Embedded Files
40 Τραγούδια για Παιδάκια και Παιδιά του Μίκη Θεοδωράκη
Μες στην καρδιά μου κλείνω την Ελλάδα (Μίκης Θεοδωράκης)Για μια τιμή και για μια δόξα πέφτωγια την Ελλάδα τώρα πολεμώ,καινούριους με το αίμα κόσμους τρέφωτον ήλιο σπέρνω απ’ όπου κι αν περνώ.Μες την καρδιά μου κλείνω την Ελλάδακαι λεύτερη ‘κει μέσα τη φρουρώπεθαίνω μα όπου θάνατος και νίκημε πόνο αδέρφια τη χαρά κερνώ.
Το καλοκαίρι (Κωστής Παλαμάς)Ο κόσμος λάμπει σαν ένα αστέρι,βουνά και κάμποι, δέντρα, νερά,γιορτάζουν, πάλι, καθώς προβάλλειτο καλοκαίρι, Θεού χαρά!Φωνούλες, γέλια, φέρνει τ’ αγέριμεσ’ απ’ τ’ αμπέλια, τα καρπερά.Παιδιά αγγελούδια, ψέλνουν τραγούδιατο καλοκαίρι, Θεού χαρά!Την ώρα τούτη σκορπά ένα χέρι,χάδια και πλούτη κι η γη φορά,σαν μια πορφύρα, ζωής πλημμύρα,το καλοκαίρι, Θεού χαρά!Η φύση πέρα ω! νέοι και γέροι,σαν μια μητέρα μας καρτερά.Η φύση όλη σαν περιβόλιτο καλοκαίρι, Θεού χαρά!
Το παγωμένο πουλί (Χάρης Σακελλαρίου)Έξω πέφτει χιόνι κι είναι παγωνιάκι όλοι μαζευτήκαν στη ζεστή γωνιά.Άσπρισαν οι δρόμοι, στρώθηκε η αυλήκι ο βοριάς σφυρίζει, τώρα πιο πολύ.Στο παράθυρό μας στέκει ένα πουλίκαι χτυπά το τζάμι και παρακαλεί:-Πάρτε με κοντά σας, για να ζεσταθώ.Τρέμω το καημένο κι έξω θα χαθώ.-Έλα ‘δω, πουλάκι, για να ζεσταθείς,όλοι σ’ αγαπούμε. Μη μας φοβηθείς.Από το ψωμί μας ψίχουλα να φαςκι όταν βγει ο ήλιος λεύτερο πετάς.
Πρωινή προσευχή (Μιχαήλ Στασινόπουλος)Με τη γλυκειάν αυγούλαχαρούμενο ξυπνώκαι στέλνω προσευχούλαθερμή στον ουρανό.Αξίωσε με θεέ μουκαλό να ‘μαι παιδίκαι πάντα χάριζέ μουχαρά και προκοπή.Θεέ μου σαν τα πουλάκιαχαρούμενα να ζωκαι τ’ άλλα τα παιδάκιαπολύ να τ’ αγαπώΚαι στέλνε μου από πάνωτη χάρη σου κι ευχήνα σ’ έχω σ’ ό,τι κάνωπροστάτη και σκεπή.
Το καραβάκι (Ανώνυμος)Γλιστράς καραβάκι, γλιστράς στον αφρόκαι τ’ άσπρο πανάκι φουσκώνει ελαφρόγλιστράς και θα φτάσεις στα ξένα ταχιάας μη μας ξεχάσεις εκεί στα μακριά.Στο ξένο ακρογιάλι για μας να πονείςγοργά να ‘ρθεις πάλι γοργά να φανείςμακριά απ’ το μυαλό μας καθάριο, ελαφρόκαράβι δικό μας γλιστράς στον αφρό.
Δεν είναι μονάχα τ’ αηδόνια (Κωστής Παλαμάς)Δεν είναι μονάχα τ’ αηδόνιαπου κάνουν ναό το κλαρίπου κάνουν απέραντη γλύκακι εσένα διαβάτρα στιγμή.Στην πλάση είναι κι ‘άλλα πουλάκιαγλυκόλαλα πόσο απαλάσαν μάτι γιομάτο συμπόνιαπου μόλις μας βλέπει περνά.Στην πλάση είναι κι άλλα πουλάκιατραγούδια μα πόσο δειλάσαν πάθους φωνή ν’ ανεβαίνειστα χείλη χωρίς να μιλά
Τι θέλω (Γεώργιος Δροσίνης)Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα,σε ξένα αναστηλώματα δεμένο,ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο,μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.Δε θέλω του γυαλιού το λαμπροφέγγισμα,που δείχνεται άστρο με του ήλιού τη χάρη,θέλω να δίνω φως, από τη φλόγα μου,κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι.
Η Αγράμπελη (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)Λέγ’ η αγράμπελη μυριανθισμένηστον άγριο πλάτανο που τη θωρείκαι με τον ίσκιο του συχνοδιαβαίνειπάντοτ’ επάνω της, βράδυ κι αυγή.Δένδρο περήφανο, μες τον αγέρατα φύλλα, οι κλώνοι σου θρασομανούνβρίσκεις στενόχωρη τώρα τη σφαίρατ’ άστρα τά σύγνεφα δε σε χωρούν.Τρέχει στη ρίζα σου νεράκι κρύοβυζαίνεις άκοπα την καταχνιάκι εμένα ζήλεψες συ το θηρίογιατί μ’ επότιζε λίγη δροσιά.Τι θέλεις πλάτανε, τι μου γυρεύειςδιώξε τον ίσκιο σου κι είμαι μικρήτ’ άνθη μου επάγωσαν, μην τα παιδεύειςασ’ τον, τον ήλιο μου να τα χαρεί.
Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι (Κωστής Παλαμάς)Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκιστη μοναξιά και στη σιωπή.Ξέρω μια πράσινη ραχούλα…Δε θα το χτίσω εκεί.Ξέρω στη χώρα τη μεγάλητον πλούσιο δρόμο τον πλατύ,με τα παλάτια και τους κήπους…Δε θα το χτίσω εκεί.Ξέρω το πρόσχαρο ακρογιάλι,όλο το κύμα το φιλεί,κρινόσπαρτη η αμμουδιά του…Δε θα το χτίσω εκεί.
Νανούρισμα (Φώτης Αγγουλές)Νάνι αγνή μου αυγούλα σύννεφο ντυμένηπόνο σπαραγμένη.Τη ζωή σου τώρα την ορίζουν άλλοικάνε νάνι νάνι.Νάνι νάνι νάνι η παιδική καρδούλανάνι νάνι νάνι η ελληνοπούλαΠληγωμένο αηδόνι γιασεμί πνιγμένο,μες το κρύο το χιόνιΚι όνειρο να βλέπεις τραγικό κοιμήσουπιο πικρό δεν θα ‘ναι από την ζωή σουΝάνι νάνι νάνι η παιδική καρδούλανάνι νάνι νάνι η ελληνοπούλα.
