Ghana 2013

Disclaimer: Dit verslag is 3,5 jaar na de reis geschreven. Volledig is het dus niet, maar de reis was te mooi om er geen aandacht aan te besteden op deze website.

Voorbereiding

De reis begon eigenlijk al voor het vertrek: de voorbereiding bestond eigenlijk uit drie grote stukken:

• Een wegenkaart van Ghana;
• Een Trotter-gids;
• De ervaring van Sielke die reeds in het land was voor haar buitenlandse stage.

Heel simpel weg hebben we in de gids de bezienswaardigheden opgezocht die we zeker wilden zien, en die aangeduid op de kaart. Op die manier konden we een route uitstippelen. Naarmate we vorderden beslisten we om eerst rond te trekken door het land, en de laatste dagen in Cape Coast (de kuststad waar Sielke haar stage deed) te verblijven.

We zochten per locatie een hotel uit en probeerden vooraf reservaties te maken. In het ene hotel verliep de communicatie al vlotter dan bij het andere.

Na the fun-stuff moesten ook nog veel praktische zaken in orde worden gebracht: aankoop van vliegtickets, laten controleren en plaatsen van reisvaccinaties (Gele Koorts) en het bekomen van een visum om Ghana binnen te mogen.

Voor dat laatste moesten we naar de Ghanese ambassade in Brussel, een avontuur voor het avontuur! Hier maakten we kennis met serieuze bureaucratie… Iets op het formulier verkeerd ingevuld? Neen, we geven geen blanco om het recht te zetten, retour en kom later maar eens terug.

Accra

Begin september 2013 was het zover. In de vertrekhal op Zaventem nemen we afscheid van familie en begeven we ons richting gate. Mits een tussenlanding in Marokko, landen we 9u later in Accra. Sielke had geregeld dat Jude en Eric ons kwamen ophalen aan de luchthaven, wat een service! We maakten kennis en kregen een korte tour van Accra. De kloof tussen arm en rijk viel hier enorm op. Enerzijds had je in Accra torenhoge en supermoderne flat- en kantoorgebouwen, anderzijds had je er ook krottenwijken en straatarmoede.

Na de korte rondleiding konden we enkele uren uitrusten in een hotelkamertje die Jude en Eric hadden voorzien. Na de lange vlucht was dit wel een aangename afwisseling. Kort hierna was het tijd om terug afscheid te nemen van de twee om de bus op te springen richting Hohoe.

Hohoe

Na enkele uren rijden arriveerden we in Hohoe. Het is een stadje dicht tegen de grens met Togo. Eerst zochten we het hotel, en gingen we er onze bagage afzetten. Vervolgens maakten we een wandeling door de stad. We kwamen heel veel leuke zaken tegen en foto’s zeggen meer dan woorden, dus bij deze:

’s avonds zochten we iets om te eten en gingen we naar een internetcafé om de familie en vrienden op de hoogte te brengen van onze eerste momenten in Afrika. Na een afsluiter met een Ghanees biertje was het tijd om terug naar het hotel te keren en te slapen.

Na de eerste nacht in Hohoe maakten we ons klaar voor een bezoek aan de Hohoe falls. Met een korte Trotro-rit gingen we tot net buiten de stad, waar we ons konden inschrijven voor een wandeling met gids in de jungle. Er waren twee opties: een lichtere tot aan de onderkant van de waterval, en een zwaardere route die eerst naar de bovenkant van de watervallen ging, en dan terug naar het meertje aan de onderkant. We kozen voor die zware wandeling.

De wandeling begon rustig langs enkele bruggen over riviertjes en op wandelpaden in de jungle. De dichte begroeiing zorgde voor een aangenaam klimaat, en hier was het leuk wandelen. Onderweg werd er door de gids af en toe gestopt om wat extra uitleg te geven. Hoogtepunt hierbij was het proeven van rauwe cacao. Niet dat dit echt lekker smaakte (serieus bitter...), maar het is een van die on-in-a-lifetime-experiences.

Na ongeveer een uurtje of twee kwamen we in het open gras Al snel bleek dat die optie te zwaar was voor mij, de warme zon en de hellingsgraad maakten het extra moeilijk en mijn conditie was / is niet optimaal. Ik keerde terug en nam de korte, lichtere route naar het meertje bij de watervallen. Sielke beet door en ging voor de zware route. Zwaar moet het geweest zijn, want ik had haar bijna opgegeven als vermist :-) (zie verder).

Het meertje waar ik wachte, was heel aangenaam en rustig, het werd door zowel lokale bevolking als toeristen gebruikt om te relaxen. Een drankje, een rubberbootje en wat zwemmen. Het mooie weer maakte het dubbel zo prettig, tot het plots serieus begon te onweren en regenen. Niet gedacht dat we zo’n weer gingen hebben in Ghana. Door het onweer en het lang (toch al enkele uren) wegzitten van Sielke, begon ik me toch wat zorgen te maken. De gidsen ter plaatse stelden me gerust en zeiden dat het normaal is dat het zo lang duurde. Uiteindelijk werden we dus herenigd en kon Sielke hondertuit vertellen over haar avonturen. Bleek dat de route na mijn vertrek nog een stuk zwaarder werd. Best dat ik niet meegevolgd heb.

Na dit avontuur belden we een taxi om terug te keren naar ons hotel in Hohoe. Door het onweer was het echter vrij moeilijk om het buitendorpje te bereiken. We hebben nog vrij lang moeten wachten (onder een afdakje) om terug te kunnen keren. Zo waren we vrij laat in het hotel en vielen we bijna onmiddellijk in slaap.

