Koronkę odmawia się tak, jak różaniec.
Na początku: Wierzę w Boga…
Po każdej radości: Ojcze nasz, 10 x Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu.
Po modlitwie: dodaje się 2 Zdrowaś Maryjo (dla uczczenia wieku Maryi "72 lata").
Na zakończenie: Ojcze nasz… i Zdrowaś Maryjo… w intencji Ojca Świętego.
Bóg posłał anioła Gabriela do galilejskiego miasteczka Nazaret, do narzeczonej Józefa, potomka króla Dawida, Marii, która była panną. Gabriel, stanąwszy przed nią, powiedział:
– Bądź pozdrowiona! Pan jest z tobą. Obdarzył cię szczególną łaską.
Oszołomiona Maria zastanawiała się, co miałoby oznaczać takie powitanie.
– Nie bój się, Mario – rzekł wtedy anioł. – Bóg zechciał ci okazać wyjątkową łaskę!
Wkrótce poczniesz i urodzisz syna, któremu dasz na imię Jezus.
Będzie On wielki i nazwą Go Synem Najwyższego. Bóg da Mu tron Jego przodka, króla Dawida.
Będzie wiecznie panował nad Izraelem, a Jego królestwo nie będzie miało końca!
– Ale jak to się stanie? – zapytała Maria. – Jestem jeszcze dziewicą!
– Zstąpi na ciebie Duch Święty i moc Boga cię osłoni. Dlatego dziecko, które urodzisz, będzie świętym Synem Bożym.
Maria zaś szybko udała się do rodzinnego miasta Zachariasza, położonego w górzystej krainie Judei, aby odwiedzić Elżbietę.
Gdy tylko wypowiedziała słowa pozdrowienia, na dźwięk jej głosu poruszyło się w łonie Elżbiety dziecko, a ona sama została napełniona Duchem Świętym.
Wydała okrzyk radości i zawołała do Marii: – O jak bardzo wyróżnił cię Bóg spośród wszystkich kobiet i jak szczęśliwe jest twoje dziecko!
Jakiż to dla mnie zaszczyt, że odwiedziła mnie matka mojego Pana!
Gdy tylko usłyszałam twoje pozdrowienie, z radości poruszyło się we mnie dzieciątko!
Naprawdę obdarzył cię Bóg wyjątkowym błogosławieństwem, bo uwierzyłaś, że spełnią się Jego słowa.
– Wielbię Pana z całej duszy! – powiedziała Maria.
– Ileż radości dał mi Bóg, mój Zbawiciel!
Bo dostrzegł swą pokorną służebnicę. Dlatego od tej pory wszystkie pokolenia będą mnie nazywać błogosławioną,
gdyż wielkich rzeczy dokonał we mnie Wszechmocny i Święty.
On w każdym pokoleniu okazuje swe miłosierdzie tym, którzy są Mu posłuszni.
Niezwyciężona jest Jego moc! Rozproszył dumnych i wyniosłych.
Pozrzucał władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Nasycił głodnych, a bogatych odesłał z pustymi rękami.
Jakże wspomógł swego sługę, Izraela! Nie zapomniał o swojej obietnicy miłosierdzia,
które na zawsze przyrzekł Abrahamowi i jego dzieciom, naszym przodkom.
Maria przebywała u Elżbiety około trzy miesiące, po czym wróciła do domu.
Józef musiał wyruszyć z galilejskiego Nazaretu do Betlejem w Judei, rodzinnego miasta króla Dawida. Pochodził bowiem z jego rodu.
Wybrał się więc w drogę wraz z Marią, swą narzeczoną, która była już w zaawansowanej ciąży.
Gdy tam dotarli, nadszedł czas porodu i Maria urodziła swego pierwszego Syna.
Owinęła Go w pieluszki i położyła w stajennym żłobie, gdyż nie było już dla nich miejsca w tamtejszym zajeździe.
Tej właśnie nocy na pobliskich łąkach pasterze pilnowali owiec.
Nagle stanął pośród nich anioł, a wokół zajaśniała chwała Pana. Bardzo się przestraszyli,
lecz anioł rzekł: – Nie bójcie się! Przynoszę wam radosną nowinę, która dotyczy wszystkich ludzi.
Dzisiaj w Betlejem narodził się Zbawiciel, długo oczekiwany Mesjasz i Pan.
Oto jak Go rozpoznacie: Ujrzycie niemowlę owinięte w pieluszki, leżące w żłobie.
W tym momencie pojawiło się całe mnóstwo aniołów, którzy wielbili Boga:
– Chwała Bogu w niebiosach, a na ziemi pokój tym, których On miłuje.
Gdy aniołowie powrócili do nieba, pasterze rzekli: – Chodźmy do Betlejem i zobaczmy ten cud, o którym słyszeliśmy.
Pobiegli do miasteczka i odnaleźli Marię z Józefem. Ujrzeli także leżące w żłobie niemowlę.
Opowiedzieli wszystkim o tym, co przeżyli i co anioł mówił o dziecku.
