"In haar gehele oeuvre heeft een evenwichtsoefening plaats tussen het herkenbare en het puur plastische, tussen wat hoofdzakelijk als abstrahering wordt omschreven en eigenlijk non-figuratie is en de aanwezigheid van menselijke contouren met een groeiende verschuiving naar het lichamelijke toe. Toch blijft steeds een bijzondere aandacht bestaan voor het schilderen op zich, voor kleur en ritmiek, los van om het even welke zinspeling.
Haar ‘doeken’ reflecteren aldus haar gehele persoonlijkheid en haar evolutie, zowel op geestelijk en emotioneel vlak als op dat van de beeldtaal. Daarom zijn ze zo boeiend en tevens intrigerend, zo authentiek en bijgevolg welsprekend, onbevangen en ongekunsteld.
Rogette Jonckiere schildert, vanuit een gedegen metier, met zin voor harmonie en liefde voor mensen en dingen, de veelheid van emoties van wie zich opent voor de andere, de nabije en de meer afstandelijke en die haar eigen breekbaarheid weet uit te drukken in een hoogverheven beeldtaal.
De daad van het schilderen is in de visie van de kunstenares beduidend meer dan alleen maar het opbouwen van een geheel van toetsen en hun verwanten. Zo is er omzeggens telkens een intense en vaak onderhuidse dualiteit aanwezig in haar schilderijen.
Rogette Jonckiere schildert en onthult zichzelf. Zij bouwt een op plastisch vlak harmonisch en tevens geladen geheel op waarin haar wensdromen, haar bedenkingen, haar stellingnamen en haar innerlijk elan zijn opgeborgen en gesublimeerd door verf en luminositeit, door kleur en geestelijke en vergeestelijkte ritmiek.
Het koloriet is een uitermate belangrijke verovering geworden, een bevragen van harmonieën en vlakken waarin donkerte naast licht wordt geplaatst, bruin en oker een dialoog aanvatten met wit en bevreemdende diepte en de compositie, een van de sterke punten van haar vormentaal, op de voorgrond treedt.
De kunstenares hanteert op een verrassende wijze figuratie en haar tegenspeler, de non-figuratie, de abstractie, het goochelen met vlakken en het bedrijven van wat wij als picturaliteit zouden willen omschrijven. Dit betekent dat haar werken zowel herkenbare elementen omvatten als zij stijloefeningen zijn van harmonie, vlakken en kleuren, van ritmiek en het creëren van diepte. Dat gebeurt in dergelijke mate dat het oog van de kijker aangetrokken wordt door modules en dat tevens een bewustzijn groeit van herkenbaarheid, dat een figuur opduikt en een titel een meer concrete betekenis krijgt dan aanvankelijk het geval was.
Er heerst een heel subtiel en toch ook krachtig dualisme in het schilderkunstige oeuvre van Rogette Jonckiere. Zij creëert en mediteert tegelijkertijd, zij toont en verbergt evenzeer omdat zij suggereert wat in haar diepe bewustzijn leeft en wat zij niet helemaal wil onthullen. Toch brengt zij discrete tekens aan in wat steeds opnieuw een bijna extatische hommage is aan het schilderen.
Het meer serene van haar koloriet gaat sinds enkele jaren gepaard met een evenzeer rustige manier van schilderen, met een minder onstuimig aanbrengen van verf en kleur en van hanteren van verf, wat echter de intensiteit van het vertoon niet schaadt. Integendeel. De personages spelen een duidelijker rol. Zij zijn naar voor getreden en dragen op hun lichaam de bewogenheid die vroeger in vlakken, modules, harmonieën en het elkaar overlappen van aanwezigheden tot uiting kwam.”
Hugo Brutin A.I.C.A.
"De kunstwerken van Rogette Jonckiere hebben een diepgaande evolutie meegemaakt, een optocht naar plastische perfectionering, inhoudelijke verdieping en psychologische verankering.
Haar kunst is kunst die opnieuw kritisch wordt, im Frage stelt, uitdaagt, spreekt en verwijst naar die diepe relatie en band tussen kunst en werkelijkheid, kunst achter die werkelijkheid, de
liefdevolle maar soms pijnlijke symbiose tussen percepteren en ervaren van de realiteit in de zielsgeladen betrokkenheid van de kunstenaar.
Echte beeldende kunst sluit zich, zoals poëzie, niet op in zichzelf, zij dwingt de kijker te zien wat hij zonder haar, nooit zou gezien hebben.
Deze autenticiteit doorbreekt derhalve alle formalisme en bepaalt de eigenheid en herkenbaarheid van Jonckieres stijl.Wanneer we het werk van dichterbij benaderen en opnieuw bekijken, bevroeden wij er de meesterlijke kenmerken van.
