Thoughts & Writings

Some thoughts:


 

Dear friends!

I consider this occasion to be one of the highest form of recognition of my active academic life spanning almost four decades.

I am really overwhelmed!

I would like to say a few words on how I reached the present state of my academic  standing.  Before that, I would like to express my sincere thanks to all those who are instrumental in holding this international conference of such a large scale. Specifically:

(i)             My former Ph.D students who thought about having a conference on the occasion of my superannuation from IIT Madras;

(ii)           Prof. Radha, who readily agreed to lead it, and to have the conference to be an international one enabling most of my collaborators and academic acquentences to participate;

(iii)          My academic and personal friends who were in constant touch with Prof. Radha for making this event possible and a grand success. 

Also, I thank all the speakers and participatns of the conference, within India and abroad, who could attend in person and also to all those who wanted very much to be in person, but could not be present in person due to various contingencies.

Now, I would like to describe very briefly some of the incidents responsible for different stages of my research activities:

After completing my MSc degree from the University of Calicut, Kerala, I was selected at TIFR Bombay to do research. Before completing one year, I had almost decided to leave the place, as I started feeling that the place is not best suited to me, due to various reasons. Furthermore, my interest was in Functional Analysis, an area which is not much popular in TIFR.

One day, at about 11 o'clock in the morning, I was sitting in the launch, thinking about the future course of action. Then I saw Prof. Ramanan, the dean of the school of mathematics at that time, and a young man were seated on the opposite end of the launch. Prof. Ramanan called me and said: "This is Dr. Balmohan Limaye from IIT Bombay; he is looking for a student to work on a project on a topic in functional analysis."

Thus, without having to go anywhere else in search of a guru, my future GURU appeared in front of me!

After knowing my interest, Dr. Limaye told, me: "Why don’t you visit IIT Bombay sometime; we can have some discussion, and also you can meet two of my students. One of them is from Kerala, who has already submitted his PhD thesis, and the other is in the process of writing her thesis." The word "Ph.D. thesis" excited me! In TIFR, nobody was talking about Ph.D.; people only talked about research, colloquium, etc. So, I visited IIT Bombay the following week.

After a few hours of personal interview, Dr. Limaye decided to take me as his next PhD student in the form of a JRF in the project. It was a turning point in my life!

I completed my Ph.D. work and submitted the thesis within 3 years. Not only that, before defending my thesis, I got selected to do post-doctoral research for a year under a French government fellowship.

On returning from France, a job was waiting for me; Professor M.C. Joshi decided to recruit me as a Research Scientist in his new DST-project on Control Theory. Although I did not make any research contributions in control theory, I did study the subject in an abstract framework and also gave a series of lectures in the department of mathematics, and wrote a lecture note – my first venture into writing a "book".

 

Though the project was for three years, after completing nearly a year on the project, I got a permanent position as a lecturer at Goa University, and thus I left IIT Bombay to join at Goa University.

During my one year tenure at IIT Bombay as Research Scientist, I also developed an interest in the area of "approximate solution of second-kind operator equations". The motivation was a paper by Prof. Eberhard Schock on "Galerkin-like methods for second-kind operator equations". That was also, in a sense, the beginning of my acquaintance with Prof. Eberhard Schock, which led to my many visits to the University of Kaisrslautern in later years.

 After two years of my joining Goa University, I got the opportunity to visit the Centre for Mathematical Analysis in Canberra, Australia, as a post-doctoral fellow, under the mentorship of  Dr. Bob Anderssen. During the three-month visit in 1989, I wrote one paper on second-kind integral equations in collaboration with Bob and two papers on spectral approximation on my own. During that visit, I came across some literature on ill-posed operator equations; specifically, on Tikhonov regularization. I could see that it is a new avathar of second-kind operator equations with more complications involved. I started reading some of the related papers. Incidentally, in December 1990, we at Goa University, organised an international conference for which Prof. Schock also was invited. I was not aware of the fact that Prof. Schock also was an expert in ill-posed problems. During our conversations, he suggested me to read some of the recent papers on ill-posed problems. After returning to Germany, he sent me many reprints and pre-prints on the subject.

After reading a few of the works by Schock, Groetch, Engl and their collaborators, I was able to spot a hidden open challenge, namely the issue of achieving the best order for Arcangeli's approach of selecting the regularisation parameter in the Tikhonov regularisation. I was able to demonstrate, that Arcangeli's technique did indeed produce the optimal order, negating the need for Engl and his collaborators’ modifications. Integral Equations and Operator Theory published the article, which was my first publication on ill-posed equations.

That was the beginning of my research in the area of ill-posed problems.

Subsequently, Santhosh George joined me as my first PhD student, and we worked on parameter choice strategies in different contexts, including in the setting of Hilbert scales.

My research in the area of ill-posed problems was accelerated due to a visit again to ANU in 1993 for six months and five visits to the University of Kaserslautern, three of which occurred after I joined IIT Madras. During my second visit to Kasiserslautern, I interacted with Tautenhahn over email. It was again a beginning of a new collaborative venture, which also led to my collaboration with Sergei Perverzyev.  This was about 20 years ago.

My collaborative research work with many of the experts within India and abroad continued uninterruptedly, apart from the work I have been doing with my Ph.D students and some of the post-doctoral fellows. I do not want to list the names of all of them here, as all the details are available in my new home-page.

