, de London Underground is immers geen trein, maar wist u dat de eerste metro’s ook gewoon treinen gebruikten? Deze horror onthult meer gruwelijke en schokkende geheimen die zich daar verschuilen. Na deze film kijkt u met lichte achterdocht naar deze wel zeer donkere tunnels.

𝗛𝗢𝗥𝗥𝗢𝗥 𝗘𝗫𝗣𝗥𝗘𝗦𝗦 (Eugenio Martín, 1972)

De eindhalte van Ciné Rio’s nachttrein – voor wie het haalt – is het heerlijk klassieke Horror Express, geïnspireerd op hetzelfde kortverhaal als The Thing! Een buitenaardse en boosaardige entiteit komt meer dan alleen kaartjes knippen op een Trans-Siberische locomotief in 1906. Aan boord bevinden zich gelukkig Telly ‘Kojak’ Savalas, Peter Cushing én Christopher Lee die mee de sfeer oproepen van de befaamde Hammer-horror.

𝘎𝘦𝘰𝘳𝘨𝘢𝘯𝘪𝘴𝘦𝘦𝘳𝘥 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘊𝘪𝘯é 𝘙𝘪𝘰 𝘪𝘯 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯𝘸𝘦𝘳𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘦𝘵 𝘒𝘶𝘳𝘶 𝘦𝘯 𝘖𝘧𝘧𝘴𝘤𝘳𝘦𝘦𝘯.

Na ‘Eaten Alive’ en ‘The Texas Chainsaw Massacre 2’ duikt Kuru met ‘Lifeforce’ voor de derde keer op twee jaar tijd diep in het uitzinnige en onterecht verguisde oeuvre van de Amerikaanse cineast Tobe Hooper. Een contract met het legendarische Cannon Films, dat in de jaren tachtig een B-filmimperium bouwde uit actievehikels, leverde hem zijn grootste budget ooit (een van Cannons duurste producties) én vrij spel op creatief vlak.

Het verhaal vangt aan met de ontdekking van een 240 kilometer lang ruimtevaartuig verborgen in de gasvormige nevel rond de komeet Halley. Vanbinnen stoot de Amerikaans-Britse bemanning er op honderden vleermuisachtige schepsels en drie naakte mensachtigen in glazen containers. Die willen de astronauten zo gauw mogelijk mee naar huis nemen om op de onderzoekstafel te gooien. Wetenschap, weet je wel. Nog voor je Nostromo kan zeggen, draait hun missie uit op een nachtmerrie.

De onfortuinlijke crew uit ‘Lifeforce’ had natuurlijk niet kunnen weten dat niemand minder dan ‘Alien’-bedenker Dan O’Bannon meeschreef aan deze adaptatie van de pulproman ‘Space Vampires’. Zo’n titel vraagt om schaamteloos spektakel buiten proporties, wist de onverbeterlijke Tobe Hooper. Hij leefde zich uit met dit bewust campy scifi-epos dat teruggrijpt naar de hoogdagen van het productiehuis Hammer Films toen horror grossierde in dramatische overdaad. Imponerende fallus- en vaginasymbolen alom en een zelfverklaard ruimteballet van componist Henry Mancini, en dat alleen al in de opening! Wat volgt is van begin tot eind te wild voor woorden. Toch een poging: ‘Indiana Jones’-achtige special effects, een snuifje gravitas door Britse acteurs als (Sir) Patrick Stewart (!) en een slimme subtekst over Freudiaanse angsten en de aidspaniek in de eighties?!? Laat het mannelijke publiek zich van dat alles vooral het blote lijf van buitenaardse antagoniste Mathilde May herinneren. Tja.

Verzamel gezellig rond het scherm van KASKcinema’s ersatz-lichtfeest om Kerst te vieren als de vreemde cultus die het is. Weird Wednesday, de zatte nonkel onder de thema-avonden, zakt af naar het landelijke Wisconsin, geboorteplaats van Jeffrey Dahmer, en daarmee de voorlopig enige bovennatuurlijke samoerai-kerst-slasher uit de filmgeschiedenis: Bloodbeat. Geen geflikflooi onder de maretak, maar gezwaai met de katana wanneer een helderziende amateurschilder het moet opnemen tegen de geest van een Japanse krijger. Volgens regisseur-scenarist Fabrice-Ange Zaphiratos verwijst de titel naar de verhoogde hartslag onder invloed.