Met een uitzonderlijk expressionistisch koloriet, een konstruktieve vlak-en lijnvoering, met een lumineus dooraderen van donkere toetsen of oplichtende vlekken, met een affe kompositie
binnen het vlak waarin het werk is geconcipieerd en zijn volvoering krijgt, schept ieder schilderij een artistiek-estetisch beeld van een perceptie, ervaring en inspirerende identiteit.
Merkwaardig en uiterst relevant daarin is de onvermijdelijke vaststelling dat de kijker naarmate hij het schilderij bekijkt, meer ziet dan wat hij eerst zag. Hoe meer hij kijkt, hoe meer hij ziet.
Zonder het beeld te zoeken, vindt hij weldra een figuur, mens of dier, die achter de compositie oplicht, leeft en aandacht vraagt.
Deze figuratie is reëel aanwezig en steekt de vermoede abstractie voorbij.
Effenaf .... meesterlijke werken, men kan er niet naast kijken ... “
Dr. Jurist Kunstcriticus Michiel Debruyne
“ .... Belangrijk en zelfs essentieel in het werk van deze kunstenares is het aanvoelen en oproepen van vormen. In veel van haar schilderijen slaagt zij erin het aantal, de grootte, de groei van diverse vlakken te schikken tot een verantwoord, sluitend en afgerond geheel. Met deze vormen, die soms een curieuze aanwezigheid veronderstellen, bouwt zij haar schilderij op, stelselmatig en met een koppige doorzetting. Verschillende en soms sterk afwijkende structuren kunnen aldus verschijnen en toch kan men duidelijk merken dat de schilderijen van dezelfde hand zijn. Deze herkenbaarheid die variatie insluit en nooit eentonig wordt, vormt een bijzonder aspect van deze kunst.
Schilderkunst als deze gaat natuurlijk veel dieper dan de loutere afbeelding. De artieste verbeeldt; zij kijkt en interpreteert voortdurend. Zij bouwt al schilderend voor zichzelf een eigen wereld op, die soms vol avontuur en onverwachte impressies zit.
Tweede kenmerk is de zeer eigen en intieme omgang met de kleuren. Hier denk ik, ontmoeten we de fijngevoelige vrouw die weet dat kleuren allereerst een functie hebben binnen het schilderij, maar die bovendien nog een gevoelsgeladen betekenis uitstralen. Zoals het woord in een gedicht een klank vertolkt en een teken uitdrukt, maar tegelijk ook een zin heeft. Deze vreemde dubbelzinnigheid van de kleurwaarden wordt in deze schilderijen bijzonder goed geïllustreerd. Beweging en ritme vormen nog een andere eigenheid van deze schilderkunst, vragen dan ook een andere benadering. Het zijn zeker niet de minste kenmerken van deze kunst, want zij vallen goed in het oog en maken deze kunst open, onthalend, aantrekkelijk. Het ritme bereikt Rogette Jonckiere door een spel van evenwicht tussen rustige, haast egaal geschilderde vlakken enerzijds en nerveuze trekken anderzijds. De exacte bedoeling, de juiste toedracht, het uiterste motief, de eigenlijke stimulans zijn nauwelijks onder woorden te brengen. Zij zitten binnen in de mens-kunstenaar en het is goed zodat zij niet alles ineens prijs geeft, dat zij iets over laat voor ons, de beschouwers van haar werk, opdat wij zouden kijken en nog eens kijken en opdat wij kunnen meedromen en de dialoog aangaan met het kunstwerk zelf... “
Hr Fernand Bonheure Kunstcriticus
“ ... Het was in Brugge, toen in een bankfiliaal de werken van de laureaten van het Vermeylenfonds te kijk werden gehangen. Daar in die wat benauwende ruimte zei het werk van ene Rogette Jonckiere me wel wat. Er was de kleur die me aansprak, er was de knappe suggestie van beweging, en het werk leek goed op weg naar een verrassend pregnante eigenheid.
Nu enkele jaren later lijkt haar œuvre op een belangrijk rijpingspunt gekomen.
Vandaag bevinden zich een aantal ingenieuze werken in de schemerzone tussen figuratie en abstractie en lijkt de combinatie van beide elementen, het samengaan van zowel lyrische als geometrische elementen, die steeds geabstraheerde dragers zijn van tastbare omstandigheden, tot een haast perfecte en zeker aanstekelijke harmonie te zijn geëvolueerd.