I feel very fortunate that I could collaborate with many of the top mathematicians of the world and also some of the top analysts in the country.

In short, my research interactions with all those mentioned above were very satisfying experience for me.

Also, I am happy that most of my Ph.D students are well-placed, as per their own liking, and some are still continuing their post-doctoral research.

Once again I thank Dr. Radha and the organizers of this conference for giving me a chance to speak on my own evolution as a mathematician!


 

There are a few occasions that one gets only once in his life time. This is one of them:

 

Standing in front of a large attentive gathering of professors of one of the most prestigious institutions in India; and one of the renowned institutions in the world too, and speaking a few words!

 

It is a rare occasion that not everyone would get; especially to a person like me,

·         who, in his school days, never dreamt of going to a college for higher education;

·         who, during his college days, never thought of doing a post graduate education;

·         who, in his university days, never planned to go for doing a Ph.D.

 

Yet, it happened to me – without dreaming, without thinking and without planning.

 

It need not happen to everyone. It happened to me.

I do not want to search for the causes behind these effects.

There could be many.

 

Some may attribute it to the grace of god; some may attribute it to the “SATKARMA” of parents and fore-parents; some others may attribute it to one’s own hard work.

 

I attribute it to all the three.

Also to many events in the life journey and to many people one meets in the due course.

 

Coming back to IIT and to this occasion:

I joined this institute in December 1995, and became the member of the Senate with effect from January 2004.

 

I have been a regular attendee of the senate meetings, and I believe, I must score a VG grade for the same, as I did not miss the meetings unless there are some specific reasons.

 

I am happy that I could contribute to the proceedings of the senate in my own humble way, by attending the meetings attentively, and participating in the debates occasionally and also conveying my opinions on issues of academic importance to the deans frequently. I am sure that some of the former deans who are present here  would vouch for that.

 

Also, I had occasions to be convener of a few subcommittees of the senate. I worked sincerely on all such occasions along with my team members to arrive at certain meaningful decisions.

 

I am sure that the debates and discussions in the senate would continue in meaningful fashion, irrespective of whether certain people are there or not.

And it should continue paying more attention to serious matters at the institution level, and spend less time on matters, which can be resolved at departmental level or in any other forums.

 

I wish all the best to the institute to grow higher and higher in its academic pursuits so as to become one of the topmost institutions in the world!

 


Today is the last day of a long journey.

 

Journey can be long or short depending on the experiences that one has had during the journey.

The journey may seem short if one has happy experiences along the way.

The journey can be long if there are too many hurdles on the way.

My journey was very very long.

At each of the intersecting phases in my life, there were too many hurdles.

There were uncertainties that were very hard to face!


Hurdles are often very hard to cross and conquer.

However, after crossing each one, you get a new perspective on life.

This continues till you encounter the next one.

And in the process you learn a lot.

You learn what life is about.

You learn how people around you really are.


I may be one among many, who underwent too many hurdles in life;

And still could reach a place which many would aspire to reach.


I encountered uncertainties on “what next?” at each and every mesh point in the course of life: 

(i)             At the end of school education;

(ii)           At the end of Pre-Degree;

(iii)          At the end of college education, and

(iv)          At the end of University education.

 

Even after getting admission in one of the most prestigious research institutions in the world, the TIFR;

And also after completing PhD in record time of 2 years 11 months, from another prestigious institute, IIT Bombay!


By the grace God; each hurdle became surmountable after some struggle.

And here I am now, at another turning point in my life;

Facing no major hurdles for deciding the future course of action!

 

I have been at IIT Madras for almost 27 years.

I joined here after working more than a decade elsewhere, after my PhD in 1984.

 

My life here, both academic and personal, have been very good.

I have many good memories to carry with me.

 

Teaching, research and other academic and administrative activities entrusted upon me have been full time job for me, in the true sense.

 

I have the full satisfaction that I devoted myself fully to all the activities, and I engaged sincerely and actively, in all the spheres – as a teacher, a warden of a hostel, member of GATE and JAM team for almost five years, and also as the head of the department.

 

The institute and the department have taken care of me very well;

Giving full freedom to work on whatever I am interested in;

Imposing no restrictions whatsoever.


I am thankful to the Institute authorities for all the facilities that I enjoyed here.

I am thankful to all my colleagues and friends in the institute who made my life happier and enjoyable.

I am thankful to the institute for the good life it bestowed on me and my family in this beautiful campus. 


My expressions of gratefulness will not be complete if I don’t mention some of my teachers and my family members:

 

I am very thankful to my teachers, mentors, collaborators, right from first standard upto PhD level who played privotal roles in making me what I am now:

 

I am thankful to

(i)             My father, whom I lost when I was 13 years old,

(ii)           My mother who lived her whole life, upto the age of 95, for her children.

(iii)          My brother who wanted his younger brother to go for higher education, which he himself could not do.

 

I am thankful to my wife, who came into my life, just after I entered into the teaching profession, and also to my two daughters who have grown up in this campus, and made my family life more meaningful.

 

Thanks to all of you assembled here, who have come here to bid farewell to me!

 

Finally!

Sir (Looking at the Director), I am retiring from IIT Madras only as an employee of the institute.

