Embedded Files
Περσεφόνη και ΔήμητραΣτην αρχαία ελληνική μυθολογία, η άνοιξη συνδέθηκε με τη θεά Δήμητρα, θεά της γονιμότητας και καρποφορίας, και την κόρη της Περσεφόνη από το θεό του Κάτω Κόσμου, Άδη. Η Περσεφόνη απήχθη από τον θεό του Κάτω Κόσμου, βυθίζοντας τη μητέρα της στο πένθος. Στο πένθος της θεάς της Γεωργίας συμμετέχει όλη η φύση, η οποία ξεραίνεται και δε βλασταίνει πια. Οι άνθρωποι υποφέρουν από υποσιτισμό. Τελικά, μετά από διαπραγματεύσεις η Περσεφόνη επιστρέφει στη μητέρα της για τον μισό χρόνο. Η Δήμητρα χαίρεται που βλέπει ξανά την κόρη της και έτσι, παύει ο μαρασμός. Η φύση ανθίζει και καρποφορεί γιορτάζοντας κι αυτή την επιστροφή της Περσεφόνης. Όταν, όμως, η Περσεφόνη κατεβαίνει ξανά στον Άδη, η Δήμητρα θλίβεται για τον αποχωρισμό και μαζί της συμπάσχει και η φύση. Έτσι, έχουμε έξι μήνες φθινόπωρο και χειμώνα, όπου η φύση νεκρώνεται και αμέσως μετά, έξι μήνες άνοιξη και καλοκαίρι, οπότε η φύση ανθίζει και βγάζει καρπούς.
Ο μύθος της ΔάφνηςΗ Δάφνη ήταν μια όμορφη νύμφη, κόρη του θεού ποταμού Πηνειού, κυνηγός και αφιερωμένη στη θεά Άρτεμη. Η ομορφιά της ήταν μυθική και αμέτρητοι θαυμαστές την πολιορκούσαν, με το θεό Απόλλωνα να είναι ένας από αυτούς. Εκείνη, όμως, ήταν πιστή στον όρκο της προς τη θεά, απορρίπτοντας τους. Ο Απόλλωνας, τότε, δε δέχτηκε την απόρριψη και την κυνήγησε στο δάσος. Η Δάφνη προσευχήθηκε στον πατέρα της προκειμένου να την βοηθήσει. Ο Πηνειός, τότε, την μεταμόρφωσε σε δένδρο. Ο θεός, τότε, βλέποντας το δένδρο, που είχε παρουσιαστεί μπροστά του στη θέση της νύμφης, έκοψε μερικά κλαδιά εις ανάμνηση του έρωτά του και έπλεξε ένα στεφάνι. Η Δάφνη τότε έγινε το ιερό φυτό του θεού και σύμβολο για τους νικητές των αγώνων.
Ο μύθος του ΡόδουΜία μέρα, η θεά της άνοιξης Χλωρίδα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι. Τότε κάλεσε την Αφροδίτη και τον Διόνυσο για να το προικίσουν με τα δώρα τους. Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι θεϊκή ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να του δώσει γλυκιά ακαταμάχητη μυρωδιά. Ο Ζέφυρος φύσηξε μακριά τα σύννεφα κι έτσι ο θεός Ήλιος έλαμψε κι έκανε το λουλούδι να ανθίσει. Έτσι δημιουργήθηκε το τριαντάφυλλο και σαν το είδαν οι θεοί σκέφτηκαν «Ιδού ο βασιλιάς των λουλουδιών..».
Ο μύθος του ΝάρκισσουΚάποτε, ζούσε στη Βοιωτία, ένας νέος εξαιρετικής ομορφιάς, ο Νάρκισσος. Η μητέρα του αναγνωρίζοντας την ομορφιά του, του είχε πει ότι θα παραμείνει έτσι σ’ όλη του τη ζωή, με την προϋπόθεση να μη δώσει σημασία στην ομορφιά του. Ο Νάρκισσος σκύβοντας σε κάποια πηγή να πιει νερό πρόσεξε την αντανάκλαση του στα νερά. Εκείνη τη στιγμή γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του, που παρέμεινε εκεί θαυμάζοντας τον εαυτό του. Παρασυρμένος από την ομορφιά του έπεσε στο νερό, πιστεύοντας ότι μπορούσε να πιάσει τη νύμφη που κατοικούσε στα νερά, ώσπου πνίγηκε. Στη θέση του πανέμορφου νέου φύτρωσε ένα πανέμορφο λουλούδι με το άνθος του να παραμένει σκυμμένο, όπως ο Νάρκισσος στη πηγή.
