Ο πατέρας μου, αυτός ο άνθρωπος-σύμβολο για εμένα του φυσικώς αδύνατου -μαθηματικώς όμως δυνατού- αεικίνητου πλάσματος, όπως τον περιγράφω στο βιβλίο μου, αμέσως μετά την εκπομπή χτες απογειώσε το αγαπημένο γερο-αμάξάκι του, και πετάξαμε στην πατρίδα μας τον Πειραιά.

Εκεί ο Σύλλογος Συνταξιούχων Δημοσίου Πειραιά, στον οποίο συνεχίζουν να αγωνίζονται οι ακάματοι γονείς μου μαζί με εξίσου ακούραστους αγωνιστές όπως ο συνάδελφος Σάββας Σάββας, πρόεδρος του συλλόγου, διοργάνωνε μια πολύ ενδιαφέρουσα και  επίκαιρη αντιφασιστική εκδήλωση, για τις αιτίες που γεννούν τον φασισμό, αυτόν τον καρκίνο πάνω στο κοινωνικό σώμα.

Μετά την εκδήλωση, είχα την ευκαιρία να μιλήσω με την Μάγδα Φύσσα, η οποία προς τεράστια έκπληξή μου, γνώριζε ήδη για μένα και για το βιβλίο μου. Η Μάγδα Φύσσα, δεν θα ήταν αυτό το σύμβολο αξιοπρέπειας και αγώνα που είναι, αν το μόνο παιδί για το οποίο νοιαζόταν ήταν ο Παύλος της. Η Μάγδα ήταν εκεί να αγκαλιάσει αλληλέγγυα την Τοπαλούδη, τον Ζακ, τον Μάγγο και τόσες και τόσους άλλους. Όπως ο Πάνος Ρούτσι, σήκωσε την Παλαιστινιακή σημαία και αγκάλιαζει τα παιδιά όλου του κόσμου που του συμπαραστέκεται, όπως τον Στέλιο μου.

Αυτό που συνειδητοποίησα λοιπόν, είναι ότι η αγκαλιά αλληλεγγύης των λαϊκών ανθρώπων που αγωνίζονται ενάντια στα τέρατα, γίνεται πελώρια και συλλογική ακριβώς γιατί μόνο έτσι παίρνει δύναμη να αντιμετωπίσει τον ατομικό πόνο και να αγωνιστεί ενάντια στις αιτίες που τον προκαλούν. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ πλέον με το βιβλίο μου, και για αυτό και χτες σην εκπομπή μιλούσα συνεχώς για τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη. Γιατί αυτό πραγματικά αξίζει.

Με αγκάλιασε λοιπόν και εμένα, και τη φωτογραφία έβγαλε η δική μου μητέρα, ένας άνθρωπος που πολλές φορές πιστεύω ότι προέρχεται από τη μελλοντική κοινωνία που οραματιζόμαστε, και πολλοί/ες που έχετε διαβάσει το βιβλίο, έχετε ξεχωρίσει ένα συγκεκριμένο κομμάτι με μια δική της ρήση και σας έχει σημαδέψει.

Μίλησα στη Μάγδα Φύσσα, ανοιχτά για το πως ένιωσα και τι έκανα τη βραδιά που δολοφόνησαν τον Παύλο οι φασίστες. Για το τραγούδι που συνέθεσα. Της τα έγραψα και στην αφιέρωση (παρακάτω).  Δεν είπε τίποτα. Απλά σηκώθηκε και με πήρε αγκαλιά. Γιατί οι λαϊκοί άνθρωποι ξέρουν ότι η πράξη μετράει περισσότερο από τα λόγια.

Μάγδα μας, Μάγδα μου, σε ευχαριστώ για αυτή την αγκαλιά ζωής. Κανένας καρκίνος βιολογικός ή κοινωνικός δεν μπορεί να μας κάμψει. Είμαι πια σίγουρος! Θα νικήσουμε!

Το πλοίο με το όνομα του Παύλου πλέει στην Γάζα να μεταφέρει στα αδέρφια μας εκεί το μήνυμα ότι ο κόσμος δεν τους άφησε μόνους με τους φασίστες γενοκτόνους. Και θα φτάσει!

Αφιέρωση-γράμμα ευγνωμοσύνης

Αγαπημένη Μάγδα Φύσσα,

Μάγδα μας, Μάγδα μου,

Σε νιώθουμε όλες και όλοι που αγωνιζόμαστε ενάντια στον φασισμό, δικό μας άνθρωπο σύμβολο.

