หมู่ที่ 2 บ้านดงตากิต: เรื่องเล่าจากป่าดงดิบและภาษาท่าทาง
บ้านดงตากิตในวันนี้เคยเป็นป่าดงดิบที่อุดมสมบูรณ์ในอดีต ชาวบ้านรุ่นบุกเบิกที่มาตั้งรกรากต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง เพราะพื้นที่นี้มีสัตว์ป่าดุร้ายอย่าง เสือ และ ช้าง ออกมาทำร้ายผู้คนและทำลายบ้านเรือนอยู่บ่อยครั้ง
ด้วยเหตุนี้ การใช้ชีวิตในป่าดงที่เต็มไปด้วยอันตราย ทำให้ชาวบ้านต้องปรับตัวและหาวิธีสื่อสารที่ไม่ส่งเสียงดังเพื่อไม่ให้สัตว์ป่ารับรู้ถึงการมีอยู่ของตนเอง พวกเขาจึงใช้วิธี "สะกิด" เพื่อส่งสัญญาณหรือสื่อสารแทนคำพูด และนี่เองคือที่มาของชื่อหมู่บ้านในยุคนั้นว่า "บ้านดงสะกิด"
แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป การเรียกชื่อหมู่บ้านก็ค่อย ๆ เพี้ยนไป จนกลายมาเป็น "บ้านดงตากิต" อย่างที่เราได้ยินกันในปัจจุบัน ซึ่งแม้ชื่อจะเปลี่ยนไป แต่เรื่องราวของการใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังและภูมิปัญญาในการสื่อสารของบรรพบุรุษก็ยังคงถูกเล่าขานสืบต่อกันมาจนถึงทุกวันนี้