Ο μύθος της Αμυγδαλιάς και της άνοιξηςΜετά την λήξη του Τρωικού πολέμου, βασιλιάς της Αθήνας έγινε ο Δημοφώντας. Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο με σκοπό να επιστρέψει στην Αθήνα, έφθασε στις ακτές της Θράκης, ίσως για να γλιτώσει από κάποια θαλασσοταραχή. Στην ακρογιαλιά έπαιζε μια παρέα κοριτσιών. Ανάμεσά τους ήταν και η Φυλλίδα, η κόρη του βασιλιά Σίθωνα. Ο Δημοφώντας ζήτησε από τα κορίτσια να μην φοβούνται. Οι άνδρες έψαχναν απλά μια πηγή για να γεμίσουν με νερό τα άδεια τους δοχεία. Η βασιλοπούλα γοητευμένη από τον νεαρό Δημοφώντα τους κάλεσε στο παλάτι, όπου τους φιλοξένησαν με τιμές. Ο έρωτας δεν άργησε να βρει τους δύο νέους. Τον γάμο των δυο νέων ευλόγησε ο βασιλιάς Σίθωνας. Όμως, την χαρά και την ευτυχία του έγγαμου βίου τους, σκίαζε, για το νεαρό βασιλόπουλο, η νοσταλγία της πατρίδας του. Έτσι ζήτησε από την Φυλλίδα να του επιτρέψει να ταξιδέψει για λίγο μέχρι την Αθήνα. Η κοπέλα, διστακτικά, δέχτηκε, ενώ τον παρακάλεσε να μην καθυστερήσει την επιστροφή του, για να βρεθεί σύντομα πάλι κοντά της. Το ταξίδι, όμως, ήταν μακρύ και χρονοβόρο και στην Αθήνα φίλοι και συγγενείς καθυστερούσαν την αναχώρηση του νέου. Οι μήνες περνούσαν και φοβόταν πως κάτι άσχημο είχε συμβεί στον καλό της. Κάθε ξημέρωμα πήγαινε στο σημείο του αποχαιρετισμού και περίμενε. Ήξερε πως δεν την είχε ξεχάσει. Όμως, η κόρη έσβηνε μέρα με την μέρα. Είχε γίνει πια τόσο χλωμή και αδύνατη που οι θεοί την λυπήθηκαν, και για να μην υποφέρει άλλο, την μεταμόρφωσαν σε όμορφο λυγερόκορμο δέντρο, την Αμυγδαλιά. Κι ο Δημοφώντας, όμως, δεν μπορούσε μακριά από την αγαπημένη του. Αγνοώντας τις νουθεσίες φίλων και συγγενών, να παραμείνει μέχρι να ανοίξει ο καιρός, εκείνος ξεκίνησε μες στην καρδιά του χειμώνα το ταξίδι της επιστροφής. Αναζητώντας την αγαπημένη του έφτασε στο σημείο του αποχαιρετισμού. Εκεί ακριβώς είδε να στέκεται ένα ψηλό ξεραμένο δέντρο χωρίς καρπούς και φύλλα. Ο νέος κατάλαβε τι είχε συμβεί και με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασε σφιχτά τον ξερό κορμό σαν να αγκάλιαζε το σώμα της αγαπημένης του. Και τότε σαν από θαύμα, ζωή πλημμύρισε το άψυχο ξύλο και τα γυμνά κλαδιά του δέντρου στολίστηκαν με πανέμορφα μικρά λευκά άνθη που ανέδυαν μια υπέροχη μυρωδιά.
Ο συμβολισμός του χαρταετού
Ο χαρταετός που πετάμε την Καθαρά Δευτέρα, δεν είναι απλώς ένα ακόμα παιχνίδι, που ίπταται στον αέρα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το πέταγμά του στα ύψη και ο χορός του με τον άνεμο, ψηλά στον καταγάλανο ουρανό, υποδηλώνει την ανάταση, την κάθαρση της ψυχής μετά το διονυσιακό ξεφάντωμα της Αποκριάς. Μολονότι ο χαρταετός πρωταγωνιστεί στα δικά μας Κούλουμα, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι πατρίδα του είναι η μακρινή Ανατολή.