Jonckiere maakt werk dat je slechts langzaam kan verkennen. Wie voldoende de tijd neemt wordt dan ook beloond. Haar op het eerste gezicht abstracte werken vatten op een eigen manier menselijke aanwezigheid. Omdat Rogette graag mensen ziet en zich graag met mensen omringt zal die mens welhaast altijd in haar werk een belangrijke plaats innemen, hoewel de graad van tastbare aanwezigheid kan verschillen en het mogelijk is dat de ziel van het werk,
alsmaar dieper komt te liggen. Trouwens, er is ook nog dat geregeld oefenen naar levend model, waarmee zij contact met de tastbare realiteit wil behouden, het kan haar werk alleen maar ten goede komen ... “
Johan Debruyne, kunstcriticus
"De schilderkunst van Rogette Jonckiere moet benaderd worden zonder voorafgaandelijk te willen vergelijken of te klasseren. Dan is er geen behoefte om zich te richten naar wat gangbaar is, maar naar een onafhankelijke creatie, een vrije kunst die echter niet verzaakt aan de erfenis van het verleden. De methode, doordrenkt van oprechtheid , neemt de toeschouwer mee in een wereld waar alles gezegd is en waar alles nog moet gezegd worden.
De criticus die in de loop der jaren talloze werken bekijkt, beleeft soms bevoorrechte ogenblikken. Die zijn zeldzaam, want er zijn schilders, maar weinig artiesten. Talent in overvloed, maar wie heeft de kracht om steeds verder te gaan? Daar situeert zich de kracht van een vrouw die de toekomstige kunstcritici niet zullen kunnen negeren wanneer zij zich over de Vlaamse kunst zullen buigen. Rogette Jonckiere (°1946) heeft een klassieke opleiding gekregen, maar is zo wijs geweest te wachten tot zij de veertig voorbij was om te exposeren.
De eeuwenoude rijkdom van Vlaanderen, voedingsbodem voor artiesten, vindt men terug in de nerveuze penseeltrekken, krachtig en een heel bijzonder persoon verradend. De beweging en de snelheid situeren de silhouetten, mannen of verwarde vrouwen. Het is het beeld van een natie bedreigd door de wind en de zee, in beroering gebracht door de geschiedenis, die standhoudt tegenover het lot.
Maar er is geen leven zonder liefde. Het openbaart zich in de portretten van onafscheidelijke paartjes, verenigd in het dagelijks gevecht en gericht naar de toekomst. Een diffuse zinnelijkheid vult het doek en een heel aparte poëzie verrijst uit de liefdeszangen, aan onze blik overgeleverd door de magische, vaag gehouden kleuren, soms opgefrist door een rode spat of wat diepblauw.
De schetsen op papier duiden een latent verlangen aan naar iets wat nooit bepaald is, een quasie abstracte visie van een sterrenhemel, die meer verinnerlijkt is dan reëel. Het is een waarachtige kosmische benadering van een wereld onthecht aan het menselijke, beelden uit de herinnering waar sepia en bister overheersen en een louterend effect hebben. Zij zijn een kortstondig ogenblik van vrede in een al te jachtige wereld.
De beweging haalt heel vlug de bovenhand en laat zich soms door een lichtopflakkering omhullen, waarbij het geel het uitzingt. Het is nooit schitterend goud, maar oker als een edelmetaal, gerijpt door de tijd. Men verbeeldt zich een paard te zien, symbolisch figuur uit de duistere wereld als antwoord op een ander beeld dat gesuggereerd wordt, namelijk dit van een motor in volle snelheid.
Alles in het werk van Rogette Jonckiere doet denken aan een snelle manier van werken, aan een energieke borsteltrek, aan een spontaan tot stand gekomen realisatie. Daar berust haar kracht, want zij bereidt haar elan voor in stilte en in het geheim. De beweging die het werk baart, zal inderdaad kort, hevig en zelfs verwoestend zijn. Iemand die het niet beleefd heeft, kan zich de koorts niet inbeelden die deze creatie bevat en tegelijk het gevaar dat het voorstelt. Er is een zeldzame kracht nodig, een onberispelijke lichamelijke en geestelijke gezondheid om te weerstaan aan een waarachtige uitbarsting, voortgebracht door een dergelijke creatieve methode.
Diegenen die zich neerbuigend uitlaten over vrouwenschilderkunst doen beter geen moeite de doeken te bekijken. Er bestaat niet zoiets als mannelijke of vrouwelijke schilderkunst: er is enkel dé schilderkunst die alles kan bieden of alles kan vernietigen. Schilderen is niet zomaar een daad. De waarheid scheppen, aangaande de menselijke bestemming, met enkele kleuren op een vlak, is geen tijdverdrijf. Rogette Jonckiere is er zich van bewust en wordt er dagelijks mee geconfronteerd, zonder onnodige opschudding, maar met de robuustheid die de realisatie van een dergelijk werk vereist. Een werk met open blik op de toekomst."
Anita Nardon - A.I.C.A.