But, I am not going to retire from doing mathematics, which I learned from the age of four, from my father, even before going to school!

How can I? It is from him, who never went to school, that I learned that “counting numbers” are not only upto 100 or 1000; it is never ending!

 

Thank you all, once again!

Best wishes to all of you, and to the institute!



An important quality that an academician must have is to recognize the academic excellence in other academicians, and reward accordingly without having any prejudices. If that quality is not nurtured then he ceases to be an academician; he may be anything else!


Your happiness is not independent of the happiness of others, and you cannot be in peace unless people around you are in peace. 


("When one tries to impress upon others that he is great, he does not realize that he is becoming small")


More and more you accumulate, more and more they become burdens to you. 

Even your own body, which you nourished so well can become an uncomfortable outfit for you.

A time may come when you feel to get out of it as quickly as possible!


My Mother at the age of 91, who remembers each and every minute details of her childhood, used to say "I do not feel that I have become old at all."  


First one sees beauty in the activities of creations. 

Then one sees beauty in the process of creations and innovations. 

Then one enquires the purpose of all creations! 



Students must get the feeling that the knowledge that the teacher conveys is the knowledge of the teacher.  This can happen only when the teacher himself/herself understands thoroughly the subject matter and that it becomes his/her knowledge. 

This also applies to authors of the books: An author of a book must be a true teacher in all sense of the term!








"Life is the state or process of living." This definition does not seem to convey anything. However, we can find meanings in this definition, by understanding what is meant by “meaningful way of living”. 


“Meaningful way of living” should be understood by each by himself/herself. Often it is misunderstood, giving too much importance to what others think meaningful. 


One must understand that each moment in life is not a “point” as one may think, but a neighbourhood of a point - a small disk. The moment one feels that a “moment in life is a point”; one looses the meaning of living itself. 


Life becomes meaningful when one sharpens or polishes the “disks of moments” so that it shines like the disk of sun that we see at the dawn or desk. 


The process of sharpening the “disks of moments in life” itself is the “meaningful way of living”!



The whole purpose of life is 

- to have a happy life 

- to see near and dear ones to be happy.  


This purpose becomes selfish, if one has only that purpose, whereas if one can go beyond this, extend this purpose to others also, then the above purpose becomes unselfish. Not only that, one gets the dividend of being more and more happy. 


But, how can the purposes gets fulfilled? 


The whole world is striving to find that. 

- Some think that it can be done by material advancements alone; 

- Some think that it should be done both materially and spiritually, and 

- some think that it should be done totally spiritually. 


To me the way seem to be "to enjoy the life in this material world by being part of it but at the same time not being slave to it". 


To attain this stage, 

- one has to look not only what are seen, but also those unseen, 

- not only open our eyes outwardly, but also inwardly. 


Material facilities should be only to the extent that it should increase/facilitate our peaceful coexistence. 


Unhappiness results often as the result of the perception that events do not occur the way "I" want. In other words, outside world does not react the way I think it should. This perception can change once one realizes that "I am the one to be changed" not others. Before pointing fingers to others, look oneself, ask if "I am free of errors". Is "right" in my opinion is "really right"? 


As and when one finds something is wrong in others, take that occasion to cleanse oneself - take woe to be devoid of such wrong things in oneself! 


Have you decided to be happy?    -  May 30, 2007:  


Some writings:

It was  the "new year day", January 1, in 1976 or 1977. Our teacher of English, Professor Seshaadri was on leave. The head of the department, Professor Nambiar came to class to engage us.

He asked us: "Do you know what is special today?" 

Some of the students replied: "Today is the New year day".

"Yes... Take a sheet of paper and write on New Year's day", was his order.

I didn't know what to write. Because I didn't know what was special on New Year's Day. I knew that it is only the first day of the calendar that college fellows. Nothing more than that. Still, I have to write something. It is January first, which I never celebrated. We did celebrate the first day of the year on “Medam” 1, as Vishu. I had no feeling towards January 1. I started thinking... What to write??

Slowly, ideas started flowing...

People follow different calendars. Some follow the English calendar, some follow the Malayalam calendar, some follow the Hijra calendar, and some others follow Shaka Varsha calendar. If we start celebrating a new year day every year, then we have to celebrate many days!

When should be the actual new year day, if at all there is one?  -  I started thinking.  

What is the year?

"The year is the time duration that earth takes to revolve once around the sun. So, if at all we have to celebrate the New Year, it should be that day the earth started its rotation. Nobody knows that... So, there is no new year! Still, it is nice to have a new year day! If one wants to celebrate any day as new year day, then it should be his birthday, the first day that his year started!"

I wrote the above lines and handed over to Professor Nambiar.

He didn't appreciate! Not only that, he became furious and threw the paper towards me!

He has been waiting there for more than 30 minutes; from 7:30 a.m on wards. Only 5 minutes left before the arrival of "Ameer" bus.      Interview is at 10:00 a.m. Can I make it? Of course the bus will come. What about my brother Could he get Rs. 150 from "Kaasi Kumaran"?    If not?? He could not think about that possibility. He is always hopeful. He believes that some unseen force will decide whether he can join for B.Sc. or not.

His heart started beating faster and faster as the time passes. Only 3 minutes left for the bus to arrive. He could see someone is coming from far. Yes he is his brother.

