แหล่งท่องเที่ยว

ชื่อกลุ่มชาติพันธุ์ : กะเหรี่ยงคอยาว

ชื่อเรียกตนเอง : กะยัน, แลเคอ

ชื่อที่ผู้อื่นเรียก : กะเหรี่ยงคอยาว, แลเคอ, คะยัน, กะจ๊าง, ปะดอง, ปาด่อง

ภาษาที่ใช้พูดและเขียน : ตระกูล ทิเบต-พม่า

มิติทางประวัติศาสตร์ที่มีผลต่อการเรียกชื่อกลุ่มชาติพันธุ์ :
ชาวกะยัน หรือเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางในชื่อ กะเหรี่ยงคอยาว (Longneck Karen) จะเรียกตนเองว่า แลเคอ ซึ่งประกอบไปด้วยชนกลุ่มย่อยอีกหลายกลุ่ม เช่น กะยันกะเคาะ Kayan Ka Khaung (Gekho), กะยันลาห์ตา (Kayan Lahta) กะยันกะง่าง (Kayan Ka Ngan), กะยันจิบา (Kayan Gebar), กะยันกะกิ (Kayan Kakhi) และ กะเหรี่ยงแบรหรือบเว (Bwe people หรือ Kayaw) แต่ชนเผ่ากะยันละห่วย (Kayan Lahwi) จะมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักมากที่สุด
ในระยะเวลาที่ผ่านมา แม้กระทั่งในปัจจุบันยังมีการเข้าใจและเรียกกันอย่างผิดๆ ว่า ปาดอง ปะด่องหรือปาด่อง ซึ่งสันนิษฐานว่า ในขณะที่อพยพมาจากประเทศพม่าได้เดินทางผ่านรัฐฉานซึ่งเป็นพื้นที่อยู่อาศัยของไทใหญ่จึงได้ชื่อในภาษาไทใหญ่ว่า "ปาดอง" โดยในภาษากะเหรี่ยงและภาษาไทใหญ่ "ปาดอง" หมายถึง ผู้สวมห่วงทองเหลือง แต่เนื่องจากชื่อและธรรมเนียมการใส่ห่วงทองเหลืองนี้จำกัดอยู่แค่บางกลุ่มที่ไม่ได้นับถือศาสนาคริสต์และกะเหรี่ยงคอยาวส่วนใหญ่ปฏิเสธว่า "ปาดอง" ไม่ใช่กลุ่มเดียวกันกับกะเหรี่ยงคอยาว นอกจากนี้การใส่ห่วงทองเหลืองแบบนี้ไม่ใช่ปฏิบัติกันเฉพาะในกลุ่มปาดองเท่านั้น แต่ยังอยู่ในกลุ่มชนกลุ่มน้อยเผ่าอื่นในประเทศพม่า คือ "ละมุง" ซึ่งยังไม่เป็นที่รู้จักแพร่หลายเท่ากะเหรี่ยงคอยาว
ปาดองเป็นกะเหรี่ยงกลุ่มหนึ่งที่อาศัยอยู่บริเวณที่ราบสูงเหนือแม่น้ำสาละวินในรัฐกะยา ประเทศพม่า ใกล้เขตแดนไทยทางตอนเหนือ ส่วนในเขตอำเภอเมือง จังหวัดแม่ฮ่องสอน มีชาวปาดองอยู่เพียงไม่กี่ครอบครัว ซึ่งข้อมูลจาก นายขิ่น จองนัน กลุ่มผู้นำเด็กและเยาวชนชาติพันธุ์ปะโอ ได้ให้ข้อมูลว่า มีปาดองในเขตอำเภอเมือง อาศัยอยู่ในพื้นที่บ้านห้วยมะเขือส้ม ตำบลหมอกจำแป่ อำเภอเมือง จังหวัดแม่ฮ่องสอน โดยกลุ่มปาดองนั้นเป็นคนละกลุ่มกับกะเหรี่ยงคอยาว ชาวกะเหรี่ยงคอยาวส่วนใหญ่ในปัจจุบันต้องการให้เรียกชื่อว่า "กะยัน" บางคนก็เรียกตัวเองว่ากะเหรี่ยงคอยาวอย่างคนไทย
ชื่่อเรียกตัวเอง
