در سی و هفتمین روز اعتصاب غذا و در آستانه‌ی ورودم به مرحله‌ی اعتصاب غذای کامل با قطع آب، نمک و چای از فردا (شنبه ۹۷/۶/۱۷) از بند ۴ زندان اوین این نامه را می‌نگارم.
در مرحله‌ی اول اعتصاب غذا، بر خواسته‌ی مصداقی مشخصی تاکید نکردم و به منظور جلوگیری از ایجاد مزاحمت دستگاه امنیتی برای اشخاص ثالث تا حد ممکن و نیز تن ندادن به رویه‌ی قضایی یک‌طرفه و ناعادلانه، بدون امکان «دفاع معنادار» و بدون امکان انتخاب «وکیل مستقل» آن را ادامه داده‌ام. برای مرحله دوم (اعتصاب غذای کامل) خواسته‌ی مشخص آزادی بی‌قید و شرط رضا خندان عزیز و رفعِ احضار، بازجویی و بازپرسی از خواهر گرامی‌شان و نیز خانم ژیلا مکوندی و آقای داوود فرهادپور را در میان گذارده‌ام. این خواسته‌ی مشخص هم در واقع طرح همان مطالب کلی پیشین است در قالب نزدیک‌ترین و آخرین مصادیقی که با آن مواجه شده‌ام.
درک می‌کنم که امروز فضای معیشت برای ایرانیان چنان تنگ شده که شاید هیچ امری را بر آن اولویت نباشد، اما چنین تنگنای دهشتناکی، خود ریشه در خطاهای فاحش و رویه‌های ناصحیح سیاست‌های کلان و نیز در برخورد ناعادلانه‌ی سیستماتیک با نقد و سرکوب مستمر تلاش‌های اصلاح‌گرانه و تحول‌خواهانه دارد. از این رو تلاش‌های جدی اصلاح‌گرانه و تحول‌خواهانه را نیز هرگز نباید به زعم احتمال کم‌توجهی افکار عمومی تعطیل کرد. از تمامی بزرگوارانی که از طریق پیام، نامه، بیانیه و امثال آن مشفقانه و خیراندیشانه خواستار پایان اعتصاب غذایم شده‌اند از صمیم قلب سپاس‌گزارم و نعمت خیرخواهی و وجودشان را از بزرگ‌ترین سرمایه‌های جامعه‌ی ایرانی می‌دانم. به الزام احترام نگرانی آن عزیزان و جهت کاهش آن نگرانی‌ها، از زمان آغاز اعتصاب غذای کامل، سرم درمانی را تا مدتی که اقتضا کند می‌پذیرم و قرص مربوط به بیماری مزمنم (کولیت زخمی) را نیز همچنان مصرف می‌کنم. تمام تلاشم را می‌کنم که حداکثر مراقبت را در طی این مسیر به عمل آورم تا خطر بی‌محابا و عاجلی در میان نباشد و فرصت طرح مطالبات نیز باقی بماند. اما از سوی دیگر، همگی در عین پایداری و استواری این را هم بایستی بپذیریم که طرح مطالبات بنیادین و تلاش مدنی و جمعی برای تغییر، بی هیچ احتمال خطر و بدون هیچ‌گونه ریسک‌پذیری نیز ناممکن است، اگر چه مهم است که در پذیرش ریسک نیز مسئولانه و با رعایت احوال جمعی عمل کنیم.
شخصا تمام تلاشم را در این راستا به کار خواهم بست و در عین حال با کمال احترام از آن تلاش‌گران و فعالان خیرخواه مدنی، سیاسی و حقوقی گران‌قدر تقاضا دارم تمرکز را از مسئله‌ی خردتر شکسته شدن اعتصاب غذای یک فرد، به مسئله‌ی کلان درخواست رویه‌ی قضایی عادلانه منتقل کنند، با تاکید بر «دفاع معنادار» شامل حذف لیست بیست نفره‌ی وکلای حکومتی، امکان انتخاب وکیل مستقل در تمام مراحل دادرسی، فرصت کافی برای قرائت پرونده و تنظیم دفاع مستدل و با امکان قضاوت افکار عمومی درباره‌ی آن از طریق علنی بودن دادگاه با امکان حضور رسانه‌های مستقل.
امکان تغییر جز با عزم راسخ همگی ما و پایداری جمعی مدنی در طرح پیگیرانه، مسالمت‌جویانه و البته گاه هزینه‌بردار مطالبات به‌حقمان فراهم نخواهد شد.
نیک می‌دانم که در طی این تلاش‌ها، همگی ما گامی به یک پیروزی مرحله‌ایِ دیگر برای همه -- حتی برای حریفمان -- نزدیک‌تر خواهیم شد (گفتم برای همه، چراکه معتقدم به نظر اکثریتی از دستگاه امنیتی حاکم نیز رویه‌ی قضایی مبتنی بر لیست وکلای حکومتی مقبول و عادلانه نیست همچنان که قاضی بازپرس پرونده‌ام، خود ضمن گفت‌وگو با من اذعان داشت که خودش هم با وجود چنین لیستی موافق نیست!) پس جا دارد در کنار هم، با .صبوری و پایداری در این مسیر پیش آمده و در مسیر خیرهمگانی تلاش کنیم.
اگرچه نیروی‌اراده‌ی جمعی ما خود به اندازه‌ی کافی بزرگ خواهد بود، اما ضمنا شک ندارم که در این میان حتی کسانی از اردوگاه حریف نیز -- هر یک به شیوه‌ی خویش -- در آینده به تحقق این هدف کمک خواهند کرد.
فرهاد میثمی
شانزدهم شهریور ۱۳۹۷
تهران بند ۴ زندان اوین
به نقل از توانا و زیتون