He remembers that, in the morning, his brother told him. "If I get Rs. 150 from Kaasi Kumaran, then I shall arrive at the bus stop before the arrival of the bus. Otherwise, you can assume that I did not get the money". Now, he is coming.

"Can I presume that he is coming with money?" It is a question of huge price for him.

"Will he say that, 'sorry, I could not make it?'"

He has to face affront whatever comes on the way to his future! In any case, he has to wait only one minute more.

His brother reached the bus stop; put his hand in the pocket; took a small packet, and extended to him. "Go and take admission". His breath started becoming normal.

He could not believe that he is going to join for B.Sc. He tried his best to control his emotion. Time was not left to say anything to his brother. "Ameer" has already arrived. He made sure that his "one rupee", for bus and tea, is safe in his pocket. 

He got into the bus .....



Till a few minutes ago, I was a handsome boy with a beautiful body and shining dress.


In a split of a second, I lost it!


Only two days ago, my papa bought a new dress for me. Wearing that I was playing in the hands of my papa on the terrace of our house.


Somehow, papa forgot to carry me when someone called him from downstairs.


I was alone at the edge of the terrace. I could not remember how I slipped.


I only remembered that I am separated from my body, and my body broke into pieces; each part  shattered all around.


After a few minutes, my papa went up hurriedly; could not find me. He looked down; saw something shining on the ground. They were pieces of my clothes which he bought for me two days ago. He rushed down to see only pieces of my body all over.


He cried a lot; but no avail! I was thrown far away!


I am left alone without body!

Someone has to find out me, and get a new body for me to have a new identity!

...

...

...

...

...

...


This is the story told by the sim card of a broken cell phone!


പല സംസ്‌കൃത പാദങ്ങൾക്ക് തത്തുല്യമായ പദങ്ങൾ മറ്റു ഭാഷകളിലില്ലാതെയെന്നപോലെ, "പൊഞ്ഞാറ്‌" എന്ന പദത്തിന് തുല്യമായ പദം ഇപ്പോൾ നിലവിലുള്ള മലയാളത്തിലും ഇല്ല. "ഗൃഹാദുരത്വം" എന്നത് പൊഞ്ഞാറിന് സമാനമായി കണക്കാക്കാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. ഇത്തരത്തിലുള്ള പദങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നാൽ മാത്രമേ അവയ്ക്കു ഭാഷയിൽ സ്ഥാനം ലഭിക്കു. 


"പൊഞ്ഞാറ്‌" എന്ന പദത്തെക്കുറിച്ചലോചിക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്ത പൊഞ്ഞാറു തോന്നുന്നു.



അതൊരു ശനിയാഴ്ച യായിരുന്നു. അതു കൊണ്ടു തന്നെ സ്‌കൂളിൽ പോകണ്ടായിയുന്നു.പ്രാതൽ കഴിച്ചത് വൈകിയാണ്.


ഒമ്പതര മണിയായിക്കാണും. മധുരക്കിഴങ് പുഴുങ്ങിയതും ചമ്മന്തിയും. എന്നും സ്‌കൂളിൽ പോകുമ്പോൾ ഗോതമ്പു ദോശയും തലേന്നാളത്തെ മീൻ കൂട്ടാനുമുണ്ടാകും. പിന്നെ കഞ്ഞിപ്പാത്രത്തിൽ പഴങ്കഞ്ഞിയും , കൂട്ടിനു തേങ്ങയും പച്ച മുളകും കൂടി ചതച്ച ചമ്മന്തിയും. അതു, ഉച്ചയ്ക്ക് , ''തൊണ്ടൻ ബെല്ല്യഛന്റെ  " കടയിൽ പോയിരുന്നു കഴിക്കാൻ എന്തു രസം !  പാത്രം കഴുകാൻ ബെല്യച്ഛൻ ഒരു  പരന്ന പാത്രത്തിൽ കുറച്ചു വെള്ളം തരുമായിരുന്നു.


അന്ന് ശനിയാഴ്ച ആയതു കൊണ്ടു ബെല്യച്ഛന്റെ കടയിലിരുന്നു  കഞ്ഞി കുടിക്കുന്ന ത്രില്ല് ഇല്ലാതായി.നേരം പതിനൊന്നുമണിയായിക്കാണും.  വീട്ടിൽ ഉച്ചഭക്ഷണത്തിന്റെ ഒരനക്കവും കാണുന്നില്ല. അമ്മയുടെ മുഖവും മ്ലാനമായിരിക്കുകയാണ്; എന്തു ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ. 

"ഇന്ന് കഞ്ഞിക്കെന്ത്യെനമ്മെ ?", അവൻ ചോദിച്ചു.

" ഇന്ന് കഞ്ഞിയെന്നെ ബെച്ചിട്ടില്ല " - അമ്മ  പറഞ്ഞു. 

"റേഷനരി തീർന്നു. ചൊയ്യപ്പേരെ  പീഡിയെന്നു കടോം കിട്ടീല്ല ; കൊറേ കൊടുക്കാനുണ്ട് ".

