Η ιστορία του Χωριού μας

Το χωριό "κρατάει" απ΄τους μέσους Βυζαντινούς χρόνους. Στη θέση "Ελληνικά Μνήματα" βρέθηκαν παλιοί πρόχειροι τάφοι. Σ΄αυτούς, όταν έπεσε το μόλεμα (η επιδημία πανούκλας που έπληξε τη Ρούμελη στα 1678-1690) αποσύρονταν όσοι προσβάλονταν και περίμεναν το θάνατο. Μαζί τους έπαιρναν ένα λαϊνι νερό που βρέθηκε πλάι τους. Ανάμνηση του θανατικού έχουμε σήμερα την κατάρα των γυναικών "Ντέ π΄να σε μασ΄ το μόλεμα".

Τον πυρήνα του σημερινού χωριού αποτέλεσαν οικογένειες που μείνανε απ΄το "μόλεμα" από κοινού με άλλες δεκατρείς απ΄την ΄Ηπειρο που έφθασαν εδώ, σποραδικά κυνηγημένες απ΄τους Τούρκους.

Από το Νεχώρι  περνούσαν βασικοί πλακόστρωτοι δρόμοι – περάσματα. ΄Ενας από Νταουκλί (Δομοκό), Ζητούνι (Λαμία), Πατρατζίκι (Υπάτη), Μοναστήρι Αγάθωνα, Νεχώρι, Μακρυκάμπι, Μουσουνίτσα, Λιδωρίκι. Άλλος επίσης, από  ΄Ηπειρο – Θεσσαλία – Ρεντίνα – Μακρακώμη, Μακρυκάμπι, Μουσουνίτσα – Λιδωρίκι. Τρίτος δρόμος ήταν από ΄Αγραφα – Ευρυτανία – Γαρδίκι – Σέλιανη (Μάρμαρα)- Μακρυκάμπι – Μαυρολιθάρι – Γραβιά – Βοιωτία.

΄Ηταν η θέση του αυτή με τις παραπάνω διαδρομές που θα ακολουθούσε το στράτευμα και πληθυσμοί που προσδιόρισε το ρόλο του στα χρόνια της Τουρκοκρατίας  και στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821 όπου προσέφερε πολλούς αγωνιστές.

Το οροπέδιο στο Μακρυκάμπι χρησιμοποιήθηκε σαν στρατόπεδο των αγωνιστών αλλά και έγινε τόπος μάχης με τους Τούρκους. Επίσης η μάχη του Αετού (τοπονύμιο στα όρια με το γειτονικό χωριό Καστανιά) έτυχε της ολόπλευρης στήριξης των Νεχωριτών.

Το τίμημα της στραγηγικής του θέσης πλήρωσε αργότερα στα χρόνια της Αντίστασης και του Εμφυλίου παραδομένο στις φλόγες δύο φορές μέσα σε λίγα χρόνια…

Το Νεχώρι σύμφωνα με περιγραφή του Γάλλου περιηγητή Πουκεβίλ το 1810 απαριθμεί  300  κατοίκους  και χάρη στην αναπτυγμένη κτηνοτροφία του στους μεγάλης έκτασης βοσκοτόπους  εξελίχθηκε σε κεφαλοχώρι της Ρούμελης.

Μετά την απελευθέρωση με την συγκρότηση των πρώτων Δήμων το Νεχώρι έγινε πρωτεύουσα του Δήμου Καλλιέων και αργότερα υπάγεται στο Δήμο Υπάτης.