Περιβόλι μου οργωμένο (Παραδοσιακό)Περιβόλι μ ‘οργωμένο, μαργαριταροσπαρμένο.Έχεις γύρω γύρω αλτάνες και στη μέση μαντζουράνεςέχεις μια μηλιά στη μέση που βεργολυγάει να πέσειπάει ο νιος να κόψει μήλα, και μαραίνονται τα φύλλακι η μηλιά βεργοφωνάζει, τον περιβολάρη κράζει.-Πού ‘σ ‘ αφέντη μου μ’ ορίζεις, και κυρά που με ποτίζεις-Γω μαι αφέντης που σ’ ορίζω και κυρά που σε ποτίζω.
Ειρήνη (Βασίλης Ρώτας)Ειρήνη χάραζε και χαρά στην πλάση,σε μεγάλους και παιδιά, σ’ ουρανούς και δάση.Αχ ειρήνη, Ρήνη μας, έλα στα παιδάκια,να ξεχάσουν πόλεμους, πίκρες και φαρμάκια.
Ελληνικό Εμβατήριο (Νίκος Μαραγκουδάκης)Το φως απ’ των θεών τη φλόγα πήρεςπυρσός στα χέρια σου ας γενείκι όθε διαβαίνεις, σκόρπα θείους σπινθήρεςκι’ άναβε πυρκαγιά τρανήμες στις σπηλιές που οργιάζει το σκοτάδικάψε ότι γέννημα κακούν’ ανθίσει μες απ’ τη στάχτη του Άδηο φοίνικας του ωραίου και του καλούν’ ανθίσει μες απ’ τη στάχτη του Άδηο φοίνικας του ωραίου και του καλού.Εμπρός να σκίσουμε την άγρια νύχταπου κύκλωσε όλη τη γηκαι να βοηθήσουμε άγρυπνοι τον ήλιομε λάμψη ολόχρυση να βγειΈλα να βγάλουμε την οικουμένηαπ’ τη σπηλιά τη σκοτεινήυψώνοντας τη γη φωτολουσμένησαν άστρο που ζηλεύουν οι ουρανοίυψώνοντας τη γη φωτολουσμένησαν άστρο που ζηλεύουν οι ουρανοίΧαρά σ’ όποιον στον κόσμο αυτό παλεύεικαι με καρδιά και με ψυχήφέγγος και λούλουδα πάντα να φέρνεικαι σαν φλογέρα αγάπης ν’ αντηχεί.Χαρά για μας το στέρεο μετερίζιτο ματωμένο της καρδιάςνα στήσουμε ψηλά και ν’ ανεμίζειτο φλάμπουρο της ανθρωπιάςνα στήσουμε ψηλά και ν’ ανεμίζειτο φλάμπουρο της α, της ανθρωπιάς.
Στη Χαρά (Νίκος Μαραγκουδάκης)Απ’ το ποτήρι που κερνάς ολόχαρη παρθέναμεθά ο θνητός κι αναφτερά πιότερο απ’ το κρασίΌλα μαζί σου είν’ όμορφα κι είν’ όλα ευτυχισμέναμε σένα η πλάση είναι ναός κι είσ’ ο θεός εσύ.Χωρίς εσένα να είν’ η ζωή μια νύχτα δίχως άστραχωρίς κελάηδημα πουλί δίχως μολπή βιολί.Χωρίς Απρίλη χειμωνιά χωρίς λουλούδι γλάστραακίνητο άγαλμα ψυχρό άστρο που σβήνει ωχρό.
Πιο πολύ κι από τα μάτια (Κωστής Παλαμάς)Πιο πολύ κι από τα μάτια αξίζουνκαι τα λαχταρώτούτον τον καιρό τα χειλάκια.Λάμπουνε στο διάβα μας οι δρόμοισαν από χαρά.Ξόβεργα τριανταφυλλιά,ξόβεργα στημένα τα χειλάκιαστα πυρά πουλάκια.
Πόσον ήσυχα κοιμάται (Άγγελος Βλάχος)Πόσον ήσυχα κοιμάται και η θάλασσα κι η γη,εις τα δάση μας πλανάται, μαυροφόρα σιγή.Σιγανή και μυρωμένη, του βουνούκαι με τ’ άστρα στολισμένοι, ειν’ οι θόλοι τ’ ουρανού.Εκοιμήθηκε τ’ αηδόνι, στου ανθού την αγκαλιάκαι το πετροχελιδόνι χτίζει τη φωλιά.
Χαρά στ’ αλέτρι (Αλέκος Φωτιάδης)Βαριά τ’ αλέτρι οπίσω του τ’ αφράτο αυλάκι αφήνεικαι τ’ αργοπάτητα ο ζευγάς τα βόδια του κεντά,και εκείνα που παιδεύονται με τόση καλοσύνη,με τα μεγάλα μάτια τους κοιτάζουνε σκυφτά.Χαρά στ’ αλέτρι, στον ζευγά, που την ζωή μας δίνουν.Όταν τα στάχυα θα γεννούν, τα βόδια θ’ αποστάσουνκι οι παραγυιοί, τις αψηλές, τις θυμωνιές θα στήνουνκι εκείνα θα ‘βρουν καλαμιά ,πολλή, για να χορτάσουν.Μέσα στ’ αλώνια τα χρυσά, τ’ άλογα θα γυρνάνεκαι θα σηκώνουν σύγνεφο τη σκόνη στο αγέρα,κι οι λιχνιστάδες παρακεί ψηλά θενά σκορπάνεμαλαματένια κότσαλα μες στον γαλάζιο αιθέρα.(=σπόρος από δημητριακό)Χαρά στ’ αλέτρι…χορτάσουν
Κοιμήσου αγγελούδι μου (Κώστας Βίρβος)Κοιμήσου αγγελούδι μου, παιδί μου νάνι, νάνιΝα μεγαλώσεις γρήγορα σαν το ψηλό πλατάνι.Να γίνεις άντρας στο κορμί και στο μυαλό.Για να ‘σαι πάντα μες στον δρόμο τον καλόΚοιμήσου αγγελούδι μου. Γλυκά με το τραγούδι μου.Κοιμήσου περιστέρι μου να γίνεις σαν ατσάλι .Να γίνει κι η καρδούλα σου σαν του Χριστού μεγάλη.Για να μην πεις μες στη ζωή σου ‘δε μπορώ’.Κι αν πρέπει ακόμη να σηκώσεις και σταυρό.Κοιμήσου αγγελούδι μου. Γλυκά με το τραγούδι μου.
Ανάμεσα Σύρο και Τζιά (Οδυσέας Ελύτης)Ανάμεσα Σύρο και Τζιαμικρή φυτρώνει νεραντζιάη μικρή μου η κοπελιά.Πόχει τις ρίζες στο βυθόκαι τα κλαδιά στον ουρανότο κορίτσι που αγαπώ.Πλάσμα δεν είναι ανθρωπινόδεν είναι μήτε ξωτικότο κορίτσι που αγαπώ.Μα ‘χει τον ήλιο φορεσιάτα κύματα περπατηξιάη μικρή μου η Παναγιά.Χάιντε νύφη της θαλάσσηςτι φαμίλιες θα χαλάσεις.Με τον ήλιο φορεσιά σουκαι με τα πουλιά προικιά σου.Όταν καθίσει ένα πουλίστην κεφαλή της και λαλείωχ, φουρτούνα μου κι αυτήΧάνω τιμόνι και κουπιά,με πλημμυράνε τα νεράέλα Χριστέ και Παναγιά.Κι αν γενεί ποτέ το θάμακι αγαπήσεις κάνω τάμαΝα σου στείλω μια μπρατσέραμε τον Πολικόν Αστέρα.