ഇത്  കേൾക്കുമ്പോൾ വിശപ്പ് കൂടുന്നതായി അവനു തോന്നി. അല്ലെങ്കിലും അവനു  അങ്ങനെയായിരുന്നു. വീട്ടിൽ കഴിക്കാൻ ഒന്നും ഇല്ലാ എന്ന്‌ കേൾക്കുമ്പോൾ  വിശപ്പ് കൂടും.

"എനക്ക് നല്ലോണം പൈക്കുന്നല്ലോ "

"നിന്‍റെ ബയറ്റിലേന്ത്യേൻ കോയിയോ ? രാവിലെ തിന്നതെല്ലാം ഏടപ്പോയി ?"

"അതു കൊറേ നേരായില്ലേ ?" 

ഇത് കേട്ടപ്പോൾ അമ്മയ്ക്ക് ഒരു ഐഡിയ തോന്നി.

"നീ ആ രണ്ടു തെങ്ങേയും കൊണ്ടു അക്കരക്കു പോയി ഗൗരിക്ക് കൊടുത്തിട്ടു വാ. "

ഗൗരി അവന്‍റെ അമ്മയുടെ ഒരനുജത്തിയാണ് . അവൻ ''ഗൗരിയെട്ടി' എന്നാണവരെ വിളിക്കാറ്.  ഗൗരിക്ക്  മക്കളില്ല. കുറെ വർഷം മുമ്പേ ഒരു കല്യാണം കഴിച്ചിരുന്നു. ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞു  തിരിച്ചു വന്നു. അതിനു ശേഷം ഒറ്റയ്ക്കാണ് താമസം. കുറച്ചു നാളായി അവരുടെ  അനുജത്തിയുടെ മകൾ ശാരദ കൂടെ താമസിക്കുന്നുണ്ട്. ശാരദ ഒരുകൊല്ലം സ്കൂളിൽ  പോയിട്ട് പഠിപ്പു നിർത്തി. ശാരദ അവനെക്കളും ഒരു വയസിനു ചെറുപ്പം.    

"ഗൗരിയെട്ടിക്കു ഇപ്പോൾ എന്തിനു തേങ്ങാ കൊണ്ടുക്കൊടുക്കണം ?" അവൻ ചിന്തിച്ചു.

"ഉച്ച  നേരത്തു തേങ്ങയും കൊണ്ടു പോയാൽ അനുജത്തി മോനോട് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ പറയും"  എന്നാണ് അമ്മ കരുതിയത്. അവനും അങ്ങനെ ചിന്തിക്കാതിരുന്നില്ല. അവൻ രണ്ടു തേങ്ങയും കൊണ്ടു വയലിനക്കരെ താമസിക്കുന്ന

ഗൗരിയെട്ടിയുടെ വീട്ടിലോട്ടു നടന്നു. ഗൗരിയെട്ടി വീട്ടിൽ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു. ശാരദ മുറ്റത്തു  മറ്റു കുട്ടികളുടെ കൂടെ കളിക്കുകയായിരുന്നു. രണ്ടു തേങ്ങകൾ കിട്ടുമ്പോൾ ഗൗരിയെട്ടിക്കു സന്തോഷമായി.

"ബാല്യേ കാര്യായി " അവർ പറഞ്ഞു. വേറെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.

അവൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ടു പടിയിറങ്ങി. വയലിലേക്കിറങ്ങുന്ന പടികളിൽ കുറച്ചു നേരം ഇരുന്നു. ഒരു പത്തു മിനുട്ടിനു ശേഷം ഗൗരിയെട്ടി വീട്ടിനുള്ളിൽ നിന്ന് പുറത്തു വന്നു ചോദിച്ചു.

"നീ ഇതുവരെ പോയില്ലേ ?"  

അവർ വീണ്ടും അകത്തോട്ടു പോയി.

അവൻ കുറച്ചുനേരം വയലിലെ കൊറ്റികളെ നോക്കിക്കൊണ്ടു അവിടെ തന്നെ ഇരുന്നു. അപ്പോൾ അവനു വിശപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടില്ല..... സാവകാശം വരമ്പിലൂടെ വീട്ടിലോട്ടു നടന്നു...  



2007 മാർച്ച് മാസത്തിലെ ഒരു സായാഹ്ന സന്ധ്യ . ഞങ്ങൾ GATE ടീമംഗൾക്കായി ഹരിദ്വാറിൽ ഗംഗാ  തീരത്ത്  പ്രത്യേക വിരുന്നൊരുക്കിയിരിക്കയാണ്.


ഊണ് തുടങ്ങുന്നതിന് മുമ്പായി ആരതി ദർശനത്തിനായി എല്ലാവരും ആകാംക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കയാണ്.   ആരതി ഭംഗിയായി കാണാൻ ഞങ്ങളുടെ ആതിഥേയൻ റൂർകീ IIT പ്രൊഫസർ കുമാർ  തക്കതായ ഒരു ഇടം കണ്ടുവെച്ചിരിക്കയാണ്. പ്രൊഫസർ കുമാറിന്റെ നിർദ്ദേശ പ്രകാരം ഗംഗയുടെ മറ്റേ കരയിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചിരിക്കയാണ്.