Słuchający ich ludzie nie mogli wyjść z podziwu,
a Maria zachowywała to wszystko w swoim sercu i często o tym rozmyślała.
Pasterze powrócili do swoich stad, wielbiąc Boga za to, co słyszeli i widzieli – według zapowiedzi anioła.
Jezus urodził się w miasteczku Betlejem, w Judei, za panowania króla Heroda. Właśnie w tym czasie przybyli do Jerozolimy mędrcy ze Wschodu. Gdzie znajduje się nowo narodzony król hebrajski? – pytali. – Ujrzeliśmy u nas, na Wschodzie, Jego gwiazdę i przybyliśmy złożyć Mu hołd. Wiadomość o tym bardzo zaniepokoiła Heroda i całą Jerozolimę. Zwołał więc wszystkich kapłanów i nauczycieli Pisma i pytał, gdzie ma się narodzić Mesjasz. W Betlejem w Judei – odpowiedzieli mu. – Bo tak napisał prorok: „A ty, Betlejem w Judei, wcale nie jesteś najgorsze wśród miast Judy, gdyż z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasł mój lud, Izrael”. Wtedy Herod potajemnie wezwał do siebie mędrców i uzyskał od nich informację, o tym, kiedy ujrzeli gwiazdę. Skierował ich do Betlejem ze słowami: – Idźcie i dokładnie wypytujcie o dziecko. Gdy je znajdziecie, powiadomcie mnie, bym i ja mógł złożyć Mu hołd. Po rozmowie z królem mędrcy wyruszyli w drogę. Znowu ukazała się im gwiazda, którą zobaczyli na Wschodzie, i prowadziła ich. W końcu zatrzymała się nad miejscem, gdzie znajdowało się dziecko. Widok gwiazdy napełniał ich ogromną radością. Gdy weszli do domu, zobaczyli dziecko i Jego matkę, Marię. Pokłonili Mu się nisko i otworzyli swe skarby. Ofiarowali Mu w darze złoto, kadzidło i mirrę. Później we śnie otrzymali nakazał, by nie wracać do Heroda. Dlatego inną drogą udali się do swego kraju.
Rodzice jego każdego roku udawali się do Jerozolimy na święto Paschy.
Gdy Jezus ukończył 12 lat, rodzice zabrali Go ze sobą.
Po skończonych uroczystościach wszyscy udali się w drogę powrotną, ale Jezus pozostał w Jerozolimie. Początkowo rodzice tego nie zauważyli.
Szukali Go wśród krewnych i przyjaciół, bo sądzili, że idzie gdzieś w tłumie.
Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy, by tam kontynuować poszukiwania.
Odnaleźli Jezusa dopiero po trzech dniach. Siedział w świątyni, w gronie nauczycieli Prawa, słuchał i zadawał im pytania.
Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami.
Rodzice byli zaskoczeni tym widokiem. – Synu – powiedziała matka – dlaczego tak postąpiłeś? Szukaliśmy Cię z ojcem i bardzo się niepokoiliśmy.
– Czemu Mnie szukaliście? – zapytał. – Nie wiedzieliście, że powinienem zajmować się sprawami mego Ojca?
Ale oni nie zrozumieli, co chciał przez to powiedzieć.
Wrócili razem do Nazaretu i był im posłuszny. Jego matka wszystko to zachowywała w swoim sercu.
Jezus zaś rósł i nabierał mądrości, ciesząc się przychylnością Boga i ludzi.
Dopiero w niedzielę, gdy zaczęło świtać, zaniosły do grobu przygotowane olejki. Zobaczyły, że kamień zamykający wejście jest odsunięty.
Weszły więc do wnętrza, ale nie znalazły ciała Jezusa.
Stały tak oszołomione, gdy nagle obok nich zjawili się dwaj mężczyźni, ubrani w lśniące szaty.
Przerażone, pokłoniły się im nisko. Oni zaś zapytali: – Dlaczego szukacie w grobie Tego, który żyje?
Nie ma Go tutaj. Powstał z martwych! Przypomnijcie sobie, co wam mówił jeszcze w Galilei:
że Syn Człowieczy zostanie osądzony przez grzesznych ludzi i ukrzyżowany, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie.
Wtedy przypomniały to sobie.
Wróciły do Jerozolimy i opowiedziały o wszystkim jedenastu apostołom i pozostałym uczniom.
Były to: Maria Magdalena, Joanna, Maria (matka Jakuba) oraz kilka innych kobiet.
Słuchający mieli jednak wrażenie, że ich relacja jest zmyślona, i nie uwierzyli im.
Mimo to Piotr pobiegł do grobowca. Zajrzał do środka i zobaczył same płótna. Wrócił więc do domu i dziwił się tym, co zaszło.
Maryja została wzięta do nieba: radują się zastępy Aniołów. Ona pierwsza osiągnęła zbawienie i stała się wizerunkiem Kościoła w chwale, a dla pielgrzymującego ludu znakiem nadziei i pociechy.
Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.