Στου ρυακιού την άκρη (Γρηγόριος Κωνσταντινόπουλος)Στου ρυακιού την άκρη κάποια φοράμου είπε γεμάτη δάκρυ πως μ’ αγαπά.Το δάκρυ το θυμάμαι κομπιαστάέπεσε στο ρυάκι, στα νερά.Θα διαλυθεί το δάκρυ με τον καιρό,θα διαλυθεί κι η αγάπη, το καρτερώ.
Το καλοκαίρι (Κωστής Παλαμάς)Ο κόσμος λάμπει σαν ένα αστέρι,βουνά και κάμποι, δέντρα, νερά,γιορτάζουν, πάλι, καθώς προβάλλειτο καλοκαίρι, Θεού χαρά!Φωνούλες, γέλια, φέρνει τ’ αγέριμεσ’ απ’ τ’ αμπέλια, τα καρπερά.Παιδιά αγγελούδια, ψέλνουν τραγούδιατο καλοκαίρι, Θεού χαρά!Την ώρα τούτη σκορπά ένα χέρι,χάδια και πλούτη κι η γη φορά,σαν μια πορφύρα, ζωής πλημμύρα,το καλοκαίρι, Θεού χαρά!Η φύση πέρα ω! νέοι και γέροι,σαν μια μητέρα μας καρτερά.Η φύση όλη σαν περιβόλιτο καλοκαίρι, Θεού χαρά!
Το παγωμένο πουλί (Χάρης Σακελλαρίου)Έξω πέφτει χιόνι κι είναι παγωνιάκι όλοι μαζευτήκαν στη ζεστή γωνιά.Άσπρισαν οι δρόμοι, στρώθηκε η αυλήκι ο βοριάς σφυρίζει, τώρα πιο πολύ.Στο παράθυρό μας στέκει ένα πουλίκαι χτυπά το τζάμι και παρακαλεί:-Πάρτε με κοντά σας, για να ζεσταθώ.Τρέμω το καημένο κι έξω θα χαθώ.-Έλα ‘δω, πουλάκι, για να ζεσταθείς,όλοι σ’ αγαπούμε. Μη μας φοβηθείς.Από το ψωμί μας ψίχουλα να φαςκι όταν βγει ο ήλιος λεύτερο πετάς.
Πρωινή προσευχή (Μιχαήλ Στασινόπουλος)Με τη γλυκειάν αυγούλαχαρούμενο ξυπνώκαι στέλνω προσευχούλαθερμή στον ουρανό.Αξίωσε με θεέ μουκαλό να ‘μαι παιδίκαι πάντα χάριζέ μουχαρά και προκοπή.Θεέ μου σαν τα πουλάκιαχαρούμενα να ζωκαι τ’ άλλα τα παιδάκιαπολύ να τ’ αγαπώΚαι στέλνε μου από πάνωτη χάρη σου κι ευχήνα σ’ έχω σ’ ό,τι κάνωπροστάτη και σκεπή.
Το καραβάκι (Ανώνυμος)Γλιστράς καραβάκι, γλιστράς στον αφρόκαι τ’ άσπρο πανάκι φουσκώνει ελαφρόγλιστράς και θα φτάσεις στα ξένα ταχιάας μη μας ξεχάσεις εκεί στα μακριά.Στο ξένο ακρογιάλι για μας να πονείςγοργά να ‘ρθεις πάλι γοργά να φανείςμακριά απ’ το μυαλό μας καθάριο, ελαφρόκαράβι δικό μας γλιστράς στον αφρό.
Δεν είναι μονάχα τ’ αηδόνια (Κωστής Παλαμάς)Δεν είναι μονάχα τ’ αηδόνιαπου κάνουν ναό το κλαρίπου κάνουν απέραντη γλύκακι εσένα διαβάτρα στιγμή.Στην πλάση είναι κι ‘άλλα πουλάκιαγλυκόλαλα πόσο απαλάσαν μάτι γιομάτο συμπόνιαπου μόλις μας βλέπει περνά.Στην πλάση είναι κι άλλα πουλάκιατραγούδια μα πόσο δειλάσαν πάθους φωνή ν’ ανεβαίνειστα χείλη χωρίς να μιλά
Τι θέλω (Γεώργιος Δροσίνης)Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα,σε ξένα αναστηλώματα δεμένο,ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο,μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.Δε θέλω του γυαλιού το λαμπροφέγγισμα,που δείχνεται άστρο με του ήλιού τη χάρη,θέλω να δίνω φως, από τη φλόγα μου,κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι.
Η Αγράμπελη (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)Λέγ’ η αγράμπελη μυριανθισμένηστον άγριο πλάτανο που τη θωρείκαι με τον ίσκιο του συχνοδιαβαίνειπάντοτ’ επάνω της, βράδυ κι αυγή.Δένδρο περήφανο, μες τον αγέρατα φύλλα, οι κλώνοι σου θρασομανούνβρίσκεις στενόχωρη τώρα τη σφαίρατ’ άστρα τά σύγνεφα δε σε χωρούν.Τρέχει στη ρίζα σου νεράκι κρύοβυζαίνεις άκοπα την καταχνιάκι εμένα ζήλεψες συ το θηρίογιατί μ’ επότιζε λίγη δροσιά.Τι θέλεις πλάτανε, τι μου γυρεύειςδιώξε τον ίσκιο σου κι είμαι μικρήτ’ άνθη μου επάγωσαν, μην τα παιδεύειςασ’ τον, τον ήλιο μου να τα χαρεί.
Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι (Κωστής Παλαμάς)Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκιστη μοναξιά και στη σιωπή.Ξέρω μια πράσινη ραχούλα…Δε θα το χτίσω εκεί.Ξέρω στη χώρα τη μεγάλητον πλούσιο δρόμο τον πλατύ,με τα παλάτια και τους κήπους…Δε θα το χτίσω εκεί.Ξέρω το πρόσχαρο ακρογιάλι,όλο το κύμα το φιλεί,κρινόσπαρτη η αμμουδιά του…Δε θα το χτίσω εκεί.
Νανούρισμα (Φώτης Αγγουλές)Νάνι αγνή μου αυγούλα σύννεφο ντυμένηπόνο σπαραγμένη.Τη ζωή σου τώρα την ορίζουν άλλοικάνε νάνι νάνι.Νάνι νάνι νάνι η παιδική καρδούλανάνι νάνι νάνι η ελληνοπούλαΠληγωμένο αηδόνι γιασεμί πνιγμένο,μες το κρύο το χιόνιΚι όνειρο να βλέπεις τραγικό κοιμήσουπιο πικρό δεν θα ‘ναι από την ζωή σουΝάνι νάνι νάνι η παιδική καρδούλανάνι νάνι νάνι η ελληνοπούλα.
