جزیره آلکاتراز: برای بیش از ۱۵۰ سال، این نام برای افراد بی‌گناه لرزه به اندام می‌انداخت و مجرمان را به عرق سرد می‌انداخت. در طول دهه‌ها، این مکان یک زندان نظامی، یک امنیتی فوق‌سختگیرانه و قلمروی مورد مناقشه بین فعالان بومی آمریکایی و اف‌بی‌آی بوده است. جای تعجب نیست که اولین قدمی که روی «صخره» برمی‌دارید، گویی موسیقی شوم و ترسناکی را به صدا درمی‌آورد: دان-دان-دانه!

تجربه متفاوت از برج ایفل

راه‌های مختلفی برای تجربه برج ایفل وجود دارد، از یک بازدید روزانه یا صعود عصرگاهی در میان چراغ‌های چشمک‌زن، تا صرف غذا در یکی از رستوران‌های آن. و با وجود اینکه حدود هفت میلیون نفر سالانه از آن بازدید می‌کنند، کمتر کسی است که منکر این شود که هر بازدید منحصر به فرد است – و کاری است که به سادگی باید هنگام حضور در پاریس انجام داد.

برج ایفل که به نام طراح آن، گوستاو ایفل نام‌گذاری شده است، برای نمایشگاه جهانی ۱۸۸۹ ساخته شد. ساخت آن به ۳۰۰ کارگر، ۲.۵ میلیون پرچ و دو سال کار بی‌وقفه نیاز داشت. پس از تکمیل، این برج به بلندترین سازه دست‌ساز بشر (۳۲۴ متر) تبدیل شد – رکوردی که تا زمان تکمیل ساختمان کرایسلر نیویورک در سال ۱۹۳۰ حفظ شد. این برج که نمادی از عصر مدرن بود، با مخالفت نخبگان هنری و ادبی پاریس مواجه شد و «مارچوبه فلزی»، همان‌طور که برخی آن را به تمسخر می‌نامیدند، در ابتدا قرار بود در سال ۱۹۰۹ تخریب شود. تنها به این دلیل از تخریب آن صرف‌نظر شد که به عنوان سکویی ایده‌آل برای آنتن‌های انتقال مورد نیاز برای علم نوظهور رادیوتلگرافی ثابت شد.

این برج در طول عمر خود شش رنگ مختلف داشته است و از سال ۱۹۶۸ به رنگ قرمز و برنزی رنگ‌آمیزی شده است. در حال حاضر کارهایی برای برداشتن ۱۹ لایه رنگ قبلی و اعمال رنگ زرد-قهوه‌ای که در ابتدا توسط گوستاو ایفل طراحی شده بود، در حال انجام است تا برای المپیک ۲۰۲۴ ظاهری طلایی به آن بدهد.

معرفی کاخ دوک

کاخ دوژ، یکی از مشهورترین بناهای تاریخی در ونیز ایتالیا است که به عنوان نماد قدرت، ثروت و هنر جمهوری ونیز شناخته می‌شود. این کاخ زیبا که در میدان سن مارکو و در کنار آب‌های خلیج ونیز قرار دارد، برای قرن‌ها مرکز سیاسی و اداری جمهوری ونیز بود و محل اقامت دوک (حاکم ونیز) و محل برگزاری جلسات مهم دولتی به شمار می‌رفت.

این بنای گوتیک زیبا که با افتخار در کنار آب‌های شهر ونیز ایتالیا قرار گرفته‌است، شاید به‌ظاهر مکانی غیرمنتظره برای مرکز سیاسی و اداری یک جمهوری بزرگ به‌نظر برسد، اما نمونه‌ای باشکوه و اصیل از معماری ونیزی است.

پشت ستون‌های ظریف و نمای هندسی آن که از سنگ سفید ایستریا و مرمر صورتی کمرنگ ورونزی ساخته شده‌اند، اتاق‌های مجلل دولتی، اقامتگاه‌های خصوصی دوک (حاکم ونیز) و مجموعه‌ای بزرگ از تالارهای شورا، دادگاه‌ها و زندان‌ها قرار دارد.