Niet zo gek, gezien hij zelf behoorlijk high was tijdens het vervaardigen van dit geduldige unicum binnen het rurale horrorgenre. Fouter dan de foutste gebreide kersttrui en gefilmd in een vierkantig televisieformaat, eenvoudigweg omdat de cinematograaf verkeerd begrepen had dat Bloodbeat bestemd was voor de bioscoop. Hang je verwachtingen vrolijk op naast de met curiosa gevulde kerstsokken, duw logica terug de schouw in en smul mee van deze kroket van een cultfilm, piekfijn versierd in een digitale restauratie.

Sneeuwwitje leeft in Andalusië! In dit donkere sprookje van Pablo Berger volgen we Carmen, de dochter van een toreador, die wees wordt op jonge leeftijd. Berger had het script al klaar in 2004, maar toen wou niemand een “stomme” film opnemen. Het was de Oscarwinnaar The Artist die het tij deed keren, en gelukkig! Verwacht een filmisch zwart-wit pareltje met wat kinky elementen en opzwepende, melancholische flamencomuziek.

Eind oktober zit de aandacht voor ons favoriete filmgenre steeds in de lift. Dat is voor ons het perfecte excuus om in diezelfde lift te stappen. We gaan gluren bij onze Noorderburen en laten de Belgische filmliefhebber kennismaken met het oeuvre van dé regisseur voor wie het woord nederhorror werd uitgevonden.

Nederhorror, oftewel horrorfilms van Nederlandse bodem, werden door regisseur Dick Maas op de kaart gezet. Z'n doorbraakfilm uit 1983, 'De Lift', was even eenvoudig als moorddadig. Een van de liften in een groot kantoorgebouw vertoont merkwaardige mankementen. Zou het kunnen dat deze opzettelijk mensen probeert te vermoorden?

Waag jullie in deze pandemie naar buiten om, in zekere zin, ook naar een pandemiefilm te kijken! Nl. The Return Of The Living Dead uit 1985.

Oké, het is een zombiefilm, maar voelen jullie zich niet de laatste tijd, met al die maatregelen/beperkingen, als een “levende dode”?

Je bent een filmfanaat en pocht graag met je kennis? Test ende spreide tentoon uwen filmkennisch! Kuru daagt u en uw teamleden reeds voor de vierde maal uit voor een daverende dosis dramatische dragonders van pittige filmvragen! Filmische Quizrondes over film in de breedste zin van het beeld! Stomende prijzen! Be there or be rectangular! 

Een sinister genetisch experiment en de vloek van een kwaadaardige embryogod verbinden een monsterlijke zevenling, een voor het eerst ongesteld meisje en een professor gespecialiseerd in het occulte...

De Johnsons (1992) werd de eerste Nederlandse horror-thriller met een behoorlijk budget, een gevierd schrijver als scenarist, een "serieuze" arthouseregisseur én een ster in een grote rol. Toch werd het ook de laatste nederhorror van de twintigste eeuw.

Vijfentwintig jaar na de release van wat nu wordt beschouwd als een cultklassieker blikt de documentaire Xangadix Lives! (2017) samen met bijna heel de cast en crew terug op dit fenomeen en zijn woelige ontstaansgeschiedenis.

Kunstencentrum Buda en horrorcollectief Kuru brengen beide films op het witte doek in een uitzonderlijke double bill: De Johnsons in een zeldzame 35mm-vertoning en in aanwezigheid van co-regisseur Bram Roza.

The Duke Of Burgundy

@ PLEK, Gent, 20/5

We volgen Scarlett Johansson, die sowieso al geen gewone vrouw is, maar in deze film zeker niet. Ze rijdt door Schotland in een bestelbus met mannen die ze oppikt, verleidt… en vervolgens verslindt. Een zeer vervreemdende film met visuele effecten waar je mond van openvallen. De surrealistische sfeer zorgt bij de meeste kijkers voor een klein existentieel crisiske, en dat hebben we bij Ciné Mangiare graag.

Bar Bricolage nodigt naar jaarlijkse traditie de horrorfanaten van Kuru uit om een knetterend en spetterend filmpje in openlucht te vertonen. De Kuru bende haalt deze keer Re-Animator uit hun geheime en wanordelijke archief; een Amerikaanse low-budget cultfilm uit de 80’s!