Περιβόλι μου οργωμένο (Παραδοσιακό)Περιβόλι μ ‘οργωμένο, μαργαριταροσπαρμένο.Έχεις γύρω γύρω αλτάνες και στη μέση μαντζουράνεςέχεις μια μηλιά στη μέση που βεργολυγάει να πέσειπάει ο νιος να κόψει μήλα, και μαραίνονται τα φύλλακι η μηλιά βεργοφωνάζει, τον περιβολάρη κράζει.-Πού ‘σ ‘ αφέντη μου μ’ ορίζεις, και κυρά που με ποτίζεις-Γω μαι αφέντης που σ’ ορίζω και κυρά που σε ποτίζω.
Ειρήνη (Βασίλης Ρώτας)Ειρήνη χάραζε και χαρά στην πλάση,σε μεγάλους και παιδιά, σ’ ουρανούς και δάση.Αχ ειρήνη, Ρήνη μας, έλα στα παιδάκια,να ξεχάσουν πόλεμους, πίκρες και φαρμάκια.
Ελληνικό Εμβατήριο (Νίκος Μαραγκουδάκης)Το φως απ’ των θεών τη φλόγα πήρεςπυρσός στα χέρια σου ας γενείκι όθε διαβαίνεις, σκόρπα θείους σπινθήρεςκι’ άναβε πυρκαγιά τρανήμες στις σπηλιές που οργιάζει το σκοτάδικάψε ότι γέννημα κακούν’ ανθίσει μες απ’ τη στάχτη του Άδηο φοίνικας του ωραίου και του καλούν’ ανθίσει μες απ’ τη στάχτη του Άδηο φοίνικας του ωραίου και του καλού.Εμπρός να σκίσουμε την άγρια νύχταπου κύκλωσε όλη τη γηκαι να βοηθήσουμε άγρυπνοι τον ήλιομε λάμψη ολόχρυση να βγειΈλα να βγάλουμε την οικουμένηαπ’ τη σπηλιά τη σκοτεινήυψώνοντας τη γη φωτολουσμένησαν άστρο που ζηλεύουν οι ουρανοίυψώνοντας τη γη φωτολουσμένησαν άστρο που ζηλεύουν οι ουρανοίΧαρά σ’ όποιον στον κόσμο αυτό παλεύεικαι με καρδιά και με ψυχήφέγγος και λούλουδα πάντα να φέρνεικαι σαν φλογέρα αγάπης ν’ αντηχεί.Χαρά για μας το στέρεο μετερίζιτο ματωμένο της καρδιάςνα στήσουμε ψηλά και ν’ ανεμίζειτο φλάμπουρο της ανθρωπιάςνα στήσουμε ψηλά και ν’ ανεμίζειτο φλάμπουρο της α, της ανθρωπιάς.
Στη Χαρά (Νίκος Μαραγκουδάκης)Απ’ το ποτήρι που κερνάς ολόχαρη παρθέναμεθά ο θνητός κι αναφτερά πιότερο απ’ το κρασίΌλα μαζί σου είν’ όμορφα κι είν’ όλα ευτυχισμέναμε σένα η πλάση είναι ναός κι είσ’ ο θεός εσύ.Χωρίς εσένα να είν’ η ζωή μια νύχτα δίχως άστραχωρίς κελάηδημα πουλί δίχως μολπή βιολί.Χωρίς Απρίλη χειμωνιά χωρίς λουλούδι γλάστραακίνητο άγαλμα ψυχρό άστρο που σβήνει ωχρό.
Πιο πολύ κι από τα μάτια (Κωστής Παλαμάς)Πιο πολύ κι από τα μάτια αξίζουνκαι τα λαχταρώτούτον τον καιρό τα χειλάκια.Λάμπουνε στο διάβα μας οι δρόμοισαν από χαρά.Ξόβεργα τριανταφυλλιά,ξόβεργα στημένα τα χειλάκιαστα πυρά πουλάκια.
Πόσον ήσυχα κοιμάται (Άγγελος Βλάχος)Πόσον ήσυχα κοιμάται και η θάλασσα κι η γη,εις τα δάση μας πλανάται, μαυροφόρα σιγή.Σιγανή και μυρωμένη, του βουνούκαι με τ’ άστρα στολισμένοι, ειν’ οι θόλοι τ’ ουρανού.Εκοιμήθηκε τ’ αηδόνι, στου ανθού την αγκαλιάκαι το πετροχελιδόνι χτίζει τη φωλιά.
Χαρά στ’ αλέτρι (Αλέκος Φωτιάδης)Βαριά τ’ αλέτρι οπίσω του τ’ αφράτο αυλάκι αφήνεικαι τ’ αργοπάτητα ο ζευγάς τα βόδια του κεντά,και εκείνα που παιδεύονται με τόση καλοσύνη,με τα μεγάλα μάτια τους κοιτάζουνε σκυφτά.Χαρά στ’ αλέτρι, στον ζευγά, που την ζωή μας δίνουν.Όταν τα στάχυα θα γεννούν, τα βόδια θ’ αποστάσουνκι οι παραγυιοί, τις αψηλές, τις θυμωνιές θα στήνουνκι εκείνα θα ‘βρουν καλαμιά ,πολλή, για να χορτάσουν.Μέσα στ’ αλώνια τα χρυσά, τ’ άλογα θα γυρνάνεκαι θα σηκώνουν σύγνεφο τη σκόνη στο αγέρα,κι οι λιχνιστάδες παρακεί ψηλά θενά σκορπάνεμαλαματένια κότσαλα μες στον γαλάζιο αιθέρα.(=σπόρος από δημητριακό)Χαρά στ’ αλέτρι…χορτάσουν
Κοιμήσου αγγελούδι μου (Κώστας Βίρβος)Κοιμήσου αγγελούδι μου, παιδί μου νάνι, νάνιΝα μεγαλώσεις γρήγορα σαν το ψηλό πλατάνι.Να γίνεις άντρας στο κορμί και στο μυαλό.Για να ‘σαι πάντα μες στον δρόμο τον καλόΚοιμήσου αγγελούδι μου. Γλυκά με το τραγούδι μου.Κοιμήσου περιστέρι μου να γίνεις σαν ατσάλι .Να γίνει κι η καρδούλα σου σαν του Χριστού μεγάλη.Για να μην πεις μες στη ζωή σου ‘δε μπορώ’.Κι αν πρέπει ακόμη να σηκώσεις και σταυρό.Κοιμήσου αγγελούδι μου. Γλυκά με το τραγούδι μου.
Ανάμεσα Σύρο και Τζιά (Οδυσέας Ελύτης)Ανάμεσα Σύρο και Τζιαμικρή φυτρώνει νεραντζιάη μικρή μου η κοπελιά.Πόχει τις ρίζες στο βυθόκαι τα κλαδιά στον ουρανότο κορίτσι που αγαπώ.Πλάσμα δεν είναι ανθρωπινόδεν είναι μήτε ξωτικότο κορίτσι που αγαπώ.Μα ‘χει τον ήλιο φορεσιάτα κύματα περπατηξιάη μικρή μου η Παναγιά.Χάιντε νύφη της θαλάσσηςτι φαμίλιες θα χαλάσεις.Με τον ήλιο φορεσιά σουκαι με τα πουλιά προικιά σου.Όταν καθίσει ένα πουλίστην κεφαλή της και λαλείωχ, φουρτούνα μου κι αυτήΧάνω τιμόνι και κουπιά,με πλημμυράνε τα νεράέλα Χριστέ και Παναγιά.Κι αν γενεί ποτέ το θάμακι αγαπήσεις κάνω τάμαΝα σου στείλω μια μπρατσέραμε τον Πολικόν Αστέρα.