De volgende ochtend was onze 3^e en laatste in Hohoe. Tijd om de valies terug in te pakken, muskietennet van boven het bed te halen, en te vertrekken richting Shai Hills natural park. Hier keek ik echt naar uit. Het leek veelbelovend om een safari te kunnen doen. Volgens onze voorbereiding gingen we in Shai Hills ook het mooiste hotel hebben. Hiervoor namen we de Trotro naar de bushalte…

Shai Hills

De bushalte was echter moeilijker te vinden dan voorzien. Er waren blijkbaar twee opstapplekken, maar niemand kon ons exact vertellen waar we moesten zijn. Bussen zagen we ook niet passeren langs de weg. Na een uur of twee doelloos zoeken besloten we een taxichauffeur aan te spreken om meer informatie.

Chauffeur Alex bleek te weten dat de bushalte niet bij de Trotro-haltes was, maar iets verderop. Hij ging ons wel afzetten. Zo gezegd, zo gedaan, echter, bij de bushalte aangekomen zag die er vrij verlaten uit. Omdat we zeker vandaag nog in Shai Hills wilden arriveren, vroegen we aan Alex wat het ons zou kosten om ons te brengen naar het hotel. De exacte prijs kan ik niet meer herinneren, maar het zal niet meer dan het equivalent van 50 euro geweest zijn.

Voor die prijs konden we het zeker niet laten, dus alle bagage opnieuw in de koffer van de taxi,en en route richting Shai Hills! Eventjes opgezocht op Google Maps, en de afstand van Hohoe tot het Shai Hills Resort (waar we gingen logeren) is 165km. Ideaal dus om in “alle comfort” te reizen. Alex bleek ook een geboren rallydriver te zijn. Sneller dan verwacht stonden we dus aan het Shai Hills resort.

Verrassing, het hotel lag langs een grote weg, ver weg van andere bewoning. Alex reed de parking op, maar het zag er allemaal maar doods en verlaten uit. Voor de zekerheid lieten we hem even wachten, tot we iemand gevonden hadden. Uiteindelijk wel de inkom gevonden en kunnen inchecken. Bagage weer gaan uithalen bij Alex en hem een goede terugreis gewenst. Het hotel was allesbehalve wat we ervan verwacht hadden. Stromend water was er niet, de kamer was niet echt proper te noemen, maar… We hadden TV!

Altijd positief blijven is de boodschap, ook dit is deel van het avontuur. Uiteindelijk dient een hotel enkel om in te overnachten, en zijn het de activiteiten die je erbuiten doet, die de reis maken. Volgens de trottergids kon je bij het hotel een 4x4 huren om een safari te maken door het nationaal park. De hoop hierop hadden we eigenlijk al wat opgegeven, gezien de staat van het resort. Toch hebben we aan de receptie geïnformeerd.

Bleek dat er bij het hotel geen excursies te doen waren (zoals verwacht), maar iets verder in de straat was die mogelijkheid er wel. Wij blij!

Na het wachten op het avondeten (geduld leer je wel kweken in Ghana) kropen we opnieuw onder de lakens in het muskietennet (in onze supergezellige kamer J). De volgende dag, na het ontbijt, trokken we langs de straat om de langverwachte safari te starten. Nergens 4x4’s te zien, maar wel het volgende:

Gewoon een oude taxi dus, jammergenoeg heb ik geen foto’s van de binnenkant van de voiture, want het was prachtig: de voetenbak volledig doorgeroest. Met deze taxi gingen we dus het nationale park in. Gelukkig was het droog, anders vermoed ik dat we niet veel van de omgeving gezien zouden hebben. Echter, eenmaal op weg waren de zorgen over de kwaliteit van ons vervoersvehikel snel vergeten, want de driver bracht ons echt naar machtig mooie plekken in het domein. We zagen heel wat wilde dieren, we zagen een mooie grot, we zagen een mooie berg met rotsgrond,... We zagen ook hoe het park onderhouden werd: hier en daar werden stukken heide platgebrand, dit was om de vegetatie jong te houden en zich constant opnieuw te laten ontwikkelen.

Ook hier is een fotocollage op zijn plaats, nature is beautiful!

Na deze prachtige safari, keerden we terug naar het hotel om er nog een nacht door te brengen. De volgende dag overbrugden we de afstand naar Kumasi.

Kumasi

Vandaag eerst een trotro gezocht naar het busstation. Dit ging vlotter dan in Hohoe. Daarna een bus genomen om de 260 kilometer naar Kumasi te overbruggen. Er zaten hier stukken hele mooie autosnelweg in, met prachtige, versgelegde asfalt, zonder putten. Evenzeer als die stukken opkwamen verdwenen ze ook en werden de autosnelwegen bijna zandweggetjes.

Dat zorgde ervoor dat de route een vrij lange tijd in beslag nam. Het was al een heel stuk in de namiddag toen we arriveerden in Kumasi. Eerste opdracht na aankomst: ons hotel zoeken. Dit hotel lag niet zo ver van de busstopplaats, dus konden we het te voet bereiken. Nu zaten we midden in een stadse omgeving, een heel verschil met zowel Hohoe als Shai Hills.

We liepen nog even kort de stad in, en zochten nog iets om te eten. Kort daarna keerden we terug naar het hotel, want de avond was opnieuw gevallen. De volgende ochtend bezochten we Kumasi Market, de grootste openluchtmarkt van West-Afrika. Gigantisch groot, en alles wat iemand wilde kopen was hier te koop: vlees, vis, kruiden, groenten, kledij, elektronica,... . Wij hielden het bij de aankoop van enkele kruiden, en keerden na een dag kuieren terug naar het hotel.

De volgende dag werd weer één om lang te wachten: we wilden de bus nemen naar Cape Coast, daar zaten we dan: