Ruchi Joshi and her Poems

🤍✍🤍

(1)

એક દિવસ ઉદયને 

જાતે મને કહેલું,

કે અમૃતા એ સ્વયં

સ્વીકાર કરેલો.

કોનો?

ખબર નહિ,

પણ એણે અસ્વીકારની રેખા

ઓળંગી ને કહેલું,

'હું તને ચાહું છું ઉદ્દયન!'

હવે ઉદયન મનગમતું સત્ય

ફગાવી ને જીવે,

જીવે?

જો નહિ,

તો અમૃતા એને મરવા 

પણ

કેમ નથી દેતી?

મને થયું કે હું એને કહું,

'ઉદયન! તને હું પણ ચાહું છું.

પણ અમૃતા ની જ માફક,

હું નાહક,

તારા થી દુર 

ધકેલાઈ છું,

ને 

એ પણ

અનિકેત ના અસ્તિત્વ વગર!

• Ruchi Joshi

(2)

એ સવાલ હજુ પણ

એટલો જ અકબંધ છે.

એટલો અકબંધ કે

આ આયખું

એમાં બંધ

થઈ જવા તૈયાર છે.

'એવું તો શું કરું કે તને હું આજ મારી અંદર ઉતારી લઉં. મને સમજાતું નથી કે કઈ રીતે હું તને કાયમ માટે અંદર સમાવી લઉં.'

સમય હજુ પણ 

વિતે છે.

એ હજુ પણ જીવે છે,

મરી મરી ને,

જીવવાની આશા માં 

ને આખરે એ આશા 

જીવે છે,

એની પાસે

મરવાની રાહમાં.

પણ 

આ મૃત્યુ કોનું હશે?!

• Ruchi Joshi

(3)

માજા,

કેટલાં વર્ષો થઈ ગયાં

તારા ગયાંને.

તારી વર્ષગાંઠ વારંવાર આવી ને જતી રહે છે,

મને ત્યારે પણ તારા નામની

પાછળ મારી ઓળખ હતી,

આજે પણ એમ જ છે.

હવે તો આ ઘર માં

મારી પેન્ટિંગ્સ પણ નથી,

તું પણ નથી.

રડ્યું ખડ્યું કોઈક મળવા આવે છે

કોઈ વાર,

એ પણ તારા નહિ હોવાનો

અહેસાસ મને સતત આપે છે.

પણ તું તો છે.

આપણે તો કાયમ થી હતા જ ને અમૃતા.

આપણે ક્યાં ત્યારે પણ 

પરવા કરી તી આ કોઈની,

પણ એ લોકો આજે પણ

પરવા કરી રહ્યા છે,

કદાચ આ પરવા ના નામે બીજું કશુંક 

કરી રહ્યા છે.

તું એકવાર તો જોજે,

ગૂગલ માં જોઈ તો જો

ઇમરોઝ નું નામ લખીને,

મને લાગે છે મારે તને સાહિરના ઘર કરતાં તો

અહીંથી જ શોધવી પડેત,

ને તું પણ આ ગુમનામ ઇમરોઝ 

સુધી પહોંચી જાત,

આ અમૃતાથી.

પણ તું નથી એ વાત

આ દુનિયા,

આ સમાજ,

આ લોકો

જેમણે આપણને સાથે રહેવા

સુધ્ધાં માં તિરાડો પાડેલી,

એ તારી ગેરહાજરીમાં 

મને તારા ગીતો સંભળાવે છે.

પણ અમૃતા,

આપણે તો કાયમથી હતા,

અને હજુ પણ છો.

મારી નહિ ચીતરેલી

પેઇન્ટિંગમાં પણ તું છો,

તારા નહિ હોવામાં.

પણ એટલું કહી દેજે ને ખાલી,

તું છે ને?

હે અમૃતા,

તું છે જ ને.!?

• - Ruchi Joshi

(4)

मैं ढल जाती हूं

हर उस मंज़र पे

जहा तू न हो।

दिल भींचता हुआ -

लड़खड़ाए,

बिलखते हुए,

सवाल करता है

मेरी नहीं -

तेरी कगार पर।

अब तू

कब 

मिलने को है!?

Ruchi Joshi

(5)

उस पहलू में

आंख खुलनी चाहीए,

जहा तेरी आहट हो,

जहां करवट बदलने से पहले

दिल सोचे

की इसकी नींद न खुल जाए,

जहा तुझे पुकारने से पहले

महेसुस कर सकूं,

जहा तुझे महेसुस करने से पहले,

गले मिल सकूं।

ये बांहे बिलखने लगती है

उस लहरों की तरह जिसका कोई छोर नही।

और

फिर

दिल सन्नाटे से सहम कर,

आंखो से बूंद पानी बिना गिरने दिए

तेरी यादों को लपेटकर,

खुद को छोड़कर

पता नही

कब आंखे बंद कर लेता है,

तुझे पाने को,

तेरे साथ होने को,

सो जाने को,

फिर कभी सवेरा न देखने को

पर

दूसरी शाम फिर 

लौट आती है

तुझे लेकर,

बिना तेरे।

• Ruchi Joshi

(6)

उंगलियों के बीच खाली जगह,

अब तुझे नहीं

उस सिगार को तराशती हैं

या तो फिर यूं कहूं,

तलाशती है!