Στου ρυακιού την άκρη (Γρηγόριος Κωνσταντινόπουλος)Στου ρυακιού την άκρη κάποια φοράμου είπε γεμάτη δάκρυ πως μ’ αγαπά.Το δάκρυ το θυμάμαι κομπιαστάέπεσε στο ρυάκι, στα νερά.Θα διαλυθεί το δάκρυ με τον καιρό,θα διαλυθεί κι η αγάπη, το καρτερώ.
Στη βιτρίνα (Αντιγόνη Μεταξά/θεία Λένα)Στην βιτρίνα, τραλαλά, μια κουκλίτσα μας γελάκαι με ανοιχτά χεράκια, χαιρετά τα κοριτσάκια.Στην βιτρίνα, τραλαλά, τα ματάκια σου θωρώ,να την είχα, την κυρά μου, στη μικρή την αγκαλιά μου.Στην βιτρίνα, τραλαλά, μια κουκλίτσα μας γελά
Η Μαργαρίτα (Μιχαήλ Στασινόπουλος)Η μικρούλα, η μικρή Μαργαρίτα,να διαβάζει, δεν μπορεί, άλφα βήτα.Στα ματάκια της κυλά ένα δάκρυ,το βιβλίο της πετά σε μιαν άκρη.Το ποδάρι της χτυπά και φωνάζει,την κοιτάζουν τα παιδιά, κάνουν χάζι.Να διαβάζει, δεν μπορεί, άλφα βήτα,αχ! τι άτακτο παιδί, Μαργαρίτα.
Ο κόκορας (Βασίλης Ρώτας)Κοίτα, κοίτα ο κοκκορής μας,το καμάρι της αυλής μας,κορωνάτος, σπιρουνάτος,κορδωμένος και τριζάτος.Με το κόκκινο λειρί του,την ουρά την φουντωτή του,μοιάζει, κι-κι-ρι-κι-κι,ταγματάρχης με στολή.Πώς πετάγεται στη μάντρα,με το μάτι του σα χάντρα,και κοιτάει ψηλά και κάτουκαι τινάζει τα φτερά του.Και λαλεί σα να σαλπίζειτο λαιμό του, λες, ξεσκίζει,φοβερίζει, κι-κι-ρι,φοβερίζει όλη τη γη.Μ’ αν εκεί σαλέψει κάτι,χούι, ώσπου να κλείσει μάτι,μια στριγκλιά σκουίλα μπήζεικαι πηδάει κι όπου φύγει.Σαν κουρέλι παραδέρνειπου ένα φύσημα το παίρνει,τι κακό, κα-κα-κα-κι,να τρυπώσει, να χαθεί.
Πού ‘ναι πιο καλά (Βασίλης Ρώτας)Φεγγαράκι, φεγγαράκιπου κρέμεσαι στον ουρανό,πες μου και πού ’ναι πιο καλά,στον κάμπο ή στο βουνό;Όπου είν’ υγεία και χαράκι όπου κανένας δεν πεινάκαι κανένας δεν κρυώνειούτε πονάει εκεί είναι πιο καλά!Ποταμάκι, ποταμάκιπου τρέχεις όλο τον καιρό,πες μου και πού ’ναι πιο καλά,στην πόλη ή στο χωριό;Όπου είν’ υγεία και χαράκι όπου κανένας δεν πεινάκαι κανένας δεν κρυώνειούτε πονάει εκεί είναι πιο καλά!Χελιδόνι, χελιδόνιπου βλέπεις χώρες και χωριά,πες μου και πού ’ναι πιο καλά,στον Νότο ή στον Βοριά;Όπου είν’ υγεία και χαράκι όπου κανένας δεν πεινάκαι κανένας δεν κρυώνειούτε πονάει εκεί είναι πιο καλά!
Καληνύχτα (Μάνος Χατζιδάκις)Καληνύχτα, καληνύχτα,ξάπλωσε παιδάκιΚαληνύχτα, καληνύχτα,κι όνειρα γλυκά.Το φεγγάρι σαν το καντηλάκιμας φωτίζει, πάλι μαγικά.Καληνύχτα, καληνύχτα,κλείσε τα ματάκιατ’ αγεράκι παίζει στα κλαδιά.
Η πεταλούδα (Άγνωστος)Κάτι ψήλωσε στ’ αγέρι, κάτι λάμπει μες στο φως,ήλιος νάναι; Να ’ν’ αστέρι, για παράξενος ανθός;Από το ‘να λουλουδάκι στ’ άλλο φεύγει και πετάκαι τινάζει στ’ αγεράκι τα φτερά τα χνουδωτά.Τι χρυσό πεταλουδάκι! Τι βουλίτσες πορφυρές!Να το πρόφταινα λιγάκι μέσα ‘κει στις φυλλωσιές.
Η άνοιξη (Διονύσιος Σολωμός)Απ’ την άνοιξη που εγύρισε, ουρανός και γης ευφρανθείΜε το χόρτο και με τ’ άνθη, παίζει ο ζέφυρος τερπνά.Ήλιου αχτίνα καθαρότατη, του βουνού τα χιόνια λιώνειΠου το νέο του ξεφυτρώνει, πράσιν’ έντυμα λαμπρό.Το σιγό το κυματάκι, εις ταις άκρες του φλοισβίζεικαι τ’ ολόδροσο στολίζει, με τ’ ακοίμητα νερά.
Πρωτομαγιά (Διονύσιος Σολωμός)Αύριο θα κόψουμε κάτι λουλούδιααύριο θα ψάλουμε κάτι τραγούδιαεις την πολύανθη Πρωτομαγιά.Να, που δροσόβολη αύρα ξυπνάει,και ψιθυρίζοντας μοσχοβολάειαπό τ’ αρώματα τ’ αυγερινά.Σ’ τα φύλλα επέρναε και της καρδίας,σαν τα κινήματα της φαντασίαςπου ζωγραφίζουνε την ευτυχιά.
Η αγνώριστη (Διονύσιος Σολωμός)Ποια είναι τούτηπου κατεβαίνειασπροντυμένηΩχ το βουνό;Τώρα που τούτηη κόρη φαίνεται,το χόρτο, γένεταιάνθι απαλό.Κι ευθύς ανοίγειτα ωραία του κάλλη,και το κεφάλισυχνοκουνεί.Κι ερωτευμένο,να μη το αφήσει,να το πατήσει,παρακαλεί.Κόκκινα κι όμορφαέχει τα χείλα,ωσάν τα φύλλατης ροδαριάς,Όταν χαράζει,και η αυγούλαλεπτή βροχούλαστέρνει δροσιάς.
Όπου προς το βράδυ (Κωστής Παλαμάς)Όπου προς το βράδυπάτησες τη γηβγήκε στο σκοτάδιμια δροσοπηγή.Κι όπου ήτανε ξέρακαι βουβή ερημιάπαίζει μια φλογέραστ’ άσπρα γιασεμιά.Ρέει, τραγούδι η βρύση,κλαίει σαν προσευχήγύρω της η φύσηγίνεται ψυχή.Όπου προς το βράδυπρόβαλες, Αυγή,φούντωσε λιβάδιμια πηγή τη γη.
