หลักฐานเก่าแก่ที่สุดคือ จากนิราศพระแท่นดงรังของ สามเณรกลั่น ที่เดินทางไปนมัสการพระแท่นดงรังพร้อมสุนทรภู่ เมื่อเดือนสี่ ปีมะเส็ง ปี พ.ศ. ๒๓๗๖ ว่า

"...ถึงพระแท่นแสนสงัดเห็นวัดมี

ทั้งโบสถ์ที่ครอบพระแท่นแผ่นศิลา    กับต้นรังทั้งคู่ยังอยู่พร้อม

ดูยอดน้อมมาข้างแท่นที่แผ่นผา     ต่างชื่นชมโสมนัสยิ่งศรัทธา

ตามบิดาทักษิณด้วยยินดี    เข้าประตูดูแผ่นพระแท่นตั้ง

เหมือนบัลลังก์แลจำรัสรัศมี..."

             และจากนิราศของนายมี ซึ่งเดินทางไปนมัสการพระแท่นดงรัง เมื่อปีวอก นักษัตรอัฐศก พ.ศ ๒๓๗๘ ภายหลังสามเณรกลั่น ๓ ปี นายมีได้พรรณนาถึงพระแท่นดงรังว่า

"...เอาธูปเทียนบุปผาสุมาลัย    ชวนกันไหว้พระแท่นแผ่นศิลา

ในระหว่างนางรังทั้งคู่ค้อม     คำนับน้อมกิ่งก้านก็สาขา

แต่ไม้รังรักพระศาสดา     อนิจจาเราเกิดไม่ทันองค์..."

          จากนิราศทั้งสองนี้ทำให้ทราบว่ามีวัดพระแท่นดงรังและมีการสร้างวิหารคลุมพระแท่นอยู่ก่อนแล้ว จึงสันนิษฐานว่าพระแท่นนี้คงจะมีมาตั้งแต่สมัยอยุธยาและอาจจะร้างไป เพราะอยู่ในช่วงสงครามกับพม่า ต่อมาจึงมีการบูรณะขึ้นในสมัยรัชกาลที่ ๑ หรือต้นรัชกาลที่ ๒ ต่อมาวิหารได้ชำรุดทรุดโทรมไป