Nazywam się Agata i to ja stoję za tekstami i muzyką zespołu. Chcę Wam opowiedzieć, jak wszystko się zaczęło – od pierwszych pomysłów, przyjaźni śpiewających wspólnie dziewczynek, przez próby w domu, aż po chwile, kiedy mogliśmy śpiewać razem z Wami. 

Historia zespołu sięga 2014 roku, kiedy to poszukiwałam piosenki dla mojej 4-letniej wówczas córki, Nastusi, na konkurs patriotyczny w Mrozach. Uświadomiłam sobie wtedy, że ciepły i pozytywny repertuar dla dzieci o tematyce patriotycznej, odpowiadający ich wrażliwości, potrzebie bezpieczeństwa, więzi i wspólnoty, praktycznie nie istnieje. Napisałam więc sama trzy zwrotki prościutkiej piosenki dla mojej rozśpiewanej córki - o rzeczach dla niej zrozumiałych i ważnych.

Później jeszcze kilkukrotnie zespół brał udział w konkursach patriotycznych, wyśpiewując (i wyrapowując) to, co dla nas ważne. Słowa jednej z piosenek, "Daj nam Polsko powody do dumy", napisała dla nas Ania Domeredzka. Z przyjemnością wzięłyśmy też na warsztat piosenkę Chłoców z Placu Broni. Reflekcje mojego syna, Wojtka, na temat szkolnego podejścia do tematu patriotyzmu, zainspirowały mnie do napisania dla niego "Rapu dla Polski".

Ważnym epizodem w naszej działalności był czas spędzony ze zwierzętami będącymy pod opieką Fundacji w azylu w Jeruzalu. Wspieraliśmy misję Fundacji niesienia pomocy zaniedbanym i skrzywdzonym zwierzętom, oferując im opiekę i mnóstwo gorących uczuć.

Wiele zmieniło się w sierpniu 2015 roku, kiedy nagle zabrakło mojego kochanego taty - Janusza Korbela, obrońcy i propagatora przyrody, fotografika, architekta, autora książek i artykułów, najlepszego rozmówcy, opowiadacza pięknych i inspirujących historii, ale też cierpliwego i wrażliwego słuchacza. Jego mądrość i wrażliwość na piękno, szczególnie piękno przyrody, inspirowały mnie i - odkąd pamiętam - kształtowały moje spojrzenie na świat. 

Z czasem zaczęłam odczuwać coraz silniejszą potrzebę zatrzymania się, powrotu do wspomnień i wyrażenia wszystkiego, czym napełniły mnie nasze wspólne wyprawy, przygody i wielogodzinne rozmowy. Stąd piosenka. Dzielę się nią tutaj - choć nie należy do repertuaru Ładnych Kwiatków - ponieważ stanowi punkt zwrotny w mojej muzycznej drodze. Punkt, od którego zaczął kiełkować projekt MajeRanki, w całości poświęcony tematyce relacji człowieka z przyrodą. 

Musiało minąć trochę czasu, ale w końcu zrozumiałam - tata wcale nie odszedł. I tak samo nie znikła we mnie mała dziewczynka, biegająca za rękę z rodzicami po łąkach i lasach. Zmieniły się role, ale to wydawało się nie mieć znaczenia. To przyjemne odkrycie wkrótce dało początek muzycznemu projektowi MajeRanki, wyrażającemu dziecięcą ciekawość i zachwyt nad światem. W niemal każdej wolnej chwili siadałam z gitarą, szukając treści i form, które pomagały mi zbliżyć się do taty i na nowo obudzić w sobie taki stan, w którym źródłem niepohamowanej radości i fascynacji może być grubiutki trzmiel umorusany pyłkiem lub wzory żyłek na suchym liściu.

Przed naszym domem rośnie dziki majeranek, nad którym co roku zbierają się chmary motyli i innych zapylaczy. Widok dzieci wśród tych amatorów majerankowego pyłku zachwycił mnie i natchnął do pisania - o zachwycie właśnie. 

Czytałam artykuły i eseje taty, wracałam do jego zdjęć przyrody, wspominałam nasze rozmowy. Z czasem tata stawał się w moim życiu coraz bardziej obecny. Rozmawiałam o tym z dziećmi, mówiąc im, że dziadek wciąż żyje w naszych sercach, patrzy naszymi oczami i jest z nami cały czas. To było coś więcej niż słowa pocieszenia - naprawdę w to wierzyłam.

Zdarzały się niezwykle wzruszające momenty, jak choćby pewnej nocy, kiedy tuż przed snem moja córka powiedziała, że chciałaby jeszcze raz przytulić się do dziadka. Wybiegła wtedy na podwórko i objęła rosnącą przed domem brzozę. Zrobiła to tak naturalnie, że całkowicie oczywiste stały się dla mnie słowa przyjaciela taty, aktywisty z Australii Johna Seeda, że Janusz był “nie tylko obrońcą przyrody, lecz jej cząstką, która jedynie na jakiś czas stała się człowiekiem, by stanąć w swojej obronie”. 