กะยัน เป็นคำเรียกตัวเองของชาวกะยัน ซึ่งยังไม่สามารถตรวจสอบที่มาได้ว่าการเรียกชื่อ กะยัน นั้นมีรากฐานมาจากไหน อย่างไรก็ตามชื่อของกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยง ไม่ว่าจะเป็น เกอะญอ คะเรนนี กะยิ่น หรือแม้แต่คำว่า "ยาง" ที่คนล้านนาใช้เรียกชาวกะเหรี่ยง สันนิษฐานว่าจะมาจากรากศัพท์โบราณของพม่าว่า ‘karyan’ (สุริยา รัตนกุล 2529, อ้างใน ขวัญชีวัน บัวแดง, 2546: 4)
แลเคอ เป็นอีกชื่อที่ชาวกะยันนิยมเรียกตัวเอง แปลว่า "ตอนบนของลำธาร" หมายถึงถิ่นดั้งเดิมของพวกเขาในรัฐคะเรนนี (วิชาติ บูรณะประเสริฐสุข, 2555: 39)
ชื่อที่คนอื่นเรียก
กะเหรี่ยงคอยาว เป็นคำที่คนไทย (โดยเฉพาะในภาคการท่องเที่ยว) ใช้เรียกกลุ่มชาติพันธุ์กะยัน เนื่องจากผู้หญิงในกลุ่มนี้มีวัฒนธรรมนิยมสวมห่วงทองเหลืองรอบคอ โดยอาจเป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่ง หรืออาจเนื่องมาจากความเชื่อซึ่งเล่าขานกันมาหลากหลายตำนานด้วยกัน บางตำนานก็เชื่อว่าเพื่อความปลอดภัย บ้างก็ว่าเพื่อความสวยงามหรือไม่ก็มาจากตำนานอันเกี่ยวเนื่องกับสงคราม เช่นเดียวกับกลุ่มกะยอ คนไทยเริ่มรู้จักชาวกะยันในฐานะกะเหรี่ยงคอยาวในช่วงปี พ.ศ. 2528-2529 ที่มีบริษัทนำเที่ยวของไทยได้ติดต่อกับชาวกะเหรี่ยงในเขตพม่าเพื่อขอนำชาวกะเหรี่ยงข้ามมาอาศัยที่บ้านน้ำเพียงดินที่ฝั่งไทยเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยว (วิชาติ บูรณะประเสริฐสุข 2555:38) โดยกลุ่มกะยันถือเป็นกลุ่มแรกและกลุ่มใหญ่ที่ถูกนำมาใช้เพื่อการท่องเที่ยว
ปาดอง เป็นคำที่ชาวไทใหญ่ใช้เรียกชาวกะยัน หมายถึงผู้สวมห่วงทองเหลือง แต่เนื่องจากชื่อและธรรมเนียมการใส่ห่วงทองเหลืองนี้จำกัดอยู่แต่บางกลุ่มที่ไม่ได้นับถือศาสนาคริสต์ ปาดองส่วนใหญ่ในปัจจุบันจึงต้องการให้เรียกชื่อว่า "กะยัน" ซึ่งเป็นกลุ่มย่อยของกะเหรี่ยง อันที่จริงการใส่ห่วงทองเหลืองแบบนี้ไม่ใช่ปฏิบัติกันเฉพาะในกลุ่มปาดองเท่านั้น แต่ยังอยู่ในกลุ่มชนกลุ่มน้อยเผ่าอื่นในพม่าคือ "ละมุง" ซึ่งไม่เป็นที่รู้จักแพร่หลายเท่าปาดอง (รุจพร ประชาเดชสุวัฒน์. 2550, ออนไลน์) นอกจากนั้นสันนิษฐานว่า คำอื่นๆ เช่น กะยัง/กะยาง/กะย้าง/กะจ้าน/คะยัน/กะจ๊าง เป็นคำพ้องเสียงที่สะกดต่างกันกับคำว่า กะยัน เช่นในงานของวันดี สันติวุฒิเมธี นักเขียนเชิงสารคดีใช้คำว่า "กะยาง" (วันดี สันติวุฒิเมธี ออนไลน์) และคำว่า ปะต่อง/ป่ะดอง/ปาดอง/ปะดอง ก็เป็นคำพ้องเสียงที่สะกดต่างกันของคำว่า "ปาดอง"
สตรียีราฟ เป็นการแปลมาจากคำที่นักท่องเที่ยวชาวตะวันตกมักจะเรียกพวกเขาว่า "giraffe women" สันนิษฐานว่าคำนี้เริ่มใช้อย่างแพร่หลายในอังกฤษเมื่อปี ค.ศ. 1935 เพราะมีการนำเอาสตรีชาวกะยันไปถ่ายแบบโชว์