कुछ ऐसा ही

जैसा हम तराशते,

पास बैठे हुए,

उन किरदार को जीते हुए,

अपने अंदर चिंगारी

जलाए हुए!

ये दोबारा होगा,

जब ये उंगलियों के बीच

सिगार की जगह

कुछ और होगा

और

वो तब ही होगा,

जब तुम होंगे!

होकर भी,

ना होकर भी,

शायद सब कुछ खोकर भी!

क्योंकि,

अब ये खालीपन बर्दाश्त नहीं होता।

Ruchi Joshi

(7)

उस के किनारे पर ना सही -

किनारे के पार थे,

जिस वक़्त का इंतजार था

वो पल आखिरकार आ ही गया,

आ गया,

पलके जबकि न जबकि और

पहिया पलटा,

ख़ूब मज़े किए उसकी छांव में,

सुकून सी सिद्दत दिख रही थी वहां से,

वहां से दिख रहा था किनारा,

इतनी दूर के आंखे जबके भी

तो दर्द उठे,

इतने पास की पास में ही समंदर बैठा था,

खुद साहिल से सुलह करने को,

फिर भी किनारा छूटा।

मेरा भी,

उसका भी,

फिर भी साथ न छूटा।

उसने अपने कदम बढ़ाए उस थिरकती चोटी पर,

उसे मौका था फिसलने का,

मुझे ख्वाहिश थी जीने की।

Ruchi Joshi

(8)

મંદિર ની પાળી ઘણું સાચવે છે.

ત્યાં બેઠાં બેઠા,

દૂર દૂર સુધી દેખાતો ને

છતાંય નહિ દેખાય રહેલો દરિયો

એમને ઘેરી વળ્યો.

સમય નીકળી રહ્યો હતો,

આવી પણ રહ્યો હતો,

પણ નીકળતો સમય

અહીંથી નીકળવાના સંદેશને

નિકટ લાવતો હતો.

હજી તો ઝંખના જન્મી,

જીવવાનું શરૂ થયું,

એણે આંખ બંધ કરી

ને પેલી એ કહ્યું,

'સમય થઈ જશે!'

જે સમય થયો નહોતો,

એ સમય સુધી પહોંચવા માટે એ 

અંતઃકરણ ની શાંતિ છીનવાઈ ગઈ.

ત્યાં સુધી પહોંચવાની હોડ માં,

જ્યાં પહોંચવું નહોતું.

હવે સમય છે,

એ સમય જે થવાનો છે.

ખરો નીકળવાનો સમય છે.

નીરવતા માં નિર્મળતા નથી.

એ બારી, એ હાથ અને સ્મરણ!

Ruchi Joshi

(9)

दोनों समजो की

 उस सिगार के

दो

अलग अलग छोर,

एक को तो छूटना ही था,

दूसरे को सुलगना,

एक को ख़तम होना था,

एक को जीने का कर्ज,

जिंदा होकर 

मरने का दर्द।

फिर भी -

वो साथ नहीं,

पर जुदा हो सकते हैं भला?

भला हो उसका!

उनका।

Ruchi Joshi

(10)

आज एक ख्वाहिश है

कोई भी ख्वाब नहीं देखने की,

आज उस सैलाब को छूना है

जिसे कभी नहीं छूने का

वादा किया था मैंने

खुद से।

इतने शोर में भी 

आज सुकून जलक रहा है,

अय्याशी की ज़िन्दगी

भी बेकार निकली तो?

सब कुछ पा लेने की

ख्वाहिश में,

क्या मैंने तुम्हे खो दिया हैं?

क्या तुम

मेरे होकर भी मेरे नही हो?

क्या तुम 

साथ होकर भी दूर हो?

या

फिर

हम नजदीक नहीं?

ये धुएं सी ज़िन्दगी मै मैंने जैसे

खुदको ही नहीं

तुजको भी उड़ा दिया।

पर आज

मुझे सोना हैं।

उस चैन की नींद में,

जहा मौत न हो।

मौत हो भी जाए

तो ज़िन्दगी ख़तम ना हो।

चाहे कुछ भी हो जाए,

पर

आज

मूजे सोना हैं।

Ruchi Joshi

Don't forget to read Ruchi Joshi's Creative/Feature Writing.

Ruchi Joshi's Feature Writing