Piosenkę "Dla dziadka" z refrenem "Wszystko się zmienia, nie kończy się nic - dzikie życie trwa!" na płycie MajeRanki śpiewają dla dziadka Nastka i Hania.

W 2020 roku zaczęliśmy nagrywać naszą płytę "MajeRanki" w domowym studio Marycha naszego drogiego przyjaciela i Mrozowskiego sąsiada, Rysia Chmurzyńśkiego. Nagrania trwały długi czas i wymagały wiele pracy i poświęceń. Okazało się na przykład, że bez kotów dziewcznyki pracować nie zamierzają. Ale z kotami poszło już gładko! 

Tata był wojownikiem w imię wartości - jakkolwiek niemodnie to dziś brzmi. Powtarzał: “Nie ma kompromisu w obronie Matki Ziemi!”. Dla mnie było i jest to czymś oczywistym. Bo czy ktoś tak świadomy swojej więzi z przyrodą - pomysłodawca i założyciel „Pracowni na rzecz Wszystkich Istot”, jednej z pierwszych organizacji ekologicznych w Polsce, inspirowanej buddyjską filozofią nie-oddzielenia i ideami głębokiej ekologii Arne Naessa - mógłby iść na kompromisy w obronie dzikiej przyrody, świątyni i źródła całego życia, naszej Matki Ziemi? 

Mimo całej złożoności współczesnego świata, wartości, które tata mi wpoił, pozostają niezmiennym drogowskazem. Tata mówił: “Jeśli czujesz się zagubiona, jeśli nie wiesz, co robić - idź do lasu. Tam są wszystkie odpowiedzi.”

Ze swojej strony dodałabym: nie przestawaj być dzieckiem. A jeśli czujesz, że gubisz tę zdolność - spędzaj jak najwięcej czasu z dziećmi. A najlepiej - zabierz je do lasu. 

Projekt MajeRanki to jednak dużo więcej niż osobista sentymentalna podróż i hołd złożony tacie. Kiedy powstały już melodie i słowa piosenek, pojawiły się wokół mnie osoby niesamowicie inspirujące i utalentowane, wnoszące do mojej wizji cudowne dźwięki i energię, o jakich nawet nie marzyłam na początku tej drogi.

Pierwszy uwierzył w nas Słoma - legendarny bębniarz i twórca bębnów, wszechstronny artysta, przyjaciel mojego taty z dawnych lat. Słoma potrafił wyczarować na swoich bębnach puls, który uniósł nasze piosenki w całkowicie nowy wymiar. Ze Słomą zagraliśmy nasz pierwszy koncert w Białowieży w ramach festiwalu “Dzikie jest piękne” poświęconego pamięci taty. 

Dzięki Słomie i my uwierzyliśmy w siebie, a wkrótce też wzbogaciliśmy naszą muzykę o dźwięki kontrabasu i piły, które wniósł do projektu zaproszony przez niego kolejny świetny artysta - kontrabasista, autor własnych tekstów i muzyki, kowal artystyczny - Karol Gadzało. 

Wraz z Gwidonem Cybulskim - bardzo ciepłym człowiekiem, a przy tym multiinstrumentalistą, wokalistą, autorem piosenek i opowiadaczem bajek - opracowaliśmy materiał muzyczny na płytę o tytule MajeRanki. 

Nie mogę nie wspomnieć tutaj o Rysiu Chmurzyńskim i jego studiu Marycha. To dzięki jego poświęceniu, wiedzy i talentowi, udało się całe towarzystwo, łącznie z gromadką niesfornych dzieciaków, nagrać i spowodować, że płyta naprawdę BRZMI. 

Wiele zawartych w piosenkach spostrzeżeń, zwrotów i idei powstawało wspólnie na próbach z wokalistkami lub z moją rodziną. Do melodii, mniej lub bardziej świadomie, wplatałam wątki, które przywodzą na myśl klimaty muzyki tradycyjnej, którymi na pewno nasiąkłam przez lata fascynacji nią. Ostateczny kształt utworów zawdzięczam jednak przede wszystkim muzykom - Słomie, Gwidonowi i Karolowi, dziewczynkom z zespołu oraz wszystkim, którzy zainspirowali mnie i otworzyli na muzykę - w szczególności mojej serdecznej przyjaciółce, śpiewaczce ludowej z Ukrainy, Ludmile Wostrikowej. 

A dlaczego MajeRanki? Bo jedna z wokalistek to Marianka. Bo maje to fajne miesiące (a urodziłam się w jednym z nich i wtedy kwitną bzy i pięknie pachną i moja mama często o tym wspomina). A ranki? Bo rankiem gdy wschodzi słońce robi się tak bardzo poetycko i bajkowo! A dziki majeranek (inaczej lebiodka pospolita lub oregano) to piękne i uroczo pachnąca roślinka, o czym doskonale wiedzą kochające ją motyle. Posiejcie tę roślinę i przekonajcie się sami!

Wejdź na SoundCloud, YouTube aby posłuchać naszej muzyki!