Αλλά και στην ελληνική αρχαιότητα, ο χαρταετός δεν ήταν άγνωστος. Αναφέρεται ότι ο αρχιμηχανικός Αρχύτας του Τάραντα -4ος αι. π. Χ.- χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον αετό, ενώ υπάρχει και ελληνικό αγγείο της κλασικής εποχής με παράσταση κόρης, η οποία κρατά στα χέρια της μια μικρή λευκή σαΐτα (είδος αετού) με το νήμα της, έτοιμη να την πετάξει. Πιθανότατα βέβαια, τα πειράματα ή τα παιχνίδια των Αρχαίων Ελλήνων με τους “αετούς” θα πρέπει να γίνονταν με πανί τουλάχιστον ως το Μεσαίωνα, καθώς η χώρα μας δεν διέθετε σε αφθονία το χαρτί.
Ο Χαρταετός έφθασε στην νεότερη Ελλάδα πρώτα από τα λιμάνια Ανατολής (Σμύρνη-Χίο-Κωνσταντινούπολη), τα λιμάνια της Επτανήσου, της Σύρας, των Πατρών και ακολούθησαν τα αστικά κέντρα, όπου μπορούσε κανείς να αγοράσει σπάγκο και χρωματιστό χαρτί. Η κατασκευή ενός χαρταετού σήμερα είναι σχετικά εύκολη υπόθεση καθώς υπάρχουν όλα τα τεχνικά μέσα. Απαιτείται βέβαια κοφτερό μυαλό από τον κατασκευαστή, επιδέξια χέρια και φυσικά φαντασία! Ο χαρταετός στη μακραίωνη ιστορία του χρησιμοποιήθηκε με διάφορους τρόπους, για τη μέτρηση της θερμοκρασίας και της ταχύτητας των ανέμων, για μελέτες της ατμόσφαιρας και του ηλεκτρισμού, αλλά ακόμα και για αεροφωτογραφίσεις.
Είτε ως άθυρμα ή συνήθεια του χθες, του σήμερα αλλά και του αύριο, ο χαρταετός έχει τη δύναμη, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους για κάθε χώρα, να ξεσηκώνει όλο τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους και να τους παρασύρει σ’ ένα διαφορετικό παιχνίδι, επίπονο και επίμονο, αγωνιώδες και πολύχρωμο, με επιτυχίες ή απογοητεύσεις, αλλά πάντοτε ένα πανηγύρι συγκινήσεων, συναγωνισμού και χαράς.
Ο χαρταετός που πετάμε την Καθαρά Δευτέρα, δεν είναι απλώς ένα ακόμα παιχνίδι, που ίπταται στον αέρα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το πέταγμά του στα ύψη και ο χορός του με τον άνεμο, ψηλά στον καταγάλανο ουρανό, υποδηλώνει την ανάταση, την κάθαρση της ψυχής μετά το διονυσιακό ξεφάντωμα της Αποκριάς. Μολονότι ο χαρταετός πρωταγωνιστεί στα δικά μας Κούλουμα, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι πατρίδα του είναι η μακρινή Ανατολή.
Αλλά και στην ελληνική αρχαιότητα, ο χαρταετός δεν ήταν άγνωστος. Αναφέρεται ότι ο αρχιμηχανικός Αρχύτας του Τάραντα -4ος αι. π. Χ.- χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον αετό, ενώ υπάρχει και ελληνικό αγγείο της κλασικής εποχής με παράσταση κόρης, η οποία κρατά στα χέρια της μια μικρή λευκή σαΐτα (είδος αετού) με το νήμα της, έτοιμη να την πετάξει. Πιθανότατα βέβαια, τα πειράματα ή τα παιχνίδια των Αρχαίων Ελλήνων με τους “αετούς” θα πρέπει να γίνονταν με πανί τουλάχιστον ως το Μεσαίωνα, καθώς η χώρα μας δεν διέθετε σε αφθονία το χαρτί.
