ผีตายไม่เกิด

บทกลอน ความตาย

บทกลอน ชีวิต ความตาย

สตฺตานํ หิ วีวิตํ กาโล จ เทหนิกฺเขปนํ

คติสัตว์ทั้งหลายอันเกิดมาในโลกนี้ย่อมมีสภาวะกำหนดมิได้นั้น ๕ ประการ

ชีวิตํ คือชีวิตนั้นก็หากำหนดมิได้ประการ ๑

พยาธิ คือการป่วยไข้นั้นก็หากำหนดมิได้ประ ๑

กาเล เพลาอันมรณะนั้นก็หากำหนดมิได้ประการ ๑

เทหนิกฺเขปนํ ที่อันจะทิ้งไว้ซึ่งกเฬวระนี้ก็หากำหนดมิได้ประการ ๑

คติ ซึ่งจะไปภพเบื้องหน้านั้นก็หากำหนดมิได้ประการ ๑ เป็น ๕ ประการด้วยกัน

ระลึกถึง ความตาย สบายนัก

มันหักรัก หักหลง ในสงสาร

บรรเทามืด โมหันต์ อันธการ

ทำให้หาญ หายสะดุ้ง ไม่ยุ่งใจ

อันชีวิต คนเรา ก็เท่านี้

จนหรือมี คนเรา ก็เท่านั้น

วาสนา คนเรา ไม่เท่ากัน

อันความตาย เท่านั้น ที่เท่าเทียม

อันชีวิต คนเรา ก็เท่านี้

ตายเป็นผี ต้องลงโลง อย่าสงสัย

ถึงใหญ่โต คับฟ้า สักเพียงใด

ก็ไม่ใหญ่ ไปกว่าโลง เมื่อลงนอน

อันชีวิต..คนเรา..ก็เท่านี้

มีชีวี..แสนสั้นนัก..ยากอยู่ยั้ง

เกิดต้องตาย..สลายไป..ไม่จีรัง

ชีวิตยัง..ควรสร้างเสริม..เติมความดี.

อันคืนวัน พลันดับ ลงลับล่วง

ท่านทั้งปวง อุตส่าห์สร้าง ทางกุศล

แก่ลงแล้ว รำพึง ถึงตัวตน

อายุคน นั้นไม่ยืน ถึงหมื่นปี

ลมหายใจ...เข้าออก...บอกให้รู้

มีเกิดดับ.....สลับอยู่....ดูเปิดเผย

เกิดมาเพื่อ...สิ่งใด......ไม่รู้เลย

ล้วนลงเอย...คืนกลับ...ลับชีวิน

แค่รู้ตัว.........ทั่วพร้อม...ย่อมผ่านพ้น

กฏสากล......คือกรรม....ย้ำถวิล

เก่าต้องใช้...ใหม่อย่าสร้าง...ล้างมลทิน

อนิจจัง........ทั้งสิ้น........ อนัตตา

หากน้ำตา เป็นน้ำยา ชุบชีวิต

เชิญญาติมิตร ครวญคร่ำ รำพันหา

กี่ศพแล้ว ที่รด หยดน้ำตา

ไม่เห็นฟื้น คืนกายา ดังตั้งใจ

ธรรมดา ของสังขาร คือการดับ

ไม่มีกลับ คืนเป็น เช่นลมหวน

เป็นของจริง จงจำ อย่าคร่ำครวญ

สิ่งที่ควร เร่งทำ คือกรรมดี

อยู่ให้ดี มีธรรม ประจำจิต

ดีจะติด ต่อตั้ง เมื่อยังอยู่

ไปให้ดี มีธรรม เข้าค้ำชู

ดีจะอยู่ ยามพราก เมื่อจากเอย

เมื่อเจ้ามา มีอะไร มาด้วยเจ้า

เจ้าจะเอา แต่สุข สนุกไฉน

เจ้ามามือเปล่า แล้วเจ้า จะเอาอะไร ?

เจ้าก็ไป มือเปล่า เหมือนเจ้ามา

ออกจากครรภ์ มารดา แก้ผ้าร้อง-

อุแว้ก้อง เผชิญทุกข์ และสุขา

เติบโตขึ้น มุ่งหาเงิน เพลินชีวา

แท้ก็หา “ ทุกข์สารพัด” มารัดตน

เมื่อยังไม่ตาย มุ่งหมาย ว่าของข้า

เพราะตัณหา พาจิต คิดหลงไหล

แม้ตัวเรา เขายังเอา ไปเผาไฟ

มีสิ่งใด เป็นของเรา ก็เปล่าเลย

แรกเกิดมา มีแต่หัว และตัวเปล่า

มิได้เอา เงินทอง คล้องมาด้วย

เมื่อเป็นอยู่ บากบั่น เข้าขั้นรวย

ยามมอดม้วย ก็ทิ้งไว้ ไปแต่มือ.

มีเงินทอง กองล้น พ้นภูผา

จะซื้อเอา ชีวาไว้ ก็ไร้ผล

เมื่อความตาย มีหมายทั่ว ทุกตัวคน

ติดสินบน เท่าไหร่ ชีพไม่คืน

จะหนีอื่น หมื่นแสน ในแดนโลก

พอย้ายโยก หลบลี้ หนีพ้นได้

แต่หนีหนึ่ง ซึ่งมีชื่อ คือหนีตาย

หนีไม่ได้ ใครไม่พ้น สักคนเดียว

เพราะเจ้ามาจากดิน

แม้ว่าเจ้าจะโบยบินไปไกลแสนไกล

แต่สุดท้าย...เจ้าก็ต้องกลับคืนสู่ดิน...

... ดิน...ที่เจ้าจากมา...

สิ้นสุดสายสังสาร สุดสิ่งสร้างสานสืบสาย

สุดสิ้นสิ่งแส่ส่าย สิ้นสงสัยสุดสังสาร