Στην όχθη (Κ. Χ. Μύρης)Στάσου στην όχθη και κοίτα το ρέματι κουβαλάει στο μαύρο νερόδέντρα κομμένα ψοφίμια και αίμαγέλιο κυμάτων και κλάμα χλωρόΠοιος είμαι, που πάω, ρωτάω, ζητάωτι φεύγει, τι μένει και τι δε γερνάΣτάσου στην όχθη του άπειρου χρόνουδες τι γοργά ταξιδεύει το φωςσκύψε ν’ ακούσεις το θρήνο του πόνουπου της χαράς είναι σταυραφελφόςΠοιος είμαι, που πάω, ρωτάω, ζητάωτι φεύγει, τι μένει και τι δε γερνά.Στάσου στην όχθη και δες το ποτάμιμη σε πλανέψει βουή και βυθόςγη κι ουρανό και ζωή και καλάμιτα κυβερνάει ο ίδιος ρυθμόςΠοιος είμαι, που πάω, ρωτάω, ζητάωτι φεύγει, τι μένει και τι δε γερνά.
Άρνηση (Περιγιάλι) (Γιώργος Σεφέρης)Στο περιγιάλι το κρυφόκι άσπρο σαν περιστέριδιψάσαμε το μεσημέριμα το νερό γλυφό.Πάνω στην άμμο την ξανθήγράψαμε τ’ όνομά τηςΩραία που φύσηξε ο μπάτηςκαι σβήστηκε η γραφή.Με τι καρδιά, με τι πνοή,τι πόθους και τι πάθοςπήραμε τη ζωή μας· λάθος!κι αλλάξαμε ζωή.
Το εκκρεμές (Νίκος Γκάτσος)Ήρθα σαν το γλάροστην ακρογιαλιάήρθα να σε πάρωμ εκατό φιλιά.Είν η ζωή με τ όνειρο δεμένη.Έλα κι εσύ, χαρά μας περιμένει.Στ όμορφο ταξίδικαι τ’ αλαργινόέχω για στολίδιτον Αυγερινό.Είν η ζωή με τ όνειρο δεμένη.Έλα κι εσύ, χαρά μας περιμένει.Τα φτερά μου ανοίγωβόηθα με κι εσύφτάνουμε σε λίγοστ άσπρο μας νησί.Είν η ζωή με τ όνειρο δεμένη.Έλα κι εσύ, χαρά μας περιμένει.
Χρυσοπράσινο φύλλο (Λεωνίδας Μαλένης)Γη της λεμονιάς, της ελιάςγη της αγκαλιάς, της χαράςγη του πεύκου, του κυπαρισσιούτων παλικαριών και της αγάπης.Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο.Γη του ξεραμένου λιβαδιούγη της πικραμένης Παναγιάςγη του λίβα, τ’ άδικου χαμούτ’ άγριου καιρού, των ηφαιστείων.Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο.Γη των κοριτσιών που γελούνγη των αγοριών που μεθούνγη του μύρου, του χαιρετισμούΚύπρος της αγάπης και του ονείρου.Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο.
Όλα κοιμούνται κι όλα σβήνουν (Λορέντζος Μαβίλης)Όλα κοιμούνται κι όλα σβήνουν,ο Έσπερος παλεύει μόνοςκι όλα μ’ αφήνουν πως μ’ αφήνουνκαι μόνο δεν μ’ αφήνει ο πόνος.Τα ρόδα κόκκινα αναμμένα,ξεφτίζουν στ’ ουρανού την άχνα,σαν απ’ το αίμα μου βγαλμένα,που πλημμυρίζει μου τα σπλάχνα.
Φθινόπωρο (Κώστας Χατζόπουλος)Άσε το Φθινόπωρο γύρω σου να στρώσειτ’ άνθη τα στερνά.Μια ζωή πεθαίνει, μια πνοή περνά.Τάχα σε προσμένει μια άνοιξη ξανά;Άσε το Φθινόπωρο γύρω σου να απλώσειμια στερνή ευωδιά,μια χαρά χαμένη, μέσα στην καρδιά.
Η ξανθούλα (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)Μ΄ αρέσ΄ η θάλασσα, γιατί μου μοιάζειμ΄ αρέσει, σ΄ άκουσα να λες κρυφάπότε αγριεύεται, βόγγει, στενάζεικαι πότε ολόχαρη παίζει γελά.Δεν είν΄ ολόξανθη σαν τα μαλλιά μου.Δεν είν΄ ο κόρφος μου σαν τον αφρό.Μέσα στα μάτια μου τα γαλανά μουδεν έχω κύματα, τάφο, ουρανό.Μ΄ αρέσ΄η θάλασσα, γιατί μου μοιάζεικι ας έχει μέσα της κόσμο θεριάμη στην καρδούλα μου μη δε φωλιάζειαγάπη αχόρταγη, σκληρή φωτιά.Κι εγώ εχαιρόμουνα που χολιασμένηφαρμάκι μου ‘σταζες μες στην ψυχήτη ζήλεια σου έβλεπα ξαγριωμένηστα χείλη σου έβραζε κάθε πνοή.Τότ΄ εκρεμάστηκα στην τραχηλιά σουτη φλόγα σώσβυσα με δυό φιλιά,την όψη εβύθισα μες στα μαλλιά σου,στον κόρφο σου έστησα κρυφή φωλιά.Κύμα μου ανήμερο, ψυχή μου, φθάνει.Μη μ΄ αγριεύεσαι, πλάγιασ΄ εδώΘάμαι για σένανε γλυκό λιμάνιΤι αξίζει η θάλασσα χωρίς γιαλό.
Δες, τι λαμπρό φεγγάρι (Διονύσιος Σολωμός)Δες τι λαμπρό φεγγάρι, δες τι νυχτιά περνάειμιαν αύρα δε φυσάει, δε σειέται ένα φτερό.Το αηδονάκι μόνο μες τα κλαδιά πετώντας,λυπάται κελαηδώντας, πως είναι μοναχόΜα, να η συντρόφισσά του, μαγευτικά του κράζειπουλί μου μη σε νοιάζει κι εγώ είμ’ εδώ μ’ εσέ.Λόγια γλυκά είναι τούτα που ηχούνε στην καρδιά μουμα εγώ στην ερημιά μου, δεν τ’ άκουσα ποτέ
Η Μαργαρίτα (Μιχαήλ Στασινόπουλος)Η μικρούλα, η μικρή Μαργαρίτα,να διαβάζει, δεν μπορεί, άλφα βήτα.Στα ματάκια της κυλά ένα δάκρυ,το βιβλίο της πετά σε μιαν άκρη.Το ποδάρι της χτυπά και φωνάζει,την κοιτάζουν τα παιδιά, κάνουν χάζι.Να διαβάζει, δεν μπορεί, άλφα βήτα,αχ! τι άτακτο παιδί, Μαργαρίτα.