മണിമുഴക്കം തുടങ്ങി. ആരതിയും. ഞങ്ങൾ 15 പേരിൽ പലരും ആദ്യമായാണ് ആരതി കാണുന്നത്. ചെന്നൈയിൽ നിന്ന് മൂന്നു പേര്. പ്രൊഫസർ ടി. സുന്ദരരാജൻ , പ്രൊഫസർ ജഗദീഷ്  കുമാർ, പിന്നെ ഞാൻ.


മണിനാദത്തിന്റെ ഒച്ച കൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഒപ്പം ആരതിയുടെ ഭംഗിയും. ആളുകൾ ഇലത്തളികയിൾ , അതീവ വേഗതയിൾ ഒഴുകുന്ന ഗംഗാജലത്തിൽ ദീപനാളങ്ങൾ ഒഴുക്കിത്തുടങ്ങി. മണിനാദം അന്തരീക്ഷത്തെ മുഖരിത മാക്കിത്തുടങ്ങി. 


എനിക്കെന്റെ അമ്മയുടെ ഓർമ്മ ഉടനെ വന്നു. അമ്മ  ചേച്ചിയുടെ കൂടെ താമസിക്കുകയാണ്. അമ്മയുടെ സ്വന്തം വീട്ടിൽ നിന്ന് അല്പം അകന്ന്. അമ്മയ്ക്ക് ഹരിദ്വാറിലേക്കൊന്നും വരാനുള്ള ഭാഗ്യം ഇതുവരെ ഉണ്ടായില്ലല്ലോ എന്നോർത്ത് പോയി.   അപ്പോഴാണ് കയ്യിൽ സെൽ ഫോൺ ഉള്ളത് ഓർമ്മ വന്നത്. അമ്മയ്ക്ക് ഉടനെ  ഫോൺ വിളിച്ചു. ആരതിയുടെ മണിനാദം കേട്ടോളൂ എന്നു പറഞ്ഞു ആരതിക്കു നേരെ ഫോൺ പിടിച്ചു. രണ്ടു മിനുട്ടിനു ശേഷം ചോദിച്ചു, എങ്ങനെയുണ്ട് ശബ്ദം എന്ന്‌. അവിടെ ഗംഗാതീരത്തു നിന്ന് ആരതി കാണുന്ന പ്രതീതി എന്ന്‌ അമ്മ   പറഞ്ഞു.     


ആരതി മണിനാദം കേട്ട കാര്യം അമ്മ  എല്ലാരോടും പറഞ്ഞു. ആർക്കും വിശ്വാസമായില്ല. എങ്ങനെ വിശ്വസിപ്പിക്കണം എന്ന്‌ അറിയാത്തതിൽ അമ്മയ്ക്ക് വിഷമമായി.



മുണ്ട്യ എന്നത് വടക്കേ മലബാറിൽ ചേമ്പിനുള്ള മറ്റൊരു പേരാണ്.മുണ്ട്യ ക്കണ്ട ഇല്ലാതെ എലിശ്ശേരി കൂട്ടാൻ ഊഹിക്കാനൊക്കില്ല. രണ്ടു മൂന്നടിയോളം ഉയരവും അരയടിയോളം വ്യാസവും ഉള്ള മുണ്ട്യ ക്കണ്ട യുടെ പാർശ്വഭാഗത്തു കൂടെ തെങ്ങിൻ മട്ടില് കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ കോല് ചുഴന്നു ഇറക്കി പിടിച്ചു അതിന്റ വൃത്ത പ്രതലം വളരെ ചെറുതായി തരിച്ചു കൊണ്ടാണ് മുണ്ട്യ ക്കണ്ടയെ എലിശേരിക്ക് പകമാക്കുന്നതു.


പക്ഷെ ഞങ്ങൾ കുട്ടികൾ എലിശേരിയിൽ കൂടെ അല്ല മുണ്ട്യ യെ അറിയുന്നത്. മുണ്ട്യ യ്ക്ക് വളരെ വിശാല മായ ഇലകളാണ്. കുടകൾ വിടർത്തിയത് പോലെ യിരിക്കും ഇലകൾ.


വീട്ടിൽ ഒരു കുട മാത്രമേ ഉള്ളു. അതു അച്ഛന്റെ കുട. ആ ഒരു കുടയും കൊണ്ടാണ് ഞങ്ങൾ മൂന്നു പേർ സ്കൂളിൽ പോയിരുന്നത്. ഏട്ടൻ നടുവിലും ഞാനും ഏട്ടിയും രണ്ടു ഭാഗത്തും അതിനകത്തു കൂടി മഴയത്തു സ്കൂളിൽ പോയത് ഇന്നും ഓർക്കുന്നു. എന്റെയും ഏട്ടിയുടെയും പാർശ്വ വശങ്ങൾ മിക്കവാറും നനയും. സമ്പന്ന കുടുംബത്തിലെ കുട്ടികൾ തനിച്ചു കുടയും ചൂടി ഉല്ലസിച്ചു മഴയത്തു നടക്കുന്നത് ഞങ്ങൾ ആകാംക്ഷയോടെ നോക്കുമായിരുന്നു.


ചില നാളുകളിൽ മഴ നനനച്ച ലിൽ  നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ അമ്മ  മുണ്ട്യ ഇല കൊത്തി തരുമായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങളിൽ ഒരാൾ തനിയെ മുണ്ട്യ ഇലക്കുടയും ചൂടി നടക്കും....