Ο Χαρταετός έφθασε στην νεότερη Ελλάδα πρώτα από τα λιμάνια Ανατολής (Σμύρνη-Χίο-Κωνσταντινούπολη), τα λιμάνια της Επτανήσου, της Σύρας, των Πατρών και ακολούθησαν τα αστικά κέντρα, όπου μπορούσε κανείς να αγοράσει σπάγκο και χρωματιστό χαρτί. Η κατασκευή ενός χαρταετού σήμερα είναι σχετικά εύκολη υπόθεση καθώς υπάρχουν όλα τα τεχνικά μέσα. Απαιτείται βέβαια κοφτερό μυαλό από τον κατασκευαστή, επιδέξια χέρια και φυσικά φαντασία! Ο χαρταετός στη μακραίωνη ιστορία του χρησιμοποιήθηκε με διάφορους τρόπους, για τη μέτρηση της θερμοκρασίας και της ταχύτητας των ανέμων, για μελέτες της ατμόσφαιρας και του ηλεκτρισμού, αλλά ακόμα και για αεροφωτογραφίσεις.
Είτε ως άθυρμα ή συνήθεια του χθες, του σήμερα αλλά και του αύριο, ο χαρταετός έχει τη δύναμη, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους για κάθε χώρα, να ξεσηκώνει όλο τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους και να τους παρασύρει σ’ ένα διαφορετικό παιχνίδι, επίπονο και επίμονο, αγωνιώδες και πολύχρωμο, με επιτυχίες ή απογοητεύσεις, αλλά πάντοτε ένα πανηγύρι συγκινήσεων, συναγωνισμού και χαράς.
Μαρτάκι: Τι συμβολίζει και γιατί το φοράμε την άνοιξη;
Η άνοιξη είναι συνδεδεμένη με πολλά έθιμα και παραδόσεις… Μια από τις πιο διαδεδομένες είναι το μαρτάκι ή “μάρτης”, που έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα. Τι συμβολίζει και γιατί το φοράμε την άνοιξη; Το βραχιολάκι φτιαγμένο με την ερυθρόλευκη κλωστή είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να σηματοδοτήσουμε τον ερχομό του Μάρτη και την άφιξη του ζεστού, ανοιξιάτικου καιρού. Το μαρτάκι όμως είναι και ένας συμβολισμός της ιστορίας, του πολιτισμού και των υπέροχων ανοιξιάτικων ημερών που είναι μπροστά μας. Είναι ένα έθιμο που κρατάει χρόνια…
Η άνοιξη είναι συνδεδεμένη με πολλά έθιμα και παραδόσεις… Μια από τις πιο διαδεδομένες είναι το μαρτάκι ή “μάρτης”, που έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα. Τι συμβολίζει και γιατί το φοράμε την άνοιξη; Το βραχιολάκι φτιαγμένο με την ερυθρόλευκη κλωστή είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να σηματοδοτήσουμε τον ερχομό του Μάρτη και την άφιξη του ζεστού, ανοιξιάτικου καιρού. Το μαρτάκι όμως είναι και ένας συμβολισμός της ιστορίας, του πολιτισμού και των υπέροχων ανοιξιάτικων ημερών που είναι μπροστά μας. Είναι ένα έθιμο που κρατάει χρόνια…
Χελιδόνι, ο τελάλης της Άνοιξης και οι μύθοι του
Από την αυγή της ιστορίας, ο άνθρωπος έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τα πουλιά, πολλά από τα οποία επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Άλλα όμως έχουν εξαφανιστεί και άλλα κοντεύουν να εξαφανιστούν εξαιτίας των δραστηριοτήτων του ολοένα αυξανόμενου πληθυσμού. Από τα παλιά χρόνια ο άνθρωπος σκότωνε τα πουλιά για την τροφή του, έπαιρνε τα αυγά τους, τα εξημέρωνε μαγεμένος από την ομορφιά και το κελάηδημα τους, ενώ παράλληλα τους απέδιδε μαγικές ικανότητες, τα χρησιμοποιούσε ως θρησκευτικά σύμβολα κ.ά. Ένα από αυτά τα πουλιά, που όταν το βλέπουμε καταλαβαίνουμε ότι ο καιρός αλλάζει και η φύση ξυπνάει, δεν είναι άλλο από το όμορφο χελιδόνι. Κανένα άλλο πουλί δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ, και δεν τραγουδήθηκε όσο το χελιδόνι. Ο λαός πιστεύει ότι τα χελιδόνια, μαζί με τον κούκο, φέρνουν την άνοιξη. Από τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι μόλις έβλεπαν το πρώτο χελιδόνι έβγαζαν τον «μάρτη» από το χέρι τους και το κρεμούσαν στο δέντρο για να το βρει το χελιδόνι και να φτιάξει τη φωλιά του. Την ημέρα αυτή, παρέες παιδιών κρατούν μια ξύλινη κατασκευή, στολισμένη με πολύχρωμες φούντες, όπου υπάρχει ένα ομοίωμα χελιδονιού, το οποίο κινείται περιστροφικά, και γυρνούν σε όλα τα σπίτια του χωριού. Σε κάθε σπίτι λένε το τραγουδάκι της χελιδόνας, το χελιδόνισμα. Όταν το τραγουδούν, κινούν το ξύλινο ομοίωμα. Οι νοικοκυρές τα αμείβουν με αυγά, ξεραμένα σύκα κ.τ.λ.