Ο κόκορας (Βασίλης Ρώτας)Κοίτα, κοίτα ο κοκκορής μας,το καμάρι της αυλής μας,κορωνάτος, σπιρουνάτος,κορδωμένος και τριζάτος.Με το κόκκινο λειρί του,την ουρά την φουντωτή του,μοιάζει, κι-κι-ρι-κι-κι,ταγματάρχης με στολή.Πώς πετάγεται στη μάντρα,με το μάτι του σα χάντρα,και κοιτάει ψηλά και κάτουκαι τινάζει τα φτερά του.Και λαλεί σα να σαλπίζειτο λαιμό του, λες, ξεσκίζει,φοβερίζει, κι-κι-ρι,φοβερίζει όλη τη γη.Μ’ αν εκεί σαλέψει κάτι,χούι, ώσπου να κλείσει μάτι,μια στριγκλιά σκουίλα μπήζεικαι πηδάει κι όπου φύγει.Σαν κουρέλι παραδέρνειπου ένα φύσημα το παίρνει,τι κακό, κα-κα-κα-κι,να τρυπώσει, να χαθεί.
Πού ‘ναι πιο καλά (Βασίλης Ρώτας)Φεγγαράκι, φεγγαράκιπου κρέμεσαι στον ουρανό,πες μου και πού ’ναι πιο καλά,στον κάμπο ή στο βουνό;Όπου είν’ υγεία και χαράκι όπου κανένας δεν πεινάκαι κανένας δεν κρυώνειούτε πονάει εκεί είναι πιο καλά!Ποταμάκι, ποταμάκιπου τρέχεις όλο τον καιρό,πες μου και πού ’ναι πιο καλά,στην πόλη ή στο χωριό;Όπου είν’ υγεία και χαράκι όπου κανένας δεν πεινάκαι κανένας δεν κρυώνειούτε πονάει εκεί είναι πιο καλά!Χελιδόνι, χελιδόνιπου βλέπεις χώρες και χωριά,πες μου και πού ’ναι πιο καλά,στον Νότο ή στον Βοριά;Όπου είν’ υγεία και χαράκι όπου κανένας δεν πεινάκαι κανένας δεν κρυώνειούτε πονάει εκεί είναι πιο καλά!
Καληνύχτα (Μάνος Χατζιδάκις)Καληνύχτα, καληνύχτα,ξάπλωσε παιδάκιΚαληνύχτα, καληνύχτα,κι όνειρα γλυκά.Το φεγγάρι σαν το καντηλάκιμας φωτίζει, πάλι μαγικά.Καληνύχτα, καληνύχτα,κλείσε τα ματάκιατ’ αγεράκι παίζει στα κλαδιά.
Η πεταλούδα (Άγνωστος)Κάτι ψήλωσε στ’ αγέρι, κάτι λάμπει μες στο φως,ήλιος νάναι; Να ’ν’ αστέρι, για παράξενος ανθός;Από το ‘να λουλουδάκι στ’ άλλο φεύγει και πετάκαι τινάζει στ’ αγεράκι τα φτερά τα χνουδωτά.Τι χρυσό πεταλουδάκι! Τι βουλίτσες πορφυρές!Να το πρόφταινα λιγάκι μέσα ‘κει στις φυλλωσιές.
Η άνοιξη (Διονύσιος Σολωμός)Απ’ την άνοιξη που εγύρισε, ουρανός και γης ευφρανθείΜε το χόρτο και με τ’ άνθη, παίζει ο ζέφυρος τερπνά.Ήλιου αχτίνα καθαρότατη, του βουνού τα χιόνια λιώνειΠου το νέο του ξεφυτρώνει, πράσιν’ έντυμα λαμπρό.Το σιγό το κυματάκι, εις ταις άκρες του φλοισβίζεικαι τ’ ολόδροσο στολίζει, με τ’ ακοίμητα νερά.
Πρωτομαγιά (Διονύσιος Σολωμός)Αύριο θα κόψουμε κάτι λουλούδιααύριο θα ψάλουμε κάτι τραγούδιαεις την πολύανθη Πρωτομαγιά.Να, που δροσόβολη αύρα ξυπνάει,και ψιθυρίζοντας μοσχοβολάειαπό τ’ αρώματα τ’ αυγερινά.Σ’ τα φύλλα επέρναε και της καρδίας,σαν τα κινήματα της φαντασίαςπου ζωγραφίζουνε την ευτυχιά.
Η αγνώριστη (Διονύσιος Σολωμός)Ποια είναι τούτηπου κατεβαίνειασπροντυμένηΩχ το βουνό;Τώρα που τούτηη κόρη φαίνεται,το χόρτο, γένεταιάνθι απαλό.Κι ευθύς ανοίγειτα ωραία του κάλλη,και το κεφάλισυχνοκουνεί.Κι ερωτευμένο,να μη το αφήσει,να το πατήσει,παρακαλεί.Κόκκινα κι όμορφαέχει τα χείλα,ωσάν τα φύλλατης ροδαριάς,Όταν χαράζει,και η αυγούλαλεπτή βροχούλαστέρνει δροσιάς.
Όπου προς το βράδυ (Κωστής Παλαμάς)Όπου προς το βράδυπάτησες τη γηβγήκε στο σκοτάδιμια δροσοπηγή.Κι όπου ήτανε ξέρακαι βουβή ερημιάπαίζει μια φλογέραστ’ άσπρα γιασεμιά.Ρέει, τραγούδι η βρύση,κλαίει σαν προσευχήγύρω της η φύσηγίνεται ψυχή.Όπου προς το βράδυπρόβαλες, Αυγή,φούντωσε λιβάδιμια πηγή τη γη.
Στην όχθη (Κ. Χ. Μύρης)Στάσου στην όχθη και κοίτα το ρέματι κουβαλάει στο μαύρο νερόδέντρα κομμένα ψοφίμια και αίμαγέλιο κυμάτων και κλάμα χλωρόΠοιος είμαι, που πάω, ρωτάω, ζητάωτι φεύγει, τι μένει και τι δε γερνάΣτάσου στην όχθη του άπειρου χρόνουδες τι γοργά ταξιδεύει το φωςσκύψε ν’ ακούσεις το θρήνο του πόνουπου της χαράς είναι σταυραφελφόςΠοιος είμαι, που πάω, ρωτάω, ζητάωτι φεύγει, τι μένει και τι δε γερνά.Στάσου στην όχθη και δες το ποτάμιμη σε πλανέψει βουή και βυθόςγη κι ουρανό και ζωή και καλάμιτα κυβερνάει ο ίδιος ρυθμόςΠοιος είμαι, που πάω, ρωτάω, ζητάωτι φεύγει, τι μένει και τι δε γερνά.
Άρνηση (Περιγιάλι) (Γιώργος Σεφέρης)Στο περιγιάλι το κρυφόκι άσπρο σαν περιστέριδιψάσαμε το μεσημέριμα το νερό γλυφό.Πάνω στην άμμο την ξανθήγράψαμε τ’ όνομά τηςΩραία που φύσηξε ο μπάτηςκαι σβήστηκε η γραφή.Με τι καρδιά, με τι πνοή,τι πόθους και τι πάθοςπήραμε τη ζωή μας· λάθος!κι αλλάξαμε ζωή.