(28.05.2019)



Some poems:


അമ്മയെന്നെന്നേക്കുമായുറങ്ങീട്ടായി

വർഷം രണ്ടെങ്കിലും

അമ്മയുണർന്നിരിക്കുന്നു

എന്നുള്ളിലെന്നെന്നും


അമ്മതെന്നോർമ്മയേകുന്നൂ

എനിക്കുർജമെന്നെന്നും

അമ്മതൻ സ്നേഹവാത്സല്യ മേകുന്നു

കുളിര്മ്മയെന്നാത്മാവിനെന്നെന്നും



വരയിടിഞ്ഞടിവാര മെത്തിനിൽക്കുന്നഹോ

വരുവാനാ യെന്തു വിപത്തുണ്ടു പിന്നെയും


കുടിലു പോയ്കാലിത്തൊഴുത്തു പോയ് അമ്മ  പോൽ

സ്നേഹിച്ചിടും സ്വന്തം പശുവും ഒലിച്ചു പോയ് .


പലനാളായ്  സൂക്ഷിച്ചു വെച്ച സമ്പാദ്യവും

ഞൊടിയിടയ് ക്കുള്ളിലല്ലേ നഷ്ടമായത്  !


കരകവിഞ്ഞൊഴുകുന്ന പുഴകൾതൻ തീരത്ത്

അരനിമിഷ മൊന്നു നിന്നീടുക കൂട്ടരേ


കനിവകത്തിത്തിരി ശേഷിപ്പതുണ്ടെങ്കി

ലെനിയുംമൊഴിവാക്കിടാം വിപത്തുക്കളെ



പച്ചപ്പിലൂടെ  നമുക്ക് നടന്നിടാം

സ്വെച്ചമാം വായു ശ്വസിച്ചു


പച്ചയായ് ജീവിച്ചിടാം നമുക്കെന്നുമേ

പച്ചപ്പു കണ്ട് രസിച്ചു


സ്വെച്ചതാ കൈവിട്ടു പോകാതെ നോക്കി നാം

പച്ചപ്പിൽ വിശ്രമി ച്ചീടാം


പച്ചയെ കാത്തു രക്ഷിക്കാം അനുദിനം

പച്ചയ്ക്കു വേണ്ടി യത്നിക്കാം



തെറ്റ് ചെയ്യാത്തവർ

ഉണ്ടാകില്ലിപ്പാരിൽ എന്നാൽ

തെറ്റാതെ തെറ്റ് മാത്രം

ചെയ്യുന്നോരുണ്ടുതാനും



    ആത്‌മീയത ഇല്ലാത്തവർക്ക് ആത്മാവ് ഉണ്ടോ?

ആത്മവിശ്വാസമുണ്ടോ

വിശ്വാസമുണ്ടോ?


ആത്മാവുണ്ടെന്നു 

വിശ്വസിക്കാത്തവർക്കുണ്ടോ

ആത്മവിശ്വാസം?



ഈണത്തിൽ ചൊല്ലുന്ന

കവിതകൾ മിക്കതും

ഓർമയിൽ തങ്ങിയിരിക്കും


ഈണമില്ലെങ്കിലോ

ചൊല്ലിക്കഴിഞ്ഞുടൻ

ഓർമയിൽ നിന്ന്  പറക്കും 


വൃത്തത്തിനുള്ളി

ലൊതുങ്ങാൻ മടിയുള്ളോർ

ഒത്തിരിയുണ്ടിന്നു നാട്ടിൽ.


വൃത്തത്തിനപ്പുറം

ചാടിയോർ ഗദ്യത്തെ

പദ്യമെന്നോതി രസിപ്പൂ.


(Won the first prize in verification competition in connection with college day celebration) 


ഹാ സുന്ദരീ! നിന്റെ  പാദസ്വരത്താല്‍ ഞാ

നേകനായ് ചാടിയെഴുന്നേറ്റു പോയ്


പച്ചിലക്കൂട്ടത്തിലിറ്റിറ്റു  വീഴുന്ന

ഹേമ ഗണങ്ങളന്നാരറിഞ്ഞൂ ?


നിന്‍പാദഝന്‍കാരമേകുന്നിതെന്‍ഹൃത്തി

നുന്മത്തമായിടും പീയുഷത്തെ


രാത്രിതന്‍ മൗനസംഗീതത്തിനൊത്തു നീ

ന്രുത്തം ചവിട്ടിക്കിതച്ചു കാണും


പ്രേമ വിപാസുവയ്തീര്‍ന്നൊരെന്‍ മാനസം

പാറിപ്പറക്കുന്നിതമ്പരത്തില്‍


നിന്‍നല്‍ സ്വരൂപത്തെവാരിപ്പുണരുവാ

നെന്നേകു മെന്നിലായ്ശക്തി കാന്തേ?


ഗ്രാമീണ ലോകത്തെതാളം പിടിച്ചു നീ

ഗാഢമാം നിദ്രയിലാഴ്ത്തി പക്ഷെ


നിന്‍പ്രേമ പുഞ്ചിരിയൊന്നാസ്വദിക്കുവാ

നില്ലമേ നേരമിതാണു സത്ത്യം


മഞ്ഞില്‍ക്കുളിച്ചീറനായിനീയെന്‍മുമ്പി

ലെന്തിനായ് വന്നു നീചൊല്‍ക പ്രിയേ


ഹാ! ഞാന്‍ മറന്നു പോയെന്‍കൊച്ചു ഗേഹവു

മെന്നെ പ്രതീക്ഷിക്കുംകാമുകിയെ.


