#ZaleceniaAT

#ZaleceniaAT to rekomendacje PTBN z zakresu doskonalenia systemu antyterrorystycznego RP

Należy dążyć do stosowania szerokiego spektrum narzędzi zapobiegających rozpowszechnianiu treści ułatwiających popełnienie przestępstwa o charakterze terrorystycznym. Obecnie w art. 255a kk zostało spenalizowane jedynie rozpowszechnianie lub publiczne prezentowanie takich treści tylko gdy sprawca działa z zamiarem, aby takie przestępstwo zostało popełnione. Nie jest więc karane samo tylko umieszczenie takiej treści np. na publicznie dostępnej stronie internetowej.
W tym celu powinno się rozważyć zastosowanie w przypadku upubliczniania materiałów propagujących terroryzm penalizacji samego posiadania takich materiałów, z wyjątkiem działalności naukowej i edukacyjnej (vide art. 256 §2 kk), a także prowadzenie zakrojonych na szeroką skalę działań edukacyjnych i informacyjnych wskazujących na negatywne konsekwencje takich zachowań oraz przewidzianą w tym przypadku sankcję karną. Tego typu kampanie profilaktyczne powinny być w szczególności skierowane do osób młodych.
Należy dążyć do zwiększenia skuteczności koordynacji aktywności antyterrorystycznej organów administracji publicznej realizujących czynności analityczno-informacyjne i operacyjno-rozpoznawcze oraz uzupełnienia tej kooperacji o trzecią płaszczyznę: doradczo-szkoleniową, ukierunkowaną na podnoszenie świadomości społecznej oraz obniżanie podatności i zwiększanie odporności na ataki (w sferze fizycznej, osobowej i w cyberprzestrzeni) na współczesne cele terrorystów (m.in. przestrzeń publiczna, masowe imprezy sportowe, komercyjne obiekty wielkopowierzchniowe, infrastruktura krytyczna, obiekty kultu religijnego).
Inicjatywy, ukierunkowane na podnoszenie świadomości i kształtowanie właściwych mechanizmów reagowania na zagrożenia o charakterze terrorystycznym, mogą zostać zebrane i skoordynowane w ramach Narodowego Programu Edukacji Antyterrorystycznej, uzgodnionego na forum MZds.ZT i obejmującego swoim zasięgiem szerokie spektrum grup społecznych. Warto pamiętać przy tym, że społeczeństwo jest największym sojusznikiem służb i instytucji odpowiedzialnych za ochronę antyterrorystyczną, a sektor prywatny i podmiot non-profit są strategicznymi filarami tego sojuszu. Bez tych filarów ten sojusz się nie zawiąże.
Należy dążyć do spłaszczenia procedur związanych z wykorzystaniem sił kontrterrorystycznych poprzez uproszczenie procedur ustawowych. Pożądany byłby jeden tryb użycia sił dotyczący służb, których żołnierze i funkcjonariusze mogą tworzyć grupę kontrterrorystyczną w rozumieniu ustawy o działaniach antyterrorystycznych, zapewniający pełną wzajemność wsparcia na poziomie taktycznym i operacyjnym. Takie przepisy powinny jednoznacznie regulować uproszczone procedury składania prośby o udzielenie wsparcia, podejmowania decyzji oraz dowodzenia wspólnymi działaniami, jak również uprawnienia żołnierzy i funkcjonariuszy cywilnych formacji mundurowych.
W zakresie procedur decyzyjnych należy rozważyć przesunięcie decyzji z poziomu resortowego na poziom taktyczny. Wówczas prośba o użycie sił wystosowywana byłaby przez Komendanta Głównego Policji np. do Dowódcy Komponentu Wojsk Specjalnych lub pomiędzy komendantami poszczególnych formacji. Podobne procedury już są stosowane m.in. w zakresie użycia wojskowych środków transportu medycznego lub lotniczych zespołów poszukiwawczo-ratunkowych. Niezależnie od przyjętego rozwiązania, należy stale dążyć do maksymalizacji zdolności do wzajemnej współpracy poprzez wspólne szkolenia, wymianę doświadczeń, standaryzację wyposażenia, a w szczególności integrację posiadanych systemów łączności, zwłaszcza w przypadku wprowadzania nowych rozwiązań technicznych.
Należy rozważyć również to czy żołnierze i funkcjonariusze pododdziałów użytych do wsparcia innej służby nie powinni mieć prawa zarówno do użycia środków przymusu bezpośredniego i broni palnej, w tym specjalnego użycia broni, jak również wykonywania czynności legitymowania osób, zatrzymywania osób, obserwowania i rejestrowania przy użyciu środków technicznych obrazu zdarzeń w miejscach publicznych i innych niż publiczne. Punktem odniesienia w tym zakresie powinny być przepisy zawarte w art. 15 ustawy o Policji jako najszersze i regulujące także czynności wykonywane podczas działań kontrterrorystycznych.
Należy dążyć do powiązania stanów etatowych wszystkich funkcjonujących w kraju pododdziałów służby kontrterrorystycznej Policji oraz ich gotowości do działania w oparciu o: § średnioterminowe oceny ryzyka wystąpienia zagrożenia w danym regionie; § wielkość ośrodków miejskich właściwych terytorialnie; § natężenie ilości i specyfikę infrastruktury krytycznej (np. portowa, elektroenergetyczna, chemiczna) oraz innych współczesnych celów ataków terrorystycznych; § ilość imprez masowych i wydarzeń społecznych o charakterze międzynarodowym.
Czynniki ryzyka wystąpienia w danym regionie kraju zagrożeń o charakterze terrorystycznym należy powiązać z wyposażeniem w środki transportu zarówno lądowego jak i lotniczego, które pozwalają na przerzut niezbędnych sił do interwencji w sposób niezależny od warunków atmosferycznych czy natężenia ruchu miejskiego. Należy także dążyć do zapewnienia stałej zdolności do szybkiego wsparcia lotnictwa Policji przez lotnictwo innych służb, w tym wojskowe. Jest to już obecnie możliwe, bez zmiany przepisów prawnych. Zwiększenie mobilności i szybkości reakcji jednostek kontrterrorystycznych powinno być realizowane ponad resortowymi podziałami.