Τη νύχτα που σκότωσαν οι φασίστες τον Παύλο σου, ήμουν στη Γερμανία. Κάθισα και έγραψα ένα τραγούδι για τον Παύλο σου, μοιραζόμενος και το πνεύμα της μαχητικής μουσικής του, εμπνευσμένο από το ποίημα του Καβάφη "Σατραπεία".

Δίνω τα τελευταία χρόνια έναν άλλο αγώνα ενάντια στον καρκίνο που νιώθω μέσα στο σώμα μου, όπως τον φασισμό στο κοινωνικό σώμα.

Βρήκα τη δύναμη να γράψω ένα βιβλίο στον επτάχρονο γιο μου. Θέλησα να του γράψω για όλα αυτά που αξίζουν όπως ο αγώνας στη ζωή.

Σου δωρίζω αυτό το αντίτυπο ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης για το παράδειγμα και υπόδειγμα μάνας που είσαι. Που αγωνίζεσαι για και με το παιδί σου, ζωντανό ή νεκρό.

Με σεβασμό, αλληλεγγύη και συντροφική αγάπη,

Γιάννης

 📰 1η ΓΡΑΠΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Η πλήρης γραπτή συνέντευξη με την κα. Αλεξάνδρα Χατζηγεωργίου δημοσιογράφο του ΑΠΕ/ΜΠΕ:

👉Πως ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου σας;

Η συγγραφή του βιβλίου μου "Τι πραγματικά αξίζει" ξεκίνησε όταν στα 40 μου χρόνια διαγνώστηκα με δεύτερο πρωτοπαθή καρκίνο στη γλώσσα το περασμένο Πάσχα, ενώ έπασχα ήδη δύο χρόνια από μελάνωμα (δερματικό καρκίνο) τελικού σταδίου. Συνειδητοποίησα ότι ήθελα να αφήσω κάποιες εμπειρίες ζωής και σκέψεις στον 7χρονο γιο μου Στέλιο, σε περίπτωση που δεν τα καταφέρω να είμαι δίπλα του ζωντανός στο ταξίδι της ζωής του. Έτσι, εν μέσω δύσκολων χειρουργείων και πολλαπλών χημειο-ακτινο-ανοσο θεραπειών, έγραφα όσο μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου αυτά τα 24 μικρά γράμματα στον Στέλιο. Ενώ όμως ξεκινησα απευθυνόμενος αποκλειστικά στον Στέλιο, η ένταση των συναισθημάτων της σχέσης μας καθώς έγραφα με απέτρεπε από το να μπορώ να συνεχίσω. Έτσι σκέφτηκα ότι ίσως το μοιραστώ και σε άλλους ανθρώπους κοντινούς μου που με αγαπούν να το διαβάσουν. Μετά ακόμα κι αυτό πήγε παραπέρα σε όλο τον κόσμο. Πάλεψα πολύ να παραμείνω δημιουργικός σε αυτήν την περίοδο σκληρής σωματικής δοκιμασίας για να ενδυναμώνω την επιθυμία και τα κύτταρα της ζωής απέναντι στην επίθεση του θανάτου.

 👉 Μιλήστε μας για το περιεχόμενο του βιβλίου και τη σημασία που έχει για εσάς.

Το βιβλίο δεν είναι ούτε αυτοβιογραφικό ούτε "διδακτικό" με την παραδοσιακή έννοια, παρότι περιέχει τόσο ορισμένες προσωπικές μαρτυρίες και σκέψεις για τη ζωή. Πρόκειται για μια συλλογή των 24 γραμμάτων που έγραψα στον Στέλιο για αυτά που πιστεύω ότι πραγματικά αξίζουν στη ζωή. Το χώρισα σε 3 ενότητες: Σύνδεση και μοίρασμα, Μάθηση και Δημιουργία, και τα 3 Α: Αντίσταση-Απόλαυση-Αποδοχή. Είμαι πολύ χαρούμενος που το ολοκλήρωσα, και που πέτυχα το βασικό μου στόχο, να αφήσω στο παιδί μου τη φωνή του πατέρα του μέσα από αυτά τα γράμματα σε παν ενδεχόμενο. Αλλά επίσης -πράγμα που δεν περίμενα αρχικά- μου έδειξε τη δύναμη αυτών που γράφω για τη σύνδεση και το μοίρασμα, τη δύναμη της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Καθώς για να το εκδόσω αλλά και για να καλύψω μέρος των ιατρικών μου εξόδων αποφάσισα να δημιουργήσω και μια καμπάνια υποστήριξης της προσπάθειάς μου μέσα από social media και μιας ιστοσελίδας. Στους υποστηρικτές δίνω ως δώρο ευγνωμοσύνης το βιβλίο μου, αυτή ήταν η ιδέα. Η αγκαλιά υποστήριξης από ανθρώπους και συλλογικότητες με συγκίνησε και μου δίνει ακόμα τεράστια δύναμη, καθώς η προσπάθεια συνεχίζεται ενώ το βιβλίο τυπώνεται και μοιράζεται ήδη και είναι διαθέσιμο δωρεάν ψηφιακά. Επίσης, τα λόγια και τα σχόλια των υποστηρικτριών και των πρώτων αναγνωστριών μου έδειξαν ότι το ίδιο το βιβλίο κι αυτά που γράφω έχουν αξία για πολλούς ανθρώπους. Ας αναφέρω μόνο 2 ομάδες αναγνωστών που με έχουν συγκινήσει πολύ: εκείνοι που ως παιδιά έχασαν γονείς από καρκίνο και μου γράφουν πόσο πολύτιμο ήταν για εκείνους να έχουν τέτοια γράμματα, και συνασθενείς/συμπάσχοντες γονείς που ενθαρρύνθηκαν και πήραν δύναμη να κάνουν κάτι αντίστοιχο.