നിന്നെയൊന്നാലിംഗനം ചെയ്തു മാത്രമേ

യെന്‍ഭൂ തിയൊന്നങ്ങടങ്ങുകുള്ളൂ !


 

ശൂന്യത (शून्यता) (30.10.1977) 

(Published in Calicut University Magazine, 1979)


നീലയാണാകാശത്തിന്‍ വീചികള്‍ മനസ്സിലോ

കൂരിരുള്‍ കരിമ്പാറ കൂട്ടങ്ങളിരമ്പുന്നൂ


എന്‍മനോവിണ്ടലത്തില്‍ സ്വൈരമായ് വിഹരിച്ച

പൊന്‍ഖഗം ക്ഷതത്താല്‍ പതിച്ചിതാ ധരണിയില്‍


കാലമാം നിഷാധന്റെ കൂരമ്പു വിലക്കാനാ

യിന്നില്ല റ്ഷിശ്റേഷ്ഠന്‍ വാല്‍മീകിയിന്നാട്ടിങ്കല്‍


പോറ്റി ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷതന്‍ കിളിയെ തേജസ്സേകി

ലാളിച്ചു പറന്നിടാനേകിഞാനഭ്യാസങ്ങള്‍


ക്ഷീണിച്ചു പോയന്‍ ദേഹം തളര്‍ന്നു നാഡീവ്യൂ ഹം

നിശ്ചേത ജഡത്തെ വീക്ഷിക്കുവാന്‍ കഴിവില്ല


ശൂന്യമാണെന്നാത്മാവു ശൂന്യമായാകാശവും

ശൂന്യത മനസ്സിനെ പുതപ്പിച്ചുറക്കുന്നു 



യത്ര ചെയ്യുന്നു നാം ജീവിത വണ്ടിയില്‍

വിശ്റമമന്യേ പ്രശാന്തരായീ


നില്‍ക്കുമെന്നാരുംനിനയ്ക്കൊല്ലെയീവണ്ടി

നില്‍ക്കുമെന്നാകിലോ ജീവനാശം


കാടുകള്‍ മേടുകള്‍ കോണക്രീറ്റു റോടുകള്‍

പാടേ കടയ്ക്കണം യാത്രമദ്ധ്യേ


കാണുന്നു ലോകരെ വണ്ടിക്കകത്തുനി -

ന്നേകുന്നു പേരും പരിചയവും


മുന്നമേ യജ്ഞാതരാകുമാമന്നരെ

പിന്നെയുമാരുമെ കാണുന്നില്ല


യാത്രാസുഖത്തിനായ്വണ്ടിക്കകത്തു നാം

വേഷം പലവിധം മാറിടുന്നു


കുണ്ടും കുഴികളും പിന്നിട്ടു നീങ്ങുോള്‍

വണ്ടിയുമാകെ കുലുങ്ങിടുന്നു


അക്ഷമരായിക്കുലുക്കത്തിനൊത്തു നാ

മങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടു മാടിടുന്നൂ


(Published in the Smaranika Magazine of  Kerala Kalasamiti at IIT Madras. Part of it also published in the book Aksharakeli by Sadanandan)


അന്നുഞാനുണര്‍ന്നപ്പോള്‍ ദിങ്മുഖം ചുകന്നപ്പോ -

ളോര്‍മ്മതന്‍ മുളകളെന്‍ ശാന്തിയേ ഹനിച്ചിതൂ


ഏറിയ മാലാമന്ധകാരത്താല്‍ വഴി തെറ്റി

വീണുഞാന്‍ മുള്ളാവ്രുതമായിടും കുഴിക്കകം


എ്ന്നുടേ വദനവും ദേഹവുമതിരത്താ -

ലാച്ഛാദമായി വിളിച്ചോതിയെന്‍ രക്ഷയ്ക്കായി


കണ്ടു ഞാന്‍ മനുനഷ്യരെ തെറ്റി ദ്വൈപദപ്രാണി

എന്നന്തികത്തില്‍ക്കൂടെ നടന്നു പോകുന്നതായ്


കേട്ടു ഞാനെ "ഴുന്നേല്‍ക്കൂ മുള്ളിനെയകറ്റിടൂ

ഈശ്വരന്‍ കനിഞ്ഞിടും മംഗളമുദിച്ചിടും"


കണ്ടതില്ലവരാഴം കുഴിതന്‍ മുള്ളിന്‍മുന

തന്നുടെയാഘാതത്താലൊഴുകും നിണത്തിനെ


കണ്ടു ഞാന്‍ കാര്‍മേഘത്തിന്‍ കണ്ടക സമൂഹത്തില്‍

നിന്നു മോചിതനാകാന്‍ ശ്റമിക്കും തിങ്കളിനെ


സ്വപ്രയത്നത്താല്‍ തന്നെ ജീവിത ദുഃഖം നീക്കി

സപ്രസന്നനായ്മാറാന്‍ നിശ്ചയ മുറച്ചു ഞാന്‍