Dystrybucjonizm od od zarania dziejów Rzeczpospolitej Niebieskiej był nieodłącznie związany z mieszkańcami tych terenów. Pierwsza drewniana kapliczka poświęcona Świętemu Aleksemu i Świętej Gertrudzie powstała, w 1345 roku, jako symbol zawierzenia powstającej osady i jej mieszkańców. Istniała ona na miejscu dzisiejszej bazyliki i raz tydzień, w niedzielę, duchowny z dalekiego Osieka przybywał, by odprawić tu Mszę Św. dla okolicznej ludności. 

Przez następne 70 lat kapliczka służyła bogobojnym Blaubergczykom, aż do Wielkiego Pożaru, który strawił większość miasta, wraz z częścią Zamku Królewskiego. Po opanowaniu żywiołu obywatele miasta zawierzyli cały Blauberg Św. Florianowi i rozpoczęli odbudowę, wkrótce w Blaubergu pięła się w w górę gotycka świątynia. Murarze doprowadzili mury wieży na wysokość 100 metrów, czyniąc z świątyni najwyższą na Kompasie. Potężne witraże doświetlały nowo wybudowane wnętrze katedry, a oświetlenie w porze nocnej zapewniały potężne świeczniki zwisające z wysokich sklepień. W krypcie bazyliki przygotowano godne miejsce ostatniego spoczynku dla Niebiskiego duchowieństwa i miejsce na Koronę Królów Rzeczpospolitej Niebieskiej.

Budowa bazylki, popularnie zwaną katedrą, trwała przez wiele stuleci, aż w końcu roku Pańskiego 1880 dnia 28 grudnia ukończono budowę - wstawiono ołtarze, ławki i organy, po czym na następny dzień uroczyście konsekrowano bazylikę. Przedstawiciele Kompasu, Polinu i Niebieska szlachta, mieszkańcy Blauberga tłumnie tłoczyli się w nawach. Arcybiskup Piwski Sroczyński h. Żmij celebrował wraz z całym duchowieństwem Rzeczpospolitej Niebieskiej dziękczynną Mszę Świętą i zawierzył bazylikę Wszystkim Świętym, a w szczególności 18 Świętym (Wszyscy są opisani w zakładce "Nasi Patroni"). Od tego uroczystego dnia w Blaubergu rozbrzmiewają co dzień dzwony, a ludność co niedzielę zbiera się, by oddać się modlitwie i dziękczynieniu.