👉 Το διάβασε ο γιος σας; Πως αντέδρασε;

Ο γιος μου μόλις έχει ξεκινήσει την Β Δημοτικού, και με δύναμη και αυτοπεποίθηση βελτιώνεται στην ανάγνωση. Η σκέψη μου εξάλλου δεν ήταν να το διαβάσει τώρα αλλά προς το τέλος του δημοτικού σχολείου, καθώς περιέχει πολλές σκέψεις για την περίοδο της εφηβείας, της έκρηξης του έρωτα κλπ. Θέματα δηλαδή, που θα ήθελα και επιθυμώ με όλο μου το είναι να είμαι εκεί να τα συζητάμε, αλλά δεν το έχω καθόλου σίγουρο. Παρόλα αυτά, του έχω διαβάσει κάποια αποσπάσματα που είναι για την ηλικία του, κυρίως από μαρτυρίες που έχουν να κάνουν με εκείνον και τη ζωή μας μαζί, και είναι πολύ περήφανος αισθάνομαι. Συνειδητοποίησα μάλιστα καθώς το ξαναδιάβαζα για τις τελευταίες διορθώσεις, ότι και εγώ ακόμα συγκινούμαι ακριβώς στα κομμάτια που εμφανίζεται η μοναδικότητα του Στέλιου μου, που όπως κάθε παιδί, έχει μια δική του υπέροχη και διαφορετική μοναδικότητα τρόπου σκέψης και πράξης στη ζωή.

👉 Μέσα στο βιβλίο κάνετε αναφορά στην ασθένεια και τη σοβαρότητα της. Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να «μιλήστε» για τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνετε απευθυνόμενος στο παιδί σας;

Δύσκολο πολύ. Δεν απέφυγα να αναφερθώ κατά σημεία πολύ ειλικρινά. Εξάλλου είναι και η εμπειρία αυτή, κάτι που μου έλαχε στη ζωή μου, κάτι από το οποίο διδάχτηκα και παίρνω ακόμα μαθήματα. Όμως ήθελα τα γράμματα αυτά να λάμπουν με το φως της ζωής. Έτσι, ακόμα κι όταν αναφέρομαι στην ασθένεια, αποφεύγω να πέφτω στα σκοτάδια του θανάτου και της θλίψης. Το κάνω με την πρόθεση να φωτίσω ακριβώς τόσο το νόημα του βιβλιου: ζούμε κάθε μας μέρα κάνοντας αυτά που πραγματικά αξίζουν στη ζωή, όχι επειδή δεν θα πεθάνουμε αλλά ακριβώς παρόλο που αποδεχόμαστε ότι είμαστε θνητοί.

👉 Τι θα αλλάζατε στην ελληνική εκπαίδευση;

