Σικιννίς - Ο Χορός των Επινικίων της Ναυμαχίας της Σαλαμίνος  

Σικιννίς, ονομάσθηκε ο χορός της νίκης, ο οποίος θεωρείται χορευτική έμπνευση του Σικίννου, παιδαγωγού των παιδιών και έμπιστου προσώπου του ναυμάχου Θεμιστοκλή, ενώ κατά άλλους η επινόηση του χορού, αποδίδεται στην Νύμφη Σίκιννι. 

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Σίκιννος, ήταν περσικής καταγωγής, αιχμάλωτος πολέμου, μα αφοσιωμένος στο Θεμιστοκλή και παιδαγωγός των παιδιών του. Ετσι ο Θεμιστοκλής τον έστειλε κρυφά στον Ξέρξη και του έδωσε διαταγή να πει ότι ο Θεμιστοκλής, ο στρατηγός των Αθηναίων, προτιμά να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του βασιλιά και γι’ αυτό σπεύδει να του κάμει γνωστό ότι οι Έλληνες σκέφτονται να φύγουν κρυφά και τον προτρέπει να μην τους αφήσει να φύγουν, παρά τη στιγμή που βρίσκονται σε αταξία και είναι χωρίς το πεζικό τους, να επιτεθεί και να καταστρέψει τη ναυτική τους δύναμη.  Ο Ξέρξης που πίστεψε πως αυτά του τα έλεγε άνθρωπος που τον αγαπά, ευχαριστήθηκε και αμέσως έδωσε διαταγή στους πλοιάρχους τα άλλα πλοία να τα ετοιμάσουν με ησυχία, αλλά με διακόσια να ξεκινήσουν αμέσως, για να περικυκλώσουν όλο το Πέραμα γύρω γύρω και να περιζώσουν τα κοντινά νησιά, ώστε να μην ξεφύγει κανένας από τους εχθρούς του.

Ετσι ο Θεμιστοκλής κατάφερε να προκαλέσει την εμπλοκή στα στενά μεταξύ Περάματος, Σαλαμίνας και Ψυττάλειας, στον θαλάσσιο χώρο διεξαγωγής της θρυλικής ναυμαχίας.

Ο χορός αυτός είχε οργιαστικό και εορταστικό συνάμα χαρακτήρα, εν είδει επινικίου, ομοίαζε προς τον πυρρίχιο χορό και αποσκοπούσε στην αφύπνιση του πνεύματος αλλά και στην εγρήγορση του σώματος. Οι χορευτές στέκονται στις μύτες των ποδιών τους και κτυπούν τις ασπίδες τους, ως τύμπανα (κρουστά μουσικά όργανα)  Αργότερα, χρησιμοποιήθηκε ως χορός των Σατύρων, στο σατυρικό δράμα. 

Ο χορός στην αρχαία Ελλάδα δεν είναι απλώς μια κινητική δραστηριότητα, αλλά ενέχει συμβολισμούς. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο χορός είναι ένα από τα σημεία διαφοράς των ανθρώπων από τα ζώα, καθώς αυτά δεν έχουν αίσθηση ρυθμού και αρμονίας

Ο Πλούταρχος αποδίδει το νόημα του χορού στις κινήσεις-φορά, στα συναισθήματα-σχήμα και στις χειρονομίες-δείξις, τα οποία με τον κατάλληλο συνδυασμό παράγουν τα διάφορα είδη χορού.

Η δια των ρυθμικών κινήσεων έκφραση των ψυχικών συναισθημάτων χάνεται στα βάθη της προϊστορίας - στον ελλαδικό χώρο ανάγεται τουλάχιστον στη 2η χιλιετία π.Χ. - με λατρευτικό και τελετουργικό χαρακτήρα, μεταφέροντας σε έναν ενεργειακό, περιστροφικό στροβιλισμό, τη δυναμική ενέργεια του ανθρώπινου παράγοντα που αγάλλεται, τέρπεται και πανηγυρίζει, ανάλογα με την περίπτωση τις σημαντικές πτυχές της ύπαρξής του..