Vanaf de vroege Hollywoodjaren hebben verhalen rond reanimatie tot de verbeelding gesproken —zie de ettelijke Frankenstein verfilmingen. Begin jaren ’80 wou Stuart Gordon, geïnspireerd door een Reanimator kortverhaal van H.P. Lovecraft, zijn eigen insteek naar het witte doek brengen. Gorden had nooit eerder een (langspeel)film gemaakt, maar met z’n enthousiasme kon hij kennelijk genoeg mensen mobiliseren —o.m. de special fx crew van John Carpenter alsook het plaatselijke theatergezelschap. Meer nog, op zo’n twee weken was de film ingeblikt!

Een “f*ck it, let’s do this" attitude is ook kenmerkend voor hoofdpersonage Herbert West, een overijverige student geneeskunde die de filmtitel alle eer aandoet. Re-Animator toont aan dat lobotomiën niet altijd een serieuze affaire hoeven te zijn. Bloedig zijn ze alleszins wel! Re-Animator valt zo onder de bijzondere noemer “horror komedie”, en past qua bloederigheid én uitzinnigheid in het rijtje van Evil Dead 2: Dead by Dawn (1987) en Braindead (1992) —films die Kuru reeds vertoonde op je favoriete gebricoleerde plek.

Dr. Pretorius: Do you know who Henry Frankenstein is, and who you are?

The Monster: Yes, I know. Made me from dead. I love dead... hate living.

Dr. Pretorius: You are wise in your generation. We must have a long talk, and then I have an important call to make. 

Was it an accident? Was it Murder? Was it Coincidence? Or was it … an Omen?

Vier Halloween in sjtijl met een van de Beste Slechtste Films Aller Tijden. Geen trol in zicht, wel vegetarische aardmannetjes en een schrikbarend gebrek aan voedselhygiëne. Het talent van non-acteurs gesprokkeld uit naburige dorpen meet zich met het Engels van de Italiaanse crew. Horror van de onderste plank, cultcinema van de bovenste.

Ciné Rio is eigenzinnige, unieke en uitdagende cinema. We verenigen elke donderdagavond cinéfiel, buurtbewoner, toevallige passant en filmliefhebber op het balkon van de vroegere buurtcinema voor een zorgvuldig uitgekozen en verrassende film.

Kerst?! Nah! We doorbreken de melige kerstsfeer met de komische horror El día de la bestia (1995) van Baskische filmmaker Alex De La Iglesia.

Een hectisch avontuur doorheen Madrid wordt afgetrapt wanneer een priester zich begint onder te dompelen in “het kwaad” —wat hij kennelijk koppelt aan o.m. vandalisme en death metal. Hij ontcijferde Da Vinci Code-style via de christelijke klassieker Openbaring —a.k.a. Apocalyps!— van Johannes dat de antichrist op de nakende kerstavond geboren zou worden. Om Satan himself op te roepen en daarover te confronteren vindt de padre gelukkig (en gek genoeg) een paar (over)moedige aanhangers. Qué locura!

El dia de la bestia (The Day Of The Beast) is als een mix tapas —voor ieder wat wils! En deze vertoning is een perfect alibi om enige kerst- of einderjaarsgetinte familiebijeenkomst te “moeten” missen!

double bill rond sexploitation films van Jesús 'Jess' Franco

Je bent een filmfanaat en pocht graag met je kennis? Test ende spreide tentoon uwen filmkennisch! Kuru daagt u en uw teamleden uit voor een daverende dosis dramatische dragonders van pittige filmvragen! Filmische Quizrondes! Sexy mannen en vrouwen! Stomende prijzen! Be there or be rectangular!

Een Amerikaanse balletdanseres schrijft zich in op een prestigieuze dansacademie in Duitsland. Algauw ontdekt ze dat er iets niet pluis is. Kort na haar aankomst gebeuren er enkele lugubere voorvallen en een gruwelijke moord. Maar wat is er nu precies aan de hand…

Moord en brand werd er geschreeuwd toen een remake in de stijgers stond van deze cultklassiekers. Schande, pek en veren. Hevige emoties omdat het origineel hoogst uniek was. Horror moest het hebben van zijn verhaal, en een moordenaar. Deze horrorfilm is echter een kleurenbom en heeft een vreemde sinistere sfeer zonder dat veel verduidelijkt wordt. Het is visueel verbluffend en heeft een ultra legendarische soundtrack van de Italiaanse band Goblin. Voor zijn veertigste verjaardag kreeg de film een spiksplinternieuwe 4k-restauratie. Blink je oogbollen maar op want dit is pure eye candy!