Το εκκρεμές (Νίκος Γκάτσος)Ήρθα σαν το γλάροστην ακρογιαλιάήρθα να σε πάρωμ εκατό φιλιά.Είν η ζωή με τ όνειρο δεμένη.Έλα κι εσύ, χαρά μας περιμένει.Στ όμορφο ταξίδικαι τ’ αλαργινόέχω για στολίδιτον Αυγερινό.Είν η ζωή με τ όνειρο δεμένη.Έλα κι εσύ, χαρά μας περιμένει.Τα φτερά μου ανοίγωβόηθα με κι εσύφτάνουμε σε λίγοστ άσπρο μας νησί.Είν η ζωή με τ όνειρο δεμένη.Έλα κι εσύ, χαρά μας περιμένει.
Χρυσοπράσινο φύλλο (Λεωνίδας Μαλένης)Γη της λεμονιάς, της ελιάςγη της αγκαλιάς, της χαράςγη του πεύκου, του κυπαρισσιούτων παλικαριών και της αγάπης.Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο.Γη του ξεραμένου λιβαδιούγη της πικραμένης Παναγιάςγη του λίβα, τ’ άδικου χαμούτ’ άγριου καιρού, των ηφαιστείων.Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο.Γη των κοριτσιών που γελούνγη των αγοριών που μεθούνγη του μύρου, του χαιρετισμούΚύπρος της αγάπης και του ονείρου.Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο.
Όλα κοιμούνται κι όλα σβήνουν (Λορέντζος Μαβίλης)Όλα κοιμούνται κι όλα σβήνουν,ο Έσπερος παλεύει μόνοςκι όλα μ’ αφήνουν πως μ’ αφήνουνκαι μόνο δεν μ’ αφήνει ο πόνος.Τα ρόδα κόκκινα αναμμένα,ξεφτίζουν στ’ ουρανού την άχνα,σαν απ’ το αίμα μου βγαλμένα,που πλημμυρίζει μου τα σπλάχνα.
Φθινόπωρο (Κώστας Χατζόπουλος)Άσε το Φθινόπωρο γύρω σου να στρώσειτ’ άνθη τα στερνά.Μια ζωή πεθαίνει, μια πνοή περνά.Τάχα σε προσμένει μια άνοιξη ξανά;Άσε το Φθινόπωρο γύρω σου να απλώσειμια στερνή ευωδιά,μια χαρά χαμένη, μέσα στην καρδιά.
Η ξανθούλα (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)Μ΄ αρέσ΄ η θάλασσα, γιατί μου μοιάζειμ΄ αρέσει, σ΄ άκουσα να λες κρυφάπότε αγριεύεται, βόγγει, στενάζεικαι πότε ολόχαρη παίζει γελά.Δεν είν΄ ολόξανθη σαν τα μαλλιά μου.Δεν είν΄ ο κόρφος μου σαν τον αφρό.Μέσα στα μάτια μου τα γαλανά μουδεν έχω κύματα, τάφο, ουρανό.Μ΄ αρέσ΄η θάλασσα, γιατί μου μοιάζεικι ας έχει μέσα της κόσμο θεριάμη στην καρδούλα μου μη δε φωλιάζειαγάπη αχόρταγη, σκληρή φωτιά.Κι εγώ εχαιρόμουνα που χολιασμένηφαρμάκι μου ‘σταζες μες στην ψυχήτη ζήλεια σου έβλεπα ξαγριωμένηστα χείλη σου έβραζε κάθε πνοή.Τότ΄ εκρεμάστηκα στην τραχηλιά σουτη φλόγα σώσβυσα με δυό φιλιά,την όψη εβύθισα μες στα μαλλιά σου,στον κόρφο σου έστησα κρυφή φωλιά.Κύμα μου ανήμερο, ψυχή μου, φθάνει.Μη μ΄ αγριεύεσαι, πλάγιασ΄ εδώΘάμαι για σένανε γλυκό λιμάνιΤι αξίζει η θάλασσα χωρίς γιαλό.
Δες, τι λαμπρό φεγγάρι (Διονύσιος Σολωμός)Δες τι λαμπρό φεγγάρι, δες τι νυχτιά περνάειμιαν αύρα δε φυσάει, δε σειέται ένα φτερό.Το αηδονάκι μόνο μες τα κλαδιά πετώντας,λυπάται κελαηδώντας, πως είναι μοναχόΜα, να η συντρόφισσά του, μαγευτικά του κράζειπουλί μου μη σε νοιάζει κι εγώ είμ’ εδώ μ’ εσέ.Λόγια γλυκά είναι τούτα που ηχούνε στην καρδιά μουμα εγώ στην ερημιά μου, δεν τ’ άκουσα ποτέ
Θα σου δώσω ένα τόπι χρυσό (Brendan Behan σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα)Θα σου δώσω ένα τόπι χρυσό να το παίζεις στο χολ με παιδιάαν με πάρεις, με πάρεις, με πάρεις να ‘μαι ταίρι σου πια.Θα σου δώσω τα κλειδιά της καρδιάς μου και τα χρήματα όσα κι αν έχωαν με πάρεις, με πάρεις, με πάρεις να ‘μαι ταίρι σου πια.Θα σου δώσω ρολόι με καδένα να το δείχνεις κρυφά στα παιδιάαν με πάρεις, με πάρεις, με πάρεις ταίρι να ‘μαστε πια.Θα σου δώσω χρυσάφι, χρυσάφι να γεμίζεις τις χούφτες φλουριάαν με πάρεις, με πάρεις, με πάρεις ταίρι να ‘μαστε πια.Θα σου φτιάξω μια πίτα με κρέας θα σε κρύψω ως να φύγουν οι μάγκεςαν με πάρεις, με πάρεις, με πάρεις ταίρι να ‘μαστε πια.Όμως πρώτα να δούμε αν ταιριάζουμεαν ταιριάζουμε οι δυο μας σωστά.
Εσπερινός (Γεώργιος Δροσίνης)Σε ρημαγμένο παρεκκλήσι της Άνοιξης το θείο κοντύλιεικόνες έχει ζωγραφίσει με τ’ αγριολούλουδα τ’ Απρίλη.Ο ήλιος γέρνοντας στη δύση, μπροστά στου ιερού την πύλημπαίνει δειλά να προσκυνήσει κι ανάφτ’ υπέρλαμπρο καντήλι.Σκορπάει γλυκιά μοσχοβολιά, δάφνη στον τοίχο ριζωμένηθυμίαμα που καίει η πίστιςκαι μια χελιδονοφωλιά, ψηλά στο νάρθηκα χτισμένηψάλλει το «Δόξα εν υψίστοις».
Εσπερινός (Γεώργιος Δροσίνης)Σε ρημαγμένο παρεκκλήσι της Άνοιξης το θείο κοντύλιεικόνες έχει ζωγραφίσει με τ’ αγριολούλουδα τ’ Απρίλη.Ο ήλιος γέρνοντας στη δύση, μπροστά στου ιερού την πύλημπαίνει δειλά να προσκυνήσει κι ανάφτ’ υπέρλαμπρο καντήλι.Σκορπάει γλυκιά μοσχοβολιά, δάφνη στον τοίχο ριζωμένηθυμίαμα που καίει η πίστιςκαι μια χελιδονοφωλιά, ψηλά στο νάρθηκα χτισμένηψάλλει το «Δόξα εν υψίστοις».
Page updated
Google Sites
Report abuse