Ως εκπαιδευτικός, από βαθιά επιλογή, αναφέρομαι και στο βιβλίο πολύ σε θέματα που έχουν να κάνουν με τη μάθηση και τη διδασκαλία. Πιο πολύ στο πως μαθαίνουμε και πως δημιουργούμε μέσα στην πράξη, παλεύοντας με την λάσπη, βυθιζόμενοι στις θάλασσες της γνώσης. Ο Στέλιος μου έχει εκφράσει το όνειρο να γίνει "δύτης-αρχαιολόγος" και το χρησιμοποιώ αυτό. Δυστυχώς η εκπαίδευση -όχι μόνο η ελληνική, είναι παγκόσμιο φαινόμενο- δεν ενισχύει την δημιουργικότητα, τον πειραματισμό, την κριτική σκέψη των παιδιών, το ξύπνημα φλόγας της επιθυμίας για γνώση και δημιουργία αλλά και της επιμονής στην αντιμετώπιση της δυσκολίας της μάθησης. Αντίθετα, η κεντρική πολιτική κατεύθυνση αποστερεί από το σχολείο το βασικό μορφωτικό του ρόλο: βάζει τεράστια ανούσια γραφειοκρατικά βάρη συνεχούς "αξιολόγησης" και "δράσεων" στους εκπαιδευτικούς και στους μαθητές, στερώντας τους την επικέντρωση σε αυτό που πρώτα από όλα πρέπει να έχουν την ελευθερία να κάνουν όσο καλύτερα μπορούν: μάθημα. Γιατί μια ώρα μαθήματος μπορεί ν' αλλάξει μια ζωή, όπως λέει ένας δασκαλός μου. Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε στην ελληνική εκπαίδευση είναι στήριξη στο έργο των εκπαιδευτικών, στις πρωτοβουλίες τους, αλλά και ακόμα περισσότερους δημιουργικούς και μορφωμένους ανθρώπους να προσφέρουν στα παιδιά ευκαιρίες μάθησης και δημιουργίας. Προσωπικά επειδή αγαπώ από μικρός τις θεατρικές και μουσικές ομάδες, προσπαθώ πάντα να προσφέρω τέτοιες δυνατότητες στους μαθητές. Όταν πρωτοέπαθα καρκίνο ανεβάσαμε με την ομάδα μου στο σχολείο που εργαζόμουν την πρώτη μου σχολική θεατρική παράσταση, και είμαι πολύ περήφανος για αυτό ειδικά για τα παιδιά και συνειδητοποίησα πόσα πήραν.

👉 Ποιά είναι τα όνειρα που κάνετε για το γιό σας;

Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν. Το "μου" δίπλα στο όνομα του παιδιού μου (Στέλιο μου) που χρησιμοποιώ στα γράμματά μου, δεν είναι δήλωση ιδιοκτησίας ή κατοχής. Είναι δήλωση υιοθεσίας, δήλωση ενικής απρουπόθετης αγάπης για έναν μοναδικό άνθρωπο, για αυτό το παιδί, τον γιο μου. Ονειρεύομαι, λοιπόν, ο Στέλιος μου με τη μοναδικότητά του, να βρει εκείνος τον δικό του δρόμο για αυτά που πραγματικά αξίζουν στη ζωή, και να τον ακολουθήσει όπως προσπάθησα να κάνω κι εγώ για αυτά που εγώ πίστεψα. Και να έχει πάντα ανθρώπους γύρω του να τους αγαπάει και να τον αγαπάνε κι αυτοί. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό το δίκτυο ανθρώπινης αγκαλιάς και αλληλεγγύης, αυτό θα έπρεπε να είναι το μοναδικό όνειρο και μέλημα της ανθρωπότητας. Η πολιτική του θανάτου, που σκοτώνει παιδιά στη Γάζα σήμερα το 2025, που καταστρέφει το περιβάλλον, που αποξενώνει τους ανθρώπους και διαλύει τις ανθρώπινες σχέσεις (μέσω πολύ ύπουλων όπλων όπως πχ. οι οθόνες) είναι αυτό που με τρομάζει για το μέλλον του Στέλιου. Αλλά, και που με κάθε κύτταρο ζωής που μου απομένει θα αντιμάχομαι πάντα.

👉 Πώς είναι η κατάσταση της υγείας σας;

Δυστυχώς, ενώ είχα πολύ όρεξη για μια όμορφη και δημιουργική σχολική χρονιά, την πρώτη μέρα στο σχολείο έπαθα κρίση επιληψίας, καθώς έχω πλέον μεταστάσεις σε εγκέφαλο και πνεύμονες. Έτσι έχω μπροστά μου δύσκολο δρόμο ακόμα αντιμετώπισης με διάφορες επεμβάσεις και θεραπείες. Αλλά η αισιοδοξία και η δύναμη που μου έδωσε αφενός ο ίδιος ο Στέλιος, η οικογένειά μου, αλλά και η αλληλεγγύη εκατοντάδων ανθρώπων μέσω του αγκαλιάσματος του έργου, του βιβλίου μου, είναι ανεξάντλητη. Έτσι πιστεύω ότι θα νικήσει στο τέλος η ζωή!