Από την αυγή της ιστορίας, ο άνθρωπος έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τα πουλιά, πολλά από τα οποία επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Άλλα όμως έχουν εξαφανιστεί και άλλα κοντεύουν να εξαφανιστούν εξαιτίας των δραστηριοτήτων του ολοένα αυξανόμενου πληθυσμού. Από τα παλιά χρόνια ο άνθρωπος σκότωνε τα πουλιά για την τροφή του, έπαιρνε τα αυγά τους, τα εξημέρωνε μαγεμένος από την ομορφιά και το κελάηδημα τους, ενώ παράλληλα τους απέδιδε μαγικές ικανότητες, τα χρησιμοποιούσε ως θρησκευτικά σύμβολα κ.ά. Ένα από αυτά τα πουλιά, που όταν το βλέπουμε καταλαβαίνουμε ότι ο καιρός αλλάζει και η φύση ξυπνάει, δεν είναι άλλο από το όμορφο χελιδόνι. Κανένα άλλο πουλί δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ, και δεν τραγουδήθηκε όσο το χελιδόνι. Ο λαός πιστεύει ότι τα χελιδόνια, μαζί με τον κούκο, φέρνουν την άνοιξη. Από τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι μόλις έβλεπαν το πρώτο χελιδόνι έβγαζαν τον «μάρτη» από το χέρι τους και το κρεμούσαν στο δέντρο για να το βρει το χελιδόνι και να φτιάξει τη φωλιά του. Την ημέρα αυτή, παρέες παιδιών κρατούν μια ξύλινη κατασκευή, στολισμένη με πολύχρωμες φούντες, όπου υπάρχει ένα ομοίωμα χελιδονιού, το οποίο κινείται περιστροφικά, και γυρνούν σε όλα τα σπίτια του χωριού. Σε κάθε σπίτι λένε το τραγουδάκι της χελιδόνας, το χελιδόνισμα. Όταν το τραγουδούν, κινούν το ξύλινο ομοίωμα. Οι νοικοκυρές τα αμείβουν με αυγά, ξεραμένα σύκα κ.τ.λ.
Το έργο που απεικονίζεται στην αφίσα του προγράμματος είναι της ΝΤΙΝΑΣ ΚΑΜΑΡΔΑ από την συλλογή: "Τα Παιδιά Ονειρεύονται το Μέλλον τους" 2017
Το σύνολο του περιεχομένου της παρούσας ιστοσελίδας, όπως κείμενο, εικόνες, γραφικά, ήχοι, κινούμενες εικόνες και βίντεο, συμπεριλαμβανομένων του εταιρικού λογότυπου και των λοιπών σημάτων, καθώς και των διατάξεων των σελίδων Παιδικής Πινακοθήκης Ελλάδας στο διαδίκτυο, προστατεύονται από το νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και από κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
Site content, design, copy, and creative presented herein protected by international copyright law.copyright © 2021 ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ. All rights reserved.
Site content, design, copy, and creative presented herein protected by international copyright law.copyright © 2021 ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ. All rights reserved.
Page updated
Google Sites
Report abuse